หยางหยางกลอกตาของเขาอย่างสุดทน “ขอร้องละ ประเด็นไม่ใช่สิ่งนี้หรอก ประเด็นที่สำคัญ จริง ๆ ก็คือ ทำลายงานหมั้นของคุณพ่อ ให้เขาได้อยู่ กับเซาเซา คนนั้น แล้วให้ไอ้คนชั่วแม่เลี้ยงของเขา เขา คนนั้นไล่ผมกับเป้หมิงเฉิงออกจากบ้าน………. แบบนี้พวกเราทั้งหมดก็จะได้อยู่ด้วยกันไง”

กู้ฮอนหายใจเข้าลึก ๆ รีบเดินไปข้างหน้าแล้ว ใช้มือหยิกหูใบเล็ก ๆ ของหยางหยางไว้ “เด็กแสบเอ๋ อ เหมือนว่าเธอถูกเชาเชา คนนั้นล้างสมองมาใช่ไหม แม่เคยพูดแล้วไม่ใช่เหรอ ต่อให้แม่ต้องขอพวกเธอ คืนมา แม่ก็ต้องขอด้วยวิธีที่ตรงไปตรงมา

“โอ๊ย ๆ เจ็บนะ…” เมื่อหูใบน้อย ๆ ของเขาถูก แม่ดึงไว้ ความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวและความดื้อรั้นของ หยางหยางนั้นก็ถูกทำลายลง และทุกอย่างกลับต้อง กลายเป็นคําร้องขอไปแล้ว………

“คุณแม่ครับ..…….. ” เฉิงเฉิงเริ่มปริปากพูดแล้ว เงยศีรษะแหงนมองแม่ของเขา “คุณพ่อก็จะหมั้นแล้ว แล้วความสุขร้อย ๆ เท่าที่เคยสัญญากันไว้ล่ะครับ”

มีความสุขกว่าพ่อหนึ่งร้อยเท่า

เมื่อมือของกู้ฮอนผ่อนแรงลง หูของหยาง หยางถึงได้รู้สึกว่าปลอดภัยแล้ว

เด็กน้อยรีบวิ่งเข้าไปกอดขาของแม่ไว้ ทำปา กมัยแล้วพูดด้วยความน่ารักน่าฮินดู…….

“ใช่อยู่ ใช่อยู่ คุณแม่แต่งงานกับอาปู่ฝันเถอะครับ…..ผมคํานวณแล้ว คุณอาปู่ฝันก็มีทรัพย์สินไม่ น้อยเหมือนกันนะ รอผมโตแล้ว ไม่เพียงจะได้มรดก ตกทอดจากไอ่พ่อนกของผม แถมยังได้มรดก ตกทอดของคุณอาปู่ฝันด้วย….. อีกอย่างคุณอาปู่ฝัน ยังมีพ่อเป็นอัยการด้วย ช่างมีศักดิ์ศรีจริง ๆ เลย”

จุดนี้ สิ่งที่หยางหยางพูดนัมไม่ใช่ทรัพย์สินเงิน ทองเลย แต่เป็นมรดกตกทอด

ไอ้เด็กคนนี้มันอยากให้พ่อทั้งสองของเขาตาย มากแค่ไหน

เฉิงเฉิงจ้องเขาแล้วกรอกตาขาวใส แผนอะไร ของนายเนี่ย เปหมิง หยาง”

กู้ฮอนถอนหายใจ มือสองข้างเธอกอดลูกทั้ง สองไว้แล้วเดินเข้าไปห้องนอน……….

พวกเธอทั้งสองอยากให้แม่แต่งงานกับคุณอา ปู้ฝันจริง ๆ เหรอ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณพ่อนะ ถ้าตามตรงแล้ว พวกเธอต้องเรียกเขาว่าคุณอานะรู้ ไหม…..…….

แต่ว่ามันไม่เกี่ยวทางสายเลือดนี่นา คุณแม่ “ กับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดสักหน่อย หยางหยางขมวดคิ้ว เรื่องแบบนี้ มันเป็นสิ่งต้องห้าม ได้ยังไง”

“ในสมัยโบราณ ชายหลายคนที่ตายไปแล้ว พี่สะใภ้ยังแต่งงานกับน้องชายได้เลย ยิ่งกว่านั้นคุณ แม่ยังไม่เคยแต่งงานกับพ่อ ตอนนี้แม่ยังไม่นับเป็นพี่ สะใภ้สักหน่อย” เฉิงเฉิงถึงขั้นต้องอ้างถึงยุคโบราณ

เลย
“เห้อ…… เด็กแสบสองคนนี้ ไม่กลัวแม่จะปวด หัวเองเลย…… ” เธอได้แต่ส่ายหัวไปมา แล้วางเด็ก แสบสองคนนั้นไว้บนเตียง “อับ….. พวกเธอเริ่มหนัก ขึ้นแล้วนะ แม่แทบจะอุ้มไม่ไหวแล้ว….

“ยังไงเนี่ย สรุปคุณแม่อยากให้พวกผมโตไว ๆ หรือไม่อยากให้พวกผมโตเลยครับเนี่ย”

“หืม…….” กู้ฮอนอดไม่ได้นําออกมา “ก็อยากให้ พวกเธอเติบโตอย่างสมบูรณ์แบบแน่นอน..………..

กู้ฮอนพูดไปแล้วห่มผ้าให้ลูกทั้งสองไป “รีบ นอนได้แล้ว ลูกรักของแม่”

หยางหยางยังทําหน้ามุ่ย สีหน้าเหมือนยังมี อาการงอนเล็กน้อย “เมื่อนึกถึงงานหมั้นของไอ่พ่อ พรุ่งนี้แล้ว ผมนอนไม่หลับหรอก”

“ผมก็ใช่….. เฉิงเฉิงตอบด้วยเสียงเบา ๆ

กู้ฮอนขมวดคิ้ว แล้วเอามือค่อย ๆ ลูบใบหน้า อ่อนของลูกทั้งสอง

เธอไม่รู้จะปลอบโยนพวกเขายังไงแล้ว เพราะ แม้แต่ตัวเธอเองยังรู้สึกหนักหน่วงใจมากเลย

“แล้วพวกเธออยากให้แม่ทำยังไงล่ะ”

สีหน้าใบเล็ก ๆ ของหยางหยางเหมือนอัดอั้น คำพูดไว้สักครู่ แต่สุดท้ายก็พูดออกมา

ถ้างั้นพรุ่งนี้คุณแม่กับอาปู่ฝันก็จัดพิธีแต่งงาน “ เลยสิครับ”

“ผมเห็นด้วย….” เฉิงเฉิงพูดเสียงเบา ๆ
…” สีหน้ากู้ยอนรู้สึกตะลึงมาก ใช้เวลาครู่นึ่ง เธอต้องจะดึงสติกลับมา “ผีบ้าทั้งสอง แต่งงานกับอา ปู่ฝันแล้วจะมีความสุขกว่าพ่อร้อยเท่าเหรอ”

แน่นอนครับ อาปู่ฝันทั้งหล่อทั้งรวยทั้งเก่ง และอีกอย่างเขาขอบคุณแม่แค่คนเดียวด้วยนะ” หยางหยางหยิบนิ้วขึ้นมานับความดีของหยื่นปู่ฝัน “ที่ สําคัญ เขาชอบพวกผมด้วยน่ะสิ……

เฉิงเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ร่างเล็ก ๆ ของเขา หดตัวลงบนเตียงนั้น สายตาแหงนมองไปที่กู้ฮอน แล้วเอื้อมมือเล็ก ๆ ของเขาออกไปกุมมือกู้ฮอนไว้ ดวงตาเปล่งประกายด้วยความแวววาว “ที่จริง แล้ว…….ในใจของผมหวังว่าคนที่ได้หมั้นกับพ่อนั้นคือ คุณแม่ครับ……

ปลายนิ้วของกู้ฮอนกระตุกเล็กน้อย เธอจับมือ เล็ก ๆ ของเฉิงเฉิงไว้อย่านุ่มนวล เด็กน้อยเอ่ย แม่ก็ อยากจะให้พวกเราได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ เหมือนกันนะ……แต่เสียดาย……

เธอฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดต่อ “พ่อพวกเธอคง ไม่คิดจะมาขอแม่หรอก……

สองปีก่อน ในคืนก่อนที่เธอกับหลิวเจ๋อเฉิงจะ แต่งงานกัน เธอจําได้ว่าได้พบกับเป่หมิงโม่ สุดท้าย คืนนั้นหลิวเจ๋อเฉิงถูกเป่หมิงโม่เล่นงานอย่างหนัก จน วันที่สองกลายเป็นข่าวพาดหัวไปเลย

ในคืนนั้นเป่หมิงโม่ถามเธอว่าทำไมต้องหนีไป แต่งงานด้วย แต่เธอไม่ได้พูดความจริงว่าถูกเจียงฮุ่ย ชินบังคับให้แต่ง แต่กลับพูดว่าเธอตั้งใจอยากแต่งเอง เขาพยายามจะก่อกวนงานแต่งของเธอ หมายความว่าเขาอยากแต่งงานกับเธอ นเหรอ

แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่ได้มีคำตอบให้เธอแต่ อย่างใดเลย

สายตาของเขาบ่งบอกให้เธอรับรู้ว่า เขาไม่มี วันมาขอเธอ

เหมือนในปีที่เป่ยใต้เอ่อพยายามฆ่าตัวตาย เพราะเขา และเขายังได้บอกว่า ถ้าไม่รักจะไม่ขอ หรอก

นําว่าถ้าไม่รักจะไม่ขอหรอก

เป้หมิงโม่ สุดท้ายแล้วเธอก็เจอเฟยเอ๋อที่เธอ รักแล้วใช่ไหม ถึงได้ตัดสินใจแต่งงานกับเธอ

ดวงตาที่เศร้าสลดของเธอ

แทบจะปิดบังไว้ไม่อยู่ แต่เกรงว่าลูก ๆ จะรับรู้ จึงได้แต่เก็บไว้คนเดียว แล้วใช้มือสองข้างค่อย ๆ ลูบหัวเด็กกําพร้าทั้งสองคนนั้นเบา ๆ .….……..

“เด็กดีของแม่ รีบนอนเถอะ อย่าคิดมากไป เลย ฝันดีนะลูก”

“ฝันดีครับคุณแม่”

เธอก้มลงแล้วหอมที่หน้าผากของเด็กน้อยทั้ง สองก่อนเข้านอน

หวังว่า ความสุขแบบนี้จะไม่สั้นเกินไป…… หวังว่า ผ่านพ้นวันพรุ่งนี้ไป ทุกอย่างก็จะเป็น เหมือนเดิม…….
หลังจากที่ห่มผ้าให้ลูก ๆ

ปิดไฟห้องนอน

เธอค่อย ๆ ออกจากห้องนอน แล้วปิดประตูเบา

ในห้องนอนนั้น เมื่อเงียบไปได้สักครู่

ทันใดก็มีเสียงดึกตักดังขึ้น เด็กน้อยลุกคลาน ขึ้นแล้วหยิบหาของที่ขอบโต๊ะข้างเตียง แล้วหยิบมือถือขึ้นมา

“จะโทรเหรอ” เฉิงเฉิงนอนอยู่บนเตียงแล้ว

ถาม