บทที่ 35 สมุดบันทึกของเลขา1

“อะแฮ่มอะแฮ่ม.

เป็นเวลานาน ในที่สุดกู้ฮอนก็ได้อิสระ ไอจนแก้มทั้ง สองกลายเป็นสีแดง

เธอกัดฟันมองผู้ชายร่างสูงและหล่อเหลาตรงหน้า อา รูปร่างก็เหมือนมนุษย์ แต่ข้างในกลับเหมือนปีศาจร้าย จริงๆ!

เธอตะโกนด้วยความโกรธไปที่เขา “เป่หมิงโม่ คุณมัน อันธพาลที่ไม่มีคุฯธรรม…”

เป่หมิงโม่เย็นชาจนแม้แต่ขนตาก็ยังไม่กะพริบ

หลังจากที่จัดสูทจนเรียบร้อย ดวงตาที่ดำลึกของเขา เหลือบมองเธอ

ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย “เป็นยังไงบ้าง ได้ลิ้มรสนก ของผมแล้ว รสชาติเป็นยังไง?”

กู้ฮอนสั่นไปทั้งตัว แก้มทั้งสองข้างแดงเป็นตูดลิงแล้ว

“เหอะ! คนเลว คุณทำฉันอยากอ้วก….” เธอทำท่า ทางคลื่นไส้ไปด้วย ทำท่าทางอาเจียนไปด้วย

เป่ยหมิงโม่หัวเราะอย่างเย็นชา ยิ่งเห็นเธออึดอัดใจมาก เท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกได้แก้แค้น

ค่อยๆผูกเนคไทให้เข้าที่ แล้วหันหลังทันที ก่อนที่จะจากไปยังทิ้งประโยคน่าขนลุกไว้—

“กู้ฮอน ขอบคุณสำหรับชาหลงจิ่งในถุงน่องของคุณ

นะ!”

จากนั้น ปัง

ร่างสูงของเขาหายไปจากสายตาของเธอทันที..

สายตา กู้ฮอนหยุดชะงัก

ตกใจจนสุดหายใจเข้าลึกๆ!

นี่เป็นการแก้แค้นเรื่องก่อนหน้านี้ที่เธอให้เขาดื่มชา หลงจิ่งในถุงน่องหรอ!

เมื่อนึกถึงตรงนี้กู้ฮอนก็รู้สึกเบื่อขึ้นมา

นั่นมันควรเรียกว่าเสียใจที่ไม่ได้ทำตั้งแต่ต้นหรือเปล่า โถ่เอ้ย ชาหลงจิ่งในถุงน่องอะไรกัน มันก็แค่เรื่องที่เธอ

แต่งขึ้นมาทั้งนั้น! น้ำชาแก้วนั้นเธอก็แค่ บีบน้ำมะนาวใส่ลงไปนิดหน่อย

เอง!

กลับคิดไม่ถึงเลยว่า จะทำให้เกิดการแก้แค้นที่บ้าคลั่ง แบบนี้ขึ้น!

เสียใจที่ไม่ได้ทำตั้งแต่ต้นจริง!

เธอเสียใจที่ไม่ได้ทำตั้งแต่ต้น ที่ทำไมไม่ถอดถุงน่อง มาชงชาให้เขาจริงๆซะ !
คนเลว!

*

เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องน้ำ

สุดท้ายกู้ฮอนก็ขอลางานหนึ่งวันเพราะรู้สึกไม่สบาย

ตัว

เธอทำหน้าเย็นชา และส่งจดหมายลางานให้ลินดา ลินดาจงใจถามเหตุผลที่จะลางานเพื่อทำให้เธออึดอัด เธอหน้าเสียขึ้นมาทันที พูดไม่ออกเลย

จากนั้น หยิบสัมภาระขึ้นมา และไม่สนว่าลินดาจะ อนุญาตไหม เธอออกจากอาคารใหญ่ของตระกูลเปหม งอย่างเอาชีวิตรอด…

*

หลังจากนั้น ตอนที่จดหมายลางานของกู้ฮอน ได้ถูก เสนอถึงโต๊ะทำงานของเป่หมิงโม่

ตัวอักษรที่บิดไปบิดมาไปไม่กี่คำ มีความรู้สึกกัดฟัน ขบเขี้ยวของตัวหนังสือแทรกเข้าไปในสายตาของ

เขา-

เหตุผลที่ลางาน: ทำความสะอาดฟันเพื่อฆ่าเชื้อโรค! มองประโยคไม่กี่คำที่เรียบง่าย กลับแฝงความรู้สึกที่ รังเกียจไว้

—
คุณชาย เหมิงสองที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝัน แต่เมื่ออยู่ ในปากของกู้ฮอนกลับรังเกียจจนจะไปฆ่าเชื้อ!

เสียงดัง แควกะ

จดหมายลางานถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

หลังจากนั้น–

ใบหน้าหล่อเหลาที่ไร้ซึ่งข้อบกพร่องของเป่หมิงโม่ ใน ที่สุด ก็แตกร้าว.

วันรุ่งขึ้น เวลา 9โมงเช้า

เป็หมิงโม่นั่งอยู่ในท้องทำงานที่กว้างใหญ่ เหมือนปกติ ภายในห้องเงียบอย่างน่าประหลาดใจ

10 โมง

ในห้องทำงานยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม เขาดูข้อมูล ของบริษัทที่แสดงอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ สายตาเริ่ม เหลือบมองไปทางโซฟาที่ว่างเปล่าขนาดใหญ่ตรงข้าม กับเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

11 โมง

ภายในห้องทำงานเงียบจนน่ากลัว ราวกับว่าได้ยินแม้ กระทั่งเสียงหายใจที่แผ่วเบาของเขาเอง

12 โมง

ในที่สุด เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว กดโทรออกหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยเท่าไหร่—

โทรติดแล้ว

ทางนั้นส่งเสียงขี้เกียจและอ่อนแรงออกมา “ฮัล

โหล..”

คิ้วที่ดกดำของเขาขมวดเข้าหากันแน่น ริมฝีปากพ่น เสียงต่ำ”ทำไมถึงขาดงานอย่างไม่มีเหตุผล?”

ทางนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็สูดจมูกแรงๆ หนึ่งที่ “อ๋อ ฉันเป็นหวัด”

เขากำโทรศัพท์ไว้ เสียงหายไปชั่วคราว จากนั้นน้ำ เสียงเยือกเย็นที่ไม่มีอุณหภูมิก็พ่นออกมาหนึ่งประโยค: “กู้ฮอน ตอนบ่ายถ้าผมยังไม่เห็นคุณมาทำงาน ก็ไม่ต้อง มาทำงานอีกเลย นอกจากนี้ ทางด้านพ่อของผมคุณก็ไป อธิบายเองก็แล้วกัน!”

เสียงฟืบ-กึก วางสายลง

*

เวลาบ่ายโมง

กู้ฮอนรีบเดินทางมาที่ตระกูลเป่หมิงอย่างรวดเร็ว ทั้งๆ ที่ยังมีไข้สูง39 °C

ใบหน้าของเธอที่ไม่แต่งหน้าแดงก่ำ บริสุทธิ์ และสวย

ราวกับนักเรียน

แม้ตอนที่เดินผ่านเพื่อนร่วมงานไปตั้งหลายคน อีกฝ่ายแทบจะจำเธอไม่ได้

แม้กระทั่งลินดาที่คิดจะขวางเธอ เมื่อเห็นท่าทางที่ไร้ สติสัมปชัญญะของเธอ ก็ตกใจจนลืมทำเรื่องทำร้ายเธอ

เลย

ติดติดกัน ปีก–

ดังขึ้น

เธอชนประตูห้องทำงานของท่านประธานออกอย่างบ้า

คลั่ง

ด้วยหัวที่วิงเวียนเพราะพิษไข้ โพล่งออกมาเสียงดัง : “เป้ หมิงมู่ ต้องทำให้ฉันตายคุณถึงจะพอใจใช่ไหม!”

ทันทีที่คำพูดชัดแจ่วของเธอสิ้นสุดลง

ก็มองเห็นบนโซฟานั้น นอกจากอันธพาลเป่ยหมิงโม่แล้ว ยังมีผู้ชายที่สง่างามอีกคนนั่งอยู่ด้วย

ความหล่อเหลาของผู้ชายคนนั้นคล้ายกับเป่หมิงโม่ เลย ที่จะแตกต่างก็แค่ความเย็นชาสุขุมของเป่หมิงโม่ เท่านั้น บนร่างของผู้ชายคนนี้รู้สึกถึงความสนิทใกล้ชิด ราวกับว่าความสนิทใกล้ชิดที่สามารถดึงดูดหญิงสาว มากมายนั้นมีมาตั้งแต่เกิด

กู้ฮอนถึงกับประหลาดใจ

ริมฝีปากที่อ้าค้างไว้พูดอะไรไม่ออก

เธอรู้จักเขา!
ราชาแห่งดาวยูเรนัสแอนโทนี่!

“ว้าว เหมิง สอง คนนี้ก็คือเลขาส่วนตัวของนายใน ตำนานที่ชื่อกู้ฮอนหรอ? ได้พบกันดีกว่าฟังข่าวลือจริงๆ ด้วย!”

เสียงที่ขี้เล่นปลิวมาเบา ๆ

ทำเอาหัวใจเล็กๆของกู้ฮอนสั่นไหว…เธอใกล้จะ หายใจไม่ออก

ทำไมรอบๆตัวเป่ยหมิงโม่ถึงได้สามารถพบเจอกับเหล่า คนดังที่หน้าตาดีแบบนี้ได้อยู่เสมอเลย?

โอโห แอนโทนี่ตัวจริงดูดีกว่าในจออีกนะเนี่ย ว้าว..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ