ตอนที่ 470 ความชั่วร้ายของหมอผี2

มีสาวสวยคนหนึ่ง ถือตะกร้าใส่ขนมเปี๊ยะ แล้วเดินผ่านไป

“เอ๊ะ…….” ลงหัวโล้นประหลาดใจเล็กน้อย แล้ว จ้องมองสาวสวยคนนั้นอย่างไม่คลาดสายตา

แววตาเหมือนลุกเป็นไฟ

หยางหยางรู้สึกคุ้นเคยมาก สำหรับแววตาของ

ลุงหัวโล้นแบบนี้

เพราะว่าทุกทีที่อาสามของเขาเห็นสาวสวย แววตาก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน

แต่ว่า ตะกร้าขนมเปี๊ยะของสาวสวยคนนั้น มัน ยิ่งดึงดูดสายตาของนักชิมคนนี้

ร่างเล็ก ๆ ของหยางหยางก้าวไปข้างหน้า ขวางสาวสวยคนนั้นไว้ แล้วตะโกนพูด “คุณ ภรรยาของตาแกหัวโล้น ขอผมกินขนมเปี๊ยะ

ชิ้นหนึ่งสิครับ”

เมื่อสาวสวยคนนั้นได้ยินแล้วรู้สึกตกใจ หันไป มองลงหัวโล้นนั้นแล้วยิ่งทำให้เธอรู้สึกโมโห

ขึ้นมาทันที แล้วพูดกับหยางหยางต่อ “หนู น้อย หนูทักผิดคนแล้ว”

เมื่อพูดเสร็จ เธอก็หันเดินจากไป หยางหยางเหลือบมองลุงหัวโล้นนั้นอีกครั้ง

“เฮ้ เมียของลุงไม่ให้ผมกินขนม ผมก็จะไม่ให้ ลงดูดวงแล้ว”

ลุงหัวโล้นหันมองสาวสวยนั้นอีกครั้ง แล้วเขา หน้าแดงเขินอายขึ้นมา จากนั้นแกล้งไอเล็ก น้อย “นายต้องเรียกเธอว่าคุณป้า แล้วนายจะ

ได้กินขนมนั้น

“จริงเหรอ” หยางหยางไล่ตามสาวสวยคนนั้น

ไปด้วยความลังเล เด็กน้อยหิวกระหายที่น่า สงสารคนนี้ ตะโกนพูดอย่างน้อยใจขึ้นมาอีก ครั้ง “เฮ้ คุณป้าครับ เค้าหิวข้าวแล้ว ขอกิน ขนมเปี๊ยะชิ้นหนึ่งได้ไหมฮะ”

สาวคนนั้นหยุดเดิน แล้วหันมายิ้มให้กับหยาง หยางที่น่าสงสาร จากนั้นก็หยิบขนมเปี๊ยะออก มาชิ้นหนึ่งแล้วยื่นให้กับหยางหยาง ได้สิ น่า เอ็นดูขนาดนี้ ถือเป็นของขวัญก็แล้วกัน”

“แฮะ ๆ” หยางหยางรับขนมเปี๊ยะนั้นมาแล้วกิน อย่างมีความสุข อืม ๆ อร่อยมากเลย คุณป้า ครับ ขนมเปี๊ยะของคุณป้าอร่อยกว่าแพนเค้ก

ของคุณลงมากเลย

สาวสวยหน้ามืดกะทันหัน “ใครคือลง

“ก็นั่นไงครับ” หยางหยางชี้ไปที่ลงหัวโล้นนั่น สาวสวยบ่น ‘หึ’ แล้วรีบเดินจากไป

ลุงหัวโล้นอึดอัดใจ “เฮ้อ……หนูน้อยเอ้ย ในวัด ในวา พูดจากต้องระวังหน่อยนะ เดี๋ยวจะ

เป็นการดูหมิ่นเขาเอานะ……

“ผมว่าคุณลุงอยากดูทะลุตัวเขามากกว่านะ หยางหยางพูดแทงใจดำลุงหัวโล้น

“เอ๊ะ…….” ลุงหัวโล้นรีบแกล้งไอแคก ๆ “กลับ มา ๆ เรามาดูดวงกันต่อดีกว่า…..เมื่อกี้พูดถึง

ไหนกันแล้ว”

เฉิงเฉิงที่เงียบตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ได้มีแสง ประกายแวววาวจากดวงตา “ลุงพูดถึงพวกผม

จะมีแม่เลี้ยงครับ” “ใช่ ๆ ๆ ของเพียงพวกนายทําดีต่อแม่เลี้ยง

เธอก็จะทําดีต่อพวกนาย และหากว่าพวกนาย ไม่ดีต่อแม่เลี้ยงล่ะก็ ชะตากรรมแม่แท้ๆ ของ พวกนายก็จะพินาศไปด้วย…… “ถ้างั้น ผมมีคําถามอยากถามครับ คุณ นาย ชื่อของแม่เลี้ยงที่ว่านั้นได้ไหมครับ” เฉิงเฉิง รีบพูดตัดบทของลุงหัวโล้น ด้วยสีหน้าที่สงสัย

เหมือนเขารู้อะไรบางอย่าง “อันนี้..… .…….” ลุงหัวโล้นหัวเราะขึ้นอย่างมีเลศนัย

ซูยิ่งหวั่น?

เฉิงเฉิงหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นมีเสียง เรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น…….

“โหล คุณพ่อครับ ผมกับหยางหยางอยู่ที่ร้าน ดูดวงครับ……พ่อจะมาหาเหรอครับ ลุงเขาเพิ่ง ดูดวงให้พวกผมนะ แกบอกว่าพวกผมจะมีแม่ เลี้ยง……..ไงนะครับ คุณพ่อจะมารื้อร้านของ ลุงเขาเหรอครับ อ๋อครับ คุณพ่ออยู่ไหนแล้ว นะครับ…….เลี้ยวเข้าซอยก็ถึงแล้วใช่ไหม

เมื่อเฉิงเฉิงกดวางสายเสร็จ ลุงหัวโล้นก็หน้า

ขาวช็ดไป

“หยางหยาง คุณพ่อบอกว่าจะมารื้อร้านของ ลุงหมอผีคนนี้” สีหน้าเฉิงเฉิงนิ่งเฉย

แต่หยางหยางกลับยิ้มแล้วมองหน้าลุงหัวโล้น นั้น “เอ้ คุณลุง แน่จริงรอไอ่พ่อนกของผมมา ก่อนนะ แล้วช่วยดูดวงเขาสักหน่อย ดวงตาของลุงหัวโล้นกะพริบไวขึ้น แล้ว

หัวเราะเสียงแหบสองที “ไอ้หยา พอดีเพิ่งนึก ได้ว่ามีธุระสำคัญนิดหน่อย คงต้องกลับไป ก่อน…..นนี้พอแค่นี้ก่อน นะ” เมื่อพูดเสร็จ ลุงหัวโล้นรีบเก็บร้านด้วย ความเร็วแสง ก่อนที่เป้หมิงโม่จะมาถึง ลุงแกก็ หายไปอย่างไร้เงา………

“ไปเถอะ หยางหยาง” เฉิงเฉิงเรียกเขา

“อ้าว รอไอ่พ่อนกมาก่อนไม่ใช่เหรอ” “เมื่อกี้พ่อไม่ได้โทรมา ข้าเปิดเสียงริงโทน เอง”

“เอ๋ นายทำแบบนี้ทำไมเนี้ย”

เพราะว่าซูยิ่งหวั่นเป็นคนลุงหัวโล้นคนนั้นมา เอง”

“หา? นางแรดคนนั้นเหรอ นายรู้ได้ไงเนี้ย” ขนมเปี๊ยะในมือหยางหยางก็ใกล้กินหมดแล้ว เฉิงเฉิงชักสีหน้าเบื่อหยางหยาง “ก็เพราะนาย ชื่อบ้อขนาด ไง ผู้หญิงคนนั้นถึงได้มีโอกาส กินอิ่มยังเนี่ย ไปหาพ่อกันเถอะ” “อือ…..ยังกินไม่อิ่มเลย…….

“เห็นแก่กินจริง ๆ รอให้พ่อเอาแม่เลี้ยงมาก่อน เถอะ ดูว่านายยังจะกินได้ลงอีกไหม เฉิงเฉิงเริ่มอารมณ์เสียแล้ว เพราะว่าพ่อของ เขารับปากไม่ได้ในคำว่า ‘จะไม่แต่งงานโดยที่ ไม่มีความรัก’ จึงทำให้เฉิงเฉิงรู้สึกไม่สบายใจ

มาก

เขากังวลใจแทนแม่มากเพียงใด มีเพียงเขา คนเดียวที่รู้ แต่หยางหยางกลับไม่เอาไหนเลย วัน ๆ มีแต่เรื่องกินเรื่องจีบสาว

“แล้วนายต้องการอะไรล่ะ” หยางหยางมอง หน้าเฉิงเฉิงด้วยใบหน้าที่บูดบึง

“ข้าอยากให้คุณพ่อมาขอคุณแม่ ข้าอยากให้ น้องสาวไม่ต้องใช้ชีวิตแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีก ข้าอยากให้ครอบครัวของเราทั้งห้าคนได้อยู่ ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา และรักซึ่งกัน และกัน”

เจ็ดปีที่ผ่านมา เฉิงเฉิงที่ดูเหมือนไร้ซึ่งอารมณ์ คนนี้ ได้ระเบิดอารมณ์กับหยางหยางเป็นครั้ง แรก

* หยางหยางถึงกับต้องอึ้ง “เป๊หมิงซีเฉิง นายโกรธเหรอ”

“ใช่ โกรธมากด้วย

“เอาน่า……. หยางหยางทำท่าจะร้องไห้ “ถึง แม้ข้าคิดว่าคุณแม่จะไม่ยอมแต่งงานกับไอ่พ่อ นก แต่ว่า ข้าก็คิดถึงน้องสาวเหมือนกันนะ…