ตอนที่ 118 รวมกันพร้อมหน้าพร้อมตาครั้งแรก1

ตอนที่118 รวมกันพร้อมหน้าพร้อมตาครั้งแรก

“เป่ยหมิงซีเฉิง นายนี่มันเด็กดื้อ เด็กดื้อ เด็กดื้อ! นายทำให้ลุงสามของนายถูกแม่ซึ่งเป็นย่าของนายด่า จนไม่เหลือเยื่อใย จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน นายรู้ บ้างรึเปล่า? เด็กดื้อแบบนายกลิ้งเล่นไปลูกบอลไปถึง ไหน? ห้ะ? ฉวยโอกาสตอนลุงสามอยู่กับสาวสวยออก ไปเดินเล่นโดยไม่บอกสักคำ! ตอนนี้ลุงยังโดนบ่นไม่ พอ ย่าของนายก็ร้องไห้จนฟ้าถล่มดินทลายดุว่าลุงทำ หลานหาย! เป็นหมิงซิเฉิง นายทำให้ลุงต้องแย่แบบนี้! ไอ้ เด็กผี นายบอกลุงมาให้เร็วให้ไวเดี่ยวนี้ตอนนี้ว่านาย อยู่ที่ไหน?”

ลุงสามแห่งบ้านเป็นหมิงเป็นผู้มีฝีปากอันเลอเลิศ พูดเหมือนเล่นคำอยู่ตลอด แทบจะไม่หายใจ กัดฟัน แน่น!

เขาสามารถรัวด่าได้อย่างรวดเร็ว จนไม่มีใคร เทียบได้ ฮ่าๆๆๆ ฝีปากของลุงสามไม่มีใครสู้ได้จริงๆ ผมรักลุงสาม จุ๊บๆ

ที่เขตเมืองเก่า เป้หมิงโม่เพิ่งจะจอดรถเสร็จ

ดับเครื่อง

จากนั้นสวมชุดสูท ยืดหลังตรง ก้าวลงมาจากรถ

ใบหน้าอันมีเสน่ห์ สีหน้าสายตาเย็นชา แต่กลับแฝงไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น

กู้ฮอนตัวสั่นขึ้นมา

หมอนี่ราวกับมีเสน่ห์ที่ฆ่าคนได้

หล่อนแอบรู้สึกว่าเขาหน้าด้านหน้าทนมากที่มาขอ ข้าวหล่อนกิน!

“เอ่อ…ฉันขอเกริ่นก่อนนะ เดี๋ยวนายเห็นอะไรที่ บ้านฉัน…ไม่ต้องตกใจเกินไปนะ..”

“หม?” เขายักคิ้วขึ้น ถอนหายใจออก “บ้านเธอจะ มีอะไรที่ทำให้ฉันตกใจได้งั้นเหรอ?”

สายตาของเขาเย็นชา ราวกับพร้อมที่จะไปออก

รบ!

กู้ฮอนขมวดคิ้ว เหลือบมองเขาด้วยความเอื้อม

ระอา

ตอนอายุสิบแปด หล่อนอุ้มท้องแทนคนอื่น นี่เป็น เรื่องที่น่าละอายใจที่สุดในชีวิตของหล่อน

แม้ว่าจะคลอดหยางหยางกับลูกชายอีกคนที่ยัง ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่หล่อนกลับไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด

เพียงแต่…หล่อนไม่รู้ว่าจะเริ่มเอ่ยปากพูดอธิบาย เรื่องลูกกับเขายังไงดี

จากนั้น หล่อนไม่ตอบอะไร แต่กลับย้อนถาม “เป่ห มิงโม่ นายมีลูกชายจริงเหรอ?”

จู่ๆหล่อนก็ถามขึ้น ทำให้เขาหยุดชะงักไปทันทีจากนั้นก็ทำสีหน้าเป็นชา กำลังจะตอบคำถามหล่อน แต่ในมือถือในกระเป๋าของเขากลับดังขึ้นเสียก่อน

เขาเหลือบมองหล่อน เม้มปาก หยิบมือถือขึ้น

“ฮัลโหล ป้าซิน?”

“โม่เอ้ย…” เสียงของเจียงฮุ่ยซินสะอื้นร้องไห้ ฟูมฟาย “ฮือๆ ป้าชินขอโทษ ป้าซินขอโทษแม่ที่จากลูก ไป ป้าซินดูแลลูกแทนได้ไม่ดี..”

เป่ยหมิงโม่นิ่งขรึม ขมวดคิ้วขึ้น ถามขึ้นด้วยน้ำเสียง แหบแห้ง “เกิดอะไรขึ้นกับเฉิงเฉิง?”

เมื่อกู้ฮอนได้ยินเขาเรียก “เฉิงเฉิง” หูตั้งขึ้นมา ทันที เขาเป็นใครกัน?

เจียงฮุ่ยซินที่อยู่ในสายร้องไห้ไม่หยุด “เฉิงเฉิงเขา หายไปอีกแล้ว….ฮือๆ”

“หายไปอีกแล้ว?” เสียงของไปหมิงโม่ต่ำลง

“อิ้ม…ช่วงนี้เฉิงเฉิงกับเยี่ยนเยี่ยนไม่รู้เป็นอะไรลุง หลานตัวติดกันเหมือนปาท่องโก๋ เที่ยวเล่นกันทั้งวันทั้ง คืน โม่ ต้องโทษป้า ป้าไม่น่าให้เยี่ยนเยี่ยนพาเขาออก ไปเที่ยวเล่น…เยี่ยนเยี่ยนเป็นยังไงลูกก็รู้ดี เขาชอบไป เที่ยวผู้หญิงจนลืมทุกอย่าง เฉิงเฉิงหายไปทั้งคนตัวเขา เองยังไม่รู้เลย…

โม่เอ้ย ป้าซินขอโทษจริงๆ…”

กู้ฮอนราวกับสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นอาฆาตที่ออกมาจากลมหายใจของเขา

ในขณะเดียวกัน

ที่เขตเมืองเก่า

หยางหยางถือมือถือด้วยมือทั้งสอง พลางขมวด คิ้วย่นฟังลุงสามบ่นเหมือนระเบิดลง พลางเดินตรง กลับบ้าน

“ไอ้หยา…ลุงสาม ลุงแก่แล้วอย่ามาตื่นเต้นร้อนใจ

อะไรกับเรื่องแบบนี้สิ..”

“ฉันไม่ร้อนใจ? ฉันไม่ร้อนใจได้หรอ? บอกลุงมา เดี๋ยวนี้ว่านายอยู่ที่ไหน ลุงจะเหาะไปรับถึงที่” อย่าดู ถูกเป้หมิงยันที่ปกติไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น แต่แม่ของเขา เจียงฮุ่ยซิน ทำให้เขากลัวจนตายได้

หยางหยางหัวเราะขำ ขนาดลุงสามยังไม่รู้ว่าแม่ ของเป่ยหมิงซิเฉิงเป็นใคร เขาจะกล้าพูดได้ยังไงว่า กำลังเดินไปบ้านของแม่

เขาก็ไม่ได้เบื่ออะไร

มือน้อยๆของเขาจับมือถือ หยางหยางหัวเราะพูด ขึ้น “ลุงสาม ขอโทษที่ทำให้ถูกคุณย่าดุนะครับ แต่ลุง สามไม่ต้องมารับผมนะ เดี๋ยวผมกลับไปเอง…อีกอย่าง ลุงสามสบายใจได้ ถ้าไม่สบายใจ ไม่ต้องเป็นห่วง รอ ให้ผมโตแล้วผมจะรับสาวสวยของลุงมาดูแลเอง แม้ว่า ตอนนั้นสาวสวยพวกนั้นจะแก่แล้วก็ตาม…”

“นายนี่มันเด็กน้อยพูดจากปลิ้นปล้อน ยังกล้าว่าลุงไม่โตหรอ! ฝากไว้ก่อนเถอะ ลุงจะคิดบัญชีกับนาย ยังไงดี…” หยางหยางหยิบมือถือออกไปให้ห่างจากตัว กลัว

ว่าเสียงบ่นของลุงสามจะดังจนหูแตก “เห้อ ไม่ได้แช่ง

ลุงนะ…

เฉิงเฉิงที่เดินตามหลังหยางหยางอยู่ เหลือบตาม องบนด้วยความเหลือทน ก่อนหน้านี้ ตอนที่เขาอยู่บ้าน เป้หมิง เขาไม่ค่อยคุ้นเคยกับลุงสามเท่าไหร่ ใครจะไป รู้เมื่อหยางหยางไปอยู่แล้ว จะสนิทกับลุงสามได้ขนาด นี้ ทั้งสองคนเหมือนพี่น้องที่พลัดพรากกันมานาน

เขาถอนหายใจออกมา เฉิงเฉิงเบื่อจนเบี่ยงสายตา มองออกไปรอบๆถนน

ทันใดนั้น ข้างถนนฝั่งตรงข้ามมีรถตู้คันเล็กขับมา ด้วยความเร็วสูง เฉิงเฉิงมองตามไป เห็นคุณยายคน หนึ่งเข็นรถขายของมาพอดี เกือบชนกับรถตู้.

เฉิงเฉิงแทบจะหยุดหายใจ!

ไอ้หมอนี่ เป้หมิงโม่ถือมือถือแนบไว้ข้างหู ฟังเสียง รองไห้สะอื้นของเจียงฮุ่ยซิน

สายตาบ่งบอกถึงความเบื่อหน่าย

“ป้าซิน ป้าอย่าว่าตัวเองไปเลย ป้าไม่ได้ผิด อะไร..”

นิ้วเรียวยาวของเขาเอื้อมไปปลดเนกไทออก
จากนั้น ขณะที่กำลังถอดเนกไทออก หางตาอัน เย็นชาของเขา เหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายที่กำลังจะข้าม ถนน เลี้ยวเข้ามาในซอย

ทรงผมฟูฟ่องเหมือนพลุระเบิด เหน็บแว่นตา กันแดดอันใหญ่ไว้ที่คอเสื้อ!