ตอนที่ 212 ฝนโปรยปรายไปทุกแห่งทุกหนา

“เพราะฉะนั้นเพื่อลูกสาวของคุณ เพื่อที่ครอบครัวของคุณ จะ ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากัน3คนพ่อแม่ลูก คุณจึง หลอกใช้ฉัน และสละฉันทิ้งอย่างไม่ไยดี ใช่ไหม?” กู้ฮอน น้ำตาไหลพราก

กู้อันขีกลับจับมือของหนู ฟื้น ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจนัก “แม่ แม่จะไปสนใจคนแบบนี้อีกทำไม? กู้ฮอนฉันจะบอกอะไร ให้นะ เธอมันลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ ฉันต่างหากที่เป็นลูกแท้ๆ ของแม่!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หย่วนซู่ผิงก็ร้องไห้เหมือนใจจะขาด แต่ก็ ยังไม่อาจยอมรับความจริง “ไม่! อันขี….อันขีลูกอย่าไปเชื่อ พวกเขา ลูกเป็นลูกสาวของแม่ต่างหาก พวกเขาโกหกลูก อยู่..”

กู้อันขีดลับมองหย่วนขู่ผิง ด้วยสายตาที่รังเกียจ “ยอมรับ ความจริงเสียเถิด! หย่วนซู่ผิงถึงแม้หลายปีมานี้ คุณดีกับฉัน มาโดยตลอด แต่น่าเสียดายที่คุณไม่มีปัญญารักษาพ่อไว้ได้ ตอนแรกฉันยังกังวลใจว่า ถ้าหากคุณกับพ่อหย่ากันแล้ว ฉัน จะทำอย่างไรต่อ ตอนนี้พอฉันได้รู้ความจริง ว่าฉันไม่ใช่ลูก แท้ๆของคุณ ฉันเลยรู้สึกโล่งอกไปที่ ฉันคือทายาทคนเดียว ของตระกูลกู้ อีกหน่อยบริษัทกู้ซื่อก็ต้องตกเป็นของฉัน”
คำพูดที่ดูไร้เยื่อใยนี้ ทำให้หย่วนชู่ผิงรู้สึกผิดหวังอย่าง

ที่สุด!

“กู้อันชี! คนเนรคุณ! เสียทีที่ฉันอุตส่าห์เลี้ยงดูเธอ เหมือน ไข่ในหินมาตั้งหลายปี พอวันนี้จะมาตัดหางปล่อยวัด แบบไม่ สนใจใยดีกันแล้วใช่ไหม!” ความเจ็บปวดทั้งหมดของหย่วน ซูผิง ถูกหลอมรวมจนกลายเป็นความแค้น นัยน์ตาค่อยๆ ประกายความเย็นชาออกมา!

“หย่วนซูผิง คุณไม่ทำเป็นต้องทำแบบนี้! ฉันเคยคิดว่าคุณ เป็นผู้ดีที่สง่างาม แต่ดูคุณตอนนี้สิ เหมือนคนเสียสติไม่มีผิด! หลังจากนี้ไป เวลาคุณออกไปข้างนอก รบกวนคุณอย่าเที่ยว ไปบอกใครต่อใคร ว่าเป็นภรรยาเก่าของพ่อฉัน ยิ่งชื่อฉันยิ่ง ไม่ต้องเอ่ยถึง ว่าฉันเป็นลูกสาวของคุณ! เพราะนับจากวันนี้ เป็นต้นไป หยุนฟืนคือแม่ของฉัน….” กู้อันพูดอย่างไร้เยื่อใย ถึงขั้นลืมไปว่าตัวเองเคยเรียกหย่วนซู่ผิงว่าแม่มา ตลอด20กว่าปี!

หย่วนซู่ผิงโกรธจนเลือดขึ้นหน้า “ช่างเป็นคู่แม่ลูกที่เลือด เย็นจริงๆ! วันนี้ฉันจะฆ่าพวกแก ฆ่าพวกแก..”

จากนั้น หย่วนซู่ผิงก็ตรงปรี่เข้าไปหาหยูฟื้นกับกู้อันซี ตบตี กันเป็นพัลวัน..

กู้ฮอนยืนเป็นร่างไร้วิญญาณ จ้องมองหนูฟื้นด้วยความจง เกลียดจงชังอย่างไม่วางตา
เธอเบิกตาโพลง ดวงตากลมโตเป็นไข่ห่านนั้น เพื่อจะมอง ผู้หญิงคนนี้ได้อย่างชัดเจน…

ความศรัทธาที่สั่งสมมาตลอด20กว่าปี กลับใช้เวลาเพียง ชั่วค่ำคืน ในการบอกเธอว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

ในสมองอันว่างเปล่าของเธอ จำได้เพียงเรื่องเดียวก็คือ พ่อไม่ใช่พ่อของเธอ แม่ก็ไม่ใช่แม่ของเธอ ถ้าเช่นนั้น แล้ว เธอเป็นลูกของใครกัน?

“อาก! ยูฟินฉันจะฆ่าแก….” หย่วนซู่ผิงตวาดเสียงดังลั้น “กู้อันขี้คนเนรคุณ นังสารเลว! ฉันจะฆ่าแก…ฉันจะฆ่าพวก แก..”

“หย่วนซู่ผิง พูดจาดีๆ ไม่รู้เรื่องต้องให้ใช้กำลังใช่มั้ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะอีแก่ผีบ้า…”

ตุบตับ ตุบตับ พวกเขาลงไม้ลงมือ ตีกันเป็นพัลวันอยู่ใน ห้องนั้น!

ไม่นานกู้เชิงเทียนก็เข้าไปร่วมแจมด้วย

มีเพียงกู้ฮอน ที่ยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น มองดู4คนนั้นตบตีกัน อย่างบ้าระห่ำแล้ว รู้สึกสะท้อนใจยิ่งนัก..

นับจากวินาทีนี้ เธอไม่ใช่คนตระกูลกู้อีกต่อไป!

กู้ฮอนเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ค่ำคืนที่ฝนโปรยปราย ฟ้าร้องโครมคราม พายุฝนโหม

กระหน่ำ

เธอกอดอกด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว เดินย่างไปตามทาง อย่างไร้จุดหมาย ประดุจตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วที่ไร้วิญญาณ…

เป่ยหมิงโม่ขับรถฮัมเมอร์สีดำ วิ่งทะยานอยู่ท่ามกลาง ค่ำคืนที่ฝนโปรยปราย

“เจ้านายครับ ตามข้อมูลที่แสดงตำแหน่งสุดท้าย ก่อนที่ คุณกู้จะปิดเครื่องไป อยู่ที่ถนนหวางปู่ดันใกล้กับเมืองเหนือ ครับ กระผมได้ตรวจสอบดูแล้ว บ้านตระกูลกู้ตั้งอยู่ที่ละแวก นั้นด้วยครับ” ฉิงฮัวรีบโทรมารายงานข้อมูลที่สืบค้นเจอ ให้ เจ้านายทราบในทันที

“แล้วเบอร์โทรปริศนานั้นเป็นของใคร?” เป่ยหมิงโม่ถามถึง เบอร์โทรศัพท์ปริศนาเบอร์นั้น ที่เป็นคนโทรมาบอกเขาเรื่อง ที่กู้ฮอนหายตัวไป ด้วยน้ำเสียงที่เรียบเย็น

“เป็นลูกชายคนเดียวของผู้พิพากษาอันดับ แห่ง เมืองAหยินเฉินเหยาครับ ชื่อหยินปู้ฝันครับ”

จึงฮัวพูดจบ เป่ยหมิงโม่ก็ตัดสายไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ใบหน้าคมสันของชายหนุ่ม พอได้ยินดังนั้นก็หน้าเขียว อย่างคาดเดาไม่ได้
เรียวมีอทรงพลังหักพวงมาลัยรถ ก่อนจะขับพุ่งทะยานไป ยังถนนหวางปู่ดันอย่างรวดเร็ว.

กู้ฮอนเดินโซเซไปตามทาง ทันใดนั้น ก็ถูกชนเข้าอย่าง แรงจากทางด้านหลังจนล้มลง หัวเข่ากระแทกกับพื้นจนหนัง

ถลอก!

สายฝนยังคงโหมกระหน่ำอย่างไม่หยุดหย่อน เธอโดนฝน สาดจนลืมตาแทบไม่ขึ้น ได้ยินเพียงเสียงที่คุ้นเคยพูดด้วย ถ้อยคำแปลกๆ แว่วมา “กู้ฮอน เธอโทษฉันไม่ได้ เธอโทษฉัน ไม่ได้..”

คือกู้อันขี!

กู้ฮอนยังไม่ทันตั้งสติ รู้สึกได้เพียงว่ากู้อันขีพยายามจะดึง มือเธอ!

“เธอจะทำอะไร!” กู้ฮอนตอบกลับทันควัน พร้อมกับ พยายามจะชักมือกลับ

แต่กลับถูกกู้อันขีที่ตอนนี้คลั่งราวกับคนเสียสติจับไว้อย่าง แน่นหนา จากนั้น กู้ฮอนรู้สึกว่านิ้วมือไปสัมผัสกับบางอย่างที่ เย็นเฉียบ เธอถูกกู้อันขีจับไว้ไม่ยอมปล่อย ออกแรงไปจับ ครั้งหนึ่ง.

“กู้อันซี! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! นั่นคืออะไร! นั่นคืออะไร.. อยู่ๆกู้ขอนก็รู้สึกกลัว เกิดหวาดระแวงขึ้นมาเสียดื้อๆ

จังหวะที่พวกเธอกำลังยื้อยุดฉุดกระชากด้วยความ โกลาหลอลหม่านอยู่นั้น แสงไฟจากรถยนต์สาดผ่านสายฝน ส่องมายังตรงนั้น

กู้อันซีซะงักงันไป! ก่อนจะผลักกู้ฮอนล้มลงกับพื้นด้วย ความตกใจ!

จากนั้น กู้อันซีก็รีบลุกขึ้นจัดดึงเสื้อกันฝนให้เข้าที่ ก่อนจะ รีบวิ่งหนีไป..

กู้ฮอนรู้สึกวิงเวียนหัว ฝนก็สาดเข้าหน้าจนเธอรู้สึกแสบตา จนมองอะไรไม่ชัด

สายฝนโปรยปรายลงมาราวกับฟ้ารั่ว สาดใส่หน้าเธอ ราวกับโกรธกัน หญิงสาวนอนฟุบอยู่กับพื้นอย่างไม่ไหวติง แขนขาของเธอก็อ่อนแรงจนขยับเขยื้อนไม่ได้เลย..

แม้ว่ารถคันนั้นจะมาจอดอยู่ข้างกาย เธอก็ไม่รู้สึกตัวเลย

สักนิดเดียว

จวบจน

ใบหน้าอันหล่อเหลา แต่เยือกเย็นดุจน้ำแข็งนั้นปรากฏขึ้น มาในตาเธอ วินาทีนั้น น้ำตาเธอไหลพรากเหมือนสายฝนที่ โปรยปราย

น้ำฝนกับน้ำตาไหลรวมเป็นหนึ่งเดียว เธอร้องไห้สะอีกสะอื้น.

ในขณะที่ทุกคนทอดทิ้งเธอไป แต่เป่ยหมิงโม่กลับปรากฏ

ขึ้นมาตรงหน้าเธอ

เหมือนกับคราวที่หนูฟื้นป่วยหนัก กู้เชิงเทียนเข้าคุก เธอก็ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมาต่อหน้าต่อตา แต่โชคชะตา ก็ผลักเธอให้ไปปรากฏอยู่ตรงหน้าเป่หมิง โม่!

ใครจะไปคิดว่า วินาทีต่อมา ชายหนุ่มรูปงามราวเทพบุตร คนนี้ โน้มตัวลงมาก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นไปแนบอก.