ตอนที่ 97 ไม่มีทางให้ถอยหลังกลับ

สนับมือบนนิ้วมือของเขา ทำเอาเธอรู้สึกตื่นกล้ว

ในสายตาของเขาเยาะหยัน “คุยเกี่ยวกับตระกูลกู้หรือ คุยเกี่ยวกับการเดิมพันของเรา”

ริมฝีปากกู้ฮอนไม่ปรากฏสีใดๆ จิตใจของเธอรู้สึกขมขื่น แม้ว่าคืนนี้เธอได้เตรียมใจมาแล้วว่าจะโดนดูถูกเหยียด หยาม แต่ไม่คิดว่าจะรู้สึกทุกข์ทรมานขนาดนี้เมื่อเผชิญ หน้ากับเขา

เธอสั่นเทา ขมขึ่นจนอยากอาเจียนออกมา “ถ้าฉันบอกว่า ฉันยอมแพ้การเดิมพันนี้ คุณจะให้โอกาสกับตระกูลกู้ ไหม?”

“ยอมแพ้การเดิมพัน?” เขาขมวดคิ้ว ก้าวขาอย่างช้าๆ ราวกับเสือดาวที่เข้าหาเหยื่อทีละก้าว

ในทุกย่างก้าวของเขา ทำเอาเธอหายใจติดขัดและก้าว ถอยหลังตาม จนกระทั่งหลังของเธอติดกับแผงประตู ไม่มี ทางหลีกหนีอีก

ในขณะที่เธอกำลังจะหายใจไม่ออกอยู่เต็มที เขายืนห่าง จากเธอเพียงไม่กี่ก้าวและส่งเสียงเยือกเย็นของเขาออก มา-

“กู้ฮอน ตระกูลกู้มีความสำคัญต่อคุณมากขนาดนั้นเลย เหรอ? สำคัญถึงขั้นที่คุณจะละทิ้งความพยายามของคุณ และยอมแพ้การเดิมพันกับผมเพื่อมันเลยเหรอ?”
ในคำพูดที่เย็นชาของเขา มีความเยาะเย้ย ความโกรธ ดูถูกและหมดความเชื่อถือผสมอยู่

ใบหน้าซีดขาวของกู้ฮอนปรากฏอยู่ในตาคม เธอรู้ว่าเขาคิดยังไงกับเธอในตอนนี้

จริงๆแล้ว เธอก็รู้สึกละอายใจ!

เธอจำได้ว่าเมื่อเช้านี้เธอทำท่าทางยังไงต่อหน้าเขา แต่ ในเวลานี้ กลับจนตรอก

เธอมองด้วยความลำบากใจและกัดริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว “ตระกูลกู้นั้นไม่มีค่าสำหรับฉัน แต่มันก็เป็นจุดอ่อนของฉัน ฉันรู้ว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร หรือเหมือนครั้งก่อนที่ฉันช่วย ตระกูลกู้ขโมยแบบแปลนไป คุณก็มีวิธีที่ทำให้ตระกูลกู้ ออกไปได้อยู่ดี ชะตากรรมของตระกูลกู้อยู่ในมือคุณเสมอ ดังนั้น เป๋หมิงโม่ คุณชนะแล้ว”

หรือจะพูดให้ถูกก็คือ จุดอ่อนของเธอคือแม่ของเธอซึ่ง เธอไม่สามารถละทิ้งไปจากชีวิตได้

แม้ว่าแม่ของเธอจะอ่อนแอ ไร้ความสามารถ ขี้อายและ ใจไม่สู้ยังไงก็เป็นแม่ของเธอกู้ชอนนี่เป็นความจริงที่หลีก เลี่ยงไม่ได้

ถ้าให้เธอดูแม่ของเธอและไม่ทำอะไรเลย เธอทำไม่ได้ ชะตากรรมของเธอ ชะตากรรมของแม่เธอ ชะตากรรม ของตระกูลกู้ ท้ายที่สุด ล้วนมีเพียงเป่หมิงโม่ที่กำหนดได้

“เฮ้อ กู้ฮอนคุณยอมแพ้อย่างนี้ ผมชนะโดยไม่รู้สึกถึงความสำเร็จสักนิด!”

เขาเปล่งริมฝีปากอย่างเย่อหยิ่ง รอยยิ้มจางๆปรากฏบน ริมฝีปากนั้น ปลายนิ้วยาวบุหรี่ไว้ เขม่าลอยร่อนเป็น วง..

นัยน์ตาเธอสั่นสะเทือน “ยอมแพ้แบบ ไหน”

ดวงตาคมเข้มราวทะเลลึกของเขาจางลงทันทีและเธอก็ สามารถรับรู้ถึงความต้องการของเขาอย่างง่ายดาย

หลังจากเงียบไปสักพัก เขายกยิ้มขึ้น แล้วก้าวถอยหลัง-

“ทำให้ผมพอใจสิ”

ตาของกู้ฮอนสั่นไหว ร่างกายขดตัวลง

ครั้งหนึ่ง ในห้องนี้เขาเคยไล่เธอออกไป แต่ขณะนี้ ในห้องนี้เขากลับต้องการให้เธอทำให้เขา

พอใจ!

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าห้องชุดสุดหรูที่อยู่ด้านหน้าเธอนี้ เหมือนกรงทองคำที่ขังเธอกับคนเลวทรามไว้ด้วยกัน เธอรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก และจ้องไปที่ใบหน้าหล่อ เหลาของเขา กลั้นลมหายใจ

น่าเศร้าที่เธอไม่มีทางให้ถอยหลังกลับ

ภายใต้สายตาที่ดุเดือดของเขา ปลายนิ้วเรียวยาวก็เริ่ม ปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดๆ
ในตอนเช้า แสงส่องผ่านม่านเข้ามาในห้อง สองร่างเปลือยเปล่าราวกับทารกแรกเกิด นอนกอดกาย

กัน

ทั้งคู่นอนหลับลึก

จนแสงอรุณยังต้องเอียงอาย

ทันใดนั้น–

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังเข้ามาในหู

ทำเอาทั้งคู่ตื่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เขาขมวดคิ้ว และยืดแขนออกหาโทรศัพท์มือถือก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เสียงในโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ก่อน “ชายรอง เจ้าเด็กคนนี้นายกล้าดียังไง! ถึงส่งรูปแบบ นั้นมาในกลางดึก อยากจะให้ฉันตามขึ้นไปบนเตียงหานาย หรือไง?! นายจะไม่ทำให้ฉันโมโหสักวันจะอยู่ไม่สุขใช่ ไหม!”

โม่ลืมตาดำลึกและยกยิ้มอย่างไม่แยแสที่มุมปาก “ทำไม ก็สมกับที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่! ฉันไม่คิดว่าไอ้นิสัยรักสะอาดของนายจะได้รับการ รักษาอย่างรวดเร็วแบบนี้!” เป้หมิงเจิ้งเทียนกัดฟันใน โทรศัพท์ แม้ว่าจะกำจัดเสี้ยนหนามของซูยิ่งวรรณได้แล้ว เขามีความสุขมาก แต่ไม่คิดว่ามีความสุขได้ไม่ถึงวัน เมื่อ ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า จะได้เห็นภาพบนเตียงนอนของชายรองในโทรศัพท์มือถือ!

ละไม่เคยแตะต้องผู้หญิงที่ไม่ ชายรองรักสะอาดมาก และ สะอาด กลืนคำพูดตัวเอง!