ตอนที่ 249 ที่แท้ก็แย่งอาหารหมา
เฉิงเฉิงมองบน พยักหน้าอย่างเย็นชา “ได้ รอนายเปลี่ยนเป็น หมาในวันนั้น”
“โฮ่ง! เป่ยหมิงซิเฉิง นายด่าฉันเป็นหมาก็เท่ากับต่าตัวนาย เอง!” หยางหยางทำปากจู่ ปืนลงจากเตียง พลางฮัมเพลงที่ ผ่านไปแล้วหลายปีของวังลี่หงเสียงเพี้ยน “รักคุณก็เท่ากับรัก ตัวเอง โอ้โอ เย้เย..ด่าฉันก็เท่ากับด่าตัวนายเอง โอ้โอ เย้
เย.๒๕๒๑
จากนั้นก็เดินไปถึงประตู เปิดประตู ร่างเล็กๆหนืออก
ไป.
ห้องโถงบ้านตระกูลเป่ยหมิง
เมื่อสิ้นสุดมื้ออาหารที่น่าหวั่นเกรงอันยาวนาน นายกเทศ มนตรีเป่ยเป่ยใต้เอ๋อที่ตาบวมแดงจากการร้องไห้ออก จากบ้านตระกูลเปาหมิงไปอย่างตื่นตระหนก
เป่ยหมิงเฟยหย่วนสามีภรรยายิ้มเบิกบาน
ก่อนจะเอ่ยลา ยี่เฟิงยืนอยู่หน้าลานบ้าน มองไปที่กู้ฮอนร อบหนึ่ง ตอนที่ 249 ที่แท้ก็แย่งอาหารหมา
เฉิงเฉิงมองบน พยักหน้าอย่างเย็นชา “ได้ รอนายเปลี่ยนเป็น หมาในวันนั้น”
“โฮ่ง! เป่ยหมิงซิเฉิง นายด่าฉันเป็นหมาก็เท่ากับต่าตัวนาย เอง!” หยางหยางทำปากจู่ ปืนลงจากเตียง พลางฮัมเพลงที่ ผ่านไปแล้วหลายปีของวังลี่หงเสียงเพี้ยน “รักคุณก็เท่ากับรัก ตัวเอง โอ้โอ เย้เย..ด่าฉันก็เท่ากับด่าตัวนายเอง โอ้โอ เย้
เย.๒๕๒๑
จากนั้นก็เดินไปถึงประตู เปิดประตู ร่างเล็กๆหนืออก
ไป.
ห้องโถงบ้านตระกูลเป่ยหมิง
เมื่อสิ้นสุดมื้ออาหารที่น่าหวั่นเกรงอันยาวนาน นายกเทศ มนตรีเป่ยเป่ยใต้เอ๋อที่ตาบวมแดงจากการร้องไห้ออก จากบ้านตระกูลเปาหมิงไปอย่างตื่นตระหนก
เป่ยหมิงเฟยหย่วนสามีภรรยายิ้มเบิกบาน
ก่อนจะเอ่ยลา ยี่เฟิงยืนอยู่หน้าลานบ้าน มองไปที่กู้ฮอนร อบหนึ่ง แววตาเขามีท่าทางโศกเศร้า ยิ่งกว่านั้นมาก!
“ลาก่อนนะ ฮอน.”
เขาเอ่ยเบาๆ อ่อนโยนเหมือนเคย
ในที่สุดกู้ฮอนก็เข้าใจ ยี่เฟิงที่มีบิดามารดาแบบนั้น ถูก ลิขิตให้เศร้าโศก..
ลำคอเธอแหบแห้ง พยักศีรษะ พบว่าตัวเองไม่สามารถเอ่ย พูดว่า “ยี่เฟิง ขอให้นายมีความสุข” ออกมาได้อย่าง กะทันหัน..
ภาพข้างหลังของยี่เฟิงที่ทิ้งไว้ให้เธอนั้นยังคงโดดเดี่ยว เดียวดาย..
“ตัดใจได้แล้ว”
เสียงเย็นของเหมิง โม่ดังขึ้นมาจากข้างหลังเธอ
เธอหันกลับไปมอง
มองผู้ชายคนนี้อย่างลึกซึ้ง เข้าใจได้ทะลุปรุโปร่งว่าทำไม เขาถึงถามแบบนี้ เพียงแต่ว่าเธอคาดไม่ถึง เพื่อมาเจอหยาง หยางที่บ้านตระกูลเป่หมิง กลับต้องสังเวยด้วยความสุขทั้ง ชีวิตนี้ของยี่เฟิง เธอถอนหายใจอย่างเงียบๆ “ใช่แล้ว ตัดใจ ได้แล้ว
ภายในใจพูดอยู่เงียบๆ : ไซแล้ว เป้หมิง โม่ ตัดใจจากคุณ แววตาเขามีท่าทางโศกเศร้า ยิ่งกว่านั้นมาก!
“ลาก่อนนะ ฮอน.”
เขาเอ่ยเบาๆ อ่อนโยนเหมือนเคย
ในที่สุดกู้ฮอนก็เข้าใจ ยี่เฟิงที่มีบิดามารดาแบบนั้น ถูก ลิขิตให้เศร้าโศก..
ลำคอเธอแหบแห้ง พยักศีรษะ พบว่าตัวเองไม่สามารถเอ่ย พูดว่า “ยี่เฟิง ขอให้นายมีความสุข” ออกมาได้อย่าง กะทันหัน..
ภาพข้างหลังของยี่เฟิงที่ทิ้งไว้ให้เธอนั้นยังคงโดดเดี่ยว เดียวดาย..
“ตัดใจได้แล้ว”
เสียงเย็นของเหมิง โม่ดังขึ้นมาจากข้างหลังเธอ
เธอหันกลับไปมอง
มองผู้ชายคนนี้อย่างลึกซึ้ง เข้าใจได้ทะลุปรุโปร่งว่าทำไม เขาถึงถามแบบนี้ เพียงแต่ว่าเธอคาดไม่ถึง เพื่อมาเจอหยาง หยางที่บ้านตระกูลเป่หมิง กลับต้องสังเวยด้วยความสุขทั้ง ชีวิตนี้ของยี่เฟิง เธอถอนหายใจอย่างเงียบๆ “ใช่แล้ว ตัดใจ ได้แล้ว
ภายในใจพูดอยู่เงียบๆ : ไซแล้ว เป้หมิง โม่ ตัดใจจากคุณ ได้แล้ว
เขาโอบหัวไหล่เล็กบางของเธอ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ของตัวเอง ระหว่างหน้าผากปล่อยความอ่อนโยนที่สัมผัสไม่ ได้บ่อยๆออกมา
“ฮอนฮอน ตั้งแต่ตอนที่ผมตัดสินใจให้คุณเป็นผู้หญิงของ ผม คุณก็ควรจะเข้าใจ ผมต้องการทั้งหมดของคุณ! ผม ต้องการให้คุณตัดใจจากเป่ยหมิงยี่เฟิงได้อย่างเด็ดขาด ผม ต้องการให้แสงจันทร์สีขาวที่อยู่ลึกๆ ในใจของคุณจากนี้ไป เป็นเพียงแค่คนที่ไม่สำคัญอะไร”
คำพูดเย็นเยียบของเขา แฝงไปด้วยความเผด็จการไม่ ยินยอมให้เธอปฏิเสธ
“.” เธอนิ่งเงียบ ปิดตาลง
เขากอดเธอเงียบๆอย่างนี้ คิ้วขมวดลึก คิดว่าเธอรู้สึก เสียใจเพื่อยี่เฟิง “ฮอนฮอน คืนวันนี้ ผมจะยอมอดทนให้คุณ เสียใจเพื่อเขาอีกครั้ง หลังจากค่ำคืนนี้ ผมไม่อนุญาตให้คุณ เสียน้ำตาเพื่อแสงจันทร์สีขาวของคุณอีกแม้แต่หยดเดียว”
ทั้งสองคนนิ่งเงียบอยู่หน้าลานบ้านเป็นเวลานาน เธอไม่ ต่อต้านสักประโยคหนึ่ง อาจเป็นเพราะว่าไม่รู้ว่าตัวเองยังจะ สามารถพูดอะไรได้อีก
น้ำตาเอ่อคลอรอบดวงตา เธอซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา ได้แล้ว
เขาโอบหัวไหล่เล็กบางของเธอ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ของตัวเอง ระหว่างหน้าผากปล่อยความอ่อนโยนที่สัมผัสไม่ ได้บ่อยๆออกมา
“ฮอนฮอน ตั้งแต่ตอนที่ผมตัดสินใจให้คุณเป็นผู้หญิงของ ผม คุณก็ควรจะเข้าใจ ผมต้องการทั้งหมดของคุณ! ผม ต้องการให้คุณตัดใจจากเป่ยหมิงยี่เฟิงได้อย่างเด็ดขาด ผม ต้องการให้แสงจันทร์สีขาวที่อยู่ลึกๆ ในใจของคุณจากนี้ไป เป็นเพียงแค่คนที่ไม่สำคัญอะไร”
คำพูดเย็นเยียบของเขา แฝงไปด้วยความเผด็จการไม่ ยินยอมให้เธอปฏิเสธ
“.” เธอนิ่งเงียบ ปิดตาลง
เขากอดเธอเงียบๆอย่างนี้ คิ้วขมวดลึก คิดว่าเธอรู้สึก เสียใจเพื่อยี่เฟิง “ฮอนฮอน คืนวันนี้ ผมจะยอมอดทนให้คุณ เสียใจเพื่อเขาอีกครั้ง หลังจากค่ำคืนนี้ ผมไม่อนุญาตให้คุณ เสียน้ำตาเพื่อแสงจันทร์สีขาวของคุณอีกแม้แต่หยดเดียว”
ทั้งสองคนนิ่งเงียบอยู่หน้าลานบ้านเป็นเวลานาน เธอไม่ ต่อต้านสักประโยคหนึ่ง อาจเป็นเพราะว่าไม่รู้ว่าตัวเองยังจะ สามารถพูดอะไรได้อีก
น้ำตาเอ่อคลอรอบดวงตา เธอซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา เพิ่งจะพบว่า เจ็บปวดหัวใจ เพราะตัวเองหลงรักผู้ชายที่โหด เหี้ยมไร้ความรู้สึก โดยไม่รู้ตัวคนนี้..
ทันใดนั้น
กริ้งกริ้ง เสียงกระติ่งดังขึ้น ทำลายความเงียบที่ลานหน้า
บ้าน
ลูกสุนัขตัวหนึ่งที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยย่นวิ่งดึงๆๆจาก สวนหลังบ้านเข้ามา กระดิ่งบนคอสุนัขโบกสะบัด
ตึงตั้งตึงตั้ง เสียงฝีเท้าเล็กๆตามมาอย่างกระชั้นชิด “หยุด นะ! เซี่ย เจ้าหมาสมควรตาย ส่งไส้กรอกมาให้ฉัน ”
กู้ฮอนที่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความเสียใจอย่างนิ่งเงียบ ก็ ตกตะลึงหลังจากได้ยินเสียงอ่อนนุ่มของเด็กคนนี้
ปฏิกิริยาของเธอคือต้องการดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของ เป้ หมิงโม่ แต่กลับพบว่าเท้าถูกร่างของบางสิ่งที่นุ่มนิ่มชนเข้า
ให้
ตึง
เบลล่าหัวโหม่งเข้ากับท้องน่องของกู้ฮอน
“อาชูว..” มันร้องออกมาอย่างน่าสงสาร ในปากคาบ ไส้กรอกที่ทั้งใหญ่และหอมอยู่หนึ่งอัน
“อา” กู้ฮอนร้องตกใจ รีบกระโดดหนี หลุบตามองลูก เพิ่งจะพบว่า เจ็บปวดหัวใจ เพราะตัวเองหลงรักผู้ชายที่โหด เหี้ยมไร้ความรู้สึก โดยไม่รู้ตัวคนนี้..
ทันใดนั้น
กริ้งกริ้ง เสียงกระติ่งดังขึ้น ทำลายความเงียบที่ลานหน้า
บ้าน
ลูกสุนัขตัวหนึ่งที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยย่นวิ่งดึงๆๆจาก สวนหลังบ้านเข้ามา กระดิ่งบนคอสุนัขโบกสะบัด
ตึงตั้งตึงตั้ง เสียงฝีเท้าเล็กๆตามมาอย่างกระชั้นชิด “หยุด นะ! เซี่ย เจ้าหมาสมควรตาย ส่งไส้กรอกมาให้ฉัน ”
กู้ฮอนที่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความเสียใจอย่างนิ่งเงียบ ก็ ตกตะลึงหลังจากได้ยินเสียงอ่อนนุ่มของเด็กคนนี้
ปฏิกิริยาของเธอคือต้องการดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของ เป้ หมิงโม่ แต่กลับพบว่าเท้าถูกร่างของบางสิ่งที่นุ่มนิ่มชนเข้า
ให้
ตึง
เบลล่าหัวโหม่งเข้ากับท้องน่องของกู้ฮอน
“อาชูว..” มันร้องออกมาอย่างน่าสงสาร ในปากคาบ ไส้กรอกที่ทั้งใหญ่และหอมอยู่หนึ่งอัน
“อา” กู้ฮอนร้องตกใจ รีบกระโดดหนี หลุบตามองลูก สุนัขผิวหนังย่นที่อยู่ข้างเท้าตัวนี้
“โฮ่งโฮ่ง!” เบลล่าคาบไส้กรอก ส่งเสียงร้องราวกับจะประ จบกู้ฮอน
“ดีอะไรล่ะ ถ้ายังวิ่งอีกจะจับนายมากิน ” ร่างเล็กของ หยางหยางวิ่งมาจนถึงพ่อนกขี้งกสมควรตายในตอนนั้น ก็ เบรกอย่างรวดเร็ว ยืนนิ่งๆอยู่เบื้องหน้ากู้ฮอนและ เป่หมิงโม่!
“อาฮู!” เบลล่าก็แสนรู้ คล้ายกับรับรู้ได้ว่ากู้ฮอนเป็น มารดาของหยางหยาง เขยิบกัน หนีไปแอบด้านข้างขาขอ งกู้ฮอน หงุบหงับหงุบหงับ เคี้ยวไส้กรอกในปากอย่าง รวดเร็ว.อาฮูนั่นคืออาหารที่มันมีทั้งหมดในคืนนี้ แล้ว..
“เอ่อ..” เขาตื่นเต้นขึ้นมากะทันหัน อาหารสุนัขในที่มือ เล็กนั่นแทบจะไม่มีที่ให้วาง
เป่ยหมิงโม่มองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าลูกชายของตัวเองสร้าง เรื่องอะไรมาอีก!
ตาเขาหรี่ลง “เป่ยหมิงซิเฉิง ลูกสมควรตาย ที่แท้ก็แย่ง อาหารกับสุนัขกิน!”
ผลลัพธ์หลังจากให้เจ้าเด็กนี้ปิดประตูทบทวนความผิด ของตัวเอง ไม่อนุญาตให้ลงไปทานข้าวข้างล่างคือ เขากลับ ไปแย่งอาหารสุนัขกิน! สุนัขผิวหนังย่นที่อยู่ข้างเท้าตัวนี้
“โฮ่งโฮ่ง!” เบลล่าคาบไส้กรอก ส่งเสียงร้องราวกับจะประ จบกู้ฮอน
“ดีอะไรล่ะ ถ้ายังวิ่งอีกจะจับนายมากิน ” ร่างเล็กของ หยางหยางวิ่งมาจนถึงพ่อนกขี้งกสมควรตายในตอนนั้น ก็ เบรกอย่างรวดเร็ว ยืนนิ่งๆอยู่เบื้องหน้ากู้ฮอนและ เป่หมิงโม่!
“อาฮู!” เบลล่าก็แสนรู้ คล้ายกับรับรู้ได้ว่ากู้ฮอนเป็น มารดาของหยางหยาง เขยิบกัน หนีไปแอบด้านข้างขาขอ งกู้ฮอน หงุบหงับหงุบหงับ เคี้ยวไส้กรอกในปากอย่าง รวดเร็ว.อาฮูนั่นคืออาหารที่มันมีทั้งหมดในคืนนี้ แล้ว..
“เอ่อ..” เขาตื่นเต้นขึ้นมากะทันหัน อาหารสุนัขในที่มือ เล็กนั่นแทบจะไม่มีที่ให้วาง
เป่ยหมิงโม่มองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าลูกชายของตัวเองสร้าง เรื่องอะไรมาอีก!
ตาเขาหรี่ลง “เป่ยหมิงซิเฉิง ลูกสมควรตาย ที่แท้ก็แย่ง อาหารกับสุนัขกิน!”
ผลลัพธ์หลังจากให้เจ้าเด็กนี้ปิดประตูทบทวนความผิด ของตัวเอง ไม่อนุญาตให้ลงไปทานข้าวข้างล่างคือ เขากลับ ไปแย่งอาหารสุนัขกิน! ใบหน้าของเป่หมิง โม่ดำทะมน เข้มยิ่งกว่าสีของน้ำหมึก!
ร่างเล็กของหยางหยางสั่นสะท้าน สัมผัสได้ว่าสถานการณ์ ไม่ปกติ ก็รีบทิ้งอาหารสุนัขในมือไป เกือบจะเหมือนกับเบล ล่า วิ่งเกียร์หมาไปอยู่ข้างขากู้ฮอนด้วยความรวดเร็ว กอดต้น ขามารดาตัวเองอย่างใจเสาะ “อาฮูพี่สาวช่วยด้วย
กู้ฮอนยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ได้ยินเพียงแต่ เสียงเย็นของเป้หมิงโม่ลอยเข้ามาในแก้วหูของสองแม่ลูก
“เป่ยหมิงซิเฉิง สิ้นเดือนนี้แกร็บย้ายกันไปต่างประเทศ
เลย!”
แววตากู้ฮอนตะลึง
ร่างเล็กของหยางหยางสั่นสะท้าน
สิ้นเดือน.ที่แท้เป้หมิงโม่จะให้ลูกออกเดินทางไปต่าง ประเทศสิ้นเดือนนี้! สิ้นเดือน เหลือเวลาเพียงไม่กี่วันก็สิ้น เดือนแล้ว..
กู้ฮอนสูดลมหายใจ อุ้มหยางหยางที่อยู่ข้างขาขึ้นมาอย่าง อ่อนโยนระคนสงสาร “เป่หมิงโม่! ไปต่างประเทศก็ไปต่าง ประเทศสิ จะดุร้ายใส่เด็กทำไม!”
เบลล่ามองกู้ฮอนอุ้มหยางหยางขึ้นมาตาปริบๆ กลับไม่ ยอมอุ้มมัน ตะกายขาหน้าด้วยความตื่นเต้น ยืดตัวตรงจับ ใบหน้าของเป่หมิง โม่ดำทะมน เข้มยิ่งกว่าสีของน้ำหมึก!
ร่างเล็กของหยางหยางสั่นสะท้าน สัมผัสได้ว่าสถานการณ์ ไม่ปกติ ก็รีบทิ้งอาหารสุนัขในมือไป เกือบจะเหมือนกับเบล ล่า วิ่งเกียร์หมาไปอยู่ข้างขากู้ฮอนด้วยความรวดเร็ว กอดต้น ขามารดาตัวเองอย่างใจเสาะ “อาฮูพี่สาวช่วยด้วย
กู้ฮอนยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ได้ยินเพียงแต่ เสียงเย็นของเป้หมิงโม่ลอยเข้ามาในแก้วหูของสองแม่ลูก
“เป่ยหมิงซิเฉิง สิ้นเดือนนี้แกร็บย้ายกันไปต่างประเทศ
เลย!”
แววตากู้ฮอนตะลึง
ร่างเล็กของหยางหยางสั่นสะท้าน
สิ้นเดือน.ที่แท้เป้หมิงโม่จะให้ลูกออกเดินทางไปต่าง ประเทศสิ้นเดือนนี้! สิ้นเดือน เหลือเวลาเพียงไม่กี่วันก็สิ้น เดือนแล้ว..
กู้ฮอนสูดลมหายใจ อุ้มหยางหยางที่อยู่ข้างขาขึ้นมาอย่าง อ่อนโยนระคนสงสาร “เป่หมิงโม่! ไปต่างประเทศก็ไปต่าง ประเทศสิ จะดุร้ายใส่เด็กทำไม!”
เบลล่ามองกู้ฮอนอุ้มหยางหยางขึ้นมาตาปริบๆ กลับไม่ ยอมอุ้มมัน ตะกายขาหน้าด้วยความตื่นเต้น ยืดตัวตรงจับ ข้างขากู้ฮอน ร้องฮูวาฮูอย่างน่าสงสาร แต่ว่า ในตอนนี้ ไม่มีใครสนใจมัน
“ดุร้าย นี่ก็เรียกว่าดุร้าย” ถ้าหากเป็นคนใกล้ชิดของเห มิงโม่ อยากจะเห็นภูเขาน้ำแข็งลูกนี้ปะทุสักครั้ง ก็คือสิ่ง มหัศจรรย์ของโลกแล้ว แต่ว่าต่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ต่อหน้าลูกชายของตัวเอง ไม่รู้ว่าภูเขาน้ำแข็งลูกนี้ระเบิดไปกี่ ครั้งแล้ว
“แน่นอนอยู่แล้ว! คุณไม่รู้หรือว่าไม่ควรตะคอกใส่เด็ก ไม่ อย่างนั้นจะทิ้งเงามืดไว้ในใจของของเขา จะส่งผลกระทบต่อ การเจริญเติบโตของเขา!”
อาจจะเป็นเพราะ “ไม่อย่างนั้นจะทิ้งเงามีดไว้ในใจของ เขา” ประโยคนี้ของกู้ฮอน สะเทือนส่วนลึกบางแห่งภายในใจ เป่หมิงโม่ นัยน์ตาลึกของเขาหรี่ลงเล็กน้อย กวาดตามอง ลูกชายที่แอบอยู่ในอ้อมแขนของกู้ฮอน ใบหน้าที่เย็นชา อบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย แต่น้ำเสียงยังคงขบเชี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ “เป่ยหมิงซิเฉิง อาหารสุนัขกินไม่ได้ ลูกไม่รู้หรือไง”
หยางหยางพองลมที่แก้ม พิงตัวอยู่ที่อกของคุณแม่ ดวงตากระพริบปริบๆมองไปที่คุณพ่อสุดขึ้งก “รู้แต่ว่าผู้อื่น หิวมากหิวมากนินา..
กู้ฮอนโจอ่อนยวบ กอดลูกชายแน่น สำหรับหยางหยาง ที่รักการกินเป็นชีวิตจิตใจตั้งแต่เด็กนั้นกลัวการหิวเป็นที่สุด ข้างขากู้ฮอน ร้องฮูวาฮูอย่างน่าสงสาร แต่ว่า ในตอนนี้ ไม่มีใครสนใจมัน
“ดุร้าย นี่ก็เรียกว่าดุร้าย” ถ้าหากเป็นคนใกล้ชิดของเห มิงโม่ อยากจะเห็นภูเขาน้ำแข็งลูกนี้ปะทุสักครั้ง ก็คือสิ่ง มหัศจรรย์ของโลกแล้ว แต่ว่าต่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ต่อหน้าลูกชายของตัวเอง ไม่รู้ว่าภูเขาน้ำแข็งลูกนี้ระเบิดไปกี่ ครั้งแล้ว
“แน่นอนอยู่แล้ว! คุณไม่รู้หรือว่าไม่ควรตะคอกใส่เด็ก ไม่ อย่างนั้นจะทิ้งเงามืดไว้ในใจของของเขา จะส่งผลกระทบต่อ การเจริญเติบโตของเขา!”
อาจจะเป็นเพราะ “ไม่อย่างนั้นจะทิ้งเงามีดไว้ในใจของ เขา” ประโยคนี้ของกู้ฮอน สะเทือนส่วนลึกบางแห่งภายในใจ เป่หมิงโม่ นัยน์ตาลึกของเขาหรี่ลงเล็กน้อย กวาดตามอง ลูกชายที่แอบอยู่ในอ้อมแขนของกู้ฮอน ใบหน้าที่เย็นชา อบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย แต่น้ำเสียงยังคงขบเชี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ “เป่ยหมิงซิเฉิง อาหารสุนัขกินไม่ได้ ลูกไม่รู้หรือไง”
หยางหยางพองลมที่แก้ม พิงตัวอยู่ที่อกของคุณแม่ ดวงตากระพริบปริบๆมองไปที่คุณพ่อสุดขึ้งก “รู้แต่ว่าผู้อื่น หิวมากหิวมากนินา..
กู้ฮอนโจอ่อนยวบ กอดลูกชายแน่น สำหรับหยางหยาง ที่รักการกินเป็นชีวิตจิตใจตั้งแต่เด็กนั้นกลัวการหิวเป็นที่สุด กู้ฮอน กู้ฮอน เมื่อตะกี่นี้เป็หมิงโม่สั่งห้ามทานอาหาร ก็ไม่แปลกที่หยาง หยางจะทนไม่ไหว วิ่งไปแย่งอาหารกับสุนัข
เธอรู้สึกเจ็บปวดใจกะทันหัน ภายในใจมั่นใจยิ่งขึ้น การ เดินทางไปต่างประเทศกับลูกๆ เป็นเรื่องที่รีรอไม่ได้แล้ว!
“เฉิงเฉิงเด็กดี ครั้งหน้าอย่ากินอาหารสุนัขนะ อืม คุณพ่อ เธอเพียงแค่เป็นกังวลเกี่ยวกับความแข็งแรงของสุขภาพ ร่างกายเธอถึงได้ตะคอกใส่เธอ ที่รัก อย่าเก็บมาใส่ใจเลย มา ขอโทษคุณพ่อ.” เธอกอดหยางหยาง ส่งสายตาให้กับ ลูกชาย เป็นสัญญาณให้ลูกชายอ่อนให้กับเป่หมิงโม่หน่อย เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มีปัญหาใหม่เข้ามา
หยางหยางคล้ายกับได้รับคำบัญชาจากคุณแม่ หายากที่ จะพยักหน้าเชื่อฟัง หันกลับไปทางเหมิงโม่ มุ่ยปากเอ่ย อ้ำอึ้ง “ขอโทษครับ”
เป้หมิงโม่ขมวดคิ้ว มองไปทางกู้ฮอนอย่างไม่อยากเชื่อ เธอจะรักษาลูกชายเขาให้ว่านอนสอนง่ายได้อย่างอยู่หมัด! อารมณ์ที่แสดงออกบนใบหน้าเขายังคงเย็นชาเหมือนเดิม เพียงแต่รอยตรงหว่างคิ้วผ่อนลงเล็กน้อย แล้วพยักหน้าเบาๆ
ภายในสมองกู้ฮอนครุ่นคิดวางแผน หยางหยางยังคงอยู่ ในอ้อมกอด แล้วเฉิงเฉิงล่ะ คิดถึงข้อความที่เฉิงเฉิงส่งมา ภายในใจเธอรู้สึกอบอุ่น ยิ้มให้กับเป้หมิงโม่ในทันที ใช่ แล้ว วันนี้ฉันสามารถพักอยู่กับลูกน้อยของคุณในห้อง เมื่อตะกี่นี้เป็หมิงโม่สั่งห้ามทานอาหาร ก็ไม่แปลกที่หยาง หยางจะทนไม่ไหว วิ่งไปแย่งอาหารกับสุนัข
เธอรู้สึกเจ็บปวดใจกะทันหัน ภายในใจมั่นใจยิ่งขึ้น การ เดินทางไปต่างประเทศกับลูกๆ เป็นเรื่องที่รีรอไม่ได้แล้ว!
“เฉิงเฉิงเด็กดี ครั้งหน้าอย่ากินอาหารสุนัขนะ อืม คุณพ่อ เธอเพียงแค่เป็นกังวลเกี่ยวกับความแข็งแรงของสุขภาพ ร่างกายเธอถึงได้ตะคอกใส่เธอ ที่รัก อย่าเก็บมาใส่ใจเลย มา ขอโทษคุณพ่อ.” เธอกอดหยางหยาง ส่งสายตาให้กับ ลูกชาย เป็นสัญญาณให้ลูกชายอ่อนให้กับเป่หมิงโม่หน่อย เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มีปัญหาใหม่เข้ามา
หยางหยางคล้ายกับได้รับคำบัญชาจากคุณแม่ หายากที่ จะพยักหน้าเชื่อฟัง หันกลับไปทางเหมิงโม่ มุ่ยปากเอ่ย อ้ำอึ้ง “ขอโทษครับ”
เป้หมิงโม่ขมวดคิ้ว มองไปทางกู้ฮอนอย่างไม่อยากเชื่อ เธอจะรักษาลูกชายเขาให้ว่านอนสอนง่ายได้อย่างอยู่หมัด! อารมณ์ที่แสดงออกบนใบหน้าเขายังคงเย็นชาเหมือนเดิม เพียงแต่รอยตรงหว่างคิ้วผ่อนลงเล็กน้อย แล้วพยักหน้าเบาๆ
ภายในสมองกู้ฮอนครุ่นคิดวางแผน หยางหยางยังคงอยู่ ในอ้อมกอด แล้วเฉิงเฉิงล่ะ คิดถึงข้อความที่เฉิงเฉิงส่งมา ภายในใจเธอรู้สึกอบอุ่น ยิ้มให้กับเป้หมิงโม่ในทันที ใช่ แล้ว วันนี้ฉันสามารถพักอยู่กับลูกน้อยของคุณในห้อง เดียวกันได้ไหม”
“นอนกับเขา” เป่ยหมิงโม่คิ้วกดลึก รู้สึกไม่พอใจ “จะนอนก็
นอนกับผม”
กู้ฮอนสีหน้าแข็งที่อเล็กน้อย เจ้าหมอนี่แกล้งท่าตัวเหลว ใหลแบบนี้ต่อหน้าเด็กหรือ “หยุดกวนได้แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นผมนอนตรงกลางก็ได้!” หยางหยางน่ารัก จริงๆ เอ่ยออกมาประโยคหนึ่งอย่างที่คิดว่าตัวเองฉลาด
“ไม่ได้!”
“ไม่เอา!”
เป่ยหมิงโม่และกู้ฮอนทั้งสองคนเอ่ยปฏิเสธเป็นเสียง
เดียวกัน
เพียงแต่ว่า ที่เป่ยหมิงโม่ปฏิเสธนั้นคือลูก
ที่กู้ฮอนปฏิเสธคือผู้ชาย
“เป่หมิงโม่ ไม่ใช่ว่าเฉิงเฉิงใกล้จะเดินทางไปต่างประเทศ แล้วหรือ อย่างไรก็ตาม ฉันก็ชื่นชอบเด็กคนนี้ ไม่สู้ให้ฉันไป อยู่เป็นเพื่อนเขาล่ะ” กู้ฮอนพยายามต่อสู้ด้วยเหตุผล จากนั้น ก็สูดจมูกอย่างน่าสงสาร “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ฉันก็เป็นเด็ก กำพร้าแล้ว คุณจะสงสารฉันหน่อยไม่ได้เลยหรือ”
ดวงตาลุ่มลึกของเขามองลึกไปในดวงตาใสสะอาดขอ เดียวกันได้ไหม”
“นอนกับเขา” เป่ยหมิงโม่คิ้วกดลึก รู้สึกไม่พอใจ “จะนอนก็
นอนกับผม”
กู้ฮอนสีหน้าแข็งที่อเล็กน้อย เจ้าหมอนี่แกล้งท่าตัวเหลว ใหลแบบนี้ต่อหน้าเด็กหรือ “หยุดกวนได้แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นผมนอนตรงกลางก็ได้!” หยางหยางน่ารัก จริงๆ เอ่ยออกมาประโยคหนึ่งอย่างที่คิดว่าตัวเองฉลาด
“ไม่ได้!”
“ไม่เอา!”
เป่ยหมิงโม่และกู้ฮอนทั้งสองคนเอ่ยปฏิเสธเป็นเสียง
เดียวกัน
เพียงแต่ว่า ที่เป่ยหมิงโม่ปฏิเสธนั้นคือลูก
ที่กู้ฮอนปฏิเสธคือผู้ชาย
“เป่หมิงโม่ ไม่ใช่ว่าเฉิงเฉิงใกล้จะเดินทางไปต่างประเทศ แล้วหรือ อย่างไรก็ตาม ฉันก็ชื่นชอบเด็กคนนี้ ไม่สู้ให้ฉันไป อยู่เป็นเพื่อนเขาล่ะ” กู้ฮอนพยายามต่อสู้ด้วยเหตุผล จากนั้น ก็สูดจมูกอย่างน่าสงสาร “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ฉันก็เป็นเด็ก กำพร้าแล้ว คุณจะสงสารฉันหน่อยไม่ได้เลยหรือ”
ดวงตาลุ่มลึกของเขามองลึกไปในดวงตาใสสะอาดขอ งกู้ฮอน นึกถึงสภาพของเธอที่ร้องไห้ท่ามกลางพายุฝนในคืน นั้น นึกถึงตอนที่เธอออกมาจากเรือนจำ แววตาที่เศร้าโศก และโดดเดี่ยว ใจของเขาก็อ่อนไม่รู้ตัว พยักศีรษะโดยไม่รู้
ตัว…
หยางหยางโห่ร้องทันที “โอ้เย! เยี่ยมไปเลย! พี่สาวได้ นอนเป็นเพื่อนกับผมแล้ว!”
ดังนั้น ภายใต้การยอมรับของเป่หมิงโม่ กู้ฮอนอุ้มหยาง หยางเข้าไปห้องเฉิงเฉิงที่ชั้นสองอย่างเปิดเผยรวดเร็ว
จากนั้น กลับไม่เจอแม้แต่ร่องรอยของเฉิงเฉิง เธอวาง หยางหยางลง
ลูกคนนี้เปลี่ยนเป็นลูกลิงน้อยวิ่งไปทั่วห้องในทันที ตะโกน อย่างตื่นเต้นดีใจ “เป่ยหมิงซิเฉิง ฮัลโหล นายไปหลบอยู่ที่ไหน คุณแม่มาแล้วนะ!”
ทันใดนั้น มุมหนึ่งของผ้าม่านก็มีเสียงดังขึ้นมาเล็กน้อย
หยางหยางรีบวิ่งไป ยื่นมือไปดึง เมื่อเขาเห็นวิกผมที่ ยุ่งเหยิงอยู่บนศีรษะเล็กของเฉิงเฉิง ท่าทางตลกตอนที่ กระโปรงยาวยังถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าไม่ทันได้สวมใส่นั้น “เป่ยหมิงซิเฉิง นายตลกมาก ฮ่าๆๆ…”
เมื่อเฉิงเฉิงได้เห็นคุณแม่ของเขา ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะสั่น งกู้ฮอน นึกถึงสภาพของเธอที่ร้องไห้ท่ามกลางพายุฝนในคืน นั้น นึกถึงตอนที่เธอออกมาจากเรือนจำ แววตาที่เศร้าโศก และโดดเดี่ยว ใจของเขาก็อ่อนไม่รู้ตัว พยักศีรษะโดยไม่รู้
ตัว…
หยางหยางโห่ร้องทันที “โอ้เย! เยี่ยมไปเลย! พี่สาวได้ นอนเป็นเพื่อนกับผมแล้ว!”
ดังนั้น ภายใต้การยอมรับของเป่หมิงโม่ กู้ฮอนอุ้มหยาง หยางเข้าไปห้องเฉิงเฉิงที่ชั้นสองอย่างเปิดเผยรวดเร็ว
จากนั้น กลับไม่เจอแม้แต่ร่องรอยของเฉิงเฉิง เธอวาง หยางหยางลง
ลูกคนนี้เปลี่ยนเป็นลูกลิงน้อยวิ่งไปทั่วห้องในทันที ตะโกน อย่างตื่นเต้นดีใจ “เป่ยหมิงซิเฉิง ฮัลโหล นายไปหลบอยู่ที่ไหน คุณแม่มาแล้วนะ!”
ทันใดนั้น มุมหนึ่งของผ้าม่านก็มีเสียงดังขึ้นมาเล็กน้อย
หยางหยางรีบวิ่งไป ยื่นมือไปดึง เมื่อเขาเห็นวิกผมที่ ยุ่งเหยิงอยู่บนศีรษะเล็กของเฉิงเฉิง ท่าทางตลกตอนที่ กระโปรงยาวยังถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าไม่ทันได้สวมใส่นั้น “เป่ยหมิงซิเฉิง นายตลกมาก ฮ่าๆๆ…”
เมื่อเฉิงเฉิงได้เห็นคุณแม่ของเขา ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะสั่น หน่วยตาแดงขึ้นมาในทันที
“ลูกรัก กู้ฮอนเอ่ยเสียงตะลึง รีบก้าวเข้าไป ไม่เอ่ย พูดอะไรอุ้มเฉิงเฉิงขึ้นมา
4.” กระซิบเสียงเบา เฉิงเฉิงน้ำตาเอ่อล้นดวงตา
“ไอ้หยา เป้หมิงซิเฉิง ที่แท้นายก็มีน้ำตาด้วย..” หยาง หยางเงยศีรษะ ราวกับค้นพบแผ่นดินแห่งใหม่อย่างไรอย่าง นั้น จ้องมองไปที่เฉิงเฉิงหัวเราะแหะๆไม่หยุด
เฉิงเฉิงถลึงตาใส่หยางหยาง แล้วก็ซุกเข้าไปในอ้อมแขน ของคุณแม่ เอ่ยเรียกเสียงกระซิบ “คุณแม่…”
ณ เวลานี้ กู้ฮอนหัวใจแตกสลายแล้ว ดวงตาก็แดงตามไป
ด้วย
“เฉิงเฉิงไม่ร้องนะ ไม่ใช่ว่าแม่ก็มาแล้วหรือ” เธอเข้าใจถึง ความน้อยใจและความโศกเศร้าของเฉิงเฉิง เธอรู้ว่าเฉิงเฉ งอาลัยอาวรณ์บ้านตระกูลเป่หมิง อาลัยอาวรณ์ในตัวคุณพ่อ เขา และอาลัยอาวรณ์ในตัวของเธอและหยางหยางยิ่งกว่า แต่ว่าเป็หมิงโม่ยืนยันที่จะส่งเขาไปต่างประเทศ ราวกับว่า รังเกียจที่เขาอาศัยอยู่ที่นี่ เด็กคนนี้จะไม่เสียใจได้อย่างไร
“ชือ….คุณแม่ ในที่สุดคุณแม่ก็มา….ในที่สุดอารมณ์ ความรู้สึกที่เฉิงเฉิงอดทนเก็บไว้มาหลายวันก็ระเบิดออกมา ในตอนที่อยู่ในอ้อมแขนของมารดาตอนนี้ “คุณแม่ กอดผม หน่วยตาแดงขึ้นมาในทันที
“ลูกรัก กู้ฮอนเอ่ยเสียงตะลึง รีบก้าวเข้าไป ไม่เอ่ย พูดอะไรอุ้มเฉิงเฉิงขึ้นมา
4.” กระซิบเสียงเบา เฉิงเฉิงน้ำตาเอ่อล้นดวงตา
“ไอ้หยา เป้หมิงซิเฉิง ที่แท้นายก็มีน้ำตาด้วย..” หยาง หยางเงยศีรษะ ราวกับค้นพบแผ่นดินแห่งใหม่อย่างไรอย่าง นั้น จ้องมองไปที่เฉิงเฉิงหัวเราะแหะๆไม่หยุด
เฉิงเฉิงถลึงตาใส่หยางหยาง แล้วก็ซุกเข้าไปในอ้อมแขน ของคุณแม่ เอ่ยเรียกเสียงกระซิบ “คุณแม่…”
ณ เวลานี้ กู้ฮอนหัวใจแตกสลายแล้ว ดวงตาก็แดงตามไป
ด้วย
“เฉิงเฉิงไม่ร้องนะ ไม่ใช่ว่าแม่ก็มาแล้วหรือ” เธอเข้าใจถึง ความน้อยใจและความโศกเศร้าของเฉิงเฉิง เธอรู้ว่าเฉิงเฉ งอาลัยอาวรณ์บ้านตระกูลเป่หมิง อาลัยอาวรณ์ในตัวคุณพ่อ เขา และอาลัยอาวรณ์ในตัวของเธอและหยางหยางยิ่งกว่า แต่ว่าเป็หมิงโม่ยืนยันที่จะส่งเขาไปต่างประเทศ ราวกับว่า รังเกียจที่เขาอาศัยอยู่ที่นี่ เด็กคนนี้จะไม่เสียใจได้อย่างไร
“ชือ….คุณแม่ ในที่สุดคุณแม่ก็มา….ในที่สุดอารมณ์ ความรู้สึกที่เฉิงเฉิงอดทนเก็บไว้มาหลายวันก็ระเบิดออกมา ในตอนที่อยู่ในอ้อมแขนของมารดาตอนนี้ “คุณแม่ กอดผม หน่อย..”
กู้ฮอนคิดถึงข้อความที่เฉิงเฉิงส่งให้เธอทางโทรศัพท์ เขียนว่า : ผมจะรอคุณแม่ไปตลอด รอคุณแม่กลับมากอด ผมอีกครั้ง
ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ น้ำตาก็เอ่อล้นดวงตาเธอ
“ไม่ร้อง เด็กโง่ ไม่ใช่ว่าแม่ก็อุ้มเราอยู่หรือ” เธอตบเบาๆที่ หลังของเฉิงเฉิง หยิบเอาวิกผมที่อยู่บนศีรษะเขาลงมาเผย ให้เห็นผมละเอียดนุ่มนิ่มของเด็กน้อย “แม่รู้ว่าเฉิงเฉิงไม่ อยากไปต่างประเทศ แต่เฉิงเฉิงไม่ต้องกลัวนะ..เพราะว่า แม่จะพาหยางหยางไปหาลูก!”
“อา” เฉิงเฉิงเงยศีรษะขึ้นมา มองไปที่คุณแม่อย่าง ประหลาดใจ ดวงตาเบิกโตอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณแม่พูดว่า จะไปหาผมที่ต่างประเทศกับหยางหยาง”
กู้ฮอนพยักหน้าอ่อนโยน “ใช่ แม่ตัดสินใจไปใช้ชีวิตใหม่ ที่ต่างประเทศ กับหยางหยาง และเฉิงเฉิงด้วยกัน”
เฉิงเฉิงน้ำตาร่วงเป็นสาย หน่อย..”
กู้ฮอนคิดถึงข้อความที่เฉิงเฉิงส่งให้เธอทางโทรศัพท์ เขียนว่า : ผมจะรอคุณแม่ไปตลอด รอคุณแม่กลับมากอด ผมอีกครั้ง
ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ น้ำตาก็เอ่อล้นดวงตาเธอ
“ไม่ร้อง เด็กโง่ ไม่ใช่ว่าแม่ก็อุ้มเราอยู่หรือ” เธอตบเบาๆที่ หลังของเฉิงเฉิง หยิบเอาวิกผมที่อยู่บนศีรษะเขาลงมาเผย ให้เห็นผมละเอียดนุ่มนิ่มของเด็กน้อย “แม่รู้ว่าเฉิงเฉิงไม่ อยากไปต่างประเทศ แต่เฉิงเฉิงไม่ต้องกลัวนะ..เพราะว่า แม่จะพาหยางหยางไปหาลูก!”
“อา” เฉิงเฉิงเงยศีรษะขึ้นมา มองไปที่คุณแม่อย่าง ประหลาดใจ ดวงตาเบิกโตอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณแม่พูดว่า จะไปหาผมที่ต่างประเทศกับหยางหยาง”
กู้ฮอนพยักหน้าอ่อนโยน “ใช่ แม่ตัดสินใจไปใช้ชีวิตใหม่ ที่ต่างประเทศ กับหยางหยาง และเฉิงเฉิงด้วยกัน”
เฉิงเฉิงน้ำตาร่วงเป็นสาย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ