ตอนที่ 369แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

กู้สอนไม่ได้คัดค้านเหมือนกัน เพราะลูก ๆ ของเธอนอกจะมีแม่ คนนี้แล้ว ยังมีญาติผู้อาวุโสอื่น ๆ อีก พวกเขาจำเป็นต้องรู้จักเข้า สังคม เพื่อให้เขาได้มีพัฒนาการที่ดีขึ้น

อีกอย่าง เธอไม่อยากให้เหมิงไม่ใช้เด็กเป็นข้อผูกมัดเธอเอา ไว้ เพราะมันไม่ยุติธรรมสําหรับเด็กเลย และเด็ก ๆ ไม่ใช่เครื่อง ไม้เครื่องมือของใคร

เพียงแต่ว่า ถ้าในบ้านขาดสองตัวแสบนั้นไป เธอก็คงต้อง เหงาแย่เลย

ขาดเสียงของเฉิงเฉิงและหยางหยางไป ในบ้านคงจะเงียบ สงบจนเธอต้องกลัว

แต่เธอรู้ดี ว่าจำเป็นต้องอยู่ให้ได้……..

แอนนิโทรหาเธอ เพราะถูกอดีตสามีของเธอห้ามไว้ จึงไม่ สามารถไปไหนได้

“ฮอนฮอน ใกล้ตรุษจีนแล้วนะ ฉันคงไปไหนไม่ได้แล้ว หรือไม่ งั้น เธอมาหาฉันดีไหม ลูกสาวฉันบนหาเธอแล้วนะ……. แอนนิ คุยกับเธอทางโทรศัพท์

ตรุษจีนใกล้เข้ามาแล้ว ครอบครัวเปหนึ่งก็กำลังยุ่งอยู่กับการ จัดงานเลี้ยง เฉิงเฉิงและหยางหยางก็จำต้องอยู่แต่ในบ้านเพื่อ ไหว้บรรพบุรุษช่วงตรุษจีนนี้ คิดว่าคงไม่ได้ใช้เวลากับลูกชายทั้งสองคนแล้ว

ดังนั้น กู้สอนคิดไปคิดมา สุดท้ายเธอตัดสินใจบินไปมาเลเซีย เพื่อไปเยี่ยมสาวน้อย

เมื่อเธอซื้อตั๋วเครื่องบินและเตรียมสัมภาระกระเป๋าเดินทาง เสร็จเรียบร้อยแล้ว ในคืนก่อนหน้าที่จะบินไปมาเลเซีย……..

เป้หมิงโม่ที่หายไปตั้งแต่งานหมั้นในครั้งก่อน ก็ไม่เคยปรากฏ ตัวออกมาให้เธอเห็นเลย แต่วันนี้ก่อนหนึ่งวันที่เธอเตรียมตัวบิน ต่างประเทศ เขากลับโผล่ออกมา

แกรก ๆ …….

เสียงปลดล็อกกลอนประตูดังขึ้น

เป้หมิงไม่เดินเข้าไปในห้องนอนเธอด้วยกลิ่นเหล้าที่ฉันอยู่ ทันใดนั้น ภาพนี้ก็เข้าไปในการมองเห็นของเธอ

กู้ฮอนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างกายเธอหลบอยู่ใต้ผ้าห่มนั้น ด้วย ผมยาวและเปียกยังคงกระจัดกระจายอยู่บนแผ่นหลังของเธอ มือ ถือแล็ปท็อปไว้ กำลังเขียนหนังสือเล่มนั้นที่เกี่ยวกับผู้ชายเลว ๆ

อยู่

เธอไม่รู้ตัว ว่าเธอในตอนนั้นก็เหมือนดอกบัวที่ลอยอยู่บนน้ำ

กำลังยั่วยุสายตาของเขา

ด้วยผิวกายที่ขาวเนียนเปล่งประกายและผมยาวสลวยเงางาม

ของเธอใบหน้าเรียวสวย คิ้วสีเข้มเรียวได้รูปกำลังทำหน้าไม่พอใจ ดวงตาใหญ่รูปเม็ดอัลมอนด์ ขนตางอนระยับ จมูกโด่งรับกับ ปากที่อิ่มอ่วม มันช่างดึงดูดความสนใจของเขาเหลือเกิน……

บวกกับความต้องการทางร่างกายของเขาที่ขาดหายมานาน

หลายวัน……

เธอจ้องมองที่เขา

ชัดเจนเลยว่า เธอไม่พอใจอย่างมากกับการมาโดยที่ไม่ได้ขอ

อนุญาตแบบนี้

ยิ่งเปิดประตูบ้าน โดยใช้กุญแจของเขาเอง มันทำให้เธอหัว ร้อนมากขึ้น

“ออกไป” เธอตะโกนกราดเกรี้ยวด้วยเสียงที่โมโห

น่าแปลกใจเหมือนกัน คุณชายรองตระกูลเปหมิงไม่ได้พูด อะไร แต่กลับเดินตรงออกไป

สอนทําหน้าสับสน แล้วนำสมาธิกลับไปยังหนังสือที่เธอ

กำลังแต่งอ………

ความจริงแล้ว หนังสือเล่มนี้ไม่ได้เขียนแบบราบรื่นเลย

เนื้อหาหนังสือผู้ชายเลวเล่มนี้ เธอพยายามจะไม่เอาเปหมิงไม่ มายุ่งเกี่ยว ไม่ใช่เพราะว่าเปหมิงไม่เป็นผู้ชาย เพียงแต่เธอไม่ ต้องการใช้เปหนึ่งไม่เป็นเครื่องมือในการเขียน

แม้แต่ความคิดยังไม่อยากพึ่งพาเขาเลยไม่นึกเลยว่า ผ่านไปครู่เดียว ชายคนที่เดินออกไปเมื่อครู่นี้ ได้ เดินกลับมาในห้องอย่างหน้าด้านอีก………

แต่ครั้งนี้ เขามาแบบเปลือยกาย มีเพียงผ้าเช็ดตัวบาง ๆ คาบ

ไว้บนเอว

ผมสีดำกระจัดกระจายบนหน้าผาก แล้วมีหยดน้ำลงมา……..

สายตาของฮอน ต้องไปเอวของเขา หรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตา เหมือนลุกเป็นไฟ

“ทำไม จ้องแต่จุดนั้นของผม…คงไม่ได้อยากเห็นไอ้น้องชาย ที่อยู่หลังผ้าเช็ดตัวนี้ใช่มั้ย” เขายังเป็นคนเดิม เป้หมิงเอ้อที่ จองหองที่หาที่เปรียบมิได้

“เป้หมิงโม” ฮอนกัดฟันแล้วพูดด้วยความโมโห “นายเอา ผ้าเช็ดหน้าของฉันไปหมไอ้น้องชายของนายได้ไง”

สาวทำสีหน้ารังเกียจเขา เห็นได้ชัดว่ามันทำลายความมั่นใจ ของคุณชายรองตระกูลเหมิง

เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ไอ้น้องชายน้อยของผมยังไม่ รังเกียจผ้าเช็ดหน้าของคุณเลย คุณกล้าทำสีหน้ารังเกียจไอ้น้อง ชายน้อยของผมได้ยังไงกัน

เขาขี้เกียจเถียงกับเธอแล้ว เพราะเชื่อว่าเธอไม่กล้าเข้ามาแย่ง

ผ้าเช็ดหน้าคืนแน่นอน

แต่ ถ้าเธอกล้าเข้ามาแย่งก็ดี…….เป้หมิงไม่เกาหัวไปแล้วเปิดตู้ข้างเตียงของเธอไป…… พฤติกรรมนั้น ดูเหมือนเขาจะเป็นเจ้าของบ้านมากกว่านะ “สารเลว ออกไปให้พ้นนะ ใครอนุญาตให้คุณเข้ามาเยี่ย เธอโยนแล็ปท็อปไปข้าง ๆ แล้วยืนขึ้นพร้อมที่จะไฟท์

“นี่ไง เจอแล้ว” เขาหยิบไดร์เป่าผมออกมาจากตู้ แล้วไม่สนใจ ในความโกรธของเธอเลย เดินตรงไปที่ขอบเตียง เสียบปลั๊กไฟ แล้วมองหน้าเธอ จากนั้นพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล “ถ้าผมเป่าไม่ แห้งในเวลากลางคืน มันจะเป็นหวัดง่ายนะ”

เมื่อพูดจบ เขาใช้มือข้างหนึ่งกดร่างเธอลงไปที่เตียง แล้วใช้ มืออีกข้างดึงเส้นผมเธอขึ้นมา เปิดไดร์เป่าผมแล้วเป่าผมให้

“คุณจะทำอะไรเนี่ย ออกไป ไม่ต้องมาเสแสร้งหรอก”

เธอยกมือสองข้างขึ้น แล้วใช้แรงผลักเขาออกไป

แต่เส้นผมยังติดที่นิ้วของเขา แล้วเขาดึงออกไป จนทำให้เธอ รู้สึกเจ็บ

“ฮอนชอน หยุดหาเรื่องได้แล้ว…….” เขาพูดด้วยความใจเย็น แล้วกลับมาเป่าผมให้เธอต่อ

ฝ่ามือที่หนาและกว้างของเขา ค่อย ๆ จับเส้นผมสีดำของเธอ ไว้ ด้วยดวงตาที่ลึกซึ้ง

“หาเรื่องงั้นเหรอ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอยากมาก”ใครไปหาเรื่องคุณไม่ทราบ คุณเข้ามาหาเรื่องฉันมากกว่าไหม ออกไปให้พ้น อย่าแตะต้องผมจน…….

เธอยังคงพยายามต่อต้านเขา ยิ่งดิ้นรนเส้นผมก็ยิ่งยุ่งเหยิง เขาทำสีหน้าจริงจัง ถอนหายใจเบา ๆ และยังไม่ยอมหยุด ความตั้งใจที่จะเป่าผมให้เธอ “งานหมั้นก็ยกเลิกไปแล้ว คุณยัง ไม่หาย โกรธอีกเหรอ”

เธอหัวเราไม่พอใจ “ฉันมีอะไรต้องโกรธเหรอ เป้หมิงไม่ คุณ เอาทองไปปิดหน้าของคุณน้อย ๆ หน่อย คุณจะหมั้นกับใครก็ เรื่องของคุณ อย่าโยนมาที่ฉัน

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “หยุดประชด ผมแล้วไปตอบรับการขอแต่งงานจากหยินฝันได้ แล้ว………อนฮอน สิ่งที่เขาให้คุณได้ ผมก็สามารถให้คุณได้ คุณ เป็นของผมนะ…….

..……… เธอช่างยอมใจไอ่สอง จริง ๆ เธอปิดปากไว้ไม่อยาก คุยเรื่องนี้กับเขาอีก

เพราะสิ่งที่เขาให้ได้คือสิ่งที่เธอไม่เคยต้องการในชีวิต แต่สิ่งที่เธอต้องการนั้น เขากลับไม่เคยให้ได้เลย

เสียงของไดร์เป่าผมยังคงดังอยู่ในห้องนั้น