ตอนที่ 313พวกเขาหมั้น พวกเราออกเดต

เขานิ่งเงียบไปพักหนึ่ง เขาแทบจะตะโกนออกมา “เอ้อ ให้ ตายเถอะ จริงจังหน่อยสิ”

“จริงจังมากนะ ระหว่างฮอนฮอนกับเฟยเอ๋อ ผิวของ ฮอนฮอนทั้งนุ่มและเรียบเนียน พอลูบแล้วรู้สึกดีจริงๆ…. อา….. ท่าทางเคลิบเคลิ้มของซูหยุนเฟิงเพิ่งจะเริ่มขึ้น เลย ถูกเป้หมิงโม่ประเคนหมดไปหนึ่งที

หยุนเฟิงร้องขึ้น: “เห้นายที่ฉันทำไม ฉันพูดเรื่องจริงนะ นายคิดว่าทุกคนจะเป็นโรคจิตเหมือนนายหรือไง เพื่อรักษา สัญญา ในตอนนั้น เพื่อสิ่งที่เคยทำผิดในตอนนั้น ก็ใช้ทั้งชีวิต ของตัวเองอย่างมีความสุข เรื่องแบบนี้นอกจากเป้หมิงไม่ แล้ว ใครจะทําได้อีก”

“งั้นทําไมนายต้องมาบอกฉันด้วยว่าเฟยเอ๋อน่าสงสาร ขนาดไหน” เสียงน่ากลัวของเปีหนึ่ง โม่ ราวกับใบมีดเย็น เฉียบ

หยุนเฟิงยักไหล่อย่างไม่รู้สึก เดินถอยไปหนึ่งฟุต จะได้ ไมโดนฝ่ามือของเป้หมิงไม่ทําร้ายอีก

“ในฐานะที่เป็นเพื่อนที่แสนดีของนาย ในฐานะที่เป็นเพื่อน สนิทของเฟยเอ๋อ ทัศนคติที่นายคิดว่าจะรับผิดชอบเฟยเอ๋อไปตลอดชีวิต นายเย็นชากับผู้หญิงทุกคน มีเพียงเฟยเอ๋อ นายดูแลอย่างดี เป้หมิงเอ้อการแสดงออกของนาย เป็นใคร ก็ต้องคิดว่าผู้หญิงที่นายใส่ใจที่สุดในชีวิตคือเฟยเอ๋อ มิ่ง กว่านั้น นายเองก็เคยพูดว่าจะชดใช้ให้เธอ ไม่ทำให้เธอ เสียใจ แต่หลังจากนั้นกลับทิ้งเธอไว้ที่สถานพักฟื้นผู้ป่วย อย่างไม่เหลียวแล นายคิดว่าเธอเป็นลูกสุนัขหรือยังไง เลี้ยง ดูเธอ ตอนมีความสุขก็ไปดูแล ตอนไม่มีความสุข ก็ไม่สนใจ อีก มันทําให้เฟยเอ๋อเจ็บนะรู้ไหม…..

..……… เป้หมิง โมเงียบ คิ้วยิ่งขมวดแน่น มีความรู้สึกสับสน ปรากฏขึ้น ในสายตามืดสนิท

จากนั้น เขาก็จุดบุหรี่ขึ้นสูบอีกวน……

ชูหยุนเฟิงถอนหายใจแล้วส่ายหน้า วางฝ่ามือลงบนไหล่ ของเป้หมิงไม่อย่างกล้าหาญ “เอาเถอะเพื่อรัก ฉันยอมรับผิด ฉันไม่ควรบอกนายว่าเฟยเอ๋อน่าสงสารขนาดไหน….แต่ไม่ ช้าก็เร็วนายต้องเผชิญกับเรื่องนี้ พูดอีกก็คือ นายมีความคิด ที่จะแต่งงานกับเฟยเอ๋อมาตลอดไม่ใช่หรือไง เพราะฉะนั้นจะ หนีอีกไม่ได้แล้ว อย่ารอจนกระทั่งถึงวันที่เธอจะฆ่าตัวตาย

แล้วนายถึงมาเสียใจภายหลัง……

” เปหมิง โม่ยังคงเงียบ สูบบุหรี่อย่างไม่ใส่ใจ

“เอาเถอะ…..นรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ นายตัดใจทิ้ง ฮอนยอนไม่ได้…ยังไงฉันก็เป็นเพื่อน ฉันอาจจะเสียเปรียบนิดหน่อย แต่จะช่วยนายดาบเธอออกไปให้เอง” ซูหยุ

นเพิ่งทําหน้ายิ้มแย้ม

ทําให้โปส่งสายตาเชือดเฉือนกลับมา

“จะคาบเธอ ก็ต้องคาบกลับมาที่รังของฉันเท่านั้นตะคอกอย่างเย็นชา “เอ้อ ทางที่ดีนายอย่าคิดไปวุ่นวายกับ เธอ แค่คิดก็คิดไม่ได้

หยุนเฟิงเบ้ปาก ถ้าเฟยเอ๋อเป็นกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง ที่ เข้าไปในรังหมาป่าของนายก็ว่าไปอย่าง ยังไงเธอก็ไม่ขัดขืน แต่เป็นเม่นน้อยตัวหนึ่งที่มีหนาม ถ้านายจะคาบ หนามสามารถแทงปากนายได้ทุกเวลานะ

ยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้น

ประตูถูกถีบออกอย่างแรง

คนโง่ทั้งสองหันหน้ากลับไปมอง โดย

ใบหน้าสวย โหดร้าย ปรากฏอยู่ในสายตาของพวกเขา “อ้าว ฮอนฮอน” หยุนเรียกเธอ แล้วเขาก็เปิด

อ้อมแขน เดินไปพร้อมรอยยิ้ม เตรียมจะกอดกู้ฮอน

เป้หมิงสีหน้าไม่ค่อยดี
ฮอนเอามือปิดปาก กลิ่นเหม็นของควันบุหรี่โชยเข้ามาที่ จมูก แค่กๆ ……. พอเห็นชูหยุนเฟิงเดินมา เธอรีบเอาตัวหลบอย่างรวดเร็ว

“หลีกไป…… เธอไม่ได้ต้องการให้เขากอด

“แงๆ……” หยุนเพิ่งทำได้เพียงกอดอากาศที่ว่างเปล่า เขารู้สึกน้อยใจ ชอนฮอน อีกสองปีพวกเราก็จะไม่ได้เจอกัน แล้ว กอดนิดๆหน่อยๆก็ไม่ได้หรือไง ……ระเจ้า เธอมี เสน่ห์มากกว่าเมื่อก่อนอีก…….

“หยุนเฟิง ” ฮอนกำลังอารมณ์เสีย ไม่มีกะจิตกะใจมา พูดเรื่องไร้สาระกับชูหยุนเฟิง

เธอผลักซูหยุนเฟิงออก สายตาก็มองเห็นเป็นมึงไม่คาบ บุหรี่ยืนพิงขอบหน้าต่างอย่างขี้เกียจ

ถึงแม้ร่างกายจะอยู่ในชุดผู้ป่วยหลวมๆ หน้าผากและคอม แต่รอยเย็บ แต่กลับไม่รู้สึกว่าคนแบบนี้ดูน่าสงสารเลยสักนิด และที่หนักกว่านั้นก็คือ คนคนนี้ยังสูบบุหรี่ในห้องผู้ป่วย

อีก

เธอมีแค่สี่ ที่จะมอบให้เขา: ใครทําใครรับ

“เป้หมิงไม่—————เธอเรียกเสียงต่ำ กระโจนใส่หน้าเขา เหมือนสิงโตตัวน้อย จากนั้นก็ยกกล่องในมือขึ้น แล้วตีเขา อย่างรุนแรง
“โอ๊ย….. เปหมิงไม่ร้องเจ็บปวดหนึ่งครั้ง เขาจับกล่อง ของขวัญที่มีหน้าอกโดยอัตโนมัติ “นายหมายความว่ายังไง เอาของที่เหมือนกันมาให้ฉัน

แล้วก็ทําเหมือนเรื่องวันนั้นไม่เคยเกิดขึ้นหรือ

สายตาเธอลุกเป็นไฟ ดวงตาถูกปกคลุมด้วยละอองน้ำ บางๆเป็นประกาย ดูยั่วยวนมาก……..

เป้หมิง ไม่หรี่ตาลง เส้นประสาทแข็งทื่อ

ยังไม่ทันได้เปิดกล่องของขวัญ ก็ถูกเด็กขี้สงสัยอย่างเอื้อ แย่งไปก่อน

กอกแกกๆ หยุนเฟิงเปิดกล่องของขวัญออก หยิบชุด กระโปรงที่สวยจนน่าทึ่งออกมา: “โอ้โห…….. หมิงเอ้อ นาย ให้กระโปรงสวยขนาดนี้กับฮอนฮอนหรือ แหะๆ แอบซุ่ม เงียบ นา…….

กู้ฮอนโกรธจนกําหมัดแน่น จนเล็บแทบจะฝังลงไปกลาง ฝ่ามือ……

หลังจากที่ฉิงฮัวบอกเธอว่า เป้หมิงไม่นอนโรงพยาบาล เธอแทบจะไม่ต้องเดา ก็รู้ว่าเขาคนนี้ต้องนอนอยู่ที่ห้องนี้ แน่นอน

เพราะว่าสองปีก่อน เขาก็เคยประสบอุบัติเหตุ ตอนนั้นเธอ ยังเป็นเลขาของเขาอยู่
การเดิมพันเจ็ดวัน ในตอนนั้น ก็เริ่มขึ้นที่ห้องVIPห้องนี

ห้องนี้ก็เป็นเหมือนสุสานของเขานั่นเอง แค่เขาเกิดอุบัติเหตุขึ้น เขาต้องอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน

“เขาไม่ได้เป็นคนให้เขาแย่งกระโปรงที่เดิมทีมันควรเป็น ของฉันไปอย่างหน้าไม่อาย แล้วยังเอากระโปรงที่เป็นคนละ ตัวมาให้อีก” เธอกัดฟันกรอด จ้องเปหมิง ไม่อย่างเอาเป็น เอาตาย แต่กลับหันไปพูดกับชูหยุนเฟิง

” ชูหยุนเฟิงตะลึง เขาเกาหัว “เป้หมิงเอ๋อ นายไป แย่งกระโปรงของฮอนฮอนทําไมล่ะ …วกเรารู้จักกันมาตั้ง หลายปี ไม่ยักรู้ว่านายชอบทำอะไรแบบนี้ด้วย

เป้หมิงไม่กลอกตาใส่ หยุนเฟิง เขาวางบุหรี่ลง ดึงชุด ราตรีที่อยู่ในมือ หยุนเพิ่งกลับมา แล้วพูดไล่เขา: “ซูเอ้อ นี่ ไม่ใช่เรื่องของนาย ไสหัวไปได้แล้ว”

“เห้ๆๆ ฮอนฮอน เพิ่งมาก็จะให้ฉันไปแล้วหรือ เธอนี่ไม่มี มนุษยธรรมกับเพศตรงข้ามเลย…… หยุนเพิ่งส่งเสียง เอะอะ มองกระโปรงในมือที่ถูกเปหมิงไม่ดึงกลับไป เขา ทําได้แค่ดึงมือเล็กของฮอนมา…….

ฮอนเหลือบตาลง มองมือของซูหยุนเฟิงที่จับมือ เธอแน่น เธอขมวดคิ้วโดยอัตโนมัติ