งั้นในปีที่ผ่านมานี้ เมืองรก็ถือเป็นเมืองท่าที่ เศรษฐกิจมีการพัฒนาอย่างรวดเร็ว ตอนแรกหนึ่งในเหตุผลที่โครงการ’หยิง’เลือกที่นี่ ก็คือ เรื่องสถาปัตยกรรมที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ของเมืองS ในอนาคตอาจมีแนวโน้มที่จะพัฒนา เป็นบาร์เซโลน่าขนาดย่อมๆทางตะวันออก แต่ทว่าโครงการหยิง’ก็ตั้งตระหง่านอยู่บนท่าเรือ ที่โด่งดังและมั่งคั่งที่สุดของเมืองนี้

ทันทีที่สร้างเสร็จสมบูรณ์ ก็จะกลายเป็น สถาปัตยกรรมที่สําคัญแห่งใหม่ของเมืองร แต่มันก็ไม่เป็นไปตามหวัง หลังจากการประมูลสิ้น สุดลง สองสามวันก่อนจะส่งมอบ

โครงการ’หยิง’อย่างสมบูรณ์ เปลวเพลิงขนาด ใหญ่ก็ได้เผาทำลายเกียรติยศและความรุ่งโรจน์ ที่อาจมีในอนาคตภายในระยะเวลาเพียงหนึ่งวัน

ระหว่างทางหยินปู่ฝันก็อธิบายคดีของลูกค้าอย่าง คร่าวๆให้ฟังหนึ่งรอบ– ในฐานะที่บริษัทเป่หมิงเป็นนักพัฒนาและนัก ลงทุนของโครงการ’หยิง’ จึงมอบโครงการนี้ให้

บริษัทตี้หวงที่มีชื่อเสียงในเมืองSเป็นผู้รับเหมา

ก่อสร้าง เดิมทีนี่เป็นอีกหนึ่งโครงการที่มีอนาคตสดใส แต่ นึกไม่ถึงเลยว่ามันจะถูกเผาจนมอดไหม้ในชั่วเวลาแค่ข้ามคืน

เริ่มเกิดความฮือฮาขึ้นในสังคม

ราคาหุ้นของบริษัทลงหลาย เปอร์เซ็นต์ในวันถัดไป มันส่งผลกระทบต่อภาพ ลักษณ์ของบริษัทอย่างประเมินค่าไม่ได้ จะต้องแก้ปัญหาอย่างระมัดระวัง

ด้วยเหตุนี้ บริษัทเป่หมิงจึงส่งหนังสือทนายความ ไปยัง’บริษัทตี้หวง’ เรียกร้องให้ทางผู้รับเหมาเป็น ผู้รับผิดชอบทั้งหมด พร้อมทั้งชดใช้ความสูญ เสียมหาศาลของบริษัท

แต่ทางผู้รับเหมายืนยันว่ามีผู้ใส่ร้าย ไม่ใช่ความ ผิดของเขา และไม่เต็มใจที่จะรับผิดชอบค่าเสีย หายจํานวนมากมายขนาดนี้

ด้วยเหตุนี้ทั้งสองฝ่ายจึงอยู่ในภาวะทางต้น

ในฐานะที่หยินปู้ฝันเป็นทนายให้กับทางผู้รับเหมา หน้าที่อันดับแรกคือลดความรับผิดชอบลงให้ได้ น้อยที่สุด

สองปีก่อน บริษัทตี้หวงเป็นที่โดดเด่นในบรรดา

บริษัทประมูลเป็นอย่างมาก และมีคุณสมบัติพอที่ จะได้ทําการรับเหมาโครงการ หยิง’ เดิมทีคิดว่า บริษัทตี้หวงจะสามารถทำเงินได้จำนวนมหาศาล จากโครงการนี้ ใครจะไปคิดว่าสองปีต่อมาจะถูก บริษัทเปีหมิ่งฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากบริษัท หวงเป็นจํานวนมาก….” ฮอนถอนหายใจ บริษัทกู้ชื่อก็เคยใช้วิธีการที่น่ารังเกียจมากมาย เพื่อโครงการนี้ แม้ว่าสุดท้ายจะล้มเหลว แต่ก็นึก

ไม่ถึงว่าภายหลังโครงการหยิง’ก็จะจบสิ้นเช่นเดียวกัน

เธออดหัวเราะไม่ได้ บริษัทที่พ่ายแพ้การประมูล ในปีนั้น ในขณะนี้คงกำลังดีอกดีใจอยู่

*

จนช่วงเวลาพลบค่ำ ทั้งสองคนจึงมาถึงยังเมืองร

บริษัทตี้หวงส่งคนมารับพวกเขา เข้าพักที่โรงแรม ลิตเติ้ลสวอนที่มีชื่อเสียงในท้องถิ่น หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ แสงสีจาก โคมไปก็เริ่มสว่างขึ้น

หยินปู่ฝันชวนกู้ฮอนออกไปเดินเล่นที่เมืองใน ตอนกลางคืนด้วยความสนใจ แต่ถูกเธอใช้เรื่อง ความเหนื่อยล้ามาเป็นเหตุผลเพื่อปฏิเสธอย่างอั

อมๆ

บางทีที่สํานักกิจการพลเรือนในวันนั้น สายตาที่ ดุร้ายของแม่หยินปู้ฝันทำให้เธอรู้สึกตกใจ ทุกสิ่งที่แม่ทํา คงไม่ต้องการให้ลูกชายไปชอบกับ ผู้หญิงที่มีความเกี่ยวข้องกับลูกพี่ลูกน้องของตัว

เอง

เธอเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่

ดังนั้น นอกจากเรื่องงาน เธอจงใจที่จะรักษาระยะ

ห่างจากหยินปู่ฝัน

ลับหลังหยินปู้ฝัน เธอแอบออกมาจากโรงแรม

มาเดินเตร่ในเมืองร

ถึงได้รู้ว่า พอเทียบกับเมืองAแล้ว เมืองSเล็กกว่า

เยอะเลยทีเดียว

ผู้คนพูดว่า ความคึกคักของเมือง สามารถรู้ได้ใน

เวลากลางคืนเวลากลางคืนของเมือง ก็มีมนต์เสน่ห์ไปอีกแบบ ตึกสูงระฟ้า สามารถมองเห็นได้ทั่วไป

ราวกับว่าสิ่งปลูกสร้างเป็นสีสันที่ดีที่สุดของเมือง นี้ ถนนหนทางเมืองAค่อนข้างจะกว้างขวาง ถนน

ในเมือง แออัดมาก

สีสันยามค่ำคืน คนเดินถนนที่พบเห็นได้ทั่วไป รถ ราวิ่งอย่างไม่ขาดสาย มีสไตล์ฮ่องกงอยู่เล็กน้อย กู้ฮอนเดินไป พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ถ่ายรูป

นี่อาจเป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่ชอบทํา เมื่อไปที่ไหน ก็มักจะถ่ายรูปที่แห่งนั้นเก็บเอาไว้เสมอ ขณะที่เธอข้ามถนน ตอนที่เดินผ่านห้องเต้นรําที่

ตกแต่งอย่างระยิบระยับ——

ผู้หญิงคนถูกผู้ชายแข็งแรงหลายคนหามออกมา แล้วโยนลงข้างถนน –

“เห้ โอ้ๆ…” ผู้หญิงร้องไห้คร่ำครวญ ก้นกระแทก

ลงบนพื้น

จากนั้น ก็มีผู้หญิงอายุราวสี่สิบถึงห้าสิบปีเดินออก

มาจากห้องเต้นรำ เธอแต่งหน้าจัด ชี้ไปที่ผู้หญิง บนพื้นแล้วพูดว่า “พี่ลู่ลู่ อย่าหาว่าฉันไม่ไว้หน้า เธอเลย เธอดูตัวเองก่อน อายุปูนนี้แล้วจะไปเทียบ กับหญิงเด็กสาวสวยพวกนั้นได้อย่างไร ลูกค้าขอ เพลงอะไร เธอก็ร้องไป เธอนึกว่ายังเป็นตอนนั้น หรือไง ถ้าไม่ใช่เพราะสนิทกันมาหลายปี ฉันไล่ เธอออกไปนานแล้ว”

” หวัง ขอร้องล่ะอย่าไล่ฉันไปเลยนะ……..หวัง เงินเดือนก้อนนี้มาประทังชีวิต…” ลู่ลู่รีบลุกขึ้นมาจากพื้น ดึงผู้หญิงแต่งหน้าจัดคนนั้นแล้วตะโกน ว่า “ฉันรู้ว่าเมื่อกี้ฉันผิด ฉันไม่ควรทําให้แขกของ คุณขุ่นเคือง …แต่ว่าพี่หวัง ฉันก็อายุปานนี้แล้ว ยังไงก็จะต้องไว้หน้าสักหน่อย ฉันไม่สามารถร้อง เพลงแบบนั้นได้จริงๆ….

“ลู่ลู่ เธอนิสัยแบบนี้ไง เธอนึกว่าตัวเองเป็นนักร้อง สาวเหมือนตอนนั้นอยู่หรือไง ยุคสมัยเปลี่ยนไป แล้ว นิสัยดื้อรั้นของเธอยังไม่เปลี่ยนไปเลย ถ้า ไม่ใช่เพราะยังพอมีลูกค้าเก่า ที่นี่ถึงความหลัง และมาฟังเธอร้องเพลงเป็นบางครั้งบ้าง ตอนนี้ ใครยังจะมาเชิญเธออีก ช่างเถอะ กำไรฉันก็ไม่

ค่อยดี ในเมื่อเธอเอาใจแขกไม่ได้ งั้นก็ไปหางาน

ใหม่เถอะ”

พูดจบพี่หวังก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องเต้นรำ “พี่หวัง พี่หวัง…. ” ลู่ลู่ตะโกนอย่างร้อนใจ แต่มี ผู้ชายร่างใหญ่มาขวางเธอไว้ไม่ให้เธอเข้าไป ลู่ลู่ทำได้เพียงหันหลังกลับ เธอถึงได้รู้ว่าริมถนนมี คนกำลังซุบซิบนินทาอยู่ เธอรีบยกมือขึ้นปิด ใบหน้าของตัวเอง เหมือนกับกลัวว่าจะถูกจำได้ เธอค่อยๆหลบออกมาจากไปอย่างรวดเร็ว แต่นึกไม่ถึงว่าเพิ่งจะเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ใน ช่วงชุลมุนนั้น เธอก็เดินชนเข้ากับกู้ฮอนที่กำลัง ใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปประตูห้องเต้นรำอยู่