ที่เขาเดินมาที่นี่ เป็นเพราะยามที่อยู่บันใดนั้น บอกว่า เหมือนเห็นเฟยเอ่อมาเข้าห้องน้ำในขั้นสิบห้า แต่เขากลับไม่เห็นเฟยเอ๋อ อาจเพราะว่ายามคนนั้นดู ผิดคนไป

และยิ่งกว่าเรื่องการหายตัวไปของเฟยเอ๋อ

คือเขากลับได้พบกับฮอนที่นี่

ก่อนหน้านั้นเขาพยายามปิดข่าว ไม่ให้สามแม่ ลูกรู้ว่าวันนี้เป็นงานวันหมั้นของเขาแล้วไม่ใช่หรือ “ผมไม่ได้หมายถึงแบบนี้..…………..

เขาจ้องคนตรงหน้าที่ไม่ได้พบเจอกันหลายวัน อย่างไม่กะพริบตา เป้หมิงโม่เพิ่งรับรู้ว่า เมื่อเห็นเธอ แล้วเขาเหมือนกับว่าติดยาเสพติด เพราะทุก ๆ เห็น สารอะดรีนาลีนก็หลั่งไปทั่วร่างกาย…….. ครั้งที่

ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ น้ำเสียงของเขา เพลาเบาลง และหาเหตุผลปฏิเสธเธอไม่ได้ในชั่ว ขณะ

บ้าจริง เธอเขากลับมีความรู้สึกผิดต่อเธอ

แม้งานหมั้นระหว่างเขากับเฟยเอ๋อ ก็เหมือน การลักเล็กขโมยน้อย ไม่กล้าสู้หน้าเธอ

“ถ้าไม่ได้หมายถึงแบบนี้แล้ว ก็รบกวนคุณ หลบทางไป สุนัขที่ดีจะไม่บังถนนหรอก”

กู้ฮอนแสดงออกถึงความไม่พอใจ แล้วบอกกับ ตัวเองในใจว่า ชีวิตนี้คงได้เกลียดชังประสบการณ์
เพียงคำว่า ‘เปหมิงโม่’ คำเดียว ทำให้หัวใจ ของเฟยเอ๋อแทบจะทะลักออกมา……

เธอมือไม้สั่นไปหมด แล้วค่อย ๆ ปลดล็อก ประตูห้องน้ำ …….

แล้วมองผ่านช่องเล็ก ๆ ของประตู..……. เหมือนว่าเฟยเอ๋อจะเห็นภาพที่เลวร้ายที่สุดใน

ณ ขณะนี้ ตรงประตูทางเข้าห้องน้ำ ชายร่าง สูงและรูปหล่อ คือคนรักของเธอ……..หมิงโม และอ้อมกอดของเขา กอดสาวร่างผอมบางคน หนึ่งไว้

แม้เฟยเอ๋อจะมองหน้าสาวคนนั้นไม่ค่อย ชัดเจน แต่ที่แน่นอน โลกของเธอถูกฉีกออกเป็น เสี่ยง ๆ

เพราะผู้หญิงคนนั้น

คือสาวที่คุยกับเธอเมื่อสักครู่นี้เอง

และเฟยเอ๋อจําได้อย่างชัดเจน ว่าเรื่องของ สาวคนนี้ตรวจพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ในห้องน้ำ และ สุดท้ายได้คลอดลูกออกมา……..

โอ้ เธอได้ให้กำเนิด

หัวใจของเฟยเอ๋อแตกสลาย เมื่อมองดูเป่หมิง ไม่กําลังกอดกับสาวคนนั้น

น้ำตาเธอตกล่วงลงมาถึงพื้น ที่แท้ คือกู้ฮอนนี่เอง
สาวคนนั้นคือกู้ยอนจริง ๆ ด้วย

“คุณไม่อยากเจอผมจริง ๆ เหรอ” เป้หมิงโมกอ ตกู้ย้อนไว้แน่น ๆ สูดดมกลิ่นกายเธอด้วยแววตาที่ เหนื่อยล้า

ในตำแหน่งของกู้ฮอนไม่สามารถมองเห็นแวว

ตาของเป๊หมิงโม่ได้ แต่เฟยเอ๋อกลับเห็นทั้งหมด

เฟยเอ๋อไม่เคยคิด เป้หมิงโม่ที่เป็นคนใจแข็ง ไม่เคยแสดงออกถึงความใจอ่อนต่อหน้าผู้อื่น ตอน …..…..ตอนนี้เขากลับกอดกู้ฮอนไว้ แล้วยอมละทิ้ง ภาพลักษณ์ทุกอย่าง

เฟยเอ๋อพยายามปิดปากไว้ไม่ให้ส่งเสียง ด้วย หัวใจที่แตกสลาย

กู้ฮอนตอบกลับด้วยการที่ไม่จําเป็นต้อง ไตร่ตรอง “ใช่ ฉันไม่อยากเจอคุณมาก มาก มาก ถึงที่สุด พอใจแล้วยัง ปล่อยฉันซะ”

“ไม่…” เหมิงไม่ยิ่งกอดเธอแรงขึ้น แล้วถาม ด้วยเสียงต่ำ “คุณไม่สงสัยเลยเหรอว่าหลายวันนี้ผม หายไปไหน”

กู้ฮอนสูดลมหายใจเข้า แล้วพยายามใช้แรง ดิ้นรน

“เป๊หมิงโม่ คุณยังมีหน้ามาถามเหรอ หรือว่า อยากป่าวประกาศ ใครจะไม่รู้ว่าคุณ………….

เธออยากพูดว่า ใครจะไม่ว่าคุณ คุณชายเป้ห มิงเอ๋อกำลังเตรียมพร้อมงานหมั้นของเขาอยู่

แต่ว่า เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเขาปิดริมฝีปากทั้งสองของเธอไว้…

กู้ฮอนเรียกร้องจากข้างใน อยากจะดิ้นให้หลุด จากตัวเขา แต่กลับถูกเขากอดไว้แน่น ๆ

เขาให้ปากปิดริมฝีปากของเธอไว้ ไม่ให้มีช่อง ว่างออกมาเลย

ชายเลวแห่งศตวรรษ

ถึงขั้นนี้แล้ว เขายังคิดจะจูบเธออีก…….

แล้วมันจะมีอะไรที่แย่กว่าการที่ได้เห็นสามีใน อนาคตของตน และเป็นวันงานหมั้นของเขา กำลัง เอียงตัวจูบกับผู้หญิงอีกคนด้วย

อื้อ……ปล่อยฉันนะ..………..

กู้ฮอนรีบขัดขืนด้วยการเตะต่อย

แม้ว่าเขาจะลืมว่าเขากำลังจะหมั้นกับผู้หญิง

อีกคน

ส่วนเธอพยายามจะลืมแต่กลับลืมไม่ได้

ยิ่งกว่าการที่ลืมไม่ได้

คือการเกลียดชังจนขีดสุด

ในระหว่างที่เธอใช้แรงที่เหลือเพื่อดิ้นรน เป้ห มิงโม่ก็คุมเธอไม่อยู่

ผู้หญิงคนนี้ถ้าคิดจะเอาจริงเมื่อไหร่ ก็ยากที่ จะควบคุมได้เหมือนกัน
รองเท้าส้นสูงของเธอเหยียบลงกลางเท้าของ

เขาด้วยความแรง

“โอ้ย….. เขาตะโกนร้อง

จนตอนนี้เขาถึงยอมปล่อยเธอ แล้วกัดฟันพูด ต่อ “ผมต้องกลับไปโรงพยาบาลแล้ว สองวันนี้ผม ต้องไปอยู่โรงพยาบาลแล้ว ผมเพิ่งหายดีนะ คุณ อยากให้ผมต้องเข้าโรงพยาบาลอีกเหรอ

ทั้งสองจ้องหน้าซึ่งกันและกัน ด้วยสายตาที่ แทบจะเปล่งประกายไฟออกมา…….