ตอนที่ 407 อวัยวะปลอมที่โดนปัดหล่น1

โม้ งเฉิงขมวดคิ้ววางปืนล่าสัตว์ลง

กู้ฮอนนั้นก็แก้มบวมโกรธ เทชาแล้วจ้อง มองเขาอย่างโมโห——

“ไอ้บ้า เธอพูดคำนี้มันทำร้ายจิตใจคนไป มั้ย! ป้าหรูเจี้ยยังอยู่ตรงนี้ดีๆอยู่เลย…

“ฮอน…..หวีหรูเจียเรียกด้วยเสียงอ่อน โยน บอกให้หล่อนไม่ต้องใจร้อน

ต่อด้วย หวีหรูเจี๊ยลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือทั้ง คู่ที่ใส่ถุงมือสีดำขึ้นข้อแขนไว้ ยกน้ำชาขึ้น อย่างแข็งกระด้าง เดินไปตรงหน้าเป๊หมิงไม่ ยื่นน้ำชา

“โม่ แม่รู้ว่าลูกเกลียดแม่… แม่เองก็ไม่ ได้หวังให้ลูกยกโทษหรือให้อภัย แต่ว่า เธอ อุตส่าห์มาเมืองซาบาห์ทั้งที เข้ามาแล้วก็นับว่า เป็นแขก งั้นดื่มชานั่งลงคุยกันก่อน แล้วค่อย ไปมั้ย?” เป่หมิงโม่หันไปมอง มองเห็นผู้หญิงที่ ตอนนี้แก่ขึ้นเยอะว่าตอนอยู่ในความทรงจํา

เวลานั้นทิ้งร่องรอยที่หน้าหล่อน แต่ สายตานั้นเบาขึ้นกว่าแต่ก่อน

เขาจําได้ตลอด ตอนเด็กๆ เวลาแม่เขา มองเขานั้น ในสายตาแม่เต็มไปด้วยความ

โกรธแค้น

แต่ตอนนี้ละ?

เขาอยากให้ความโกรธในสายตาแม่เขา ที่คุ้นเคยเวลามองเขาในตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้ สูญเปล่า!

หล่อนมีสิทธิ์อะไรทำร้ายเขาตั้งหลายปี แล้วยิ้มพูดต่อหน้าเขา เข้ามาก็เป็นแขก

จู่ๆเขายื่นมือแล้วปัดถ้วยน้ำชานั้นลงไป

แรงๆ—-

ดุม แครง!

แก้วนั้นโดนปัดลงพื้น น้ำชา กระจัดกระจายเต็มพื้น

ในระหว่างนั้น ยังมีอีกเสียง “ตูบ”ดังตาม หลังอีกครั้ง!

ทันใด ถ้วยน้ำชาหล่น มือที่ใส่ถุงดำสี คําขึ้นข้อแขนนั้นก็หล่นตกลงมาพื้นด้วยเช่น

“เสียงตกใจ….” กู้ฮอนร้องตกใจ!

มองสิ่งที่หล่นลงพื้นอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วกวาดสายตาไปมองแขนข้างซ้ายของหวี หรูเจี๋ย แขนเสื้อว่างเปล่า….

และแขนข้างขวาของหล่อนก็ใส่ถุงมือ

คําไว้เหมือนกัน

กู้ฮอนอิง!

หล่อนแปลกใจมากตลอดว่าทำไมป้าหรู

เจี๋ยเอาแต่ใส่ถุงมือไว้ตลอด คิดว่าหล่อนน่าจะ

มีแผลเป็นหรือว่าอะไรสักอีก!

แต่คาดไม่ถึงว่า ที่แท้นั้นคือมือแขน ปลอม! ที่เหมือนจริงมาก!

บรรยากาศแข็ง!

ในสายตาของเปีหมิงโม่นั้นไม่มีความ แปลกใจเลย

ผู้หญิงคนนี้ถึงแม้จะแต่งตัวสวยหรูหรา แค่ไหนก็ไม่สามารถปิดบังเรื่องจริงที่หล่อน พิการไม่ได้หรอก!

โม้จึงเฉิงมองมือแขนปลอมที่ลงหล่นพื้น ตะโกน:“เป๊หมิงโม่ ! เธอชักจะเกินไปแล้ว นะ!”

ตามด้วยจะพุ่งขึ้นไปต่อยเขา แต่โดนหวี หรูเจี้ยห้ามไว้ “จิ่งเฉิง อย่า….

“หรูเจี๋ย เธอจะให้เขาทำมั่วๆแบบนี้ หรอ?” โม้จิ่งเฉิงมองเป่หมิงโม่ ถ้าเด็กนี้ตั้งใจ มาทำร้ายจิตใจแม่ละก็ ตรงนี้ไม่ต้อนรับ ออก ไป!”

ตกลงว่าเป็นรักยังไง ทำถึงให้หัวหน้า สังคมด้านมืด ทำเพื่อผู้หญิงคนนี้ขนาดนี้? เป้หมิง โม่เลือดขึ้นหน้า จับมือกู้ฮอน

“โอ้ย …” หล่อนดึงเอาตัวเองกลับ “ไม่ ไป! ยกเว้นว่าเธอจะขอโทษป้าหรูเจี๊ยก่อน!

กู้ฮอนไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเรื่องระหว่าง พวกเขาเกิดอะไรขึ้น หล่อนรู้แค่ว่า ตอนนี้ป้า หรูเจี้ยคงเสียใจน่าดู

ไม่มีมือสองข้างก็นับว่าน่าสงสารแล้ว ยัง โดนลูกชายตัวเองดูถูกอีก!

“ขอโทษ?” เป่หมิงโม่พูดเสียงสูง มอ งกู้ฮอนอย่างไม่น่าเชื่อ พูดอย่างโมโห “ขอโทษอะไร? หล่อนไม่มีอก็สมควรแล้ว! คน แบบนี้ควรตายตั้งแต่แรก ตอนนี้ยังอยู่บนโลกนี้ ได้อีกก็โชคดีสําหรับหล่อนแล้ว! ทำไมเขา

ต้องขอโทษ?”

เพีย~!

ตบไปยังหน้าของเป้หมิงโม่!

กู้ฮอนอึ้งแล้วดูมือตัวเอง ทำไมจู่ๆตะกี้ก็ ไปตบเขา..

“เธอพูดแบบนี้ได้ไง? คนนี้เป็นแม่เธอ นะ !” หล่อนพูดเสียงแหบ แล้วมองเขาที่ สายตาเฉียบคม เธอรู้มั้ยว่าฉันหวังว่าจะหา พ่อแม่เจอได้แค่ไหน? ฉันก็อยากจะถามพวก เขาเหมือนกัน ทําไมต้องทอดทิ้งฉันไปอย่างง โหดเหี้ยม? ไม่งั้นฉันก็จะได้ไม่เจอคนตระกูลกู้ ลําบากมาหลายปี… ถึงแม้แบบนี้ ฉันก็ยังหวัง ลึกๆในใจว่าจะได้เจอพวกท่าน ฉันไม่รู้ว่าตอน นี้พวกท่านอยู่หรือดาย…. แต่ฉันรู้ พวกท่านแก่ แล้ว ไม่รู้ว่าจะอยู่บนโลกนี้ได้นานอีกเท่าไหร่ ถ้าฟ้าประทานโอกาสให้ฉัน ฉันจะรักษาอย่าง ดี และไม่โกรธบ่นสักคำ ไม่เหมือนเธอแบบนี้ เสียเวลาฟรีๆตั้งหลายปี…

“เงียบ! “เขาจับหล่อนแน่น ตาเริ่มแดง ก๋า “แล้วเธอรู้ดีหรอ? เธอคิดว่าคนที่เธอรักษา เขาอยากหรอ?!”

ตัวหวีหรูเจี่ยเกือบล้ม

โม้จึ่งเฉิงรีบพยุงหล่อน ถึงรู้ว่า หล่อนนั้นร้องไห้เป็นสายน้ำ…..

“โม…ขอโทษ….แม่ขอโทษนะลูก…. หวีหรูเจี๋ยพูดทั้งน้ำตา มองเป่หมิงโม่ไว้ ลูกชายที่หล่อนติดค้าง20กว่าปี เกือบจะพูด อะไรไม่ออก….

คําว่าขอโทษคําเดียว ช้ามาตั้ง20กว่าปี ทําให้เป้หมิงโม่ตัวสั่น

“ตอนนั้นแม่วัยรุ่นเกินไป… ไม่รู้ว่าจะเป็น แม่ที่ดีอย่างไร….คนที่ในตระกูลต่างกรีดแม่กับ จิ่งเฉิง บังคับให้แม่แต่งงานกับพ่อเธอ…. แม่ เกลียด…. ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อข่มขืนแม่ แม่ก็จะ ไม่ท้องเธอ…..

“เงียบปาก!”

จู่ๆเป่หมิงโม่ก็ตะโกน พูดแทรกคำของ หวีหรูเจี๋ย! ตาแดงก่ำ “ฉันไม่อยากฟัง!”

“ไม่ โม่….. แม่ยอมรับว่าตอนนั้นแม่ เกลียดลูก ทุกครั้งที่เห็นลูก แม่ก็จะนึกถึงภาพ ที่โหดร้ายแบบนั้น… แต่เป้หมิงเจิ้งเทียนไม่ ยอมให้แม่แท้ง….. ตอนนั้นแม่เกลียด เกลียด พวกเขา กดแม่กับจิ่งเฉิง เกลียดพวกเขาที่ ทําร้ายความสุขทั้งชีวิตของแม่…..

หวีหรูเจี้ยร้องไห้จนเสียงหาย

ฮอนมองไปหามือของหล่อนที่ว่าง เปล่านั้น ก็รู้สึกบีบหัวใจ

คลอดลูกให้กับชายที่ไม่ได้รัก เจ็บแบบ นั่นหล่อนเองก็เคยผ่านมา