ตอนที่ 92 ความปรารถนาในวันเกิด2

ถ้าพูดถึงว่าเป่ยใต้เอ่อเป็นคนเลือดเย็น ถ้างั้นซูยิ่งวรรณ ก็คงน่าสงสารมากกว่า อย่างนั้นใช่ไหม?

หน้าของเป่หมิงโม่นิ่งเฉย ก้าวเดินสั่นเล็กน้อย และไม่ ตอบสนองต่อคำพูดของเธอ

รถของฉิงฮัวขับมาช้าๆ เขามักจะปรากฏตัวขึ้นในช่วง เวลาที่สำคัญแบบนี้เสมอ-

พากู้ฮอนเข้าไปในรถ เป้หมิงโม่กระซิบว่า “กลับไปบ้าน โครงการหยิง” และไม่มีพูดอะไรอีก

กู้ฮอนนั่งข้างเขาอย่างเงียบๆ

เมื่อมองไปที่หน้าด้านข้างของเขา ในใจรู้สึกปั่นป่วน คืนนี้ เป่ยหมิงโม่พาเธอเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์เลวร้าย

คงจะคาดเดาสถานการณ์ไว้แล้ว ความสัมพันธ์สิบปีระหว่างเขากับซูยิ่งวรรณ เป็นอย่างที่

เขาพูดไว้จริงๆ แค่คำว่าเลิกราก็ถึงขนาดต้องขจัดทิ้ง?

กู้ฮอนไม่กล้าคิดลึก

เหลือเพียงพรุ่งนี้เท่านั้น เดิมพันวันสุดท้าย

ผ่านวันพรุ่งนี้ไป เธอจะหลีกเลี่ยงจากผู้ชายคนนี้ให้ไกล

ที่สุด….
ในเช้าวันรุ่งขึ้น กู้ฮอนถอดชุดที่สวยงามเมื่อคืน

กลับไปที่บริษัทอย่างปกติ

เมื่อมาถึง ในตอนเช้าข่าวซุบซิบกำลังท่วมท้น พาดหัว ข่าวไปทั่วทั้งเมือง A อย่างรวดเร็ว

ที่ออฟฟิศ เหล่าสาวๆซุบซิบนินทาอยู่หนาหู-

“นี่ๆ พวกเธอได้ดูข่าวเช้านี้ของนิตยสาร E ไหม? มีเรื่อง ใหญ่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้!”

“อืมๆๆ ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน Sosoกลับมาที่เมือง A แล้ว! จริงเหรอ เธอมีชื่อเสียงมากในอุตสาหก หกรรม ภาพยนตร์ต่างประเทศ”

“โอ้ๆ ที่แท้เธอกับท่านประธานของเราเป็นคู่รักกันจริงๆ

สินะ…”

“เดี๋ยว เป็นเพียงอดีตเท่านั้น เธอไม่เห็นหนังสือพิมพ์เขียน

หรือว่าประธานเป็นหมิงนอกใจความรักสิบปีกับSoso!”

“โห้ ความรักสิบปี โหดร้ายมาก!”

“ใช่แล้ว พวกเขาคบกันมานานหลายปี และเก็บความลับ

ไว้ได้ดีเลย…”

“เดี๋ยวๆ พวกเธอคิดว่ามือที่สามนั่นคือใครกัน?”

“ใครจะไปรู้ล่ะ ในนิตยสารที่ถูกตีพิมพ์เห็นเพียงด้านหลัง ของผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในอ้อมแขนของท่านประธาน โดย มองไม่เห็นด้านหน้าสักนิด!”

“พวกเธอคิดว่าเป็นเป่ยใต้เอ่อลูกสาวของนายกเทศมนตรีเป่ยไหม?”

“เธอไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์เหรอ? หนังสือพิมพ์ระบุว่าใน เวลาเดียวกันเมื่อคืนนี้เปยใต้เอ่อไปงานเลี้ยงการเมืองการ ทหารกับพ่อของเธอ! ดังนั้นจึงไม่ใช่เธอ”

“อ่า ยังมีคนอื่นอีกเหรอ? ซับซ้อนอะไรขนาดนี้ ….

ใช่ ฉันคิดว่าปากของคงยิ้มออกแล้วล่ะ? Soso ถูกขับออกโดยที่ตัวเองไม่ต้องลงมือทำอะไรเลย”

“อ่า มือที่สามนั่นดุเดือดจัง!”

“ตกลงเรื่องเป็นมายังไงกันแน่ ที่แม้แต่ท่านประธาน ภูเขาน้ำแข็งของเรายังถูกตกเป็นเชลยได้?”

“โถ่ Sosoน่าสงสารมาก”

“นั้นสิ สิบปีแล้วยัง…”

“มือที่สามนั่น ช่างน่าเกลียดเหลือเกิน สมแล้วที่โดนคน

เขาว่า!”

“ดังนั้น สิ่งนี้จึงถูกเรียกว่า ระยะห่างที่ใกล้ของความ สัมพันธ์สิบปีของฉันกับคุณได้ถูกเปิดเผยออก ออกมาและระยะ ห่างที่ไกลคือช่วงเวลาที่เปิดเผยนั้น คุณมีคนอื่นแล้ว….

“ให้ตายเถอะ ทนฟังไม่ได้แล้ว ฉันไม่เชื่อในความรักอีก

แล้ว”

กู้ฮอนเริ่มตื่นตระหนกมากขึ้นเมื่อได้ฟัง
ซ่อนตัวอยู่ตรงทางเดินใกล้ห้องของท่านประธาน เธอ กลัวว่ากลุ่มสาวซุบซิบนั้นจะดูเธอออก

เห้อ เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ เธอไม่อยากที่

จะ..

เมื่อเหลียวหลัง เธอก็เห็นว่าเป้หมิงโม่ได้อยู่ในห้องทำงาน ของเขาแล้ว

“แค่กๆ….” เธอไอออกมาเบาๆ และเดินไปหาเขา

เป้หมิงโม่ยกคิ้วและมองมาทางเธอ เพียงแค่เห็นท่าทาง ของเธอ เขาก็มองออกและพูดขึ้น “อยากจะพูดอะไรก็พูด ออกมาตรงๆ!”

เมื่อเห็นเขาเปลี่ยนใบหน้าเป็นเย็นชา ใบหน้าสะอาดน่า รักของกู้ฮอนก็ค่อยๆเผยออก

เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า เมื่อคืนที่ผ่านมาตาของเธอ พร่ามัวหรือว่าเธอกำลังฝัน ที่ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ มีรอย ยิ้มปรากฏขึ้นมาจริงๆ?

เธอกลืนน้ำลายอีกครั้ง จากนั้นก็หันกลับมา นำเอกสาร ราชการต่างๆ ปากกา แฟลชไดร์ฟ PDA จากโต๊ะข้าง โซฟา….

และนำทั้งหมดย้ายไปที่โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ของเขา เขาขมวดคิ้วและจ้องมองเธอราวกับรอคำอธิบายจากเธอ

เอาล่ะ นี่เป็นของทั้งหมดตั้งแต่ฉันกลายเป็นเลขา!” เธอ ยืนตัวตรง จ้องเข้าไปในดวงตาสีเข้มของเขาที่ดูสง่างาม”ท่านประธานคะ ในขณะที่คุณอยู่ที่นี่ ฉันเลยถือโอกาสนำ ทุกอย่างคืนให้กับคุณ เดี๋ยวอีกสักครู่ฉันจะไปหาลินดาเพื่อ จัดการเรื่องลาออกจากบริษัท และพรุ่งนี้ฉันคงไม่ได้มาอีก แล้ว”

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้เธอรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น โชคดีที่การเดิมพันสิ้นสุดลง เธอจึงเป็นอิสระได้

ราวกับว่าในเช้าวันพรุ่งนี้เธอจะสามารถมองเห็นแสง อาทิตย์ที่สดใสและรู้สึกสดชื่น

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างเย็นชา คิ้วขมวดและยิ้ม

“กู้ฮอน วันนี้ยังไม่ทันสิ้นสุดเลย คุณก็ตั้งใจแน่วแน่แล้ว หรือว่าในวันพรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้ว?”

เธอจ้องนัยน์ตาที่ดูถูกเหยียดหยามและกัดริมฝีปากอยู่ นั้น “ถึงอย่างไรข้อตกลงก็สิ้นสุดแล้ว ฉันไม่คิดว่าวันนี้จะมี การเปลี่ยนแปลงอะไร ท่านประธานค่ะ ถึงอย่างไร ก็ต้อง ขอขอบคุณสำหรับการดูแลที่ผ่านมา ที่ทำให้ฉันรู้ว่ามัน โหดร้ายและไร้ความปราณีอย่างไรและทำให้ฉันรู้ว่าผล ประโยชน์คืออะไร!”

คำพูดของเธอแต่ละคำ เหมือนกับมีดที่ทิ่มแทงเข้าไปใน หน้าอกของเขา และตายอย่างไม่รู้ตัว

แต่ทำไมล่ะ? อย่างไรก็ตามวันนี้พวกเขาก็จะไม่เกี่ยวข้อง

กันอีก

ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของ เป็หมิงโม่ จู่ๆก็ดูหดหู่
กะพริบตาถี่ เม้มริมฝีปาก เขาพยักหน้าและยิ้มจางๆที่มุม ปาก พูดขึ้น

“ดี กู้ฮอน งั้นผมขอบอกล่วงหน้าก่อนหนึ่งประโยค อรุณ

สวัสดิ์!”

เธอสั่นเทา

อะไรคืออรุณสวัสดิ์ ตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว ยังจะอรุณ สวัสดิ์อะไรกัน!

สายตาของผู้ชายคนนั้นอึมครึม…

*

กู้ฮอนออกจากห้องทำงานของท่านประธาน และรีบไปที่ ห้องทำงานของลินดา

เมื่อจดหมายลาออกถูกส่งไปตรงหน้าลินดา ลินดาก็

ตกใจ

“กู้ฮอน เธอจะเล่นอะไรกับฉัน?”

ไม่ได้แสดงถึงความดีใจหรือเจ็บปวด แต่ลินดากำลังรู้สึก

โกรธ

กู้ฮอนพูดขึ้น “ฉันจะลาออก คุณไม่ดีใจเหรอ?”