คุณป้าฟาง มแย้ม พิงไหล่ของเป้หมิงโม่ และลุกขึ้นมา ก่อนจะไปเธอได้ชำเลืองมองกู้ฮอ นอย่างมีเลศนัย

หลังจากคุณป้าฟางไปแล้ว เป้หมิงโมก็เงียบ

ฮอนเงียบไม่เอ่ยเสียง ราวกับว่าโลกทั้งใบได้เงียบสงบลง

สายลมเย็นกระซิบข้างหู เสียงพลิ้วไหวของร่า ข้าว เสียงคลื่นนํา ธรรมชาติกำลังเล่นดนตรีอย่าง กลมกลืนที่สุด

เป้หมิงโม่หายใจเบาๆ หลับตาลงช้าๆ…

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของทุ่งไร่และบ่อน้ำ ก็รู้สึก ราวกับว่ามีคุณลักษณะรักษาที่อธิบายไม่ถูก สามารถทำให้อารมณ์ที่บ้าคลั่งของเขาค่อยๆสงบ ลงได้

เขาซึมซับกับวินาทีนี้

โดยเฉพาะในอ้อมแขนยังสามารถได้กลิ่นหอมที่

เป็นเอกลักษณ์บนตัวของฮอนเอ๋อ เพียงแต่ว่า ทุกสิ่งอย่างที่กู้ฮอนได้ยิน ก็ไม่ได้

สวยงามเท่าไหร่

ไร้สาระ

กลางดึก ที่รกร้างและน่ากลัว นอกจากนิสัย

แปลกๆของเป่หมิงเอ้อแล้ว ยังจะมีใครที่ชื่นชมกับ วิวแปลกๆแบบนี้ได้?”เป้หมิงโม ได้โปรดปล่อยมือของคุณออก ได้ ไหม?” เธอทนไม่ไหวแล้ว

ร่างกายที่นุ่มนวลบิตไปมาในอ้อมแขนของเขา ต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการของเขา ทั้งที่วินาทีก่อนเธอยังเห็นใจประสบการณ์ในวัย เด็กที่เขาพบเจอ แต่วินาทีนี้ ในการเผชิญหน้ากับ ความหยาบคายและความหน้าด้านของเขา เธอ ไม่โกรธไม่ได้

“ฮอนเอ่อ….” เขาไม่เพียงไม่ปล่อยมือ กลับกันยัง กอดแน่นขึ้นไปอีก เอาริมฝีปากของเขาไว้ตรงหู ของเธอ บอกฉัน การอยู่กับฉัน เป็นความทุกข์ทร มานจริงๆเหรอ?” “ใช่!”

เธอพูดอย่างไม่ลังเล

เขาบังคับให้เธอแต่งงาน บังคับให้เธอยอมจํานน ใต้ร่างของเขา บังคับให้เธอคอยบริการเขาดัง เช่นภรรยา หรือว่าไม่ใช่การทรมานเหรอ? คุณป้าฟางเพิ่งพูดไปหยกๆว่าเขาไม่ใช่คน ประเภทที่จะบังคับผู้หญิง นั่นเพราะคุณป้าฟาง ไม่รู้ว่าในใจของตาคนนี้ดำมืดแค่ไหนก็เท่านั้น เอง!

ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเทาทันที แพร่ กระจายเหยี่ยวที่กำลังล่าเหยื่อ

ไม่รู้ว่าเบ็ดตกปลาไปวางอยู่ในรูที่วางเบ็ดข้างๆถัง ไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่

มือใหญ่ที่ขยับมาของเขา เคลื่อนไหวอย่างไม่ เกรงใจ…“ซีด….เป้หมิงโม่! คุณอย่ามากเกินไปนะ!” ตัวของ เธอสั่นอยู่ครู่หนึ่ง

มันทำให้เธอตกใจ

กลางค่ำกลางคืน กองฟางเขายังไม่พออีกเห รอ?!!!

พระเจ้า นี่ผ่านไปแค่ไม่นานเอง? “ฮอนเอ๋อ ฉันคิดมาตลอดนึกว่าเธอจะซึมซับช่วง

เวลาที่อยู่กับฉัน คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเธอพูดว่า เป็นความทุกข์ทรมาน” น้ำเสียงที่เข้มและเย็นชา

ของเขา ชัดเจนว่ายังใส่ใจกับเรื่องนี้อยู่ “ปล่อยมือ! อย่าเหมือนหมาป่า กัดคนไปทั่ว!” เธอ

ใช้แรงผลักมือของเขาออก

“ฮอนเอ่อ ปากเธอพูดว่าทรมาน แต่ร่างกายของ เธอไม่ได้พูดแบบนี้กับฉัน…ดูสิ มันรู้สึกดีแค่ ไหน…”

เขายิ้มอย่างชั่วร้าย ริมฝีปากก็มุดลงไประหว่าง

คอที่ขาวของเธอ… เธออ้าปากค้าง: “สารเลว! เชื่อไหมว่าฉันจะเตะ คุณลงไป?”

บ่อปลาใต้ขาของพวกเขา จะลึกก็ไม่ลึก จะตื้นก็ ไม่ตื้น

เพียงแค่เพิ่งจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ โดยเฉพาะเวลา กลางคืน น้ำเย็นมาก

กลับคิดไม่ถึงปากของเขาจะเรียกเธอตรงหูบางๆ

พูดว่า: “ได้ยินแล้วถือว่าไม่เลว ยังไงก็ยังไม่เคย

ได้ลองดูว่ารสชาติของในบ่อปลาจะเป็นยังไง….

“คุณ…อืม…”ฮอนเอ่อ รู้ไหม หมู่บ้านที่ยิ่งดั้งเดิมมากเท่าไหร่ ก็ ยิ่งเพิ่มความดุร้ายของผู้ชายได้มากเท่านั้น ฉัน อยากจะลากเธอไปทุกหนทุกแห่ง ทุกตารางนิ้ว ของผืนดิน ทํารักกับเธออย่างดุเดือดสักครั้ง…ไม่ ครั้งเดียวไม่พอ…ไม่พอ…. “ไสไป…ไอ้โรคจิต…”

บางทีเธออาจไม่เคยรู้เลย หมู่บ้านชนบทแห่งนี้ สําหรับเด็กผู้ชายที่เคยรักษาบาดแผลแล้ว เป็น ความฝันที่สวยงามที่สุด แต่น่าเสียดาย สิ่งที่แตกดันที่สุดคือ สุดท้ายเขา

ให้สัญญาที่มีค่ามากที่สุดให้กับผู้หญิงอีกคน ดังนั้น เขาจึงอยากใช้เวลาไม่กี่วันที่เหลือ รักเธอ ให้ดีสักครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง…

นับถอยหลังห้าวันของการทดแทนการแต่งงาน เสียงไก่ขันข้างทุ่งนา เช้าแล้ว

หมอกในตอนเช้าค่อยๆจางหายไป แสงของดวง อาทิตย์ส่องไปยังรำข้าวของทุ่งนา เป็นสีทอง เหลืองทั้งแถบ

คนงานในบ้านไร่ตื่นขึ้นมา ก็เริ่มอีกวันของการ

ทํางานหนัก ตอนที่กู้ฮอนตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อม แขนของเป่หมิงโม่

ไม่ หากพูดให้ชัดเจน เป็นเป้หมิงโม่ที่กอดเธอไว้ ในอ้อมแขน ไม่สามารถดิ้นได้

ทั้งสองคนเปลือยกาย เธอหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ไม่เพียงถอนหายใจเงียบๆ เมื่อพูดเยอะก็มีแต่โดยเฉพาะนึกถึงเมื่อคืนที่เขาอุ้มเธอขึ้นมา จูบเธอ เข้าไปในห้องตลอดทาง แม้ว่าห้องจะถูกปกคลุม ด้วยความมือระหว่างทาง แต่ลองนึกถึงความกล้า หาญของเขา เธอก็อดแก้มร้อนเผ่าไม่ได้ ช่างขายหน้าจริงๆ

เธอเงยหน้าขึ้น มองไปที่หน้าอดที่แข็งแรงของ

เขา มีรอยแผลจางๆบนอก แม้ว่ามันจะค่อยๆหาย จางไปตามกาลเวลา แต่ยังคงไม่รวมกับผิว บริเวณรอยๆที่ยังไม่สมานกันอย่างสมบูรณ์ เธอนึกภาพไม่ออก เด็กเล็กคนหนึ่ง ต้องเผชิญ หน้ากับแม่ รักมากที่สุดใช้มีดแทงตัวเอง ทนมา ได้อย่างไรกัน?

เงาที่น่าสยดสยองขนาดนี้ เติบโตมากับเขาเป็น

เวลาหลายปี กลัวเพียงแค่ว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่หาย ไปจากชีวิต ในเวลานี้ เธอถือว่าได้เข้าใจแล้วว่าปีนั้นทำไมถึง

เย็นชาและไม่สนใจเฉิงเฉิง เลี่ยงที่จะไม่เจอ แต่เฉิงเฉิงก็เหมือนเป่หมิงโมในตอนนั้นมากเลย ไม่ใช่เหรอ?

เธอคิด เป้หมิงโม่คงกลัวว่าทุกครั้งที่เจอเฉิงเฉิง ก็

จะนึกถึงวัยเด็กของตัวเอง และจำมืดที่อยู่ตรงอก

ของเขา?

จะไม่กลัวได้อย่างไร? เธอถอนหายใจ ๆ เมื่อคืนตัวเองรู้สึกผิดจริงๆ จึง เสียใจที่ประนีประนอมกับเขา ตามนิสัยของเธอ แล้ว ไม่มีทางปล่อยให้เขามาไปเรื่อยแน่นอน