ตอนที่ 171 การพบปะอันน่าตื่นตะลึงแห่งตระกูล เป่หมิง2

ยี่เฟิงคลายแรงออก ทว่ายังคงกุมมือเธอไว้ ยังไงก็ ไม่ยอมปล่อย

กู้ฮอนขมวดคิ้ว กลอกตา ขณะที่สบตาเข้ากับ ดวงตาขุ่นมัวของท่านปู่เป้หมิง เธอก็ตกตะลึงขึ้นมาชั่ว ขณะ!

ทันใดนั้น เมื่อสบตาเข้ากับสายตาแข็งกร้าวทั้งคู่ ของเป่ยหมิงโม่ ในหัวบังเกิดเสียงดัง เปรี้ยง ขึ้นมา แล้ว เธอก็ตัวแข็งที่อเป็นหินไปในฉับพลัน…

ผู้ชายคนนี้ เปหมิง เป้หมิงโม่ ทำ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ได้?!

“ยี่เฟิง” เป้หมิงเฟยหย่วนที่ราวกับได้รับการช่วย ชีวิตในที่สุด ลนลานซุกปากกาลงยังมือของหลันเนี่ยน ลอบปาดเหงื่อที่ซึมออกมาจากมุมหน้าผาก

ยี่เฟิงสมองยังเป็หมิงเฟยหย่วนและหลันเนี่ยนแวบ หนึ่ง พยักหน้าน้อย ๆ “พ่อ ขอโทษครับที่ผมมาช้า” หลันเนี่ยนรีบก้าวเดินมาด้านหน้า ยิ้มหี ๆ “เร็วเข้า ยี่เฟิง มาทักทายคุณปู่คุณย่าหน่อย!”

ยี่เฟิงพยักหน้า จูงมือกู้ฮอน เดินตรงไปยังด้าน หน้าท่านปู่เปหมิงและเจียงฮุ่ยซิน โค้งคำนับอย่าง เคารพนบนอบ “คุณปู่ คุณย่า ยี่เฟิงกลับมาพบพวกทานแล้วครบ

เพียงประโยคสั้น ๆ แค่นี้ ถึงกับทำให้กู้ฮอนตัวแข็ง เป็นท่อนไม้

ความคิดในสมองสับสนวุ่นวายจนไม่อาจประมวล ผลได้ อกสั่นขวัญแขวน … ยี่เฟิงเรียกท่านปู่เป่หมิงว่า “คุณปู่งั้นเหรอ?!

ท่านปู่เป่ยหมิงกวาดตามองยังยี่เฟิง พยักหน้าอย่าง ยินดี “ดี! ดี! ยี่เฟิงโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉลาดเฉลียวที เดียว! ปู่ดีใจ ดีใจเหลือเกิน….

เจียงฮุ่ยซินเองก็ยิ้มน้อยๆ ตอบ “นั่นสิ ยี่เฟิง ทำให้ปู่กับย่าประหลาดใจจริง ๆ ก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ หลานยังบอกว่าหลานจะไม่กลับมาอยู่เลย”

หลันเนี่ยนยิ้มแย้มรีบพูดเสริม “น้าซิน เจ้ายี่เฟิงคน นี้ไม่ยอมให้พวกเราบอกคุณน้ากับคุณพ่อเองค่ะ บอก ว่าอยากทำให้พวกท่านประหลาดใจ เขาน่ะ ขี้เล่นจริง ๆ หี่ ๆๆ…

ยี่เฟิงยังคงยิ้มแย้ม จับมือกู้ฮอนแนบแน่น หันตัว ไปมองยังเป่ยหมิงโม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่เอ่ยปากแม้ สักคำ ใบหน้าเยือกเย็นราวเกล็ดน้ำแข็ง ยิ้มเรียบทีหนึ่ง พูดขึ้นประโยคเดียวแต่งทำให้กู้ฮอนแทบคลั่ง

“อาสอง ไม่พบกันนานเลยนะครับ”

เสียง เปรี้ยง ดังขึ้นทีหนึ่ง คือระเบิดที่ปะทุแตกขึ้น ภายในความคิดกู้ฮอน!
เธอราวกับได้เห็นหัวสมองของตัวเอง ถูกระเบิด แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

ไม่อยากจะเชื่อ!

กู้ฮอนมีหรือจะคิดว่า สถานที่ที่ยี่เฟิงพาเธอมา ที่แท้ก็คือคฤหาสน์ตระกูลเป่ยหมิงนั่นเอง!

มีหรือจะคิดว่า ต้นตระกูลของยี่เฟิง ที่แท้ก็เป็นต้น ตระกูลเดียวกับเป่ยหมิงโม่!

ที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือ-

ระหว่างที่เธอจ้องมองไปหน้านิ่งงดงามสมบูรณ์ แบบราวรูปสลักน้ำแข็งอย่างตกตะลึงนั้น ยี่เฟิงเรียก เขาว่าอะไรกัน?

อา อาสอง?

เปรี้ยง ฟ้าถล่มดินทลาย..

มุมปากเป็หมิงโม่โค้งลง ไม่ได้มองยังใบหน้าของยี่ เฟิง แต่ทว่ามองตรงมายังกู้ฮอน!

สายตาผิดธรรมชาตินั่น รุนแรงพอจะทำให้เธอสั่น สะท้าน!

“ฉิงฮัว!” เป็หมิงโม่ตะคอกเสียงเย็น เมินเฉยต่อคำ ทักทายของยี่เฟิง ทั้งยังตักเตือนฉิงฮัวเป็นนัยว่ารีบให้ เปหมิงเฟยหย่วนเซ็นสัญญาโดยเร็ว!

ฉิงฮัวหวาดหวั่นไปถึงข้างในใจ ความจริงแล้วเมื่อ นาทีที่เขาเห็นคุณชายยี่เฟิงจูงมือกู้ฮอนก้าวเข้ามาทางประตูใหญ่ ฝ่ามือของเขาก็มีเหงื่อไหลซึมออกมาแล้ว จึงรีบยื่นสัญญาส่งให้ตรงหน้าเป่หมิงเฟยหย่วน “คุณชายใหญ่ รีบเซ็นเข้าเถอะครับ…”

สีหน้าของเป่หมิงเฟยหย่วนซีดขาว จ้องมองยังยี่ เฟิง ด้วยจะเซ็นก็ไม่ได้ ไม่เซ็นก็ไม่ได้

ใครจะไปคาดคิดว่า ยี่เฟิงกลับยิ้มขึ้นมา ยิ้มอย่าง สดใสราวดวงตะวันฉายแสง พูดกับเป่หมิงเฟยหย่วนว่า “พ่อครับ ตัวหนังสือนี่ พ่อไม่ต้องเซ็นหรอก”

ท่านปู่เป้หมิงที่อยู่ด้านข้างไม่อาจอยู่เฉยได้อีกต่อ ไป เหลือบมองยังมีอของกู้ฮอนที่ถูกยี่เฟิงกุมไว้แน่น คิ้วขมวดมุ่น “ยี่เฟิง แกพูดอะไรของแก?”

“คุณปู่ ก่อนอื่นผมต้องขอโทษที่ผลุนผลัน” ยี่เฟิง พยักหน้าไปทางเหมิงเจิ้งเทียนอย่างนอบน้อม เอ่ย ขึ้นอย่างเรียบ ๆ “ขอถามคุณปู่ ครั้งนี้ที่เรียกคุณพ่อ ของผมมาพบ ก็เพื่อบังคับให้มอบหุ้นส่วนบริษัทเป่หมิง ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ในมือของพ่อให้กับอาสองใช่ไหม ครับ?”

ท่านปู่เป้หมิงขมวดคิ้ว เหลือบมองสีหน้าเป่หมิงโม่ พิมพ์ออกมาเสียงหนึ่ง “.ใช่”

“งั้นยี่เฟิงขอบังอาจ ถามคุณปู่อีกคำ พ่อของผมมี ฐานะเป็นลูกชายคนโตของตระกูลเป่ยหมิง ผมเองเป็น หลานแท้ ๆ ของตระกูลเป่ยหมิง กลับไม่มีสิทธิ์มีเสียงใน ตระกูลเป่ยหมิงล่ะครับ? ใครต่างก็รู้ว่า การได้ครอบ ครองหุ้นส่วนเป้หมิง นั่นคือสัญลักษณ์ของการมีสมาชิกในตระกูลเป่ยหมิง หลายปีมานี้ ผมกับพ่อแม่ไป อยู่ที่อื่นมานาน ยากนักจะได้กลับมาบ้านอย่างครั้งนี้ แต่คุณปู่กลับจะลิดรอนกระทั่งสถานะของพ่อผมไป ด้วยเหรอครับ?”

น้ำเสียงของยี่เฟิงเด็ดเดี่ยวและสูงส่ง ดวงตา กระจ่างใส มีแววฉลาดเฉลียวอันเป่ยหมิงเฟยหย่วนผู้ เป็นพ่อไม่อาจเทียบได้

หลันเนี่ยนคว้าแขนเป่หมิงเฟยหย่วนไว้แน่น สอง

สามีภรรยาคู่นี้จ้องมองลูกชายที่เติบใหญ่ กล้าหาญ พอที่จะพูดอย่างนี้ต่อหน้าคุณปู่ ด้วยความปลาบปลื้ม ยินดี

อีกอย่าง เป็หมิงเฟยหย่วนขี้ขลาดหวาดกลัวมา ตั้งแต่เล็ก ไม่มีวิสัยทัศน์ หลันเนี่ยนเป็นรุ่นน้องสมัย มัธยมปลาย เมื่อตอนนั้นทั้งสองต่างสนิทสนมกันอย่าง รวดเร็วหลังรู้จักได้ไม่นาน สุดท้ายเกิดตั้งครรภ์อย่าง ไม่คาดฝัน เป็หมิงเฟยหย่วนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แนะนำให้หลันเนี่ยนยุติการตั้งครรภ์ แต่เป็นตาย หลันเนี่ยนก็ไม่ยอม ไปฟ้องทางท่านปู่เป่หมิง ท่านปู่ เป้หมิงเองก็รู้สึกว่าเรื่องภายในบ้านไม่ควรนำออก ดัง นั้นจึงจัดการให้ทั้งสองแต่งงานกันอย่างรวดเร็ว แล้ว จึงให้กำเนิดยี่เฟิงตอนนั้น

ตอนที่ยี่เฟิงเกิดนั้น เปหมิงโม่เพิ่งจะอายุได้หก

ขวบ

ดังนั้นท่านปู่เป่หมิงจึงหวังว่าลูกไม่รักดีเป่หมิงเฟยหย่วนคนนี้ จะพัฒนาขึ้นบ้าง

เกี่ยวกับเรื่องฉาวโฉ่ตระกูลเรื่องนี้ เป้หมิงเฟย หย่วนรู้อยู่แก่ใจว่าทำให้เสื่อมเสียวงศ์ตระกูลเป่ยหมิง ดังนั้นจึงไม่เคยให้ยี่เฟิงป่าวประกาศให้ใครฟังว่า ตนเองนามสกุลเป็หมิง และไม่ยอมให้เขาเปิดเผยว่า ตนเองมีสถานะเป็นหลานชายของตระกูลเป่ยหมิง

จนกระทั่งวันนี้ คำพูดมีพลังดังกังวานของยี่เฟิง เมื่อครู่ ราวกับได้สั่นสะเทือนหัวใจของท่านปู่เป่หมิง

ท่านปู่เป้หมิงพินิจพิจารณาหลานคนโตที่ถูก ตนเองเมินเฉยมาหลายปีอย่างจริงจัง อดถอนหายใจ ออกมาไม่ได้-

“ยี่เฟิง เป็นปู่เองที่ผิดต่อพวกแกสองคนพ่อลูก ใน เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ ปู่เองก็ไม่กลัวที่จะพูดความจริงกับ แก เพราะว่าปู่พนันกับอาสองของแกไว้ แต่พลาดพลั้ง พ่ายแพ้ให้อาสองของแกเสียได้ ส่วนเดิมพันก็คือหุ้น ส่วนยี่สิบเปอร์เซ็นต์ในมือของเฟยหย่วนนั่นเอง ฉะนั้น…”

“ดังนั้นคุณปู่ก็เลยยอมรับว่าแพ้พนัน ผลักพ่อผู้ บริสุทธิ์ของผมให้จมน้ำตายเหรอครับ?” ความจริง ยี่ เฟิงรู้เรื่องการเดิมพันของคุณปู่กับอาสองจากปากเป่ห มิงเฟยหย่วนตั้งนานแล้ว