ตอนที่ 201 กลัวการแต่งงาน2

“ผิด…” เขากลับสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ด้วยความขุ่นเคือง จ้องหญิงสาวที่กำลังมุดอยู่ในอ้อมอกเขาและเอาหน้าถูไถไป มา เอ็ดเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “..ผู้หญิง เธอนี่ชกมกซะมัด เลย! ”

มือใหญ่ที่โอบเอวบางนั้น สั่นเกร็งจนแทบจะบีบเอวน้อย ให้หักกับมือ

เธอไม่สนใจโรคกลัวเชื้อโรคบ้าบอที่เขาเป็นนั่น มิหนำซ้ำ ยังจงใจสั่งขี้มูกตรงปกเสื้อของเขา เหมือนต้องการแก้แค้น

เปหมิงโม่ย่นหน้าผากพร้อมตุเธอ “นี่เธอ ได้คืบจะเอาศอก ใช่มั้ย”

พอร้องไห้จบ เธอก็เงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาเปล่ง ประกายวาววับ “ได้คืบจะเอาศอกแล้วจะทำไม คุณต่างหาก ที่ทำเกินไป อยู่ดีๆมาทำให้การนัดดูตัวของฉันพังไม่เป็นท่า ต้องการอะไรกันแน่?!”

ดวงตาลุ่มลึกนั้นหรี่ตามองเธอ ด้วยท่าทีที่ขึงขังและสงสัย “นัดดูตัวงั้นเหรอ?”

ใบหน้าสวยยังคงเชิดอยู่อย่างนั้น พวงแก้มชมพูระเรื่อที่ ยังหลงเหลือรอยคราบน้ำตา
“ในขณะที่ฉันนอนหยอดข้าวต้ม ป่วยหนักจนแทบจะดิน เองไม่ไหวอยู่ที่โรงพยาบาล แต่เธอกลับไปนั่งดูตัวเนี่ยนะ?”

พายุอารมณ์ที่เหมือนจะสงบลงเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

ดวงตาดุต้นคู่นั้นขมวดเข้าหากัน ใบหน้าคมคายนั้นมี สีหน้าโมโหสุดขีด

“กู้ฮอน คุณยังมีความละอายใจบ้างมั้ย?”

“ความละอายใจเหรอ?” กู้ฮอนใช้นิ้วอันเรียวเล็กนั้นจิ้มไป ตรงกลางอกเขาอย่างแรง เพื่อถามว่า “คุณชายสองแห่งตระ กูลเป่หมิงคะ ฉันจะไปดูตัวกับใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ไม่ทราบคะ? แล้วการที่คุณเข้าโรงพยาบาล มันเกี่ยวอะไร กับฉันไม่ทราบ? ฉันอุตส่าห์เจอคนที่ถูกชะตาอย่างยาก ลำบาก คุณมีสิทธิ์อะไรที่มาทำลายมัน คุณนั่นแหละที่ไม่มี ความละอายใจ! ”

เป็หมิงโม่โกรธจนหน้าเขียว

เธอกางขาออกแล้วขึ้นนั่งควบบนตักของเขา หญิงสาว ทำให้เขาโกรธจนตัวสั่นอีกแล้ว

เขากัดฟันกรอด หากไม่ใช่เพราะตนพยายามกดอารมณ์ โมโหนั้นไว้ เขาสาบานได้เลยว่า เขาจะบีบคอผู้หญิงคนนี้ให้

ตายคามือ

“ผมเข้าโรงพยาบาลไปแค่ครึ่งเดือน คุณถึงกับอดรนทนไม่ไหว จนต้องรีบหาผู้ชายเลยงั้นเหรอ เธอหิวโซขนาดนั้น เลยเหรอ?”

เขากล่าวหาเธออย่างรุนแรง ราวกับว่าเธอนั้นเป็นผู้หญิงที่ ไม่รู้จักพอ กู้ฮอนจ้องตาเขม็ง

หญิงสาวตะคอกใส่เขาที่มาดูถูกเธอแบบนั้น “หาว่าฉัน เป็นผู้หญิงไม่รู้จักพอเหรอ เป้หมิง โม่ อย่ามาพูดให้ตัวเองดู น่าสงสารหน่อยเลย ตอนนี้คุณก็ดูดีไม่เบาเลยไม่ใช่รีไง? ยิ่ง ไปกว่านั้น คุณควรเข้าใจซะใหม่ ตอนนี้ไม่ใช่แค่ครึ่งเดือน แล้ว ในเมื่อทุกฝ่ายต่างอยู่อย่างสงบสุข หลังจากที่คุณออก จากโรงพยาบาล คุณก็ไม่ควรโผล่มากล่าวหาฉันเสียๆ หายๆ แบบนี้ ฉันจะหาหรือไม่หาผู้ชายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ เลยสักนิด!”

คำพูดของเธอเพียงประโยคเดียว ทำให้เขาหายใจถี่ขึ้น ด้วยความโมโห

ช่วงที่เขานอนอยู่ที่โรงพยาบาล เธอไม่เคยมาเหลียวแล แต่เขาก็อดทนไม่ติดต่อไปหาเธอ

หลังจากออกจากโรงพยาบาล เขายังคงพยายามบอกกับ ตัวเองอยู่เสมอ เขาไม่ยอมรับในสิ่งที่ชูหยุนเฟิงบอก ว่าตน นั้นหลงรักผู้หญิงคนนี้เข้าแล้ว เพราะฉะนั้น เขาจริงไม่ได้ ติดต่อไปหาเธอ

วันเวลา ก็ดูเหมือนล่วงเลยผ่านไปอย่างเรียบง่ายและปกติสุข เหมือนที่เคยเป็นมา

แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ในค่ำคืนนี้ที่เขาได้พบเธออีกครั้ง วินาทีที่เห็นเธอยิ้มหวานให้ชายอื่น

ความใจเย็นที่เคยคิดว่าเป็นสิ่งที่น่าภูมิใจ บัดนี้ได้พัง ทลายลงจนหมดสิ้น เขาใจเย็นไม่ได้อีกต่อไป

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กัดฟันด้วยความคับแค้น ก่อน จะพูดผ่านริมฝีปากบางได้รูปนั้น อย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ถ้างั้น ทำไมคุณต้องไปดูตัวด้วย? ถ้าคุณต้องการผู้ชาย ขนาดนี้ ทำไมไม่โทรหาผมล่ะ? คุณก็รู้..” อยู่ๆ เสียงของ เขาก็แหบพร่าไปเสียดื้อๆ เขากุมมือขาวน้อยของเธอไป สัมผัสตรงกล่องดวงใจที่ตอนนี้ผงาดพร้อมสู้

เธอตกใจจนหดนิ้วมือเพื่อชักมือกลับ แต่เขาจับมือหญิง สาวแน่น จนเธอไม่สามารถดึงมือออกมาได้

“คุณก็รู้ว่าเราเข้ากันได้ดีแค่ไหน ใช่มั้ย?” เขาหายใจรด ข้างแก้มเธออย่างเสน่หา น้ำเสียงทุ้มต่ำชวนหลงใหล ประหนึ่งเมามายในฤทธิ์สุรา ค่อยๆสร้างความวุ่นวายใจให้ หญิงสาว

เธอรู้สึกร้อนผ่าวที่ข้างแก้มอย่างน่าประหลาด หัวใจก็เต้น โครมครามอย่างน่าหงุดหงิด

แต่ทว่า ดวงตาดำขลับที่ประกายไฟราคะออกมาอย่างเปิดเผยนั้น กลับเหมือนเข็มที่ทิ่มลงกลางใจเธอ

“ต่ำ!” เธอกัตฟันกรอดแล้วตวาดใส่เขา” เปหมิงโม่ คุณ คิดว่าทุกคนจะเหมือนคุณ ที่วันๆ คิดแต่เรื่องใต้สะดือรีไง! ฉันไปดูตัวแล้วจะทำไม? ที่ฉันหาผู้ชาย ไม่ใช่เพราะฉันไม่รู้ จักพอ เหมือนที่คุณกล่าวหาหรอกนะ! แต่เพราะว่าฉันอยาก แต่งงาน อยากใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมั่นคงกับใครสักคน เรื่อง นี้ฉันต้องขออนุญาตจากคุณด้วยงั้นเหรอ? โทรหาคุณแล้วยัง ไง ทำไม หรือคุณจะยอมแต่งงานกับฉัน?!”

เธอพูดจาเยาะเย้ยถากถางเขา ทั้งที่ในใจปวดร้าว

“แต่งงาน สองคำนี้ เหมือนจี้ใจดำเขาเข้าอย่างจัง เป็นไปตามคาด มือที่ถูกบีบจับอยู่นั้นถูกคลายออก

กู้ฮอนรู้สึกเย็นวาบที่หลังมือ พร้อมใจที่ฝ่อลงไป ที ในที่สุดก็ได้รู้ว่าเป้หมิงโม่กลัวอะไร

ใช่แล้ว ขนาดเปยใต้เอ๋อจะฆ่าตัวตาย ก็ยังไม่สามารถ ทำให้เขายอมแต่งงานได้เลย

ซูยิ่งหวั่นรอเขาตั้ง10ปี แต่ก็ไม่ได้แต่งงานกับเขาอยู่ดี

แล้วนับประสาอะไรกับเธอล่ะ กู้ฮอน

ผู้ชายเย็นชาไร้หัวใจอย่างเขา ไม่รักก็ไม่แต่ง พูดค่าไหน คำนั้น
เขาคงจะยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่เขารักมากจริงๆ เท่านั้น

ล่ะมั้ง

กู้ฮอนหัวเราะอย่างเศร้าใจ มองไปยังดวงตาที่เย็นเยือก ลุ่มลึกคู่นั้นด้วยความเจ็บปวด

เธอลงไปจากตักของเขา ครั้งนี้เขาปล่อยเธอลงอย่างง่าย

ใด

เธอไปนั่งที่ที่นั่งอีกฝั่งและจัดการกับกางเกงที่เพิ่งโดนฉีก ขาดไปเมื่อครู่ แล้วมองออกไปยังนอกหน้าต่างโดยไม่ปริ ปากใดๆ แสงเจิดจ้าของไฟนีออนสาดส่องเข้ามายังนัยน์ตา

เธอ