ตอนที่ 192 เป่หมิงโม่คิดได้1

กู้ฮอนดึงมือเล็กๆของเฉิงเฉิงมากุมไว้แน่น “เฉิงเฉิงแม่ ขอโทษ..แม่ไม่ควรให้ความหวังแล้วทำลายความหวังขอ an…”

เฉิงเฉิงสายหัวเล็กน้อย แววตาสดใสเปี่ยมด้วยความหนัก แน่น “คุณแม่ครับ ไม่เป็นไร เฉิงเฉิงหาคุณแม่และน้อยชาย เจอ แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว”

“เด็กโง่!”กู้ฮอนกอดเด็กน้อยทั้งสองไว้แนบอก น้ำตาไหล

พราก

“ฮือๆๆ เป่ยหมิงซิเฉิงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบท่าทางน่าเบื่อของ นาย แต่ฉันก็ไม่อยากจากนายไปเลย..”

“หยางหยาง ต่อไปคุณแม่และหยางหยางอยู่กันแค่สอง คน จะทำตัวซุกซนแบบนี้ไม่ได้ อย่าทำให้คุณแม่ต้องเป็นห่วง

รู้ไหม”

“ฮือๆๆ…”

“หยางหยางบันทึกการสอบปลายภาค ฉันวางไว้ในลิ้นชัก ตู้หนังสือ นายต้องอ่านให้ขึ้นใจนะ รู้ไหม?”

“ชือๆๆๆ..”
“แล้วก็ยังมีจดหมายรักของจ้าวจึงอี้ฉันใส่ไว้ในกระเป๋า นักเรียนของนาย…”

“ฮือๆๆๆ…อย่าบ่นให้มากนักเลย ต่อไปไม่มีนายบ่นอยู่ ข้างหู ฉันคงไม่ชินแน่ๆ..”

กู้ฮอนร้องไห้สะอึกสะอื้น ฟังคำพูดอาลัยอาวรณ์ของ สองพี่น้อง ทำให้เธอร้องไห้จนน้ำตาไหลพรากเหมือนสายน้ำ เธอ

เธอเห็นแก่ตัวใช่ไหม? ที่พรากพี่น้องให้แยกจาก เอง มิใช่หรือ?

เธอกอดลูกทั้งสองไว้แน่น…

พระเจ้าทรงโปรด เธอไม่อยากส่งลูกอีกคนไปเลย!

“แม่ขอโทษนะ เฉิงเฉิง”เธอกอดลูกทั้งสองร้องไห้พูดไม่ เป็นภาษา “แม่ขอโทษนะ หยางหยาง.”

ถ้าในปีนั้นไม่มีสัญญาบ้าๆฉบับนั้น ถ้าในปีนั้นเธอไม่ได้ ท้องลูกแฝด ถ้าเธอไม่ได้พบกับเป้หมิงโม่ ถ้า

“คุณแม่ครับ.. “คุณแม่ครับ….ฮือๆๆๆ…

ในที่สุดเด็กน้อยทั้งสองก็ปล่อยโฮออกมาในอ้อมอกของ

A5B…

กัน
หลังจากเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลอยู่ครึ่งเดือน เป้หมิงโม่ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้!

ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะกลับไปที่จุดเติม

เมื่อเขากลับมาที่เย่หยิงอีพินอีกครั้ง นอกจากบรรยากาศ เงียบเหงา ก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก

เช่นเดียวกับในอดีตที่ผ่านมา บ้านที่เงียบเหงาว่างเปล่า เงียบเสียจนได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง มันเงียบเหงาเสีย จนมองเห็นเพียงเงาสะท้อนของตัวเอง..

เป่ยหมิงโม่เหมือนกับว่ามีร่องรอยจางๆอยู่ในใจ

ทันใดนั้นในสมองก็ปรากฏภาพหน้าตา ท่าทางอาละวาด ของกู้ฮอน ผู้หญิงคนนั้น….

เขาเคยคิดว่าไม่เจอกันครึ่งเดือน ถ้าเธอเจอเขากลับมา บ้านเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร?

เธอคงจะวิ่งออกมาพร้อมกับถือกระบวยตักแกง ทำ ใบหน้ายิ้มเยาะพรางพูดว่า: เชอะ ในที่สุดคุณชายรองตระ กูลเปหมิงก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนิ แขนขายังอยู่ครบ ดีเสียจริงนะ!

หรือเธออาจจะถลึงตาใส่เขาอย่างรังเกียจแล้วก็ทำทำไม่ สนใจเหมือนเขาไม่มีตัวตนในสายตาเธอหรือเปล่า?

ถึงอย่างนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับความเงียบในห้อง เขาก็คิดได้ว่า ความคิดของเขามันก็เป็นแค่จินตนาการอยู่ดี! กู้ชอนผู้หญิงคนนั้น จากไปแล้วจริงๆ!

ฉวยโอกาสในขณะที่เขารักษาตัวในโรงพยาบาลเธอหาย ลับไปจากสายตาของเขา..

โดยไม่ทิ้งคำอำลาเลยสักคำ ไม่เหลือแม้แต่คำอธิบายสัก ประโยค.. เธอจากไปอย่างเงียบๆแบบนี้ได้อย่างไร….

เป่ยหมิงโม่ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยหน่าย ในใจช่าง

ว่างเปล่า

นิ้วมือของเขาสัมผัสอยู่ที่หน้าจอมือถือ จ้องไปที่เบอร์ โทรศัพท์ที่คุ้นเคย ในที่สุด ในที่สุดเขาก็ไม่ได้โทรออก

หลังจากเงียบอยู่พักใหญ่ เขาก็ยืนขึ้นแล้วโยนโทรศัพท์ลง

บนโซฟา

เดินตรงไปที่ตู้เก็บเหล้า แล้วหยิบขวดวอดก้าที่เก็บไว้นาน

หลายปีออกมาขวดหนึ่ง

เหล้าที่แรงๆ

ท่าทีที่สง่างามเยือกเย็น เหมือนอย่างเช่นครั้งเก่าก่อน

เขาค่อยๆเทเหล้าลงในแก้ว จากนั้นก็ถือแก้วเหล้าเดินไป ที่ระเบียงอย่างช้าๆ…..
จิบเหล้า พลางเพลิดเพลินกับทัศนียภาพที่สวยงามนอก

หน้าต่าง

ตอนนี้ราวกับว่ากลับไปสู่อดีตที่เงียบสงบ อย่างเช่นที่เคย

ผ่านมา

แต่กลับรู้สึกว่า เหมือนขาดอะไรบางอย่างไป

การดำเนินชีวิตของเขา ก็ควรจะเป็นเช่นนี้ไม่ใช่หรือ? เงียบสงบไม่แยแสต่อสิ่งใด

ไม่มีผู้หญิง ไม่มีลูก มีเขาอยู่เพียงตามล่าพัง

เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า ดื่มลงท้องอย่างไม่รู้ตัว

เขารู้สึกมึนๆนิดหน่อย

เขาดื่มเหล้าตั้งแต่กลางวันจนถึงค่ำมืด

แต่ว่า กลับรู้สึกเหมือนสูญเสียอะไรบางอย่าง ราวกับว่าจะ

ดื่มเหล้าอย่างไรก็ไม่สามารถเติมเต็มความสูญเสียนั้นได้เลย

ราวกับว่าถึงจะดื่มเหล้ามากแค่ไหน ก็ไม่เมาแบบนั้น

มีสติ เสียจนทำให้รู้สึกกลัว–

เพลง

ทันใดนั้น ก็มีเสียงแก้วกระทบกับผนังห้องแตกกระจาย
แก้ววอดก้าที่ยังดื่มไม่หมด เหล้าไหลลงมาตามร่องรอย เก่าที่ติดอยู่ที่ผนังห้อง แก้วแตกละเอียด

หลังจากนั้น ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่ก้าวอย่างรวดเร็วของ

เขา

มือหนึ่งคว้ามือถือขึ้นมาจากโซฟา มือหนึ่งหยิบสูทขึ้นมา

ปัง-

ร่างสูงใหญ่ของเขาเลือนลับไป พร้อมกับเสียงปิดประตูดัง

ลั่น!

คฤหาสน์ที่เริดหรู กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

เป้หมิงโม่ออกไปคราวนี้ เขาก็ไม่ได้กลับมาอีก…

ในค่ำคือที่งดงาม แสงจันทร์สาดส่อง

รถสปอร์ตหรูคัดหนึ่ง เคลื่อนมาที่ A ซิตี้อย่างช้าๆ ลัดเลาะ ไปตามตรอกซอกซอยที่ซับซ้อนในเขตตึกเก่า ในที่สุด รถก็ดับเครื่อง หยุดอยู่ที่แห่งหนึ่ง

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน กลับไม่เห็นมีใครลงมาจากรถ

เป่หมิงโม่นั่งอยู่ในรถ รอบๆตัวเขาราวกับว่ามีหมอกอิม ครีมลอยอยู่ไปมา
แววตาลีกคู่นั้นมีภาพบ้านเก่าๆฉายผ่าน.

ดวงไฟที่สว่างอยู่ก็ดับลง

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือในรถก็ดังขึ้น

หน้าจอแสดงหมายเลขผู้ที่โทรเข้ามา ที่แท้ก็เป็นเจ้าที่มซู หยุนเฟิง หน้าจอมือถือสว่างวาบๆเป็นพักๆ

ใจอืมครีม เป่หมิง โม่รับโทรศัพท์–

“เฮ้ คุณชายรองเป่ยหมิงมาสนุกกันหน่อยไหม!” ที่ที่ชูหยุ นเฟิงอยู่เสียงดังสนั่นลอดออกมาตามสาย “ตอนที่แกอยู่ใน โรงพยาบาลคงเบื่อมากพอดู วันนี้ให้พวกเราฉลองที่แกออก จากโรงพยาบาลหน่อยดีไหม”

เป่ยหมิงโม่เหลือบมองไปที่บ้านเก่าๆที่อยู่นอกหน้าต่าง รถยนต์แวบหนึ่ง พูดอย่างใจไม่อยู่กับตัวออกมาคำหนึ่ง “อม”

จากนั้นตัดสายทิ้ง

อาจเป็นเพราะเขาเอาคำพูดของชูเอ้อตอนอยู่ที่โรง พยาบาลเก็บมาคิด เขาขยับปกคอเสื้อเล็กน้อย รู้สึกกระสับ กระส่ายอย่างบอกไม่ถูก เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

เขากลับรอเธออยู่ที่ข้างล่างตึก อย่างงี่เง่า!

รออะไรอยู่กันแน่?
รอเพื่อพบเธอ?

จากนั้นก็กระโดดกอดเธอ?

นอนกับเธอ?

หลังจากนั้นมีอะไรกับเธอนับครั้งไม่ถ้วน?!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ