บทที่ 33 อันธพาล1

“ทำให้ตระกูลกู้ขายหน้า?” กู้ฮอนหัวเราะเสียงต่ำ “ฉัน จำได้แค่หลายปีก่อน ฉันกับแม่ต้องทนทุกข์ทรมานจาก การถูกเหยียบหยาม ถูกกดขี่ข่มเหงจากตระกูลกู้ หลาย ต่อหลายครั้ง ทำไมวันนี้ถึงกลายเป็นฉันที่ทำให้ตระกูลกู้ ขายหน้าแล้วหละ กู้อันขี?”

กู้ฮอนไม่เคยคิดเลยว่า ผ่านไปหลายสิบปีแล้ว ยัง สามารถกลับมาเจอน้องสาวต่างแม่อีกครั้ง ใน สถานการณ์แบบนี้

ตอนที่กู้อันขี่มองมาที่เธอ แววตายังคงเผยความดูถูก เหยียดหยามเหมือนในตอนนั้นไม่มีเปลี่ยน

ใจกู้ฮอนสั่นไหวอย่างฉับพลัน

ความทรงจำที่เจ็บปวดเหล่านั้นของเมื่อหลายปีก่อนก็ แทรกซึมเข้ามาในใจ

ในปีที่อายุได้8ขวบ ตอนที่หฟืน พากู้ฮอนเดินเข้า ต่อ ประตู ทุกคนในตระกูลกู้ก็กลายเป็นบ้ากันหมด

กู้อันขีชี้หน้าด่ากู้ฮอนที่อายุมากกว่าเธอแค่หนึ่งเดือน เท่านั้น: “ลูกเมียน้อย! เธอเป็นลูกเมียน้อยที่เกิดมาจากผู้ หญิงที่เป็นเมียน้อยคนนั้น เธอไม่คู่ควรจะเป็นพี่สาวของ ฉัน!”

ในปีที่อายุครบ12ขวบ กู้ฮอนเลี้ยงกระต่ายน้อยน่ารักไว้ตัวหนึ่ง หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ ในตอนเช้า เมื่อเธอ ลืมตาขึ้นมา กระต่ายน้อยตัวนั้นก็ถูกวางอยู่ข้างหมอน และอาบเต็มไปด้วยเลือด!

กู้อันขีพูดกับเธออย่างมืดมน “ยัยลูกเมียน้อย! เธอไม่ คู่ควรจะได้เลี้ยงกระต่ายน้อยที่ใสสะอาดนั่น!”

ในปีที่อายุครบ15ขวบ ระหว่างทางที่กู้ฮอนกลับจาก โรงเรียน ทันใดนั้นก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งลากเข้าไปในตรอก

กู้อันขียืนอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น เท้าข้างหนึ่งเหยียบลง ไปที่ขาของกู้ฮอนอย่างแรง “ไร้ยางอาย ครั้งต่อไปถ้าฉัน เห็นเธอใส่กระโปรงสั้นโชว์เรียวขา โปรยเสน่ห์ให้พวกผู้ ชายหล่อๆในโรงเรียนพวกเราอีกหละก็ ฉันจะหักขาเธอ ทิ้งซะ!”

พูดจบ ไม้เบสบอลก็ถูกฟาดไปที่น่องของกู้ฮอน ! ปีนั้น กู้ฮอนต้องพักรักษาอยู่บนรถเข็นหกเดือนเต็มๆกว่าจะ หายเป็นปกติ

ในปีเดียวกันกู้ฮอนก็ย้ายโรงเรียน

ในปีนั้นเธอได้พบกับหนุ่มหล่อชื่อยี่เฟิง

ยี่เฟิงราวกับเป็นดวงอาทิตย์หนึ่งเดียวในชีวิตเธอ ช่วย สลายความมืดมนของเธอด้วยความอบอุ่น

ในปีที่อายุครบ17กู้อันขีได้บังเอิญพบกับยี่เฟิงที่อยู่ ข้างกายของกู้ฮอน ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ

ตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่ยี่เฟิงชวนกู้ฮอนไปดูหนังสุดท้ายคนที่ไปจะเป็นกู้อันขี้เท่านั้น

ยี่เฟิงชวนกู้ฮอนออกไปปิกนิก สุดท้ายคนที่ไปก็ต้อง เป็นกู้อันขี

แม้กระทั่งของขวัญที่ยื่เฟิงเอาให้กู้ฮอน สุดท้ายก็ต้อง

ไปอยู่ในมือของกู้อันขึ

จนกระทั่งวันหนึ่ง กู้ฮอนไปสอบ กู้อันขีก็พุ่งเข้ามาใน ห้องสอบอย่างโกรธจัด

ผัวะ ฝ่ามือถูกตบลงบนใบหน้าของกู้ฮอน ต่อหน้าทุก คนในห้องสอบ “คนไร้ยางอาย เธอใช้วิธีหลอกล่ออะไร กัน ถึงได้ทำให้ยี่เฟิงไม่กล้าสบตาฉันอีก! ฉันจะฆ่าเธอ คนไร้ยางอาย!”

ในปีเดียวกันกู้อันขีอกหักทรมานตระกูลกู้ทั้งบนและ ล่างเป็นเวลาสามเดือนเต็ม

ยี่เฟิง ชื่อนี้ ก็ได้กลายเป็นความทรงจำที่โศกเศร้าอยู่ ภายในใจของกู้ฮอนและกู้อันตั้งแต่นั้นมา

ในปีที่อายุครบ18 คุณพ่อ กู้เชิงเทียน ก็ถูกจับเข้าคุก

หยูพื้น ก็ป่วยและต้องนอนอยู่บนเตียง ตระกูลกู้เลือดเย็น ไม่สนว่าหนู ฟืน จะเป็นหรือตาย กู้ฮอนระดมเงิน และออกจากโรงเรียน บอกลาช่วง เวลาที่อิสละของวัยรุ่น และเริ่มต้นเส้นทางที่อยาก

ลำบากสู่อเมริกา
“ยัยลูกเมียน้อย! ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่เป็นเลขาของ พี่เป่หมิงหละก็ ฉันคงทนไม่ไหวที่จะฉีกหน้าลูกเมียน้อย อย่างเธอ!”

คำพูดที่หยาบคายของกู้อันขี ดึงกู้ฮอนกลับมายัง ปัจจุบัน

หัวใจสั่นไหว มีอาการหายใจไม่ออกในลำคอ

กู้ฮอนเหลือบมองผู้หญิงคนนี้ที่ถูกตระกูลกู้เลี้ยงมา อย่างเอาใจตั้งแต่เด็กจนเสียนิสัย ราวกับว่าขอเพียงแค่ เธอดีใจ จะรังแกตัวเองเมื่อไหร่ก็ได้

ส่วนเธอ ด้วยคำพูดแค่ประโยคเดียวของแม่หยูฟื้น ห้ามลงมือกับน้องตลอดไป

หลายครั้งที่กู้ฮอนต้องทนกู้อันขี ทนจนทนไม่ไหว อยากจะโต้กลับ แต่ก็ถูกคำพูดของแม่หยุดลงทุกครั้ง แม่ไม่ได้บอกกับเธอแค่ครั้งเดียว แต่เป็นเพราะพวกเธอ ไปทำลายครอบครัวของกู้อันขี พวกเขาเป็นแค่บุคคลที่ สาม ดังนั้นพวกเธอไม่มีสิทธิ์ต่อต้าน!

เพียงประโยคเดียว ไม่มีสิทธิ์!

แม่รู้ไหมว่า ตั้งแต่8ขวบจนถึงอายุ18 เธอผ่านชีวิตสิบ ปีนี้มายังไง?

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ากรอบตามีความเปียกชื้นขึ้นมา กู้ ฮอนเงยหน้าขึ้นอย่างอดทน อยากจะบีบให้น้ำตาที่ อ่อนแอพวกนั้นไหลกลับเข้าไป
“กู้อันขี ฉันกับแม่ได้พึ่งตระกูลกู้มาตั้งนานแล้ว! อย่า คิดว่านะฉันจะยอมเธอเหมือนเมื่อก่อน! ตบเมื่อกี้นี้ ฉันจะ คืนให้เธอแน่ไม่ช้าก็เร็ว!”

“คืนให้ฉัน!” กู้อันซีเบิกตาโตอย่างไม่น่าเชื่อ

พรึบ—

ทันใดนั้น น้ำชาอุ่นๆก็สาดมาที่หน้า!

สาดลงบนหน้าของกู้ฮอนอย่างไม่มีเหลือ! ภาพทุกอย่างราวกับหยุดลงตรงวินาทีนั้น

ปีง-!

เสียงประตู

ร่างกายที่แข็งแรง เป่หมิงโม่ก้าวออกมาด้วยความสง่า

ใบหน้าที่ดูดี

ความเป็นปรปักษ์บนใบหน้าของ กู้อันขีถูกเก็บกลับ อย่างรวดเร็ว เบิกรอยยิ้มที่แจ่มใส และรีบเข้าไปหาเป็ห มิงโม่อย่างรวดเร็ว และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง เล็กน้อย “พี่เปหมิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? เลขาของคุณ นี่ก็ใจกล้าเกินไปแล้ว แบบนี้ควรจะไล่ออกไปตั้งนาน แล้ว!”

เป่ยหมิงโม่เหลือบไปมองกู้ฮอนอย่างไม่แสดงสีหน้าแต่ อย่างใด