ตอนที่167 สงครามการอาบน้ำ2

ใครให้เขาทำแบบนั้นกับเธอล่ะ? ตอนนั้นที่เข้าโรง พยาบาลจากการเกิดประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และขา หักเขายังไม่ชื่อตรงเลย ตอนนี้เป็นไข้สูงก็ยังไม่ชื่อตรงอีก!

คราวนี้ถ้าถูกเข็มเจาะเข้าไปในกระดูกจริงๆ ดูสิว่าเขายัง กล้าเรียกร้องอยากอาบน้ำอยู่ไหม! สมควรแล้วล่ะ!

“ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันแล้ว งั้นฉันขอตัวนะคะ!” เธอ บ่นด้วยความไม่พอใจ จากนั้นบิดเสื้อผ้าที่เปียก แล้วออก จากห้องนอน

ครั้งนี้เป็หมิงโม่ไม่ได้หยุดเธอไว้

โชคดีที่เข็มฝังไม่ได้ลึก บาดแผลเล็ก เลือดคงหยุดในไม่ ช้า โดยไม่ต้องใช้ผ้าพันแผล

ฉิงฮัวเห็นเจ้านายยืนขึ้น เปิดตู้เสื้อผ้า และเริ่มเปลี่ยน เสื้อผ้าโดยไม่สนใจใคร..

เจ้านายเขาเป็นแบบนี้ นิ่งสงบราวกับสัตว์เลือดเย็นที่ไร้ ความรู้สึก

เมื่อหลายปีก่อน เจ้านายก็เป็นแบบนี้

อย่างไรก็ตาม หลังจากคุณกู้เข้ามา ดูเหมือนว่าเจ้านาย จะแตกต่างจากเมื่อก่อนแล้ว….ไม่ต้องพูดถึงอารมณ์ดี น้อยมากที่เขาจะเห็นอารมณ์โกรธบนใบหน้านั้น นับว่าเป็น สิ่งที่หายากจริงๆ
แม้แต่นายน้อยเฉิงเฉิงก็ดูแตกต่างออกไปเล็กน้อย..

ฉิงฮัวมองอย่างระมัดระวังที่เฉิงเฉิง และพบว่าเฉิงเฉิงยืน อยู่อย่างเงียบๆข้างประตู รอโดยไม่พูดอะไร

เห้อ ฉิงฮัวถอนหายใจเบาๆ สมกับเป็นพ่อลูกกันจริงๆ อารมณ์ของทั้งสอง เหมือนกันอย่างไม่มีที่ติ!

*

หลังจากเป็หมิงโม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ไข้ที่เพิ่งลดไป เขา ก็กลายเป็นเหมือนสัตว์ร้ายอีกครั้ง

ก่อนออกเดินทาง เขาพูดกับกู้ฮอนอย่างเย็นชา “รอฉัน

กลับมา”

จากนั้น ฉิงฮัวและเฉิงเฉิงก็รีบออกจากเยหยิงอิพิน ในห้องกลับมาสงบอีกครั้ง

กู้ฮอนรู้สึกโล่งใจ รีบวิ่งไปที่ห้องลูกชายอย่างรวดเร็ว และดึงหูเล็กของหยางหยางที่มัวแต่เล่นเกมออกมา

“โอ๊ยๆๆ คุณแม่ เบาหน่อยครับ~” หยางหยางท่ำปากจู่ ถู หูเล็กๆของตัวเอง ก่อนถูกกู้ฮอทพาไปที่โต๊ะอาหารอย่างไม่ เต็มใจ

“พี่ชายและพ่อของลูกกลับไปที่ตระกูลเป่หมิงแล้ว แม่ ทำได้แค่ให้ลูกกินอาหารแก้หิวเท่านั้น”

บนโต๊ะอาหาร เธอทำอาหารง่ายๆ ไม่กี่อย่างที่บ้าน

เหตุนี้ สองแม่ลูกเหมือนได้กลับไปใช้ชีวิตเหมือนเมื่อห้าปี ก่อน แม้ว่าพวกเขาจะยากจน แต่พวกเขาก็มีความสุขมาก
ด้วยความหิวของหยางหยาง “ได้กินข้าวกับคุณแม่ กิน อาหารแก้หิวจะเป็นไรกัน? ปลาเค็มและกะหล่ำปลีดองเป็น อาหารที่อร่อยที่สุดเลยนะ”

“ค่อยๆกิน เดี๋ยวติดคอ” เด็กสองคนติดเธอมาก และนี่เป็น สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกสบายใจ ดังนั้นไม่ว่าต่อหน้าเป่หมิงโม่เธอ จะต้องอดทนแค่ไหน เธอก็จะกัดฟันสู้

“อืม คุณแม่ครับ เราจะออกจากที่นี่ได้เมื่อไรเหรอครับ?”

หยางหยางพูดขึ้น

ตะเกียบของกู้ฮอนหยุดชะงัก “…. แม่ไมรู้…”

พูดตามตรง ทำไมเธอจะไม่คิดอยากพาลูกของเธอไป ไหน? ทุกวันนี้ต้องใช้ชีวิตหลบๆซ้อนๆแบบนี้ เธอกลัวว่าวัน หนึ่งเปหมิงโม่จะรู้เรื่องของเด็กสองคนเข้า

เธอจะเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างไร?

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น-

เธอวางตะเกียบลง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ชื่อบนหน้า จอทำให้เธอใจกระตุกเล็กน้อย

เปิดปุ่มรับ-

สวัสดีค่ะ…..”

“ฮอน ผมขอโทษที่โทรหาคุณตอนนี้ ผมจะถามว่าคินนี้

คุณว่างรึเปล่า?”

“มีอะไรรึเปล่าค่ะ? ยี่เฟิง?” เธอขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว

“คือ คุณจะออกมาเจอและคุยกันได้รึเปล่า?” เสียงของยี่เฟิงยังคงอ่อนโยนและอบอุ่น

“ตอนนี้เหรอคะ?” เธอเหลือบดูนาฬิกา แล้วมองไปที่หยาง

หยาง

ครับ” ยี่เฟิงยิ้ม เสียงของเขาดูเยือกเย็นนิดหน่อย “ฮอน แม้ว่าคุณจะปฏิเสธผม แต่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไม่ใช่เห รอ? คือ คุณช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดของยี่เฟิง เธอก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา “ได้ แน่นอนค่ะ!”

“โอเคครับ! แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปรับคุณ เรา ค่อยคุยกันหลังจากเจอกัน!”

เคือ คุณรอฉันอยู่หน้าร้านกาแฟของถนนตงเสี้ยว ก็ได้ค่ะ อีกสักครู่ฉันจะไปที่นั่น ” เธอไม่สะดวกบอกเขาว่า ตัวเองพักอยู่ที่เย่หยิงอีพินทำได้เพียงบอกตำแหน่งใกล้

เคียง

“โอเคครับ ผมจะรอคุณ ”

ยี่สิบนาทีต่อมา

รถของยี่เพิ่งจอดอยู่หน้าร้านกาแฟ

กู้ฮอนก็รีบร้อนออกมา