ตอนที่ 199 เป้หมิงโม่กับเรื่องที่ไม่คาดคิด2

“อ ๆ แสบจังเลย ฮอนพวกเขาเป็นใครกัน”

กู้ฮอนไม่ตอบคำถามเขา ยังคงช่วยเขาเช็ดซอสพริก ที่อยู่ รอบดวงตาทั้งสี่ด้านอย่างละเอียด ขมวดคิ้วพูดเบาๆว่า “เจ๋อ เฉิง ฉันพาคุณไปล้างตาที่ห้องน้ำนะ”

“ได้” หลิวเจ๋อเฉิงตอบอย่างน่าสงสาร

นึกไม่ถึงว่า ในขณะที่หล่อนกำลังพยุงหลิวเจ๋อเฉิงยืนขึ้น มานั้น ข้อมือก็ถูกแรงที่แข็งแกร่งยึดเอาไว้

หล่อนหันไปมองเป่หมิงโม่ อย่าง โกรธเคือง สายตา

เหมือนต้องการจะบอกว่า ปล่อยนะ

เขากลับขมวดคิ้วแน่น จ้องกู้ฮอนกลับ ขบกรามแน่นแล้ว ถามว่า “นี่คุณทำเพื่อไอ้หมูที่มีตาหามีแววไม่นี่เหรอ”

เมื่อหลิวเจ๋อเฉิงได้ยินตนเองถูกด่าว่าเป็นหมูอีก และยัง เป็นหมูที่มีตาแต่ไร้แววอีก ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ดวงตาที่ แสบร้อนหรี่ลงตะโกนออกมาว่า “แกนี่มันโรคจิต”

พอตะโกนออกมา ก็ถูกตัดบทด้วยน้ำเสียงที่ทั้งเยือกเย็น ทั้งโกรธแค้นของเหมิง โม่

“แกนปากของแกเดี๋ยวนี้ไอ้หมู” เป้หมิงโม่ลุกขึ้นยืนร่างกายที่สูงใหญ่กำยำ สูงกว่ากู้ฮอนสักประมาณ 20 เซนติเมตรได้ พละกำลังของร่างอันสูงใหญ่นี้สามารถถอน รากถอนโคนได้ในชั่วพริบตานั้น ซึมเข้าไปทุกอณูของ ประสาทสัมผัสทั้งหมดของกู้ฮอน

ดวงตาดำคู่ที่ลึกล้ำดั่งมหาสมุทรนั้น ไม่ชำเลืองมองหลิว เจ๋อเฉิงแม้แต่น้อย แต่กลับจ้องมองผู้หญิงคนนั้น ที่ไม่ได้เจอ กันยี่สิบกว่าวันไม่วางตา

“เหตุผลที่คุณหายตัวไป ก็เพราะไอ้หมูโง่ที่มีตาหามีแววไม่ เนี่ยเหรอ แล้วยังคุยถึงไปพบครอบครัวอีก ปรึกษาหาฤกษ์ จัดงานอีก แม้แต่ ” เขาเข้าใกล้หล่อนมากยิ่งขึ้น

“แล้วมันยังคิดวาดฝัน อยากจะมีลูกหมูอีก ใช่มั้ย” แต่ละคำบีบลอดไรฟันเขาออกมา

กู้ฮอนสั่นไปทั้งตัว

ขยับถอยหลัง อย่างควบคุมไม่ได้

ท่าทางดุดัน เย็นชาของเขา ยังคงทำให้หล่อนรู้สึกหายใจ

ติดขัด

“ฮอน ตกลงว่าคนๆนี้เป็นใครกันแน่ “หลิวเจ๋อเฉิงจับแขน ของกู้ฮอนแน่น ทัศนวิสัยเลือนรางอย่างเขาถูกพริกทำให้ แสบจนมองอะไรไม่ชัด

กู้ฮอนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วปลอบใจเขาว่า “เฉิงเจ้อไม่มีอะไร คนนี้เป็นคนเสียสติ ไม่ต้องไปสนใจเขา” หลิวเจ๋อเฉิงยังไม่ทันได้ตั้งตัว

เสียงแหบพร่าของเป่ยหมิงโม่ค่อยๆปรับสูงขึ้น แล้วแผด เสียงออกมา

“เสียสติเหรอ” ผู้หญิงคนนี้กำลังทำให้ความเยือกเย็น ตลอดหลายปีที่เขาฝึกมานั้นถึงขีดสุด

จากนั้น เขาก็คว้าแก้วเหล้าขึ้นมา แล้วสาดไปที่ใบหน้า ของหลิวเจ๋อเฉิงอย่างแรง

“โอ๊ย” เสียงร้องแบบหมูถูกเชือดมาอีกแล้ว ทั้งถูกทัพพี ร้อนๆนาบหน้า และยังถูกเหล้าที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์ ราดใส่อีก มันช่างเป็นความเจ็บปวดที่แสนทรมาน

กู้ฮอนถอนใจออกมา พูดอะไรไม่ออก ถลึงตามองใบหน้า หล่อเหลาที่ร้ายกาจสุดขีด “คุณบ้าไปแล้วเหรอ”

นี้คือเป่หมิงโม่ที่รักษาไว้ซึ่งจิตใจที่สงบนิ่ง เย่อหยิ่งไม่มี ใครเทียบ จนแทบจะเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นที่ไร้ซึ่งอารมณ์ ความรู้สึกรัก โลภ โกรธ หลงหรือ

“ผมบ้าไปแล้ว” เป่ยหมิงโม่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทันใดนั้นก็ กระชากตัวหล่อนเข้าไปในอ้อมอก “ไป”

พูดจบ ก็รีบสาวเท้าเดินไปยังประตูอย่างรวดเร็ว
กู้ฮอนขัดขืนตามสัญชาตญาณ “ฉันไม่ไป”

จะอย่างไร คนอย่างเป็หมิงโม่เป็นแบบไหนเหรอ

ผู้หญิงที่เขาตัดสินใจจะพาไปด้วย หล่อนมีสิทธิ์ขัดขืนหรือ

ฉึงฮัวรีบตามมาที่ด้านหลังเจ้านาย

หลิวเจ๋อเฉิงร้องฟูมหาย มือว์ไปในอากาศสองครั้งร้อง เรียกอย่างกระวนกระวายว่า “ฮอน ฮอนคุณอยู่ไหน”

“เฉินเจ๋อ” กู้ฮอนรีบตอบเขาอย่างร้อนรน

“ฮอน ฮอนอย่าทิ้งผม” หลิวเจ๋อเฉิงร้องอย่างไร้ความช่วย

เหลือ ร้องอย่างหวาดกลัว

“เฉิงเจ๋อ อื้อ”

ฉากนี้ เหมือนคู่รักที่ถูกจับแยกจากกัน ต่างเรียกร้องหากัน

และกัน

เป่ยหมิงโม่โกรธถึงขีดสุดแล้ว

ยื่นมือออกมาอุดปากของกู้ฮอนไว้ “อื้อ”

“หุบปาก ถ้าขึ้นคุณยังเอ่ยชื่อไอ้หมูนั่นออกมาอีกล่ะก็ ผม สาบานเลยว่าจะทำลายมันซะเดี๋ยวนี้”

วิธีนี้ได้ผลจริง ๆ กู้ฮอนยอมสงบปากสงบคำ เพราะหล่อน เชื่อ ด้วยอำนาจของเป้หมิงโม่ การที่เขาจะทำลายคนๆ หนึ่ง ในเมืองAนั้นมันง่ายขนาดไหน
ใครจะรู้ว่า ปฏิกิริยานี้ของหล่อนจะยิ่งทำให้เป่หมิงโม่ โกรธ จนแทบจะกระอักเลือด

พูดอย่างเย็นชาว่า “ดูท่า คุณจะเป็นห่วงไอ้หมูตัวนั้นจริง

ๆนะ

กู้ฮอนรีบสายศีรษะ ไม่ได้สนใจความป่าเถื่อนของเขา

ถูกกระชากอย่างไม่ปรานีเข้าไปในอ้อมอกเขา กึ่งเดินกึ่ง ถูกลากออกไปจากภัตตาคารร้านอาหารฉงชิ่ง

ทิ้งให้หลิวเจ๋อเฉิงร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่เดิมอย่างนั้น

เมื่อออกภัตตาคารร้านอาหารฉงชิ่ง แล้ว ฉึงฮัวก็ไปขับรถ

มารับ

เป่ยหมิงโม่เสียสติไปแล้ว เมื่อเปิดประตูรถ เขาก็จับกู้ฮอน ยัดเข้าไปในรถอย่างไม่ปราณีปราศรัย

“ปล่อยฉันออกไป” หล่อนคิดจะหนี

ปีง เสียงประตูถูกปิดอย่างแรง และถูกล็อค

กู้ฮอนร้อนใจ “ไอ้ชั่ว เปหมิงโม่คุณคิดจะทำบ้าอะไร”

“ทำบ้าอะไรเหรอ” เป่ยหมิงไม่คลายเนกไทอย่างไม่สบ อารมณ์นัก ดวงตาดำคมกริบคู่นั้นแทบจะพ่นไฟออกมา “ช่วง ที่ผมอยู่โรงพยาบาล คุณไม่เคยคิดจะโทรมา แม้แต่คำ ทักทายสักนิดก็ไม่มี แล้วหายสาบสูญไปเลย กู้ฮอน ควรจะเจผมมากกว่าที่ต้องถามคุณว่า ทำบ้าอะไร”

กู้ฮอนเองก็โกรธอยู่ไม่น้อย ดวงตาคู่สวยนั้นเหมือนถูก

เคลือบด้วยไฟแห่งโทสะ “คุณอยู่โรงพยาบาลแล้วยังไง ฉันไม่ได้เป็นต้นเหตุให้คุณ ต้องเข้าโรงพยาบาล แล้วทำไมฉันต้องโทรไป ทำไมต้อง

ทักทายคุณ ทั้งที่คุณก็ไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน คุณมีสิทธิ์อะไร

มาสั่งฉัน”

สิ่งที่หล่อนพูด ทำให้เขาจุกจนเป็นใบ้พูดไม่ออก

ถูกต้อง หล่อนเป็นอะไรกับเขา

คำถามนี้แม้แต่เขาเองก็ยังตอบไม่ได้

เป่ยหมิงโม่ขบกรามแน่น “ได้ เรื่องนี้ผมจะไม่ถือสาหาความ อะไรจากคุณ แต่ตอนแรกไม่ใช่ว่าเราตกลงกันแล้วเหรอ ว่า คุณจะมาเป็นแม่เลี้ยงให้ลูกชายของผม ทำไมแค่นี้ก็กลับคำ ไม่ยอมรับซะแล้ว”