ตอนที่ 362 กลั่นแกล้งคน

นัยน์ตาของกูฮอนชัดเจนเลยว่าเธอจํา

ต้องดูถูกเขา

เพราะก่อนหน้านี้เขายังกอดเธอไว้แล้ว

จูบ

และตอนนี้ เขากลับวิ่งไปข้างกายของผู้ หญิงอีกคน……

เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไร

กู้ฮอนมองดูเขาสองคนที่สมน้ำสมเนื้อ ตรงหน้าเธอ จึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน

เธอถึงในตัวเพื่อจะออกไปจากที่นั่น……

เป้หมิงโม่มองกู้ฮอนที่กำลังจะเดินจาก

ไปอย่างเงียบ ๆ ในใจเขาอยากห้ามเธอไว้ แต่ เมื่อตอนที่จะห้าม เขากลับพูดไม่ออก……..

เฟยเอ๋อร้องไปแล้วพูดอย่างติด ๆ ขัด ๆ ไป เธอกัดริมฝีปากไว้ เงยหน้ามองเขา แล้ว จับชายเสื้อของเข้าไว้แน่น ๆ ลมหายใจของ เธอเร็วขึ้นเรื่อย ๆ “ฉัน……………………

เป้หมิงโม่เห็นสีหน้าของเธอเริ่มไม่ดี “เฟยเอ๋อ คุณเป็นอะไรไป โรคหอบหืดกำเริบ ใช่ไหม”

“ถาม…………….. มีอเฟยเอ๋อแตะที่ กลางอก หายใจเข้าออกอย่างรุนแรง แล้วพูด เป็นค่าไม่ได้…..

เป้หมิงไม่เกร็งแขน สังเกตถึงความผิด ปกติของเธอ แล้วรีบพูด “หยุดพูดได้แล้ว เฟย เอ๋อ ยาของคุณอยู่ไหน ผมจะพาคุณขึ้นไปเอา ยา”

เขากําลังจะพาเฟยเอ๋อไป………

“ไม่….” กลับถูกเฟยเอ๋อปฏิเสธ เธอดึง คอเสื้อเขาไว้ พยายามจะขอคำตอบจาก

“ไม่……..ขอร้อง…….บอกฉัน ให้เธอ……” เหมือนเฟยเอ๋อจะใช้แรงทั้งหมดที เหลือเพื่อถามเขา ด้วยสีหน้าที่ขีดจางมาก ต่อ ให้ต้องตายเธอก็จะรู้คำตอบนี้ให้ได้ “เป็นการ…….บอกรัก……………….

คําพูดคํานี้ของเฟยเอ๋อ ทำให้กู้ฮอนที่ กําลังเดินจากไปกลับต้องหยุดก้าวเดิน

ด้วยร่างกายที่สั่นไหว

คล้ายกับว่า เธอก็เหมือนเฟยเอ๋อ กําลัง รอค่าตอบนั่น

มันใช่เหมือนที่เฟยเอ๋อพูดไหม ว่าการ เล่นเปียโนนั้นเป็นการบอกรักของเขา

“บอก……บอกฉัน…… ” เฟยเอ๋อจับเขา

ไว้ทั้งนํ้าตา

เป้หมิง โม่ขมวดคิ้ว ที่เขาตั้งใจไม่ใช้เฟย เอ๋อเห็นข่าวนี้ เพราะกลัวเธอจะถามคำถามนี้

ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะประมาทไป ไม่เคยคิดเลย หลายปีที่ผ่านมา ซูยิ่ง หวั่นยังไม่เคยตายใจ

จริงแล้วยังทำเรื่องลับหลังเขาอีก

เขาถอนหายใจ มองไปที่กู้ฮอนจากด้าน หลัง แล้วพูดกับเฟยเอ๋อ “เฟยเอ๋อ อย่าคิดไป เรื่อยเลย รีบขึ้นไปกับผมเถอะ แบบนี้มัน อันตรายกับชีวิตคุณนะ”

“ฉัน…………….. เฟยเอ๋อหายใจแรงขึ้น เรื่อย ๆ สีหน้าก็ค่อย ๆ กลายเป็นสีม่วง….

สภาพเธอตอนนี้ เหมือนคนที่กำลังจะ สิ้นลมหายใจ กำลังดิ้นรนอยู่……

“บอก……บอกฉันท์……

เฟยเอ๋อยังคงไม่ยอม

สายตาของเธอบ่งบอกว่าถ้าเขายังไม่ ยอมพูด เธอจะยอมตามลงที่นี่

หายเลยหรือ?

เมื่อเป้หมิงไม่ตระหนักถึงคำนี้ จึงกังวล ภาพในวันนั้นกลับเข้ามาในหัวสมองเขา อีกครั้ง……

เขากลัวเฟยเอ๋อจะตายลงอีกครั้ง และ ไม่สามารถจะแบกรับความรู้สึกผิดนั้นได้

และแล้ว เขาจึงรีบกัดฟันพูดคำหนึ่ง

“ไม่ใช่”

ใชบรรเลงเพลงรักเหรอ

เขาตอบว่า ไม่ใช่

บางทีการปฏิเสธเธอแบบนี้ อาจจะช่วย ชีวิตเธอได้

แต่ว่า ในเวลาเดียวกัน เขากลับทําลาย ความหวังของคนอีกคน โดยไม่รู้ตัว

เมื่อเฟยเอ๋อได้ยิน เธอหยุดไปสองสามวิ แล้วส่งรอยยิ้มจาง ๆ ออกมา แต่ลมหายใจ ของเธอยังอ่อนแอลงเรื่อย ๆ จนร่างกายทนไม่ ไหวแล้วฟุบลงไป……

“เฟยเอ๋อ……”

เป้หมิงโมตะโกนเรียกเธอ อุ้มเธอขึ้นมา แล้วรีบออกไปจากห้อง ………

เขาเดินเฉียดกูฮอน แต่ไม่มีเวลาที่จะ

หยุด……

กู้ฮอนได้แต่ยืนมองเขาอุ้มเฟยเอ๋อไว้ แล้วเดินผ่านสายตาของเธอไป…….

ความจริงไม่ได้เหมือนที่คิดเอาไว้

ในใจเธอเจ็บเหมือนถูกฉีกร้าว กู้ฮอนยังยืนตะลึงอยู่กับที่ ปลายนิ้วที่ กําลังสั่นไหว

เธอเปิดปากออก แล้วหัวเราะเยาะตัวเอง

รู้สึกว่าความจริงมันช่างเลวร้ายเหลือ เกิน ทําไมต้องให้เธอรับรู้ว่า การเล่นเปียโนคอ การบอกรัก

แต่เมื่อให้เธอรู้แล้ว ทำไมถึงต้องทําลาย ความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ

เพราะว่าเธอเกือบจะเชื่อว่า พ่อของลูก สามคนของเธอ เล่นเพลง (Steel of Worry)) ในคอนเสิร์ตเปียโนนั้น ก็เพราะจะ บอกรักเธอ……

เธอยอมที่จะไม่รู้จักคำว่า บรรเลงเพลง รัก คํานี้ดีกว่า………

ถ้าอย่างนั้น เมื่อตอนที่เธอได้ยินคำว่า ‘ไม่ใช่ จากปากเป่หมิงโม่นั้น

คงไม่จําเป็นต้องมาเจ็บปวดอะไรแบบนี้

หรอก……

“ฮอนฮอน”

เสียงของหยินปู้ฝันส่งมาจากระเบียง

ทางเดิน

เธอยังไม่ทันตอบสนอง ก็เห็นใบหน้าอัน หล่อเหลาของหยินฝันกำลังเดินเข้ามา……. แต่สายตาของเธอพร่ามัว

“อยู่นี่เองเหรอ…..อ้าว คุณร้องไห้ ทําไม…… หยิบฝันรีบเดินเข้ามา หยิบ กระดาษทิชชูออกมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่าง อ่อนโยน……

กู้ฮอนเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองน้ำตาไหลท่วม หน้าแล้ว…….

“ออ เฮอ ๆ …..” เธอยิ้มอย่างทําด้ ถูก รีบรับกระดาษทิชชูจากหยินฝันไว้ แล้วทำ เป็นเช็ด ๆ ไป สายหัวไปมา “ไม่ทันระวัง ทราย เข้าตา……

หยืนฝันทําหน้าสงสัย มองเธออย่าง ละเอียด “เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า

ด้วยความเอาใจใส่ของหยืนฝัน เขา เหมือนรู้อะไรบางอย่างแล้ว

คนที่สามารถทําให้กู้ฮอนหลั่งน้ำตาได้ มากขนาดนี้คงไม่มีใครอีกแล้ว นอกจากเป ยังไม่ “เปล่า…….

” กู้ฮอนสายหัวแล้วยิ้ม แล้ว ถามว่า “ปู้ฝัน เฉิงเฉิงหยางหยางคงใกล้ถึง แล้ว เรารีบไปรับพวกเขา ไหม……..

แต่ทําไม ในขณะที่เธอกำลังยิ้ม น้ำตา กลับยิ่งไหลล้นออกมา

เธอฝืนยิ้มให้กับหยินฝัน แล้วหลบหน้า หันไปเช็ค าตาอีกครั้ง

“เฮอ…..แปลกจัง……..งเช็ดยิ่งไหล…… กู้ฮอนเช็ดด้วยความแรงแล้วยิ้มแบบซื่อ ๆ ต่อ หน้าหยืนปู้ฝัน เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนตัว ตลก เ ด าตายังไง ก็เช็ดไม่หมดสักที………