ตอนที่ 148 ฉันจะไปหาเขา1

เงยหน้าขึ้นมา เขานั้นเห็นแม่ของเขานั้นผมเผ้า รุงรัง สีหน้าจืด ชืด เหงื่อเต็มไปทั่วตัว เขานั้นเต็มไปด้วย ความตกใจ

“แม่ เป็นอะไร?”

ร่างกายอันเล็ก ๆ ของเขานั้นวิ่งไปใส่รองเท้า แล้ว ก็วิ่งไปหาคุณแม่ของเขา

กู้ฮอนก้มหน้าลง แล้วก็นิ่งไปสองวินาที

แล้วก็ไม่อาจจะยืนขึ้นได้ แล้วก็ล้มลงไป

แล้วก็เข้าไปกอดในอ้อมกอดของเฉิงเฉิง กับ ร่างกายที่สั่นอยู่เช่นนั้น

|เฉิงเฉิงนั้นถูกแม่กอดอย่างรัดแน่น เขานั้นก็มอง แม่ที่มีใบหน้าที่ไร้กำลัง แล้วก็ถามว่า “พ่อทำร้ายแม่อีก แล้วใช่ไหม ?”

ลูกชายที่เรียกว่า พ่อ นั้น ทำให้เธอนั้นใจแทบแตก

สลาย

น้ำตานั้นก็ไม่อาจจะหยุดไว้ได้ แล้วก็ร่วงลงมา

“แม่ เป็นเพราะพ่อทำให้แม่ร้องไห้ใช่ไหม ? เฉิง เฉิงนั้นอ่อนไหวต่อความรู้สึก แม่นั้นก็สั่นและมีน้ำตา ซึ่งชัดเจนว่าเขานั้นเดาไม่ผิด

แล้ว เขานั้นก็ได้จับมือแม่แน่น ๆ แล้วก็โมโหว่า”คุณแม่ไม่ต้องกลัว ผมจะไปจัดการกับเขาเอง” พอพูดเสร็จเฉิงเฉิงก็กำลังจะรีบวิ่งออกไป

“ไม่ได้” กู้ฮอนนั้นรีบกอดลูกให้แน่นกว่าเดิม แล้วก็ พูดอย่างแข็งที่อว่า “ลูกเอ๋ย อย่าไปเลย แม่หาเราเจอ ว่ายากแล้ว แม่ไม่อยากเสียเราไป”

“แต่ผมก็ไม่อาจจะให้พ่อมาทำร้ายแม่แบบนี้” เฉิง เฉิงนั้นพูดอย่างตั้งอกตั้งใจ ถึงแม้ห้าปีที่ผ่านมา คุณพ่อ ที่อยู่ในใจเขานั้นฝังลึกไปด้วยความเจ็บปวด แต่เขา กลับอดทนกับการที่พ่อของเขานั้นไม่สนใจเขา แต่ กลับไม่อาจจะอดทนได้กับการที่พ่อนั้นทำร้ายแม่

“ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี” เธอนั้นสูดหายใจลึก ๆ แล้วพูดว่า “ลูกอย่าเป็นห่วงเลย แม่ไม่มีอะไรหรอก”

“แม่หลอกหยางหยางได้ แต่หลอกผมไม่ได้หรอก นะ บนโลกนี้นอกจากพ่อแล้ว ก็ไม่มีใครที่จะทำให้แม่ กลัวและร้องไห้ได้ ขอโทษครับคุณแม่ เป็นเพราะผม ไม่โตพอ ไม่สามารถดูแลปกป้องแม่ได้เลย”

เฉิงเฉิงนั้นมีน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอนั้นก็คิดถึงยี่เฟิงพูดว่า เพราะว่าไม่แข็งแกร่งพอ เลยไม่อาจจะเป็นที่บังลมบังฝนให้กับคุณได้

“เฉิงเฉิง…” เธอนั้นก็อำ ๆ อึ้ง ๆ แล้วก็รู้สึกน้ำตา เต็มไปทั่วตา

แล้วก็กอดลูกของเขานั้นอย่างตั้งใจ เหมือนกับ ทำให้เรื่องราวที่ตนเองนั้นเจอนั้นกลับมาปกติอีกครั้งหนึ่ง จึงรู้ว่า บนโลกนี้มีเพียงแต่ลูกเท่านั้น ที่จะเป็น กำลังใจในการทำให้เธอนั้นเดินหน้าต่อไป

กอดลูกมานานอยู่สักพัก แล้วก็เหมือนตัดสินใจ อะไร แล้วก็ดึงลูกออกมาจากอ้อมก่อน แล้วก็มองลูก อย่างตั้งใจมาก ๆ แล้วก็พูดว่า “เจ้าลูกน้อย ควรจะเป็น แม่ที่จะต้องแข็งแกร่งให้มากกว่านี้ ปกป้องเรากับหยาง หยาง ถึงจะถูกต้องไงล่ะ”

“แต่คุณแม่…”

“ชวู่.เธอนั้นกับน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม และมือที่ไป แตะปากของลูกไว้ และยิ้มด้วยความรักของน้ำตา “อย่าเป็นห่วงเลย แม่ไม่มีอะไรจริง ๆ หวังแค่ว่าพวกเรา พี่น้องปลอดภัย แม่ก็ไม่กลัวอะไรแล้ว”

“จริงใช่ไหม ?” เฉิงเฉิงนั้นก็เอามือไปเช็ดน้ำตาให้ แม่ “แม่อย่ากลัวเลยนะ ผมสบายดีมาก ๆ เพียงแต่ หยางหยางไม่ค่อยดี”

ฟังถึงหยางหยาง เธอนั้นก็สูดหายใจแล้วก็พูดว่า “หยางหยางทำไมล่ะ ? พ่อของเราทำร้ายเขาหรือ ?”

เฉิงเฉิงนั้นพยักหน้า และสายตาที่ดกดำ “วันนี้เขา นั้นแอบโทรศัพท์มาหาผม บอกว่าพ่อนั้นตีผมเพราะ คุณน้าคนหนึ่ง ตอนนี้ก้นของเขานั้นยังร้องเจ็บอยู่เลย”

“พ่อตีเขาหรือ ?” กู้ฮอนนั้นตกใจ ลูกถูกตีแต่แม่ เจ็บที่ใจ แล้วก็กำมือสุด ๆ “คุณน้าคนไหน ? soso ?” “ใช่แล้ว” เฉิงเฉิงพยักหน้า แล้วก็ทำหน้าจริงใจ”คุณแม่ ให้ผมกลับไปเปลี่ยนตัวกับหยางหยางเถอะ ไม่งั้นหยางหยางที่นิสัยแบบนั้น มาต่อสู้กับพ่อนั้น จะ ต้องโดนพ่อฆ่าอย่างแน่นอน”

“ฆ่า ?”

กู้ฮอนฟังคำพูดออกจากปากของลูกชาย ก็ไม่อาจ จะไม่ร้องไห้ออกมา

เป้หมิงโม่เอ่ยเหมิงโม่ คุณนั้นพ่ายแพ้จนถึงขั้นที่ ลูก ๆ ยังเกลียดคุณเช่นนี้

เธอนั้นก็ได้เก็บสายตาไป หยางหยางถูกตี ก็ เหมือนกับรุนแรงกว่าที่เธอเจอนั้นหลายเท่า และที่ สำคัญก็คือทำไปเพื่อ soso!

ความรู้สึกต่ำต้อยและโมโหนั้นก็เกิดขึ้นมา

มือนั้นกำแน่น แล้วก็มองไปยังลูกชาย “เฉิงเฉิง นิสัยของพ่อเรานั้นไม่ใช่ให้ลูกเปลี่ยนกลับไป แล้วเรื่อง ราวมันจะดีขึ้นนะ”

“แล้วทำยังไงล่ะ?”

เฉิงเฉิงสงสัย ด้านหนึ่งก็คือพ่อนั้นไม่อาจจะเห็น เฉิงเฉิงสองคนได้ และอีกอย่างก็คือเขาหวังว่าสามแม่ ลูกนั้นจะได้อยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตแห่งความสุขด้วยกัน แต่ พูดไปแล้วไม่อาจจะจับปลาสองมือ แล้วสุดท้ายจะต้อง ทำยังไง ?

กู้ฮอนนั้นก็รู้สึกกังวล “ถ้าหากรู้ว่าหยางหยางนั้น ถูกขังไว้ที่ไหนก็ดีสินะ”
“อ๋ออออ…หยางหยางพยักหน้า “หยางหยาง

โทรมาหาผม ก็เหมือนได้ยินเสียงของแม่บ้านพูดว่า เย่.พิน”

กู้ฮอนตกใจพูดว่า “เย่หยิงอีพิน ?”

“เหมือนจะใช่..” เป๋หมิงโม่ฟังไม่ชัดเจนเท่าไหร่ ดัง นั้นเลยไม่อาจจะมั่นใจได้

“ฟ้าท่านเอ๋ย….กู้ฮอนสูดหายใจเข้าลึก ๆ หาก หยางหยางอยู่ที่เย่หยิงอีพินจริง ๆ ในใจเธอนั้นก็มี ความหวัง “แม่รู้จักที่นั่น”

“จริงไหม ?” เฉิงเฉิงนั้นมีสายตาที่มีความหวังใน ทันใด

“อืม” กู้ฮอนนั้นพยักหน้า แล้วก็พูดไปอีกว่า “ไม่ว่า หยางหยางจะอยู่ที่ไหน แม่ก็จะต้องไปสักครั้งหนึ่ง”

“ผมก็จะไป” เฉิงเฉิงตอบ

กู้ฮอนนั้นใช้สายตาที่อ่อนโยนมองไปยังลูกชาย แล้วก็กอดหนึ่งครั้ง

“เฉิงเฉิง แม่รู้ว่าเราเป็นห่วงหยางหยาง แต่หากเรา ไปด้วย แม่อาจจะจิตใจไม่คงที่ แม่หวังว่าเราจะอยู่ที่ บ้านพักผ่อนนะ ได้ไหม ?”

สายตาแห่งความผิดหวังนั้นก็ได้ออกมาจากเฉิง

เฉิง

หลังจากนั้น เขานั้นก็ได้พยักหน้าอย่างเข้าใจ “อึมผมจะตั้งใจรอแม่กับหยางหยางกลับมา”

กู้ฮอนถอนหายใจ แล้วก็จูบไปที่หน้าผากของ เธอ “ในสายตาของพ่อเรานั้น แม่จะพาหยางหยางกลับ มาได้อย่างไรล่ะ ? ลูกโง่ของแม่ อย่าคิดไปมากมาย ขนาดนั้น ผมจะต้องดูแลน้องชายให้ดีที่สุด เราอยู่บ้าน ก็ต้องรักษาความปลอดภัยด้วยนะ ล็อกประตู หน้าต่าง ให้ดีดี”

เฉิงเฉิงสัญญา

การพร่ำสอนของตระกูลเป่ยหมิง เป็นการทำให้เด็ก อายุห้าขวบที่ฟันยังออกไม่หมดนั้นโตก่อนวัย

กู้ฮอนนั้นรู้สึกมีความขมขื่นในใจ คืนนี้ สายลมพัดผ่าน

บนถนนนั้นทอดทิ้งกู้ฮอนอยู่อย่างเดียวดาย เป่ห มิงโม่นั้นก็ได้ขับรถในเมืองหลายรอบ

โทรศัพท์เสียงดังขึ้น

ตอนบ่ายการประชุมระดับสูงของบริษัทเปหมิง เขานั้นขว้างโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง

ก็ได้มีคนนำโทรศัพท์อีกเครื่องหนึ่งมาให้อย่าง รวดเร็ว และก็ได้คัดลอกข้อมูลต่าง ๆ กลับคืนมา ตอนนี้ อารมณ์ที่วุ่นวายของเป่หมิงโม่นั้น ไม่ได้มี

อารมณ์ฟังอะไรเลย และก็ได้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่หยุด ดังแล้วดังอีก

สุดท้ายเขาก็เลยไม่ได้อดทนอะไร ยกโทรศัพท์ ขึ้นมา แล้วก็มองไปยังหน้าจอ หยุดไปสามวิ จึงรับ โทรศัพท์

“สวัสดี Vicent? ” ปลายสายที่ฟังที่รู้สึกอึดอัด