ตอนที่ 405 หน้าที่ของสามี1

หันไป ก็เจอคนที่นอนหลับสนิท ไม่รู้ ตอนไหนผ้าคลุมหล่อนถึงเปิดออกเล็กน้อย สิ่งที่กลมนิ่มเนียนขาวนั้นได้โผล่ออกมาเล็ก น้อย เป็นช่วงเวลาดีๆ

ความทรงจําของเขารับกลับมาทันที!

เหมือนคําฝันทั้งคืน ตอนตื่นมา ความฝัน ดันเป็นจริงสะงั้น

ผู้ชายคนนี้คิดอยู่ทุกคืนวันมาตลอดสอง ปีกับผู้หญิงคนนี้ ในที่สุดในเดือนใหม่ ก็ตื่นขึ้น มาจากอ้อมแขนเขา

“หึม…” เสียงหล่อน ขนตางอนค่อยๆ ขยับ แล้วตื่นนอน

ตอนหล่อนกำลังยังไม่ทันเปิดตา

“อรุณสวัสดิ์ “

เสียงต่ำผ่านหูหล่อนไป ต่อด้วย ริม ฝีปากของเขานั้นจูบริมฝีปากหล่อนลงไป

กู้ฮอนเหมือนตีนจากฝัน!

พอเปิดตา เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มๆ

ดา

สักพัก หล่อนโดนเขาจูบเกือบหายใจไม่ ออก นี่หล่อนกำลังเพิ่งดันเขาออก หายใจถี่

“เธอ….เธอ……..

ความทรงจําดึงหล่อนเอามาสู่ความจริง

หล่อนเกือบลม แต่งงานแทนเริ่มตั้งแต่ เมื่อวาน……

“โอ้ย …” วินาทีต่อไป หล่อนเพิ่งรู้ว่าตัว เองเหมือนปลาหมึกไปเกาะเขาไว้ แล้วขาอ่อน หล่อนก็ไปโดนอะไรแข็งๆ หล่อนหน้าแดง ทันที

รีบเก็บขา หล่อนรีบลุกขึ้นนั่ง

นวดๆหัว พูดเสียงต่ำ “โคตรไม่ชัน เลย….

เขาก็นั่งตามหล่อน แล้วกอดหล่อนจาก ด้านหลัง ริมฝีปากผ่านต้นคอหล่อน พูดเสียง ต่มีเสน่ห์ “นอนไปหลายๆครั้งเดียวก็ชิน……

“เหอะ!” หล่อนออกเสียง แล้วบิดตัว พยายามออกไปจากตัวเขา “ไม่ว่าจะนอน ครั้งก็ไม่ชินหรอก!”

กริ่งๆๆๆๆ —

เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นระยะ

หล่อนรีบลุกออกจากเตียง เดินไปที่หน้า กระจก แล้วเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า

ดันเป็นสายโทรศัพท์ของแก๊งสามจู๋!

หล่อนหันมองเป่หมิงโม่แล้วค่อยกดฟัง

ข้อความ

“โหล คุณกู้ใช่มั้ยครับ? คุณโม้ของพวก

เราอยากจะเชิญคุณกับคุณชายเป้หมิงไปหา หน่อย สะดวกมั้ยคะ?” หล่อนนึกถึงDiamond MIAI.ที่ยังไม่ได้ คืน “ไม่ทราบว่าคุณนางโม้อยู่ด้วยมั้ยคะ?”

“ใช่ค่ะ คุณนางโม้ก็อยู่ด้วย หล่อนบอกว่า หวังว่าฉันกับเป่หมิงโม่จะต้องไปด้วย

กู้ฮอนกัดริมฝีปาก “ฉันไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ฝากบอกคุณชายโม้กับคุณนางโม้ว่าฉันจะ ไปแน่นอน”

“โอเคค่ะ”

วางสาย หล่อนก็มองไปที่เป่หมิงโม่

นั้นไง เขาได้ยินหล่อนพูดว่า “คุณนางโม้ “3คํานี้ สีหน้ามืดครึ้ม

เขาดึงผ้าห่มออก ลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนเสื้อ โดยไม่พูดอะไร

หล่อนสับสน เพิ่งจะพูดขึ้น “เอออน

“ไม่ไป!” เขาพูดขึ้นแทรกอย่างเย็นชา หล่อนเงียบ ทําไมจู่ๆก็สลับโหมด กะทันหันแบบนี้เนี่ย?

“เอ๊ะ เธออย่าทำแบบนี้ได้มั้ย? ยังไงน้า หรูเจี่ยก็เป็นแม่เธอนะ!”

“เงียบ!” เขาพูดอย่างเสียงเย็น “แม่ฉัน ตายไปนานแล้ว!”

หล่อนขมวดคิ้ว จ้องแผ่นหลังเขา หายใจลึกๆ เธอน่าจะรู้ว่าสภาพสถานะของ ฉันนะ ฉันหวังว่าจะมีแม่สักคน แต่เสียดายไม่รู้ ว่าแม่เป็นใคร ; แต่เธอละ? เธอมีแม่อยู่แล้ว เธอยังท่าเป็นว่า แม่เธอตายไปแล้ว….

เขาตัวตรง ไม่ยอมหันไปหาหล่อน ทั้งตัว มีแต่กลิ่นไอความเย็นชา

ไม่พูดสักคํา

หล่อนพูดอีก :“ เป่หมิงโม่ เธอบอกว่าให้ ฉันแต่งงานแทน แล้วจะให้ฉันทำหน้าที่ภรรยา ให้สมบูรณ์แบบ งั้นเธอก็ต้องทำหน้าที่ของ สามีมั้ย?”

เขาอึ้ง แล้วหันไปหาหล่อน ยักคิ้ว คุณท่านพ่อไม้เป็นพ่อบุญท่าของฉัน ใน เมื่อกลับมาที่เมืองซาบาห์แล้ว เราก็ควรไป เยี่ยมเยือนปีใหม่เขา และเธอควรจะไปกับ ฉัน!”

หล่อนอาจจะไม่ชัดเจนเรื่องที่เป่หมิงโม่ เกลียดน้าหรูเจี๊ยขนาดนั้น แต่หล่อนรู้อยู่อย่าง หนึ่ง เวลาที่น้าหรูเจี้ยพูดถึงเขานั้น ใบหน้าเต็ม ไปด้วยน้ำตา…..

“…” เขาเงียบ ขมวดคิ้ว

หล่อนโชว์แหวนที่นิ้วนาง “ไม่ใช่ว่าเธอ บอกว่า แหวนนี้ ก็นับว่าเราแต่งงานกันไม่ใช่ หรอ? งั้นตอนนี้ ฉันเป็นภรรยาเธอ งั้นขอร้อง เธอไปบ้านของคุณท่านพ่อโม้กับฉัน ได้มั้ย?”

…….น่าจะเป็นเพราะแหวนนั้นถึงทำให้ เขารู้สึกใจสั่นเล็กน้อย

“อีกอย่างแล้วสร้อยDiamond

MIAI ของป๋าหรูเจี้ยละ? ฉิงฮัวบอกว่าเธอเก็บ . กลับมาแล้ว เดี๋ยวเอาไปด้วยนะ จะเอาไปคืน ป๋าหรูเจี๊ย…..

“ทิ้งละ!”

“ห้ะ ?” หล่อนยังไม่ทันตอบสนอง “ทิ้ง อะไร?”

“ฉันบอกว่าฉันทิ้งสร้อยเพชรเน่าๆนั้นไป แล้ว!”

” หล่อนอ้ง กัดฟันตะโกน “เป๊หมิงโม่ ในเมื่อเธอเป็นคนเก็บกลับมาแล้วจะทิ้งท่าไม? ไอบ้า! ทําไมไม่คืนฉัน?”

เขาหน้าเย็นชา จ้องหล่อน..

รถคันสีดำจอดอยู่ที่หน้าบ้านโม้จิ่งเฉิง

ที่เป็นบ้านสไตล์จีนๆ

ทั้ง4ทิศมีแต่คนเฝ้าไว้

เป้หมิงโม่สีหน้าไม่เต็มใจเหมือนเดิม ดับ

รถ พูดจางๆ ถึงละ” กู้ฮอนปลดเข็มขัด ยกของนู้นนี้ เตรียม ลงรถ แต่เห็นเป่หมิงโม่ไม่ยอมขยับไม่ยอมลง “เอ๊ะ ถึงแล้วก็รีบลงรถส

“เธออย่ามาได้ใจ!” เขากัดฟันพูด น้ำ เสียงเยือกเย็น

หล่อนยอมใจกับเขาจริงๆ “ถึงหน้าประตู ขนาดนี้แล้ว เธอดันไม่ยอมเข้าไป?”

“นี่สาวน้อย ฟังไว้!” เขากัดฟันพูด “ฉัน ส่งเธอมาถึงที่นี่มันก็เลยขีดจำกัดของฉันแล้ว! อย่าหวังว่าฉันจะเหยียบขาเข้าไปสักก้าวเดียว! เธอรีบเข้าไป ไม่งั้นฉันก็จะกลับรถแล้วไปละ!”

พูดจบ เขาก็ทําท่าจะขับออกไป

“ก็ได้ๆๆ! กลัวเธอจริงๆ!” หล่อนเปิดประตู “เธอจะรอฉันมั้ย?”

” เขามองหล่อนถึงแม้สีหน้าจะเย็น ชา แต่ตอนมองตาหล่อนนั้นก็อ่อนโยนหน่อย

แล้วพยักหน้า หล่อนถึงลงรถอย่างโล่งใจ