“อืมแม้ว่าผมและหยางหยางจะเป็นครั้ง แรกที่ได้เจอท่าน แต่ว่าพวกเราก็ชอบท่าน เราก็ หวังไม่อยากให้ท่านเกิดเรื่อง” พูดจบ สองมือเล็ก ก็จับแก้มไว้

ผ่านไปไม่นานเหมือนคิดอะไรได้ มือเล็กเข้า ในกระเป๋ากางเกง หยิบกล่องเล็กๆสีแดงสอง กล่องออกมายื่นให้กู้ฮอน

“นี่คืออะไร?” กู้ฮอนรับกล่องแล้วถาม

“อืม…ผมก็ไม่รู้ เป็นของที่เมื่อคืนคุณป้าให้ผมและ หยางหยาง หยางหยางขนาดนั้น กลัวว่าเขาจะ ทําหาย ดังนั้นจึงให้ผมเก็บเอาไว้ให้

หึ…อย่าคิดว่านอนหลับแล้วจะไม่รู้อะไร นี่! นาย พูดอะไรไม่ดีถึงฉันให้แม่ฟัง?” หยางหยางเจ้าเด็ก นี่นอนหลับหูก็ยังฟังอยู่ แค่ได้ยินเรื่องที่เกี่ยวข้อง กับตัวเอง จิตวิญญาณ(ก็สามารถใช้ประสาทมา อธิบายได้)

เขาลุกขึ้นมา ยื่นหัวออกมาตรงกลางระหว่า งกู้ฮอนและเฉิงเฉิง

กู้ฮอนตีหัวของหยางหยางด้วยความเอ็นดู: “ใคร กล้าพูดเรื่องไม่ดีของหนูกัน รีบมาดูของขวัญที่ คุณป้าให้พวกหนู ถึงตอนนั้นพวกหนูต้องตั้งใจ ขอบคุณคุณป้านะ”

รู้แล้ว รู้แล้ว รีบเปิดดูว่าคืออะไรกันเถอะ” หยาง

หยางกระตือรือร้นค่อยๆหยิบกล่องเล็กที่เขียนชื่อของเฉิงเฉิง และหยางหยางเปิดออก มีจี้มงคลหนึ่งคู่อยู่ข้างใน เครื่องมงคลสีแดงไฟ มีมรกตอยู่ตรงกลาง เธอหยิบจี้ออกมาอย่างระมัดระวัง ผูกเชือกแดง แบ่งให้เฉิงเฉิงและหยางหยางได้สวมใส่ พวกหนูรู้ไหมว่าคุณป้าถึงมองสิ่งนี้ให้พวก

หนู?” กู้ฮอนอมยิ้มแล้วถามเจ้าตัวเล็กสองคน

หยางหยางเอียงหัว ทําปากห้อย

เฉิงเฉิงสนองตอบได้เร็วกว่า”คุณป้าอวยพรให้ พวกเราโชคดี”

มองเฉิงเฉิง นายรู้เหรอ ฉัน แค่ไม่อยากจะพูดก็เท่านั้น เฮ้อ แม่ เปิดดูกล่องนั้น ว่าคืออะไร?”

มือเล็กของหยางหยาง ไปอีกกล่อง ข้างบนเขียน ว่า

กู้ฮอนประหลาดใจ ไม่ได้ให้แค่เด็กสองคนเหรอ ถึงมีชื่อของตัวเองด้วย

เธอเปิดดู ข้างในเป็นเครื่องมงคลคู่หนึ่งที่เหมือน กับของเฉิงเฉิงและหยางหยาง และยังมีการ์ด กู้ฮอนหยิบการ์ด และเปิดออก

ฮอน ฉันดูออกว่าโมโม่รักเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ ที่จริงเธอก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ แต่ความเข้าใจ ผิดระหว่างพวกเธอ ฉันหวังว่าพวกเธอจะสามารถ แก้ไขมันได้อย่างราบรื่น ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์ แบบกับเขา มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด และก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดเช่นกัน ยิ่ง เป็นสิ่งที่ลูกๆต้องการมากที่สุด ไม่ใช่เหรอ อย่าหา ว่าคนแก่อย่างฉันบ่นเลย หาเวลามีลูกสาวให้โมโม่ เถอะ ที่จริงโมโม่ชอบเด็กผู้หญิงมากๆ นำโชค ทั้งสี่นี้มีไว้ให้พวกเธอแม่ลูกและลูกสาวตัวน้อยใน อนาคต ตัวโมโม่เองก็มีหนึ่งอัน อวยพรพวกเธอ โชคดีทั้งครอบครัว

เมื่อกู้ฮอนดูถึงตรงนี้ ทันใดนั้นดวงตาก็พร่ามัว คุณป้าฟางตั้งใจอยากให้พวกเขาเป็นครอบครัวที่ สมบูรณ์ หญิงชราลำบากเพื่อพวกเขาแล้ว

มือสั่นเล็กน้อย มองดูจี้สองอัน อันหนึ่งเก็บไว้ให้ จิ่วจิ๋ว และอีกอันที่เหลือ… เธอถอนหายใจเบาๆ หลังจากห้าวันระหว่างพวกเขาก็ถึงเวลาสิ้นสุดลง

แล้ว

เกรงว่าความปรารถนาของคุณป้าฟางจะล้มเหลว เสียแล้ว ***

เสียงดังจากข้างนอกหน้าต่างค่อยๆลดลง สุดท้ายก็กลับคืนสู่ภาวะปกติเงียบสงบอีกครั้ง เฉิงเฉิงและหยางหยางตื่นเช้ามาก ตอนนี้ สองพี่น้องก็กอดผ้าห่มนอนหลับไป เบลล่าก็ เหยียดขานอนลง

ความเงียบสงบเช่นนี้ทำให้กู้ฮอนรู้สึกไม่สบายใจ แปลกๆ

ยิ่งไปกว่านั้น กู้ฮอนพบว่า ตั้งแต่หลังจากพวกเขา มาถึงห้องของบ้านหลังนี้ เฟยเอ๋อที่อยู่อีกห้องหนึ่ง ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ

เธอดูนาฬิกา เวลาเที่ยงแล้ว ทุกคนยังไม่ได้ทาน ข้าว โดยเฉพาะเป่หมิงโม่และฉิงฮัว เธอเปิดประตูเบาๆ เดินออกจากห้อง

ลงมาห้องครัว นล่าง เปิดตู้เย็น มองดูผักต่างๆ ค่อนข้างครบ และยังสดใหม่ ดูเหมือนจะมีคนมา เปลี่ยนให้ทุกวัน

เธอหยิบแอปเปิ้ลไม่กี่ลูกมาล้างก่อน วางไว้บน จานแล้วเสิร์ฟไว้บนโต๊ะอาหารนอกห้องครัว ตาม มาด้วยหยิบผักและเนื้อสัตว์ออกมาวางไว้ตะกร้า

เล็ก ล้างผัก

ผ่านความยุ่งเหยิงในตอนเช้า เป้หมิงโม่กลับมาถึง บ้านสองชั้นที่เรียบง่ายพร้อมกับความเหนื่อยล้า

เขาเปิดประตูเดินเข้ามา เมื่อเข้ามาก็ได้ยินเสียง นําดังออกมาจากห้องครัว

เขาย่องเดินไปดู กู้ฮอนหันหลังให้ประตูที่กำลัง ยืนตรงหน้าอ่างล้างจาน กําลังล้างผัก

รูปร่างเพรียวบางของเธอ สวมชุดกันเปื้อนลาย ดอกไม้ ทําให้ดวงตาที่หม่นหมองแต่แรกของเขา ส่องประกายความอบอุ่นออกมา

ภาพนี้เป็นความอบอุ่นของบ้านที่เขาจินตนาการ

ไว้มากกว่าหนึ่งครั้ง

เขาเดินไป โอบกอดเอวของเธอไว้ทันที หัววางไว้ บนบ่าของเธอเบาๆ หนวดอันน้อยนิดบนคางถูตรง คอขาวๆของเธอเบาๆ

“กร็ด…” กู้ฮอนที่กำลังล้างผัก ทำให้กรีดร้องด้วย ความตกใจ ตัวสั่น ผักที่อยู่ในมือตกลงอ่าง….

“คุณ คุณเป็นแมวเหรอไง ทําไมกลับมาไม่ให้ซุ่ม ให้เสียง จะทำให้ฉันตกใจตายเลยรึไง” กู้ฮอนพู ดระบาย บิดตัวต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการ