ตอนที่ 45 คืนที่หนึ่ง1

ตอนที่ 45 คืนที่หนึ่ง1

มุมปากเขากระตุกขึ้น บนใบหน้าสุขุมปรากฏรอยยิ้มที่

ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยๆ

เธอตกใจเล็กน้อย คาดไม่ถึงเลยว่ารอยยิ้มของผู้ชาย คนนั้นจะน่าหลงใหลขนาดนี้ ดูดีกว่าใบหน้านิ่งของเขา เป็นร้อยเป็นพันเท่า

ทว่า ที่น่าเสียดายคือ รอยยิ้มนั้นดูชั่วร้ายมาก

เหมือนกับดอกไม้กินแมลงที่ภายนอกดูสวยงาม ตราบ ใดที่คุณเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มของเขา ก็จะมี ผลลัพธ์ที่น่าเวทนาอย่างแน่นอน…

กู้ฮอนรู้สึกเย็นวาบที่หลัง เธอเม้มปาก ไม่กล้าพูดอะไร

“ทำไม กลัวหรือ” เขายิ้มแล้วพูดขึ้น “ถ้าเธอชนะ ฉันมี วิธีที่ทำให้เธอสามารถไปจากตระกูลเป่ยหมิงได้ โดยไม่ ต้องรายงานต่อพ่อของฉัน และยังมีเงินชดเชยมอบให้ เธออีกจำนวนหนึ่ง…”

เขารู้มานานแล้ว ว่าทำไมเธอถึงยอมร่วมมือกับพ่อของ เขา แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะเต็มใจ สิ่งที่เธอปรารถนาที่สุด คือ อิสรภาพ

ไม่รอให้เขาพูดจบ กู้ฮอนรีบรับปากทันที “ได้”
“ฮาฮาฮา..” เขาหัวเราะเสียงต่ำออกมาจากลำคอ มัน ดูน่าฟังเหมือนคลื่นน้ำที่อยู่ใต้ทะเลลึก “กู้ฮอน ดูเหมือน ว่าเธอมั่นใจว่าตัวเองจะชนะเลย”

สีหน้าเธอดูนิ่งไปเล็กน้อย เธอสูดลมหายใจเข้าลึก เงย หน้ามองเขาอย่างกล้าหาญ แล้วพูดอย่างภูมิใจ “แน่นอน ฉันเชื่อว่าคุณคงไม่ใช้พวกวิธีขี้โกงมาบังคับให้ฉันยอม แพ้หรอก เพราะฉะนั้น ฉันไม่มีทางแพ้เด็ดขาด”

ความจริงแล้ว เธอรู้ดีว่าเป่ยหมิงโม่มีศักดิ์ศรี ไม่เหมือน กับหลี่ติ่งซึ่งอย่างแน่นอน ที่วางยาเธอ เพราะเขาไม่ใช่ คนชั่วแบบนั้น

เป็หมิงโม่แสดงสายตาชื่นชม เขาเม้มริมฝีปากสวยได้ รูป หัวเราะเสียงต่ำเบาๆ “ดีมาก กู้ฮอนฉันทนรอที่จะได้ เห็นท่าทางพ่ายแพ้ของเธอไม่ไหวแล้ว….”

กู้ฮอนมองเขาแวบหนึ่ง ฉับพลันเธอก็คิดว่าผู้หญิงที่อยู่ ในรถของเขาเมื่อคืนคือใคร ผู้ชายคนนี้ถึงไม่ยอมเปิด ปากพูดถึงเลย

และกลับมาพนันกับเธอ ให้เธอเปลี่ยนจากเลขาไปเป็น คนรักอย่างหน้าด้านๆอีก

ไม่รู้ว่าทำไม เวลามองรอยยิ้มสวยของเขา เธอรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ดูดีเพียงเปลือกนอก เหมือนว่าข้างในจะซ่อน หัวใจที่ดำสนิทมากๆๆๆเอาไว้อยู่…

*
เช้าวันต่อมา

เนื่องด้วยการพนันของพวกเขา วันแรกได้เริ่มขึ้นแล้ว

กู้ฮอนคิดว่าการพนันครั้งนี้ไม่เพียงเป็นการพนัน ระหว่างเลขากับเจ้านายผู้บ้าอำนาจเท่านั้น ยังเป็นการ ประลองระหว่างผู้ชายและผู้หญิง และยังเป็นการต่อสู้ ระหว่างกระต่ายน้อยกับหมาป่าอีกด้วย”

ดังนั้น ตอนที่เธอกำลังพิมพ์หนังสือสัญญาสงคราม ของพวกเขาอย่างกล้าหาญ แล้วรีบเอาไปส่งที่โรง พยาบาล เธอโยนให้เปหมิงโม่ และให้เขาเซ็นชื่อ–

ผู้ชายคนนั้น พอมองเห็นกระดาษA4สีขาวแผ่นนั้นที่มี ตัวหนังสืออยู่มากมาย สีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีทันที–

นี่คือร่างหนังสือสัญญาการพนันของเธอ ตรงกลาง หน้ากระดาษมีข้อความเขียนไว้เต็มไปหมด สรุปออกมา เป็นสามข้อคือ:

ข้อแรก ภายในหนึ่งสัปดาห์นี้ กู้ฮอนต้องได้รับเงิน เดือนมากกว่าปกติสามเท่า เพื่อชดเชยความเครียดสูง หรือความกดดันต่างๆที่จะตามมา

ข้อสอง ภายในหนึ่งสัปดาห์ เป่หมิงโม่ต้องไม่ใช้อำนาจ ป่าเถื่อนล่วงเกินกู้ฮอน โดยเฉพาะที่ร่างกาย

ข้อสาม ภายในหนึ่งสัปดาห์ เปหมิงโม่ไม่สามารถใช้กล อุบายใดๆเพื่อเอาชนะพนัน

เป่หมิงโม่เกือบจะฉีกกระดาษเป็นชิ้นๆ ดวงตาเข้มจ้องเธอไม่กะพริบ “เธอคิดว่าเธอจะชนะแน่ๆใช่ไหม”

กู้ฮอนยักคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน หรือ ว่าท่านประธานจะไม่กล้าเซ็นชื่อไว้เป็นหลักฐานคะ”

เขาเลิกมุมปากขึ้น เป่หมิงโม่ยิ้มอย่างเยือกเย็น จากนั้น

เขาก็เขียนอะไรขยุกขยิกลงไป และโยนมันกลับมาให้กู้

ฮอนอย่างไม่พอใจ

เธอเก็บกระดาษยับขึ้นมาเปิดดู มีเพียงแค่ตัวหนังสือ ตัวใหญ่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ–

เงื่อนไขเพิ่มเติม: ในหนึ่งสัปดาห์ 168ชั่วโมงขอ งกู้ฮอน ต้องฟังคำสั่งทุกอย่างของเป่ยหมิงโม่ และไม่ สามารถอยู่จากห่างสายตาของเป่ยหมิงโม่ได้

จากนั้นก็มีชื่อเซ็นกำกับไว้

เธอตกใจจนตาโต เธอรีบโวยวาย “ทำไมฉันจะต้องตัว ติดกับคุณตั้งเจ็ดวัน ไหนจะต้องฟังคำสั่งทุกอย่างอีก”

“เหอะ” เขาทำเสียงฟีดฟัด “เธอยอมรับเงื่อนไขนี้ ฉันก็ จะยอมรับเงื่อนไขทั้งหมดของเธอ”

กู้ฮอนจ้องกระดาษA4 จ้องแล้วจ้องอีก ความจริงก็ไม่มี ข้อเสียเปรียบอะไร ในใจคิดว่าขอเพียงเป่หมิงโม่ไม่ใช้ กลอุบายบังคับเธอ ก็คงไม่มีปัญหาอะไร

เธอขมวดคิ้ว แล้วตอบตกลง “ตราบใดที่คุณยินดีที่จะ ปฏิบัติตามเงื่อนไขของฉัน ฉันก็จะพยายามยอมรับ เงื่อนไขของคุณ”
ดวงตาสีเข้มราวกับทะเลลึกของ เหมิงโม่เป็นประกาย

เขาที่เอนตัวอยู่บนเตียงผู้ป่วย มองดูนาฬิกา “เก้าโมง เช้า เริ่มจากเวลานี้ อีกเจ็ดวันหลังจากนี้ คือเวลาตัดสิน ผลแพ้ชนะ”

กู้ฮอนสั่นไปทั้งตัว

“ถ้าหากว่า….ในเจ็ดวันนี้ฉันต้องนอนอยู่ที่นี่ ถึงยังไง ฉันต้องกลับไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า.”

“ไม่ต้อง” น้ำเสียงเย็นชาของเขาพูดตัดเธอ “เดี่ยวฉัน จะให้คนเตรียมเสื้อผ้าใหม่มาให้เธอ แค่คนต้องมาอยู่ ก่อน”

แค่คนต้องมาอยู่ก่อนหรือ

เธอรู้สึกเหมือนมีลมเย็นยะเยือกพัดผ่าน ขนกู้ฮอนลุก ซู ทำไมรู้สึกเหมือนตกลงในไปถ้ำหมาป่าเลยนะ

*

กู้ฮอนโทรศัพท์บอกแม่ว่าต้องไปทำงานต่างจังหวัด หนึ่งอาทิตย์ หลังจากกำชับให้แม่ดูแลหยางหยางอย่าง ดีแล้ว เธอถึงจะสบายใจ

ตอนนี้ เธอเหมือนกับนักสู้ผู้กล้าหาญ ที่เคลื่อนทัพเข้า มาในโรงพยาบาลกลางห้องผู้ป่วยVIP

เปหมิงโม่กลับคิดว่าการคอยอยู่ดูแลเขาไม่ได้ยาก เหมือนที่เธอคิด
จากนั้นตลอดทั้งวัน เขาก็ให้ความร่วมมือในการรักษา กับหมออย่างดี

พอเห็นขาข้างที่หักของเขา แม้จะลุกขึ้นจากเตียงยัง ไม่ได้ กู้ฮอนก็อดที่จะแอบหัวเราะไม่ได้

สภาพที่น่าสงสารของเขา แค่จะพลิกตัวยังไม่ได้เลย มั้ง ยังจะกล้าออกปากพนันอีก ว่าภายในหนึ่งสัปดาห์เธอ จะขึ้นไปหาเขาบนเตียงด้วยตัวเอง

ชิ ถึงเธอจะขึ้นไปหาเขาบนเตียงจริงๆ แต่สภาพแบบ

นั้น เขาคงไม่มีแรงจะทำอะไรได้หรอก

พอคิดถึงเจ็ดวันหลังจากนี้ ที่เธอจะกลับมามีอิสระอีก ครั้ง กู้ฮอนก็อดยิ้มไม่ได้ เธอฮัมเพลงที่ไร้ทำนองออกมา อย่างอารมณ์ดี~….

*