ตอนที่ 64 ข่มขู่2

กู้ฮอนนั่งอยู่ข้างหน้าคอมพิวเตอร์ของเป๋หมิงโม่ จับเมาส์ไว้ในมือแน่น เหงื่อแตกพลั่ก

ปลายนิ้วมือขาวซีดกดใส่รหัสลับลงบนแป้นพิมพ์ เป็นครั้งที่เก้า-

รหัสลับผิดพลาด!

“ให้ตายสิ! ตั้งรหัสง่ายหน่อยแล้วมันจะเป็นอะไร หรือไง!” เธอกัดฟันสบถ มองไปยังนาฬิกาบนกำแพง สิบเอ็ดนาฬิกาห้าสิบห้านาที เหลืออีกห้านาทีจะถึงเวลา กินข้าวเที่ยง….

ชีพจรเต้นแรงยิ่งขึ้นทุกที เธอใกล้จะไม่เหลือเวลา

แล้ว!

เธอหลับตาลง สูดหายใจลึกหนึ่งครั้ง พยายาม คิดถึงรหัสลับที่เป็นไปได้ของเป่ยหมิงโม่อย่างเต็มที่….

ทันใดนั้น ชื่อSosoก็ปรากฏวาบขึ้นมาในหัว นิ้วมือขยับไปบนคอมพิวเตอร์โดยสัญชาตญาณ

เสียงดนตรีแผ่วเบาเสียงหนึ่งดังขึ้น คอมพิวเตอร์ ฉายภาพเดสก์ทอปขึ้นมาโดยอัตโนมัติ!

“Yes!”

เธอเกือบอดกลั้นร้องเฮออกมาไม่ได้ ทว่าหัวใจก็ พลันหนักอึ้ง
ที่แท้Sosoคนนั้น ก็เป็นคนสำคัญของเขาจริง ๆ..

*

ในชุมชนชั้นล่างของบ้านตระกูลกู้เสียงหวอแสบ แก้วหูของรถตำรวจดังลอยมา พาให้เหล่าเพื่อนบ้านทั้ง ในและนอกเคหะต่างตื่นตระหนก

กู้เชิงเทียนที่กำลังดื่มชารข่าวคราวจากกู้ฮอน ได้ยินเสียงหวอตำรวจ อาจเพราะความร้อนตัว จึงเกิด ระแวดระวังขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้น?” หยูพื้น เองก็ สับสนไปหมด จับช่วงหลังที่ถูกกู้เชิงเทียนเตะจนบาด เจ็บเมื่อครู่ ส่ายหน้าไปมา “อาจเป็นรถตำรวจที่วิ่งผ่าน ไปหรือเปล่” กู้เชิงเทียนที่เพิ่งถูกปล่อยออกมา ไปหรือเปล่า…” จากคุก จึงตื่นตัวกับเสียงหวอของรถตำรวจมากผิด ปกติ ถึงขั้นหวาดระแวงไปเสียทุกอย่าง “เธอรีบไปดู สถานการณ์ซิ!””อืม” หนู ฟืน พยักหน้าตาม หมุนตัวลง มายังชั้นล่าง …. *

นิ้วมือของกู้ฮอนสั่นเทาขึ้นเรื่อย ๆ หายใจกระชั้น ขึ้นทุกที

ข้อมูลพิมพ์เขียวในคอมพิวเตอร์ของเป่หมิงโม่นั้น ความจริงแล้วเธอไม่รู้อะไรเลย

เพียงได้เห็นภาพวาดที่เกี่ยวข้องกับโปรเจกต์ “หยิง เธอก็รีบก๊อบปี้ลงในโทรศัพท์มือถือทันที…..

เม็ดเหงื่อเย็นเยียบผุดขึ้นมาบนหน้าผาก

ทันใดนั้นคล้ายว่ามีเสียงฝีเท้าดังมาจากภายนอกประตู

เธอสั่นเทาไปด้วยความตื่นตระหนก มือเท้าลนลาน กดปุ่มปิดคอมพิวเตอร์ทันที….

แกรัก

เสียงประตูเปิดออก

ใบหน้าเรียบนิ่งราวกับธารน้ำแข็งอันงดงาม สมบูรณ์แบบของเหมิงโม่ สะท้อนบนแววตา หวาดหวั่นของเธอ

“ทำอะไรอยู่?” เขาเอ่ยปากถามอย่างเย็นชา

ดวงตาดำสนิทราวกับหมึก เหลือบมองมายังหยาด เหงื่อระยิบระยับบนหน้าผากเธอ ราวกับเห็นได้ชัดว่า กำลังแอบกระทำการบางอย่าง

ภายในห้องประชุมเมื่อครู่ เขาก็สังเกตเห็นว่าเธอมี อาการผิดปกติ สีหน้าที่จ้องมองโทรศัพท์มือถือซีดขาว ราวกับวิญญาณ

“ไม่ ….ไม่มีอะไรค่ะ….” แววตาของกู้ฮอนฉายแวว วาบ ร่างสั่นเทาขึ้นมาจนหยุดไม่ได้

การ์ดเมมโมรี่โทรศัพท์มือถือยังไม่ทันได้ดึงออก มาจากคอมพิวเตอร์….

ร่างสูงยาวของเป่ยหมิงโม่ตรงมาหาเธอทีละก้าว ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่ ก็หล่อเหลาจนไม่ อาจหาข้อผิดพลาดมาตำหนิได้
ราวกับเทพเจ้า แม้จะอยู่ใกล้แค่คืบ กลับทำให้รู้สึก หนาวเย็นราวกับ ณ สุดขอบโลก….

ชีพจรของกู้ฮอนสะดุดไปหลายจังหวะ จำใจต้อง ยอมรับว่า ผู้ชายคนนี้ช่างราวกับแม่เหล็ก ทำให้เธอไม่ อาจห้ามตัวเองให้ถูกดึงดูดได้เสมอ….

“ไม่มีอะไร?” เป่ยหมิงโม่ค่อย ๆ หรี่ตามอง ก้าวเท้า ด้วยจังหวะแผ่วเบามายังข้างโต๊ะทำงาน ก้มมองจาก เบื้องสูง “ไม่มีอะไรจริง ๆ เหรอ หรือว่า ในคอมพิวเตอร์ ของฉันมีอะไรที่เธอต้องการ?”

น้ำเสียงต่ำของเขาฟังดูเรียบสงบ ทว่าแฝงไปด้วย ความร้ายกาจดุดันอย่างไม่ต้องสงสัย

หัวใจของกู้ฮอนบีบคั้น

คงเป็นเพราะชั่วชีวิตเธอไม่เคยมีนิสัยอย่างโจร ติดตัว กระทำครั้งแรกก็ถูกจับได้คาหนังคาเขา

“ทำไม เป็นใบ้เหรอ?” เป่ยหมิงโม่ยิ้มมุมปากเยือก

เย็น

ดวงตาดำขลับฉายแววมืดมนออกมาแวบหนึ่ง

เรือนร่างสูงใหญ่เข้าใกล้เธอยิ่งขึ้น- กู้ฮอนรู้สึกว่าหัวใจแทบจะกระโดดออกมา เธอช้อนมองขึ้นยังแววตาหม่นมืดของเขา โดย ไม่ทันยั้งคิด อาศัยโอกาสที่เขากำลังจะค้นพบ นิ้วมือ ของเธอก็ดึงการ์ดเมมโมรีโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นลุกขึ้นยืนอย่างทันควัน-

เผยอริมฝีปากไปประกบบนริมฝีปากของเขาอย่าง

แน่นสนิท!

คือ-

ขณะได้สัมผัสริมฝีปากเยียบเย็นอ่อนนุ่มนั้นของ เขา หัวใจของเธอกลับยังคงสั่นสะท้านอย่าง

หวาดหวั่น….

เธอหลับตา คล้ายไม่กล้ามองสีหน้าเขา

ทว่าขณะที่พุ่งเข้าสู่อ้อมอกเขาโดยพลการ ปิดกั้น ริมฝีปากของเขาอย่างร้อนรน นิ้วมือก็แอบสอดการ์ด เมมโมรีโทรศัพท์ลงยังกระเป๋าเสื้อ….

เป่ยหมิงโม่ขมวดคิ้วโดยอัตโนมัติ แม้จะรู้แน่ชัดว่าผู้ หญิงคนนี้ต้องมีปัญหาแน่นอน ทว่าสัมผัสอบอุ่นที่ส่ง ผ่านมาจากริมฝีปาก กลับเป็นสิ่งที่กระตุ้นแรง ปรารถนาจากในตัวเขาได้อย่างง่ายดาย

ปิด

กระดุมหลายเม็ดหลุดร่วงตามเสียง

กู้ฮอนตกใจสะดุ้ง

“อย่า…”เธอเบิกตาโพลงอย่างสับสน ฝ่ามือผลัก หน้าอกเขาออกโดยสัญชาตญาณ ถอยเซไปยังมุมโต๊ะ เพียงแค่จูบเดียวเท่านั้น เธอถึงกับใบหน้าแดงซ่าน

หายใจหอบถี่
เมื่อถูกผลักออก เป้หมิงโม่ก็ลุกขึ้นยืดตัวตรง ขยับ เนคไท มองเธอด้วยหางตา เม้มปาก “ในเมื่อเล่นด้วยไม่ ได้ ก็อย่ามายั่วยวนฉัน!”

เล่น….

เธอถูกคำพูดนี้ที่มแทงจนตาพร่ามัวที่แท้ในสายตา เขา จูบพวกนั้นเป็นเพียงสิ่งง่ายดายเหมือนการเล่น สนุกกับเกม

เธอส่งรอยยิ้มประทับใจ แววตาเยือกเย็น “นึกไม่

ถึงว่าท่านประธานจะถูกยั่วยวนได้ง่ายขนาดนี้ ถ้าอย่าง

นั้นก็แปลว่า อย่างน้อยฉันก็คงมีแรงดึงดูดบ้างนิด

หน่อยสินะ?”

เขาหัวเราะเย็นเสียงหนึ่ง ขยับเสื้อสูทให้เข้าที่ แวว ตาล้ำลึก “รอวันที่คุณคลานขึ้นเตียงผมเมื่อไหร่ ค่อย มาถามคำถามนี้อีกที!”

ทันทีที่ขาดคำ ราวกับว่าเขาไม่อยากอยู่ต่อหน้า เธออีกแม้วินาทีเดียว เขาขมวดคิ้ว ก้าวเท้ายาวหันตัว จากไป

บรรยากาศเยียบเย็นพวยพุ่งเข้าในอกเธอ