ตอนที่ 95 มาคุยกันเถอะ1

“พี่ พี่จาว เธอ” กู้น้ำตาไหล กายสั่นไหว ชี้ไป ที่กู้ฮอน “พี่จาว ให้ลูกผมจ่ายหนี้แทนผม ถ้าคุณไปหา ลูกสาวคนโตของผม เธอต้องมีวิธีแน่….

กู้ฮอนใจสั่นไหวและจ้องที่กู้เชิงเทียน ไม่อยากเชื่อเลยว่า

คนๆนี้เป็นพ่อของเธอ! เขามักจะใช้เธอเป็นเกราะกำบัง ในช่วงเวลาที่ยาก

ลำบากเสมอ!

พี่จาวจ้องมองที่กู้ฮอนและเลิกคิ้ว “นายต้องถามลูกสาว ของนายก่อนว่าเธอจะยอมหรือเปล่า!”

“อย่าแม้แต่จะคิด!” กู้ฮอนปฏิเสธอย่างเฉยเมย “เรื่องของ ตระกูลกู้ เกี่ยวอะไรกับฉัน?”

“เหลวไหล! กู้ฮอน ถึงยังไงฉันก็เลี้ยงเธอมาจนโต!” กู้เชิง เทียนโกรธ “พี่จาว คุณขอให้ใครพาแม่ของเธอออกมา แม่ ของเธอคือหัวใจเธอ คุกคามเธอด้วยสิ่งนี้มีประโยชน์ ที่สุด!”

“กู้เชิงเทียน กู้ฮอนร้องเรียกด้วยความโกรธ ความเย็น เพิ่มขึ้นจากหลังของเธอ “คุณมันเลว!”

พี่จาวโบกมือไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหลาย ให้ออกไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง ไม่ใหญ่ก็ถูกย้ายเข้ามา

กู้ฮอนหันไปมองด้วยความตกใจ –
นัยน์ตาสะท้อนเห็นผู้เป็นแม่ถูกผูกติดกับไม้กางเขนนั้น!

ร่างกายของหยูฟืน ปกคลุมไปด้วยเลือดและมีเลือดซิบ อย่างเห็นได้ชัดจากการถูกคนตี ร่างกายสั่นเทาด้วยความ กลัว

“แม่ ….” ดวงตาของกู้ฮอนกระพริบถี่

รีบไปหาแม่ แต่ก็โดนคนเหล่านั้นจับไว้! “ไอ้พวกสารเลว! รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงที่อ่อนแอ แบบนี้ยังเรียกว่าเป็น ผู้ชายอีกเหรอ! ปล่อยแม่ฉันนะ ”

พี่จาวยกยิ้มขึ้น พูดกับกู้เชิงเทียนว่า “ท่านก็ ลูกสาวของ คุณมีความกล้ามากกว่าคุณอีกนะ!”

“ก็ถูกต้องแล้ว ไม่อย่างงั้นจะเป็นเลขาของ เป่หมิงโม่ได้ อย่างไร” กู้เชิงเทียนยิ้มอย่างน่าละอาย ราวกับได้พบคนที่ รับผิดแทนได้

หัวใจของกู้ฮอนรู้สึกเย็นวาบ มองไปทางแม่ที่ถูกมัดไว้ทั้ง น้ำตา “แม่ เห็นหรือยัง? นี่คือคนที่แม่รักและไม่มีวันลืมมา นานกว่า 20 ปี! แม่ดูให้เต็มตา ว่าแน่ใจที่จะแต่งงานกับเขา แล้วจริงๆใช่ไหม?!”

หยูพื้น เงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนแอ หน้าผากของเธอยังคงมี เลือดไหลออกมา มองไปทางกู้เชิงเทียนที่หดตัวอยู่ข้าง โซฟา หลังจากนั้นก็มองไปทางกู้ฮอนที่ใบหน้าเต็มไปด้วย น้ำตา รู้สึกขมขื่นจนแทบอาเจียนออกมา

“ฮอนฮอน..ถือว่าแม่ผิดต่อลูก….แต่ลูกช่วยพ่อเขาได้ ไหม..ถือว่าช่วยแม่ ได้ไหม….
คำขอร้องแฝงอยู่ในคำพูดที่สงบเย็นของ

ในความคิดของกู้ฮอน ตัวเธอไม่ใช่คนที่โหดร้าย แต่เป็น คนที่อ่อนแอและน่าสงสารที่ขอร้องให้ช่วยกู้เชิงเทียน

ผู้ชายสารเลวนั้น!

กู้ฮอนใจสลาย

ตอนนี้เธอรู้สึกผิดหวังกับแม่ของเธอจริงๆ!

เธอเกลียดความรักที่แม่มีต่อพ่อจนแยกแยะอะไรไม่

ออก!

“แม่….กู้ฮอนพูดไม่ออก “แม่จะยอมให้หนูเสียสละเพื่อ ผู้ชายคนนี้นะเหรอ?”

สั่นไหว ไม่กล้ามองที่กู้ฮอน เพียงแค่ร้องไห้เบาๆ “ฮอนฮอน แม่ไม่ได้อยากให้ลูกต้องเสียสละ แม่แค่ไม่อยาก เห็นพ่อของลูกต้องทุกข์ทรมานอีก….

“ไม่อยากให้เขาทุกข์ทรมานอีก ก็เลยต้องให้หนูทุกข์ ทรมานแทนเหรอค่ะ” เธอตะโกนด้วยความโกรธ มือทั้ง สองของเธอกำแน่น “หลายปีที่ผ่านมา แม่ก็เห็นทุกอย่างที่ หนูถูกกระทำจากตระกูลกู้ แม่ไม่ให้หนูต่อต้านพวกเขา หนู ก็ไม่ต่อต้าน แต่วันนี้ผู้ชายคนนี้ให้คนทุบตีแม่ถึงขนาดนี้ แม่ ยังจะอยู่ข้างเขาอีกเหรอ?”

หยูพื้น กัดฟันของตัวเองและมองตรงไปนัยน์ตาของ กู้ ฮอน “ใช่!”

คำสั้นๆหนึ่งคำ ทำให้ความเชื่อใจของกู้ฮอนทลายลงมา

ทันที!
หลายปีที่ผ่านมา เธอและแม่ต้องทนต่อการดูหมิ่นใน ตระกูล กู้ เพื่อไม่ให้แม่ต้องทนกับความเจ็บป่วย เธอ สามารถเสียสละได้ทุกอย่าง

แต่มันกลับกลายเป็นว่า…ก็ไม่ได้ต่างจากกู้เชิงเทียน!

น้ำตาร่วงลงมาไม่ขาดสาย กู้ฮอนยิ้มขึ้นด้วยความเศร้า “แม่ ในใจของแม่ ฮอนฮอนอยู่อันดับที่เท่าไหร่?”

บางทีคำตอบนี้ เธอก็อาจรู้มานานแล้ว

สำหรับเธอแล้ว การไม่แยแสของแม่นั้น โหดร้ายยิ่งกว่า

พ่อมาก!

หยูพื้น ขมวดคิ้วและไล่ริมฝีปากตามรอยแผลอย่างไม่ พอใจ และไม่เต็มใจที่จะตอบคำถามอีก

เพียะ-!

“โอ๊ย…” หยูฟื้น ร้องออกมาอย่างน่าสังเวช…

เสียงจากการถูกโบย ทำให้หัวใจของกู้ฮอนสั่นสะเทือน

“ท่านกู้ หนี้ ความสัมพันธ์ของครอบครัวนายนี่มันซับซ้อน จริงๆ” พี่จาวค่อยๆดึงแส้กลับมาในมืออย่างช้าๆ จ้องมอง ด้วยความโศกเศร้าไปที่กู้ฮอน

“พี่จาวคุณก็จับภรรยาและลูกสาวทั้งสองของผมแล้ว ได้ โปรดเมตตาผมด้วย.. กู้เชิงเทียนตกใจจนใบหน้า ซีดเซียวและมีเหงื่อออก

“ฉันเมตตานายได้นะ แต่ก่อนอื่น นายต้องเอาเงินมาคืน ฉันก่อนท่านกู้”
หลังจากพี่จาวพูดจบ ยกแส้ขึ้น

เพียะ-!

“โอ๊ย..” หนู ฟื้น ร้องตะโกนอีกครั้ง

ปลายนิ้วของกู้ฮอนรู้สึกชาขึ้นมาทีละนิ้ว หัวใจสั่นไหว เลือดเย็นวาบ…

แม่ตะโกนร้องอย่างเจ็บปวด ผ่านหัวใจของเธอ เลือด ไหลทีละหยดๆ

มองไปที่พี่จาวที่กำลังจะเหวี่ยงแส้ลงอีกครั้ง “หยุดนะ!” กู้ฮอนทนไม่ได้อีกต่อไป ตะโกนร้องขึ้นใน ตอนท้าย!

เหมือนว่าดวงตาของหยูพื้น จะโล่งใจ

ใบหน้าซีดของกู้เชิงเทียนมีเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย มุมปากของพี่จาวยกยิ้มอย่างพอใจ “ทำไม คิดได้แล้วเห

รอ?”

กู้ฮอนสูดหายใจเข้าลึกๆ ข้อมือของเธอสั่นเทา จ้องไปที่ พี่จาวอย่างกล้าหาญ “ปล่อยแม่ของฉัน”

“อืม?” พี่จาวหัวเราะเบาๆ “เธอกำลังสั่งฉันหรือขอร้องฉัน

กัน?”

กู้ฮอนกำมือแน่น “ได้โปรด!”

ฮ่าๆๆ ปล่อยแม่เธอได้ไม่มีปัญหา แต่เอาเงิน 300 ล้านมา แลกสิ!” พี่จาวยิ้มเห็นฟัน
เธอขมวดคิ้วด้วยสีหน้าน่ารังเกียจอย่างมาก “300 ล้าน ฉันไม่มีให้หรอก แต่ฉันจะลองช่วยตระกูลกู้อีกครั้ง”