ตอนที่ 251 เป้หมิงโม่เล่นหายสาบสูญไป

กู้ฮอนรู้สึกว่าเขาออกแรงในการกอดมากเกินไป มีความรู้สึก ระทมทุกข์ที่ไม่สามารถบรรยายได้ลอยวกวนไปมา

เธอสะเทือนใจไประลอกหนึ่ง “ใช่คุณแม่ที่สูญเสียไปหรือ เปล่า?” เธอจำได้ว่าเมื่อครั้งที่เธอและเขาอยู่บ่อนการพนัน เป็นเวลา 7 วัน มีวันหนึ่งเป็นวันที่แม่ของเขาถึงแก่กรรม ซึ่ง เขาก็ต้องทนทุกข์ทรมานดังเช่นขณะนี้เลย

กอดเอวของเขาโดยไม่รู้ตัว “เป่ยหมิง โม่ ความตายเป็น เรื่องที่ไม่มีทางเลี่ยงได้ แม่ของคุณก็คงไม่ต้องการให้เป็น แบบนี้หรอก ให้อภัยเธอนะ ได้ไหม?”

เขากอดเธอแน่นราวกับว่าต้องการฝังเธอไว้ในร่างกาย ของตัวเอง

“ฮอน ต่อไปนี้วันเกิดในทุกๆ ปี คุณต้องมาฉลองกับผมนะ ได้ไหม?”

เปหมิง โม่ซุกอยู่ในซอกคอของเธอ ราวกับจะอ้อนนิด หน่อย ค่อยๆ เลื่อนไปส่วนหูและเป่าลมร้อนไปที่หูของเธอ “ไม่อนุญาตให้คุณปฏิเสธ”

เธอสั้นระริก ลมหายใจของเธอสับสนวุ่นวาย “อย่า หยุด ก่อกวนใต้แล้ว…เปหมิงโม..”
ต่อไปในทุกๆ ปี เขาต้องการจะขังเธอไว้ตลอดชีวิตหรือ?

นิ้วสากๆ ของเขาค่อยๆ สัมผัสไปทั่วหน้าท้องของเธอ ริม ฝีปากของเขาก็เริ่มที่จะได้ไปที่ผิวหนังลำคอที่เปราะบางของ เธอ เสียงพึมพำ “คุณคิดว่าผมเหมือนคนที่กำลังก่อกวนอยู่ เหรอ?

“.เหมือน..” เธอหลบการโจมตีของเขา

แต่กลับถูกเขาพันธนาการไว้ในอ้อมกอดอย่างนุถนอม ขยับไม่ได้

ถอนหายใจต่ำ เขาก้มลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมา และวางเธอไว้ บนพรมเบาๆ ดวงตาอันลึกซึ้งผ่านดวงไฟแห่งความ ปรารถนา

“ฮอน ผมจริงจังนะ คุณคือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดสำหรับ

ผม”

หลังจากพูดจบ ร่างของเขาก็ค่อยๆ ปกคลุมร่างของเธอ ริมฝีปากอันเคลิบเคลิ้มปกคลุมเธออย่างแนบชิด

ค่อยๆ กระตุ้นหัวใจของเธอทีละนิด ทำลายความตั้งใจ ของเธอทีละน้อย

ริมฝีปากอุ่นๆ อันบอบบาง มาถึงหน้าอกและปากของเธอ ประกบปาก กระหายที่จะอยากเป็นหนึ่งเดียวกันกับเธอ

“แต่..เธอลังเล
“อย่ากลัว ฮอน ผมจะอ่อนโยนนะ” เขาแหบห้าว

เธอแน่นอก ระทมทุกข์อยู่ในใจ “เป่หมิงโม่ ทำไมเวลา ผู้ชายต้องการมีอะไรด้วยถึงชอบพูดคำพูดที่หวานไพเราะ หลอกลวงผู้หญิงล่ะ”

“เพราะมันแสดงถึงเขา” เขาเหล่ลึกและหัวเราะเบาๆ

“อยากรักเธอ”

เธอตัวสั่น หัวใจเต้นแรง

เขาต้องการรักเธอ

แม้จะรู้ว่าสิ่งที่เขาเรียกว่าความรักมันจะแตกต่างจาก ความรักที่เธอต้องการอย่างสิ้นเชิง

แต่เธอต้องยอมรับว่าเป่หมิงโม่นั้นเป็นเซียนอ่อย

หลับตา สัมผัสลิ้นของเขา ทิ้งรอยจูบที่นุ่มนวลและผ่อน คลายไว้บนผิวของเธอ

สบายซะจนเคลิบเคลิ้ม ต่อให้รู้ว่าการหลงใหลในตัวเขา นั้นเท่ากับตกนรก ก็ยังคงไม่มีทางที่จะหยุดการโจมตีอันอ่อน โยนของเขาได้

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายนิสัยเย็นชาแบบนี้ ถ้าได้อ่อนโยนขึ้น

มา เกรงว่าคงจะมีผู้หญิงน้อยคนที่จะต้านทานเขาได้ “ได้ไหมครับฮอน?” เขาหยั่งเชิงถามความรู้สึกของเธอ
เธอถอนหายใจภายใต้จิตใจ อยากแยกจากผู้ชายคนนี้ใน วันพรุ่งนี้ ตลอดชีวิตนี้คงยากที่จะได้พบกันอีกแล้วใช่ไหม? ภายใต้จิตใจของเธอผ่านความทุกข์ระทม ช่างเถอะ ถือซะว่า สนองความปรารถนาในวันเกิดของเขาก็แล้วกัน

เธอเริ่มมีอารมณ์ ทนไม่ไหวจึงกัดไปที่ไหล่ของเขา

เพลงอันไพเราะล่องลอยไปมาอยู่ในรถ เปลวเทียนระยิบ ระยับอยู่ข้างๆ ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่กว้างใหญ่เหนือทางช้าง เผือก เกลียวคลื่นไหลเชี่ยวอยู่ข้างหู ราวกับความอ่อนโยน ของเขาและลมหายใจของเธอผสานเข้าด้วยกันเป็นบทเพลง อันไพเราะ

อารมณ์ลึกซึ้ง ในที่สุดเธอก็พูดข้างหูเขาประโยคหนึ่งว่า

“สุขสันต์วันเกิดนะ เป่หมิงโม่”

สุขสันต์วันเกิด พ่อของลูกเธอ

แม้ว่าเขาจะเคยทำร้ายเธอมาก่อน กลับต้องขอบคุณที่เขา เคยมอบลูกๆ อันเป็นที่รักทั้ง 2 คนให้กับเธอ

ขอบคุณสำหรับความอ่อนโยนในคืนนี้

ขอบคุณที่เขาเคยช่วยเธอ

เพียงแต่เป่หมิงโม่..ไม่ได้รักเธอ

แต่ความอ่อนโยนของเขาก็คือต้นฝิ่นอาบยาพิษ
เมื่อติดแล้วมันก็จะติดจนไม่มีวันฟื้นคืนได้

เข้าตรู่ เสียงของคลื่นทะเล

เธอตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขา สายตาอันเหนียมอาย

ของเธอ

ไม่อยากเชื่อว่าความบ้าคลั่งบนชายหาดเมื่อคืน ไม่คิดว่า เขาจะกล้าขนาดนี้

แก้วเทียนไขรูปทรงหัวใจได้มอดดับไปหมดแล้ว ลมทะเลพัดผ่าน ผสมกับกลิ่นเค็มของน้ำทะเลซึ่งเย็นสบาย

เป็นพิเศษ

กู้ฮอนมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังเงียบผิดปกติ ราวกับ ว่าไม่มีคนอยู่ในบริเวณนี้นอกจากพวกเขา

เธอไม่รู้เลยว่า จริงๆ ที่แห่งนี้เป็นชายหาดส่วนตัวของเป่ห

มิงโม่

ถ้าไม่ได้รับอนุญาต ไม่มีใครสามารถเข้าหรือออกจากที่นี่

ได้ตามต้องการ

ดังนั้นเขาจึงสามารถที่จะแสดงความรักกับเธอบน ชายหาดอย่างไร้ยางอาย

“ตื่นแล้วเหรอ?” เขาพูดเสียงแหบห้าวผ่านหูของเธอ
เธอเงยหน้าขึ้นและมองตาอันสะลึมสะลือของเขา

“ฉันต้องไปแล้ว” จากนั้นเธอจึงรีบลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า อย่างหน้าแดงๆ

เขายิ้มที่มุมปาก “เคยเห็นมาตั้งกี่ครั้งแล้ว มาอายเอาตอน นี่ไม่สายไปหน่อยเหรอ?”

เธอมองบนใส่เขา “ขี้เกียจจะยุ่งกับคุณแล้ว!”

ลุกขึ้นยืน เธอปัดทรายที่หลงเหลืออยู่บนเสื้อผ้าออก ล้วง มือถือออกมาดูเวลา โชคดีที่ยังเข้าอยู่ ยังพอจะตามทัน เครื่องบิน

เขาลุกขึ้นมาอย่างเนิบนาบ ผ้าห่มหลุดลงมา ทำให้กล้าม ท้อง V-Line อันเซ็กซี่โผล่ออกมา

“ผมจะให้ฉิงฮัวไปส่งคุณ”

“อือ” เธอพยักหน้า มีเรื่องในใจทับถมขึ้นมาอย่าง

กะทันหัน

ก้าวเท้าออกไปราวกับไม่ให้โอกาสตัวเองกลับมาอีก จังหวะก้าวของเธอเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ด้านหลัง เขายิ้มออกมาอย่างไม่เห็นด้วย น้ำเสียงอ่อน

โยน

“ซอน ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดนะ
เธอหยุดไปพักหนึ่ง

เขายังยิ้มต่อไป แสร้งทำเป็นลีกลับ “ตอนเย็นผมจะพาคุณ ไปอีกที่หนึ่ง ผมก็เตรียมของขวัญไว้แล้วหนึ่งอย่างไว้ให้คุณ เพื่อเป็นการตอบแทน”

“อ๋อ ฉันไปแล้วนะ ลาก่อนเหมิงโม่”

เธอทำซุยๆ อย่างไม่ใส่ใจ ไม่มีทีท่าว่าจะหันกลับมา

รู้ลึกๆ ว่าคงไม่ได้เห็นของขวัญของเขาอีกแล้ว

ก้าวเดินต่อไป แต่เดินไป 1 ก้าวก็รู้สึกว่าฝีเท้าเริ่มก้าวยาก

ขึ้น

แต่กลับคิดถึงใบหน้าของเฉิงเฉิงกับหยางหยาง เธอจึง บอกกับตัวเองอย่ากลับไปเด็ดขาด

ไปจริงๆ แล้วนะเป่ยหมิง โม่ อย่าได้เจอกันอีกเลย

เขามองเงาด้านหลังของเธอที่กำลังเดินเข้าไปในรถอย่าง เร่งรีบ รูปร่างสูงใหญ่ค่อยๆ เอนลงมาอีกครั้ง มองขึ้นไปบน ท้องฟ้าสีคราม เสพสุขธรรมชาติมันกว้างใหญ่และเงียบสงบ ราวกับไม่ได้สังเกตความแตกต่างของเธอ

คฤหาสน์ตระกูลเป่ยหมิง

ช่วงเช้าตรู่ เฉิงเฉิงเก็บกระเป๋าเสร็จเรียบร้อย ภายในใจแอบดีใจอย่างไม่แสดงออก

หนึ่งคือคุณย่ากลัวว่าอยู่ต่างประเทศคนเดี๋ยวจะเหงาจึง สั่งให้คนพาเบลล่าบินไปอยู่เป็นเพื่อนเขา

สองคือคิดถึงที่จะต้องกลับมาอยู่พร้อมหน้ากันกับแม่และ หยางหยาง เฉิงเฉิงผู้จิตใจเยือกเย็น อารมณ์เย็นยามาแต่ ไหนแต่ไร อีกนิดเดียวมุมปากก็คงยิ้มจนเบี้ยวไปแล้ว

ตระกูลเป่ยหมิงรวมตัวกันครบแล้ว

เพราะวันนี้ตระกูลเป่ยหมิงไม่ใช่แค่ท่านปู่เป่หมิงและหลาน คนเล็กเฉิงเฉิงเดินทางไปต่างประเทศ

ในเวลาเดียวกัน ก็เป็นวันแต่งงานของหลานคนโตเป่หมิง ยี่เฟิงแห่งตระกูลเป่ยหมิงอีกด้วย!

“อะไรนะ ยังติดต่อคุณชายรองไม่ได้อีกเหรอ? นิงฮัวล่ะ? ฉิงฮัวไม่ได้ติดตามเขาอยู่ตลอดเหรอ?” เมื่อท่านปู่เป่หมิงได้ ฟังที่คนใช้บอกว่ายังติดต่อเป่ยหมิงโม่ไม่ได้ จึงเดือดเป็นฟื้น เป็นไฟ

“คุณท่านครับ ฉิงฮัวก็ปิดเครื่องครับ” คนใช้ตอบ

“บัตซบ! มีเจ้านายแบบไหนก็มีทาสแบบนั้น!” ท่านปู่เป่ห มิงโกรธอย่างมหันต์ โกรธจนคว้าไม้เท้ากระแทกลงบนพื้น

อย่างแรง เป็หมิงยันยืนอยู่ข้างๆ หน้าตาสะลืมสะลือราวกับยังไม่ตื่นนอน มองไปที่พ่อของตนเอง แขวะอย่างเยือกเย็นว่า ใช่เลย มีพ่อแบบไหนก็มีลูกแบบนั้นแหละ”

“สารเลว วันๆ ไม่ยุให้พ่อแกโกรธไม่สบายใจใช่ไหม?

“พอแล้วๆ” เจียงฮุ่ยซินขมวดคิ้ว รีบไปเตือน “คุณๆ ทั้ง สองหยุดได้แล้ว”

“เชอะ!” ท่านปู่เป่ยหมิงจ้องและตะโกนไปที่เหล่าคนใช้ “ยัง ไม่รีบแยกย้ายกันไปตามหาอีก! แม้จะต้องหาทั่วเมืองก็ ต้องหาตัวเจ้านั่นให้เจอ! ส่งลูกตัวเองไปต่างประเทศก็แล้ว ยังไม่คิดที่จะมาเลี้ยงส่งอีก”

“นั่นสิ เจ้าโม่ตกลงเป็นอะไรกันแน่ ไม่คิดที่จะมาส่งเฉิงเฉิง จริงเหรอ?” เจียงฮุ่ยซินใจร้อนมองดูนาฬิกา แต่ก็อดที่จะมอง ดูใบหน้าอันน่าเอ็นดูของเฉิงเฉิงได้ “เฉิงเฉิงก็ใกล้ที่จะต้อง ไปสนามบินแล้วเนี่ย”

“คุณย่าอย่ากังวลเลยครับ คุณพ่ออาจจะต้องการให้ผมไป คนเดียว ผมรู้ว่าเขาอยากให้ผมกล้าหาญกว่านี้” เฉิงเฉิงเงย หน้าขึ้นพูดอย่างอ่อนโยน ถึงแม้ในสายตาของเด็กจะไร้เดียง สาหรือมีอะไรขาดหายไปบ้าง แต่กลับแอบถอนหายใจด้วย ความโล่งอก พ่อไม่มาส่งอาจจะดีก็ได้

“เฉิงเฉิงช่างรู้เรื่องจริงๆ” เจียงฮุ่ยซินสะอื้นเล็กน้อย ลูบ ศีรษะของเฉิงเฉิงด้วยความรัก “ไปอยู่ออสเตรเลียแล้วอย่า ลืมโทรศัพท์หาย่าบ่อยๆ นะรู้ไหม ย่าจะคิดถึงเฉิงเฉิงนะครับ”

เวลานี้ คนใช้ได้ตะโกนมาจากนอกบ้าน

“คุณท่าน คุณหญิง ฉิงฮัวมาแล้วครับ”

ตามเสียงมาติดๆ ร่างอันสูงใหญ่ของฉิงฮัวก็ปรากฏตัวใน คฤหาสน์เป่หมิงในที่สุด

เขาเดินไปต่อหน้าของท่านปู่เป่ยหมิงด้วยใบหน้าอันไร้ อารมณ์ ก้มลงคำนับเล็กน้อย “คุณท่าน ขอโทษที่มาช้าครับ ผมจะไปส่งคุณหนูเฉิงเฉิงที่สนามบินเตี๋ยวนี้ครับ”

“คุณชายรองล่ะ?” ท่านปู่เป่ยหมิงมองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่ ฉิงฮัวเดินมาแค่คนเดียว

“เจ้านายบอกว่าไปต่างประเทศไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณ หนูเฉิงเฉิงเป็นลูกผู้ชายชาตรี ต้องเรียนรู้ที่จะเข้มแข็งด้วยตัว เอง ดังนั้นเจ้านายจึงไม่ได้มาส่งคุณหนูครับ คุณท่านกับคุณ หญิงไม่ต้องกังวลนะครับ ทุกอย่างในต่างประเทศของคุณหนู เจ้านายได้ส่งคนไปจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว” ฉิงฮัวตอบ “อีก อย่าง วันนี้เป็นวันมงคลสมรสของคุณชายยี่เฟิง เจ้านายบอก ว่าไม่มาร่วมเหมือนกัน แต่สั่งคนส่งของขวัญไปร่วมอวยพร แล้วครับ”

“อะไรนะ!” ท่านปู่เป้หมิงยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก “วันสำคัญ ขนาดนี้ ชายรองเล่นหายสาบสูญไปแบบนี้เลยเหรอ?”
“คุณท่านยับยั้งความโกรธก่อนครับ” วันนี้เจ้านายมีเรื่อง ที่สำคัญต้องทำ ดังนั้นจึงไปไหนไม่ได้

“มีเรื่องอะไรสำคัญกว่าเรื่องที่ลูกต้องไปต่างประเทศเห รอ? ยิ่งไปกว่านั้น ที่ยี่เพิ่งแต่งงานไม่ใช่เพราะไอ้ชายรองบีบ บังคับหรอกเหรอ?” ไม้เท้าท่านปู่เป่ยหมิงกระแทกลงบนพื้นจน เกือบทะลุ

“เจิ้งเทียน หยุดโมโหได้แล้ว” เจียงฮุ่ยซินพยุงตัวท่านปู่ “โม่อาจจะกลัวว่าถ้าเฉิงเฉิงเจอเขาแล้วจะไม่อยากไป ดังนั้น จึงไม่มา ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เราก็ไม่ต้องรอโม่แล้วแหละ ทุกคนออกเดินทางเถอะ”

ครั้นแล้วเฉิงเฉิงก็ออกเดินทางไปพร้อมกับคนกลุ่มนี้

ฝั่งนี้ กู้ฮอนและหยางหยางก็เก็บกระเป๋าเสร็จเรียบร้อย แล้ว

“ไม่ให้ผมไปส่งขึ้นเครื่องจริงๆ เหรอ?” หยินปู้ฝันมอ งกู้ฮอนด้วยใบหน้าอันทุกข์ระทม

“ไม่ต้อง” เธอยังคงปฏิเสธเขาไปอย่างยึดมั่น

หยางหยางหัวเราะชอบใจและตีขาหยินปู้ฝัน “พ่อปู่ฝัน ครับ ถึงแม้พ่อจะเริ่มจากเพื่อนพ้องจนเลื่อนขั้นมาเป็นพ่อ ผม ก็ยังไม่ค่อยชินอยู่ดี แต่ก็วางใจเถอะ แม่จะดูแลผมได้ดีแน่ครับ พ่อไม่ต้องเป็นห่วง”

“ใครเป็นห่วงแก พ่อเป็นห่วงแม่แกที่จะไม่มีคนดูแลต่าง หาก” หยินปู่ฝันมองตาหยางหยาง “แกก็ไม่ใช่ไม่รู้นี่ว่าแม่แก เลอะเลือนขนาดไหน ท่ำงานก็ไม่รู้จักหนักจักเบา ใจกล้าไม่ กลัว จะแย่เอาตอนไหนก็ไม่รู้ตัว”

“เฮ้หยินปู้ฝัน! คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง?” กู้ฮอนมองบน อย่างไม่พอใจ “ให้ตำแหน่งพ่อของหยางหยางกับคุณก็เป็น ขีดจำกัดของฉันแล้วนะ โปรดให้เกียรติฉันด้วย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ