ตอนที่ 260 ไปยังประเทศออสเตรเลีย

เวลาผ่านไปไม่รู้นานเท่าไหร่ หลังเปหมิง ไม่สูบบุหรี่นั้นเสร็จ เขานำกันซิการ์ทิ้งลงที่เขี่ยบุหรี่……..

แล้ว เขาหันหลังไป……

“นายท่านครับ ท่านจะไปไหน”

เขาเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า ดึงกระเป๋าเดินทางออกมา แล้ว พูดขึ้นมาสาม…..…..

“ออสเตรเลีย”

ฉิงตัวรู้สึกตะลึงมาก แต่ก็ดีใจไม่น้อย

“ครับนายท่าน ผมจะช่วยเก็บของเดี๋ยวนี้เลยครับ”

อากาศแจ่มใส ท้องฟ้าสีคราม ดวงดาวที่กระจัดกระจาย ประกายตาในยามค่ำคืน เป็นสถานที่ที่ชักชวนผู้คนไปสัมผัส บรรยากาศนั้น…….

ซิดนีย์ เมืองที่เจริญรุ่งเรืองเหมือนความฝันในออสเตรเลีย แห่งนี้ สีสันละลานตาและผู้คนสันสัญจรไปมาในยามค่ำคืน อย่างไม่มีการหลับใหล ณ เวลานี้ แสงไฟส่องสว่างในยาม ค่คืนมันทำให้ดวงดาวที่ส่องสว่างได้มืดมัวลงไป

และค่ำคืนนี้ เป็นการรอคอยในรอบปีของชาวซิดนีย์ “Billodis” พิธีมอบรางวัลจิตรกรรมภาพวาดของเด็ก นานาชาติ

เป็นเพราะว่าประวัติของ “Billodis” คือชื่อเสียงที่ไม่มีใคร สามารถเทียบได้ จึงถูกตั้งเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่ของชาว ศิลปินเด็ก ในนานาชาติ

พิธีมอบรางวัลในปีนี้ จะจัดขึ้นในแกรนด์เธียเตอร์ที่หรูหรา ที่สุดของซิดนีย์

พรมแดงอันหรูหราปูยาวไปถึงลานหน้าสุดของแกรนด์ เธียเตอร์แห่งนี้ ทั้งสองด้านเต็มไปด้วยสื่อและนักข่าวที่กำลัง หิวกระหายในการนำเสนอรางวัลนี้

สิ่งที่แตกต่างจากการมอบรางวัลทั่วไปคือ ผู้คนที่มาร่วม งานนี้ส่วนใหญ่จะมากับผู้ปกครอง และผู้ที่ได้รับเชิญให้เข้า ร่วมพิธีมอบรางวัลนี้ จะมีตั้งแต่ศิลปินเยาวชน ศิลปินอาวุโส และทั้งหมดที่ได้รับเชิญมาร่วมงานนี้มีหลาย ๆ ท่านเป็น ศิลปินระดับปรมาจารย์ และบางท่านเป็นนักวาดโด่งดัง ระดับโลกเลยทีเดียว

เมืองที่งดงามแห่งนี้ตามด้วยภาพวาดงดงามของเด็ก ๆ จากทั่วมุมโลก ทำให้ทุกอย่างมีสีสันและสนุกสนานมากขึ้น และที่สำคัญผู้ที่ได้รับรางวัลชนะเลิศในปีนี้เป็นเด็กน้อยวัย ห้าขวบที่เป็นเชื้อสายชาวเอเชีย ซึ่งเป็นเรื่องที่ทุกคนรู้สึกน่า ท่งและรอคอยมาก

ฮอนจับมือเด็กน้อยหยางหยางแล้วยืนอยู่ด้านหน้าประตู ของฮอลล์นิทรรศการ ทั้งสองกำลังอึ้งกับงานที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ อย่างทําตัวไม่ถูก

หยินฝันก็แต่งชุดสูทครบชุดแล้วจับมืออีกข้างของหยาง หยางไว้

“โอ้โห คุณแม่ครับ ที่นี่มีเพื่อน ๆ เด็กน้อยเยอะแยะเลย ครับ แฮะ ๆ ตื่นเต้นจังเลย” วันนี้หยางหยางใส่ชุดสีขาวทั้ง ชุด การแต่งตัวดูเป็นฮีโร่ตัวน้อยและบุคลิกดูดีมาก

แต่ในสายตาของหยินฝันเขาก็คือนักเลงคนนคง ต่อให้

ดูดีแค่ไหนก็คือนักเลงคนนึง เขาหยิกหูใบน้อย ๆ ของหยาง หยางเบา ๆ “เจ้าตัวแสบ รีบเช็ดน้ำลายซะ เธอโตที่อเมริกา นะ ไม่เคยเห็นสาวน้อยต่างประเทศเหรอ”

“โอ๊ย ๆ ) …….. เจ็บนะ ตาลุงปู่ฝัน…… หยางหยางตะโกน พูดด้วยความน่ารัก “สาวต่างประเทศก็เจอมาไม่น้อยเหมือน กันครับ แต่ที่ดูดีแล้วมีความสามารถแบบนี้มันก็หาดูยาก เหมือนกันนะ……

“ก็จริงเหมือนกันนะ ที่นี่มันเต็มไปด้วยสาวน้อยที่มากด้วย ความสามารถ ก็คงแตกต่างกันจริง ๆ แต่…… เจ้าตัวแสบ เธอจนสมองหน่อยนะ วันนี้เรามาร่วมงานแสดงความยินดี ของเฉิงเฉิง ไม่ได้มาเที่ยวหาสาวน้อยนะ รู้ไหม

บางทีหยินฝันก็สงสัยเหมือนกัน ว่าระหว่างหยางหยาง กับเฉิงเฉิงคือฝาแฝดรึเปล่านะ

เพราะนิสัยของสองพี่น้องนี้มันช่างเหมือนกันแบบไม่มีที่

เปรียบจริง ๆ

“ไอหย่า รู้แล้วน่า…….

ขณะที่ฮอนกำลังจะเดินเข้าฮอลล์นั้น จังหวะหัวใจก็เต้น ขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอมองซ้ายมองขวา เพื่อจะเห็นเงาของเฉิง เพิ่งผ่านมา ในตอนนั้นเธอไม่มีกะจิตกะใจมาสนทนากับหยืน ฝันและหยางหยางเลย

ทันใดนั้น เงาร่างเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่ข้างประตูฮอลล์นั้นได้ ดึงดูดสายตาของเธอไป และในเวลานั้นม่านตาของเธอก็ เปิดกว้างอย่างเห็นได้ชัด

“เฉิงเฉิง……”

“เป้หมิงซิเฉิง” หยางหยางตะโกนเรียก

เมื่อเฉิงเฉิงได้ยินเสียงนั้นเขาก็รีบหัวตัวมา ทันใดที่เห็น สอนจากทางไกลหัวใจของเขาก็เหมือนหยุดเต้น และรีบวิ่ง เข้าไปหาเธอทันที………

เสียงฟุบ….. เขากอดที่ขาสองข้างของแม่ แล้วแหงนมองขึ้นไปด้วย ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ฮอนจิตใจอ่อนระทวยลง อดไม่ได้น้ำตาไหลออกมา แล้ว รีบก้มลงกอดอุ้มลูกขึ้นมา “เฉิงเฉิง……

ที่ห่างหายไปสองเดือนนั้น สำหรับชีวิตเฉิงเฉิงแล้วไม่มี เรื่องไหนที่ทุกข์ทนได้มากกว่านี้แล้ว เขาอดไม่ได้ร้องไห้ ฟูมฟายออกมา “ฮือ ๆ .. คุณแม่ครับ ..

“ลูกรักของแม่ แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกรู้สึกทุกข์ใจนะ……

ในวัยเด็กขนาดนี้ กับความทุกข์ใจที่เขาได้รับมันหนักหนา และซับซ้อนกว่าสิ่งที่หยางหยางเคยได้รับ

สำหรับคนอื่นแล้วอาจจะไม่เข้าใจความรู้สึกของเขา แต่ สำหรับเธอแล้ว เข้าใจเฉิงเฉิงที่สุด เพียงแต่ว่าเธอก็ทำอะไร ไม่ได้เหมือนกัน………

“คุณลุงป้ฝัน ผมขอกล้องถ่ายรูปหน่อยครับ” หยางหยาง พูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

“เธอจะทำอะไรเหรอ” หยินฝันบ่นไปแล้วเอากล้องถ่าย

รูปให้หยางหยางไป

หยางหยางรับกล้องแล้วเดินถอยหลังไปหลายก้าว แล้ว ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปไปยิ้มไป…….

“เป้หมิงเฉิงขี้ร้องไห้จังเลย เป็นฉากที่หายากมาก ถ่าย เก็บไว้ไปแชร์ที่ไลน์ดีกว่า…….

หยินฝันคิ้วชนกันแล้วตำหนิพฤติกรรมของหยางหยาง แล้วยื่นมือไปที่ฮอนขอรับเฉิงเฉิงมาอุ้มแทน “ฮอน ให้ผม อุ้มดีกว่า”

แม้ฮอนจะไม่เต็มใจมากนัก แต่ก็นึงถึงสภาพร่างกายที่ อ่อนเพลียง่ายเพราะกำลังอุ้มท้องอยู่ เธอก็ได้แต่พยักหน้า ตอบรับแล้วให้เขาอุ้มลูกไป เธอลูบหัวเฉิงเฉิงเบา ๆ ด้วย ความไม่อยากห่างกัน แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “เฉิงเฉิงก็ เหมือนหยางหยางนะ สูงขึ้นเยอะเลย …. แม่ไม่นึกเลยว่าจะ ได้เจอลูก ในเวลาที่เร็วขนาดนี้ ตั้งแต่ที่ได้ข่าวว่าลูกได้รับ รางวัลนี้ แม่ก็ดีใจมากเลยนะ…….ลูกรัก ขอบใจนะที่ให้แม่ได้ ร่วมแสดงความยินดีในวันสำคัญของลูก เธอคือความภาค ภูมิใจของแม่นะ..………

“คุณแม่ครับ……

สองแม่ลูกจำต้องจากกันสองเดือนกว่า คงมีหลายสิ่งที่ อยากจะพูด แม่ก็คงเป็นห่วงว่าลูกชายจะกินอิ่มนอนอุ่นไหม และลูกชายก็คงจะเป็นห่วงท้องน้อยของแม่ว่ายังสบายดีไหม เด็กในท้องแม่ชนไหม………

หยางหยางถือกล้องเดินไปถ่ายไปตามประสาเด็ก

ผู้คนมากมายเดินผ่านไปมา ในขณะนั้นเขาเห็นสาวน้อยห น้าตาน่ารักคนนึงเดินผ่านไป หยางหยางจึงถือกล้อ แล้วรีบ ตามเธอจนเดินเข้าไปในประตูฮอลล์…

ณ ที่หน้าประตูฮอลล์นั้น หยินฝันอุ้มเฉิงเฉิงไว้ ฮอนก็ยัง สูบในหน้าเล็ก ๆ ของเฉิงเฉิงด้วยความคิดถึงของความ สัมพันธ์แม่ลูก และทั้งสองไม่ได้สังเกตเด็กน้อยหยางหยางที่ ซุกซนนั้น……..

หยางหยางถือกล้องมือเดียวไว้ แล้วเดินเข้าในฮอลล์กับ

ฝูงชนด้วยความไม่ทันตั้งตัว

ปากเล็ก ๆ ของเขาแต่เต็มไปด้วยความสามารถทางภาษา เขาพูดภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกาได้อย่างคล่องแคล่ว ขณะที่เขากำลังจะตะโกนเรียกสาวน้อยในเล่นที่ถืออยู่ ทันใด นั้น ก็มีเสียงผู้ชายวัยกลางคนพูดขึ้นมาโดยใช้ภาษา อังกฤษ……

“Hi, Stern? Stern?”

“สวัสดีครับ สเทิร์น สเทิร์น”

หยางหยางไม่ได้ใส่ใจอะไร เสียงกล้องดังแซ๊ะ เขายิ้มแล้ว พูดอย่างดีใจ “ถ่ายทันพอดีเลย

ด้วยการที่ยังไม่ทันตั้งตัว แขนเขาถูกคนดึงจากด้วยหลัง เขาหันหลังไป ใบหน้าของฝรั่งคนนึงกำลังสบตากับหยาง

หยาง “Stern! So you are here, the ceremony will soon begin, come with me….เฉิง คุณอยู่ที่นี่เอง พิธี กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว คุณมากับผม…….

หยางหยางรู้สึกงง ก่อนที่จะรู้ว่า Stern คือชื่อภาษา

อังกฤษของเป้หมิงเฉิง

“Hey man, I’m not Stern, I am Sunny, Sunny! you know? Sunny…….พี่ชายครับ ผมไม่ใช่ Stern นะครับ ผม Ao Sunny, Sunny……”

Sunny คือชื่อภาษาอังกฤษของหยางหยาง

แต่ไม่ว่าหยางหยางจะปฏิเสธอย่างไร ฝรั่งร่างสูงคนนั้น ก็ได้แต่ยักไหล่ด้วยรอยยิ้ม เมื่อหยางหยางแสดงท่าทางของ นิสัยเด็ก เขาก็อุ้มหยางหยางขึ้นมา หยางหยางที่น่าสงสาร ตอนนี้เหมือนกระสอบข้าวไปแล้ว เขาถูกฝรั่งคนนั้นอุ้มเข้าไป ในห้องวีไอพีในฮอลล์นั้น……..

แม่เอ๋ย พิธีมอบรางวัลที่ยิ่งใหญ่อลังการขนาดนี้ เขายัง เข้าใจผิดได้เหรอว่าเขาคือเป้หมิงเฉิง

ฮือฮือ คุณแม่……..หยางหยางจะไม่รับรางวัลแทนเหมิงซิ เฉิงครับ หยางหยางไม่ชอบวิชาวาดรูปครับ……..

ณ หน้าประตูฮอลล์ ฮอนค่อย ๆ เช็ดน้ำตาบนแก้มของ เฉิงเฉิง แล้วเช็ดน้ำตาตัวเอง จากนั้นเธอยิ้มแล้วพูด “เฉิงเฉิง หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ คืนนี้เป็นคนที่มีความสุข เราก็ควรยิ้ม ถึงจะถูกนะ เวลาก็จะสายแล้ว เรารีบเข้าไปในฮอลล์กันเถอะ แม่กับหยางหยางและลุงฝัน เราทุกคนกำลังรอชมตอนเธอ ขึ้นเวทีรับรางวัลนะ มาเถอะหยางหยาง เราจะเข้าไปแล้ว……… หยางหยาง…….

เรียกไปหลายครั้ง แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบจากหยางหยาง

ฮอนมองรอบ ๆ อย่างละเอียด แล้วมองไปจุดที่หยาง หยางยืนอยู่เมื่อกี้นี้ นอกจากฝูงชนมากมายที่กำลังเดินเข้า ประตูฮอลล์แล้ว เธอไม่เห็นแม้แต่เงาของหยางหยาง

หยินฝันและเฉิงเฉิงก็มองไปรอบด้านอย่างละเอียด ก็ไม่ เห็นหยางหยางเลย

ฮอนรู้สึกกังวลขึ้นมา “ฝัน เมื่อหยางหยางยังอยู่ที่ ……..แล้วลูกไปไหนแล้ว…….

ในเวลานี้ เสียงเปิดพิธีในฮอลล์นั้นก็ได้เริ่มขึ้น……..

“ใจเย็นก่อน เธอรีบพาเฉิงเฉิงเข้าไปก่อน ลูกจะพลาดพิธี มอบรางวัลนี้ไม่ได้ เดี๋ยวผมจะไปเฉิงเฉิงเด็กซนคนนั้นเอง” หยินฝันก็ปล่อยเฉิงเฉิงลงมาให้ฮอน

เฉิงเฉิงมองไปที่หยืนฝันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความ กังวล แล้วพูดด้วยอารมณ์ที่แน่วแน่เกินวัย “ไม่ได้ครับ หยาง หยางสําคัญกว่าการรับรางวัลของผม คุณลุงฝันครับ รบกวนคุณลุงลองหาด้านนอก เดี๋ยวผมกับคุณแม่จะเข้าไป หาข้างในฮอลล์นะครับ หยางหยางคงไปไหนได้ไม่ไกลหรอก ครับ ที่นี่มันมีอะไรที่น่าดึงดูดสนใจ เขาคงไม่จากที่นี่ไปเร็ว ขนาดนั้นหรอกครับ

ฮอนกัดริมฝีปากด้วยความกังวล มองไปที่ดวงตาอันแน่ว แน่ของเฉิงเฉิง เดิมที่จะบอกว่าไม่ให้กระทบถึงการรับรางวัล ของเฉิงเฉิง เธอเข้าไปหาหยางหยางในฮอลล์คนเดียวก็พอ

แต่ยังไม่ทันพูด เฉิงเฉิงเหมือนรู้ทันความตั้งใจของแม่ ส่ายหัวอย่างเด็ดเดี่ยว “ในท้องของคุณแม่ยังมีน้องชายหรือ น้องสาวอยู่นะครับ เฉิงเฉิงคือพี่คนโต มีหน้าที่ต้องปกป้อง น้องนะครับ”

“จริงอยู่นะ ฮอน ผมก็ไม่ไว้ใจให้คุณไปไหนมาไหนคน เดียวหรอก ให้เฉิงเฉิงไปด้วยก็ดีนะ…… หยินฝันพยักหน้า เล็กน้อย “พวกคุณรีบเข้าไปกันเถอะ…….

เมื่อพูดเสร็จ พวกเขาก็แยกย้ายกันหา

กู้ฮอนจูงมือเฉิงเฉิงแล้วเข้าฮอลล์ไป เริ่มหาทีละชั้นไม่เว้น

แม้แต่ห้อง……… ช่วงเวลาของพิธีที่เริ่มจะครึกครื้นขึ้นมา ในฮอลล์นั้น

ทันใด ก็มีรถสปอร์ตลัมโบกินี่คันนึงขับเข้ามาด้วย ความเร็วแล้วเบรคกะทันหันตรงหน้าประตูทางเข้าฮอลล์……. ประตูรถถูกเปิดอย่างรวดเร็ว จากนั้นขาสองข้างที่เรียว ยาวสวมใส่รองเท้าหนังแฮนด์เมดชื่อดังจากอิตาลีก้าวออก มาจากรถ

เสื้อสูทรุ่นลิมิเต็ดห่อหุ้มชายร่างหนาไว้ ค่อย ๆ ก้าวลงจาก รถมา ชายคนนั้นถอดแว่นกันแดดลงมา และแสงจันทร์สีน้ำ ของซิดนีย์สะท้อนให้เห็นถึงใบหน้าที่งดงามหล่อเหลาของ ชายคนนั้น รวมถึงความมีสง่าราสีมาตั้งแต่เกิด

เพียงแต่ว่า รอยซ้ำที่มุมปากของเขายังไม่หายดี

สิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความหล่อเหลาของเขาแม้แต่ เล็กน้อย แต่กลับเป็นการเพิ่มความเป็นนักสู้ของลูกผู้ชายให้ เขามากขึ้น

ทันทีทันใด รถเก๋งสีดำอีกคันก็ขับเข้ามาจอดอยู่ด้านหลัง ของรถสปอร์ตลัมโบกินี่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ