ตอนที่ 301 วิธีนี้ฟังดูไม่เลว

เจิม ที่หัวใจ ราวกับโดนเข็มทิ่มแทง

“ขอโทษนะคะคุณเป้หมิง นั่นเรียกว่า หยิบ” เหรอคะ? น่าจะ เรียกว่าแบ่งมากกว่านะคะ!”

“เขาขมวดคิ้ว ถอนหายใจพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อน ลง “คุณก็เห็นแล้วว่าสถานการณ์ของเฟยเอ๋อตอนนี้เป็นอย่างไร คุณจะยอมเธอหน่อยไม่ได้หรือไง?

ฮอนหัวเราะอย่างจําใจ ยอม? เพราะเฟยเออน่า สงสาร ฉะนั้นเธอจึงต้องยอมเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างให้เฟยเอ๋ องั้นเหรอ?

เขาจะรู้ไหมว่า สิ่งที่เขาบอกให้เธอยอมเสียสละให้นั้น ไม่ใช่ แค่ชุดราตรีแสงจันทราชุดนั้นหรอก!

แต่

ชุดนั้นแสดงถึงคนรัก

ท้ายที่สุดแล้ว หากใครได้ใส่ชุดแสงจันทราชุดนั้น ก็เหมือน เป็นเครื่องหมายที่บ่งบอกว่าคนคนนั้น คือคนรักของเปีหนึ่งไม่

แต่เธอก็ช่างโง่จัง เฟยเอ๋อก็เป็นคนรักของเปามิงโม่ไม่ใช่หรือ

ไง?

เธอเลิกแย่งชิงแล้ว แต่ทำไมถึงยังต้องมาแย่งชุดราตรีของเธออยู่ได้?

เธอเป็นคนเห็นชุดราตรีชุดนั้น และสวมใส่มันก่อนแท้ๆ ……

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ กำมือแน่นด้วยความโกรธ ได้ วันนั้น ยอมเสียสละให้เธอก็ได้! ยอมให้เธอทุกสิ่งอย่างเลยดีไหม? คุณ เหมิงคะ ต่อจากนี้ไป ก็ขอให้คุณอย่ามากวนใจฉันอีก ไลหัว กลับไปอยู่ในที่ของคุณเถอะ!”

เธอจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและยืดอกขึ้นตรง ก่อนจะเดิน ออกไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว………

เธอนวดคลึงที่ขมับเพื่อบรรเทาความปวด อยู่ในห้องรับแขกที่ ช้าวของกระจัดกระจายไปทั่วห้อง

เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทำไมถึงทำให้ห้องของเธอรกระเกะระกะได้ขนาดนี้?

เธอหลับตาลงอย่างครุ่นคิด แต่พยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่

ช่างเถอะ

เธอไปอาบนํ้า ห้องน้ำ จากนั้นหยิบกระเป๋าตรงโซฟา จังหวะ

ที่เธอกำลังจะเปิดประตูนั้น

เปถึงไม่เองก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกมา

ใช้ผ้าเช็ดตัวของเธอพันเอวไว้ ก่อนจะเดินมาอยู่ด้านหลังเธอพร้อมถาม นว่า “คุณจะไปไหน?”

เธอขมวดตัวอย่างสงสัย “คุณผู้ชาย ควรจะเป็นวันที่ถามคุณ ว่าคุณไม่ควรอยู่ที่นี่หรือเปล่า?

แต่ไม่คิดว่าเขาจะยักไหล่ตอบกลับ ด้วยท่าทีที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว “ไปมาหาสู่กันตามประสาเพื่อนบ้าน ไม่เห็นแปลกเลย

เธอหันขวับกลับมามองดูชายหนุ่มที่ใส่เนื้อผ้าน้อยชิ้นด้วย แววตาสงสัย “มีใคร ที่ไหนที่ไปเยี่ยมเพื่อนบ้านแบบคุณกัน? ทำ บ้านฉันเสียบรรยากาศไปหมด!”

เขาขมวดคิ้ว พร้อมจับท้ายทอยที่ปวดระบบนั้น กวาดตามอง ไปรอบๆ ห้องที่ข้าวของกระจัดกระจายนั้น “คุณไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวผมจะหาคนมาทําความสะอาดให้คุณเอง!

เธอไม่เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในประโยคที่ว่า ท่า ความ สะอาด ของเขา

นั่นก็คือ เขาจะให้คนมาเก็บกวาดอุปกรณ์ที่เป็นอันตรายต่อ คน เอาออกไปให้หมด!

“ดีมาก!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ก่อนจะบิดลูกบิดประตู

แกร๊ก

ประตูเปิดออก……

ทันใดนั้น จึงตัวที่ยืนอยู่นอกประตูราวกับเทพเฝ้าประตู ก็ ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ
เธอขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิมด้วยสีหน้าที่ตกใจ

“เริ่ม คุณยอม…” งฮัวก้มหัวให้กู้ฮอนเบาๆ ก่อนจะมอง ไปที่เป้หมิงโม่ที่ยืนอยู่ในห้อง “อรุณสวัสดิ์ครับ เจ้านาย

เจ้านายที่เกือบจะไปเปลือย มีเพียงผ้าขนหนูที่ผูกไว้ตรงเอว ท่าแล้ว เมื่อคืนนี้เจ้านายกับคุณ คงจะเข้ากันได้ไม่เลว…… แต่ ฉิงฮัวเหลือบไปเห็น รอยฟกช้ำดำเขียวบนแผงอกและหัวไหล่ แล้วเจ้านายกับคุณ คงต้องเรียกว่ารบกันอย่างหนักหน่วงถึงจะ

“ฉิงตัว คุณโดน ใครทําร้ายมาเนี่ย?” ฮอนจ้องมองจึงตัวสัก พัก ก่อนจะพูดขึ้น

“…..” งฮัวถอนหายใจอย่างอึดอัดใจ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ อันโหดร้ายที่เกิดเมื่อคืนนี้ “จึงเดินไม่ทันระวัง เลยสะดุดล้ม เท่านั้นเองครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ จากนั้น เขาปิ่นโต เก็บความร้อนในมือขึ้นมา เพื่อเปลี่ยนเรื่อง “คุณครับ ผมซื้อมือ เข้าแทนเจ้านายมาให้ครับ พวกคุณทานพร้อมกันเลยสิครับ?”

ฮอนก้มลงไปมอง ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉิงซว รบกวนคุณช่วยบอกให้เจ้านายคุณทราบด้วยว่า มื้อเข้า กลับไปกินที่บ้านของตัวเอง อย่ามาอาศัยบ้านคนอื่นแบบไม่ยอม กลับบ้านกลับช่องตัวเองแบบนี้!

พูดจบ เธอก็ผลักลิง วออก แล้วเดินตึกตัก ตึกกลงจากบ้าน

จึงตัวมองดูแผ่นหลังของฮอน จากนั้นมองกลับมาที่เป็นมงโม เจ้านายครับ…….ไม่ตามคุณไปเหรอครับ?”

“ตาม? ตามไปทําไม? บ้านเธอก็อยู่ที่นี่ นายกลัวเธอจะไม่กลับ มา ที่บ้านหรือไง?

เป้หมิงไม่ยักไหล่เบ้ปากอย่างไม่เดือดร้อน ก่อนจะมองไปยัง ปิ่นโตเก็บความร้อนในมือฉิงตัว “วันนี้มีอะไรกันบ้าง?

เมื่อคืนต่อสู้กับผู้หญิงคนนั้นทั้งคืน เหนื่อยกว่าการมีอะไรกัน หลายรอบเสียอีก

“โจ๊กไก่ใส่เป้า อครับ” จิงฮัวเดินถือปิ่นโตเข้าไปในห้องอย่าง ระมัดระวัง มองดูห้องรับแขกที่มีของระเกะระกะไปหมด เขาอดไม่ ได้ที่จะถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “เจ้านายครับ จะกินมื้อเช้าที่ห้อง ของคุณ ฮอนเหรอครับ?”

“สกปรกมากเลยใช่มั้ย? ใช่ ต้องทําการตกแต่งใหม่ซะแล้ว สภาพแบบนี้ใครจะไปอยู่ได้?

เป็นมิ่งโม่มองห้องเล็กเท่ารูหนูของฮอน โรคกลัวเชื้อโรค

ของเขาจะกำเริบขึ้นอีกครั้ง เขาเริ่มโน่น นี่เพื่อจัดแจง “เดี่ยว นายหาคนมาเอาของที่ดูไม่เข้าท่าพวกนี้ ทิ้งไปให้หมดเลยนะ!” ฉิง วนิ่งงันไปสักพัก เบิกตากว้างด้วยความตกใจ “เอ่อคือ ว่า……เจ้านายครับ นี่เป็นบ้านของคุณฮอนนะครับ! เจ้านาย

ยืนยันที่จะทิ้งโซฟา ทิ้งทีวี ทั้งชุดชงชา ทิ้งรองเท้าของเธอจริงๆ

เหรอครับ……

เจ้านายบ้าไปแล้วหรือเปล่า? ดูจากสถานการณ์ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคุณ ฮอนตอนนี้ ถ้าทิ้งของที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ไป คุณฮอนคงฆ่าเขาทิ้งแน่นอน!

ใครจะคาดคิดว่า เป้หญิงไม่กลับขมวดคิ้วนิ่วหน้าถามขึ้นว่า “ไม่ทิ้งของพวกนี้ อีกหน่อยผมจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

ฉิงฮัวตกตะลึงมากกว่าเดิม เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้านายพูด ราวกับ ว่า อีกหน่อยจะมาอยู่บ้านเดียวกันกับคุณฮอนยังไงอย่างงั้น

เลย……..

แต่ คุณกู้ยอมจะยอมตกลงเหรอ?

แน่นอนว่าคําตอบคือไม่!

จึงตัวถอนหายใจอย่างเอือมระอา ก่อนจะเสนอทางออกเพื่อ ประนีประนอมกัน “เจ้านายครับ……..บ้านท่านก็อยู่ตรงข้ามบ้าน คุณกูฮอน ซึ่งบ้านนั้นตกแต่งเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เจ้านายก็ แค่ให้คุณฮอนย้ายไป ไม่ง่ายกว่าหรือครับ?