ฮอนก็เห็นเฟยเอ่ออยู่ในอ้อมกอดเขา ใจ ส้นเล็กน้อย เธอถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อ หลีกทางให้พวกเขา

เป่หมิงโม่อุ้มเฟยเอ๋ออ้อมกู้ฮอนไป แล้วเดินเข้าไป ทางห้องนอน

อยู่ด้านหลังของเขา ฉิงฮัวก็ตามเข้าไป

“โฮ่งโฮ่ง……. ตัวอ้วนท้วมเล็กๆวิ่งโผล่ออก

ด้านหลังของฉิงฮั่ว

มาทาง

คือเบลล่า มันส่ายหางอย่างมีความสุขแล้ววิ่งไปที่ เท้าของเฉิงเฉิง หลังจากโอนไปสองรอบ พอได้วิ่ง ไปด้านหน้าโซฟา เนื่องด้วยตัวของมันค่อนข้างที่ จะอ้วนท้วม ได้แต่เพียงใช้ขาหน้าทั้งสองพาดบน ที่ผ้ารองโซฟา แล้วจ้องมองหยางหยาง

ตั้งแต่นี้ตายมาถึงที่นี่ เฉิงเฉิงและหยางหยางรู้สึก ว่ามันขาดอะไรไปบางอย่าง แต่ก็นึกไม่ออกเสียที เมื่อได้เห็นเชี่ยกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงหน้าพวก

เขา เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าได้ลืมมันไว้ เฉิงเฉิงและหยางหยางมีจิตใจที่ยังเป็นเด็กมาก

รู้สึกผิดต่อมันมาก

สุนัข ก็เป็นสัตว์แบบนี้แหละ เจ้าของดีต่อมันมาก หน่อย มันก็จะตอบแทนเจ้าของมันเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า พันเท่า ไม่ว่าเจ้าของมันจะรวยหรือจน มันก็จะไม่หนีห่างติดตามไปตลอดเวลา หยางหยางกอดเชยไว้ถามว่า “เซี่ย พวกเราออกมา ทําไมไม่ตามพวกเรามาติดติด

“…” เมื่อได้ยินหยางหยางซึ่งเป็นเจ้าของตัว น้อยมันถาม เชี่ยก็ได้แสดงออกถึงความรู้สึกผิด บนใบหน้าออกมา

“อ่อ คุณชายน้อยทั้งสองเรื่องมันเป็นแบบนี้ ลุง เจอเบลล่าใต้เตียงนอนของพวกเธอ มันถูกหนีบ

ไว้ตรงนั้นก็เลยออกมาไม่ได้” ฉิงฮัวอธิบาย แท้จริงแล้ว ฉิงฮัวชายเป้หมิงโม่และเฟยเอ๋อรอด พ้นปลอดภัยแล้ว จากนั้นได้ยินเสียงสุนัขร้องอยู่ บนชั้นสอง ดังนั้นเขาจึงเสี่ยงตายขึ้นไปบนชั้น สองเพื่อช่วยเบลล่าออกมา

หยางหยางเห็นเซีย “เธอยังไม่รีบไปขอบคุณลุง ฉิง วอีก หากไม่ใช่เขา เธอได้เป็นฮอทดอกย่าง ไปนานแล้ว”

“โฮ่งโฮ่ง……. เบลล่าดีใจจนเห่าออกมาสองครั้ง แล้ววิ่งไปหาฉิงฮัว หัวอันเล็กๆใช้แรงดัน กระทุ้ง

ไปที่ขาของเขา เป้หมิงโม่ปลอดภัยกลับมา ก้อนหินที่แขวนไว้ใน

ใจของกู้ฮอนเสมือนตกลงบนพื้นแล้ว แต่ว่า นึกถึง ตัวเองที่ใช้คำรุนแรงกับเขาเมื่อสักครู่นี้ ตอนนี้ได้ พบเจอเขาอีกครั้งรู้สึกเก้อเขินยังไงไม่รู้ เป้หมิงโม่อุ้มเฟยเอ๋อแล้วอ้อมออกไปห่างกู้ฮอน เข้าไปในห้องนอน

แต่ไม่นานนัก ประตูห้องนอนก็ได้ถูกเปิดออกเปห มิงโม่ได้ยื่นหัวออกมา มองไปยังกู้ฮอนที่อยู่หน้า ประตู:”เธอยังทําหน้าชื่ออยู่ทําไม รีบเข้ามา” เสียงพูดที่เยือกเย็นเสมือนหยดน้ำแข็ง ทิ่มแทงเธอจนตัวหนาวสั่น นี่เขากำลังโกรธตัวเองใช่ไหม เธออดไม่ได้ที่จะย้มอย่างขมขื่น นี่เป็นสิ่งที่ตัวเอง หาเรื่องใส่ตัวใช่ไหม

“อ่อ…… จะรีบมาเดี๋ยวนี้” กู้ฮอนตอบไป หนึ่ง รีบ เดินไปที่ห้องนอน

หยางหยางส่งสายตาไปยังเฉิงเฉิง พูดด้วยเสียง เบาว่า “แม่ถูกพ่อเรียกเข้าไปแล้ว เขาและผู้หญิง น่าเกลียดคนนั้นจะแกล้งแม่ของเราหรือเปล่า”

เฉิงเฉิงส่ายหัว “ฉันคิดว่าพวกเขาคงไม่ทําอะไร แม่หรอก เธอดูไม่ออกเหรอ ป้าที่น่าเกลียดคนนั้น ดูเหมือนจะหมดสติไปแล้ว”

หยางหยางสีหน้าหมดหวัง หมดสติไปแล้วเหรอ ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้วสิ เป็นแบบนี้พ่อก็ สามารถแต่งงานกับแม่ได้แล้วสิ หลอกให้ฉันดีใจ ไป”

“หยางหยาง เมื่อกี้ตีเธอเบาไปหรือเปล่า ถ้ายังพูด มั่วแบบนี้ อยากโดนตีอีกรอบไหม ให้เธอจงจำไว้ กู้ฮอนจ้องมองหยางหยาง

หยางหยางตกใจแลบลิ้น หัวเล็กๆก็หดเข้าไป จาก นั้นก็ไม่กล้าพูดอีกเลย

กู้ฮอนเปิดประตูห้องนอนเบาๆ เห็นเพียงแต่เฟยเอ๋ อที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งห่างจากประตูไม่ไกลมาก นัก

เป่หมิงโม่ได้นำเสื้อผ้าสองตัวออกมาจากตู้ โยน ไปบนเตียง: เฟยเอ๋อสําลักควันหมดสติไปแล้ว เพิ่งเช็ดตัวให้เค้าหน่อย แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ด้วย”รอยอนเข้าไปในห้องนอน หยางหยางเงยหน้า

แล้วแอบมองไปทางห้องนอน ได้เช็คความ ปลอดภัยแล้วถึงมาแอบมาคุยกับเฉิงเฉิง “วันนี้แม่ เป็นอะไรไป อยู่ตรงหน้าฉันดูอย่างกับเสือ พ่ออยู่ ตรงหน้าพ่อกลายเป็นแมวซะงั้น ”

เฉิงเฉิงส่ายหัว “แม่ไม่ใช่กลัวพ่อ แต่เธอเข้าใจผิด

พ่อไปเลยรู้สึกผิด”

หยางหยางไม่พอใจ “เธอเห็นไหม เมื่อกี้พ่ออุ้มผู้ หญิงน่าเกลียดคนนั้นเข้ามา เขาทําไมไม่เห็นรู้สึก ผิดต่อแม่”

เสียงพูดพึ่งหยุดลง ประตูห้องนอนก็เปิดออก เป่ห

มิงโม่เดินออกมาจากข้างใน ในเวลานี้ สีหน้าของเป่หมิงโม่ดูไม่ค่อยดี เขามอง ดูเฉิงเฉิงไปพริบตาหนึ่ง พูดด้วยเสียงต่ำๆว่า “เป็น

มิงซิเฉิง ยังมาทำอะไรอยู่ที่นี่ ทำไมไม่รีบเข้านอน

ห้องนอนของเธออยู่ห้องทางโน้น”

พูดไปด้วย เขายกมือชี้ไปทางห้องฝั่งตรงข้าม

ห้องนอนที่เขาเดินออกมา

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” หลังจากที่เฉิงเฉิงตอบไป คําหนึ่ง ก็เดินไปทางห้องนอน เป้หมิงโม่พูดจบ ยังเห็นหยางหยางบนก้นยัง

ประคบน้ำแข็งอยู่

ในเวลานี้ มุมปากของเขายิ้มเล็กน้อย แต่ว่าก็หาย แว๊บไปในพริบตา

“ฉิงฮัว ก็พาเขาไปส่งในห้องนอนนั้น”

“ครับเจ้านาย” ฉิงฮัวตอบไปคำหนึ่ง ลุกขึ้นแล้ว เดินไปกี่ก้าวถึงตรงหน้าหยางหยาง “เจ้านายน้อย