ตอนที่ 159 เรื่องด่วนมาก2

ตอนที่ 159เรื่องด่วนมาก2

“ใครจะไปกล้าขโมยแสงอาทิตย์จากหยางหยางลูกน้อย กันล่ะ? แม่จะต้องไปจัดการคนนั้น!” หล่อนใจอ่อน ปลอบ ลูก “หยางหยางจะ รีบตื่นเร็ว ไปดูพ่อซิว่าเขายังอยู่บ้าน ไหม?”

“ครับ” หยางหยางขยี้ตา ค่อยๆลุกขึ้นจากตื่น มีอกำ โทรศัพท์ไว้แน่น

วิ่งเท้าเปล่าออกจากห้อง

กู้ฮอนยังได้ยินเสียงวิ่งปังปังของลูก

หยางหยางเหมือนนักสืบน้อย ค่อยๆไปหาในแต่ละห้อง “ห้องนั่งเล่นไม่มี ห้องนอนไม่มี ห้องรับแขกไม่มี…ห้องครัว ไม่มี ห้องน้ำไม่มีห้องอาบน้ำก็ไม่มี! เย้ ในบ้านไม่มีใครอยู่ จบการรายงาน!”

กู้ฮอนฟังเสียงดีใจของเด็กน้อยรู้สึกดีใจตามไปด้วย จากนั้นหล่อนคิดอะไรขึ้นมาได้ เหมือนกับว่าหยางหยางยัง ไม่ได้ไปหาอีกที่หนึ่ง “ระเบียง ลูกไปดูที่ระเบียงชมวิวซิ!”

หยางหยางถือโทรศัพท์วิ่งไปที่ระเบียงอย่างรวดเร็ว

จู่ๆกู้ฮอนได้ยินเสียงร้องของหยางหยาง “แงๆ” หล่อน ตกใจจนหัวใจเต้นรัว!

รีบพูดถาม: “ลูกเป็นอะไร?”
หยางหยางนิ่งไปสักพักจึงจะตอบกลับ “พ่อ…พ่อ…พ่อ

ตาย…แล้ว…แงงงงง”

กู้ฮอนตกใจจนสั่นไปทั้งตัว กลืนน้ำลายลง

“ตาย ตายแล้ว?”

กู้ฮอนวางสาย สีหน้าซีดเจื่อน

เฉิงเฉิงที่นั่งอยู่ด้านข้าง จับมือแม่ด้วยความเป็นห่วง เหมือนเขาได้ยินอะไรบางอย่าง “แม่ ใครตายหรือครับ? พ่อตายแล้วหรอ?”

“เฉิงเฉิง แม่ต้องรีบไปดู ลูกอยู่บ้านดีๆนะ”

“ไม่ แม่ ผมต้องไปด้วย!” เฉิงเฉิงส่ายหน้าเต็มแรง ด้วย สายตาอันมุ่งมั่นและเด็ดขาด “ผมจะต้องไปดูพ่อ!”

กู้ฮอนขมวดคิ้วแน่น มองลูกด้วยท่าที่จริงจัง ในเมื่อพ่อลูก มีความผูกพันกัน หล่อนก็อดใจอ่อนไม่ได้

อีกอย่างเกิดอะไรขึ้นกับเป๋หมิงโม่กันแน่ หยางหยางก็พูด

ได้ไม่ชัดเจน

เรื่องด่วนและร้อนมาก!

สุดท้าย หล่อนยอมใจอ่อน “โอเค! งั้นรีบไปเก็บของกับ แม่ เอาเสื้อที่แม่เคยซื้อให้ลูกกับหยางหยางไปด้วย”

“ครับแม่!”
เมื่อลงจากรถ มาถึงหน้าตึกเย่หยิ่งอีพิน

หล่อนหยุดครู่หนึ่ง เงยหน้ามองขึ้นไปบนตึกสูง สูด หายใจเข้าลึก จากนั้นกำที่ลากกระเป๋าเดินทางแน่น เดิน ตรงเข้าไปในตึก..

เพิ่งจะเดินเข้าไปในประตู เจอผู้จัดการยามที่ล็อบบี้ เป็น เพราะก่อนหน้านี้เป้หมิงโม่เคยพาหล่อนมาที่นี่ ดังนั้นเขาจึง ยืนตรง โค้งและพยักหน้าให้หล่อนอย่างมีมารยาท

หล่อนรู้สึกกระวนกระวายใจ แต่ก็ฝืนยิ้มให้เขา

หล่อนกวาดมองไปรอบๆมีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกที่ จากนั้น รีบลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในลิฟต์

ในลิฟต์ยังคงมีกล้องวงจรปิด

หล่อนเม้มปาก ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่แสร้งทำเป็น

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ตั้ง” เสียงดังขึ้น

ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก

หล่อนรีบลากกระเป๋าเดินทางเดินเข้าไปหน้าประตูบ้า

นพักเป็หมิงโม่ จากนั้นกดกริ่ง

คนที่ออกมาเปิดประตูคือหยางหยาง เมื่อเด็กน้อยเห็นแม่ น้ำตาไหลรินลงมา สะอื้น “ฮื่อ แม่…ฮื่อออ”

เพียงแต่เด็กน้อยตะโกนเรียก “แม่” ออกมา ก็ถูกกู้ฮอน

ปิดปากไว้

“ชู่ว! เรียกพี่สาว!” หล่อนค่อยๆมองไปภายในห้อง ไม่มีคนใช้สักคน

คงเป็นเพราะหลังจากที่โม่ไล่คนรับใช้สองคนนั้น ออกไปเมื่อคืน ก็ไม่ได้เรียกคนอื่นมาอีก หยางหยางยอมเชื่อฟังพยักหน้าลง หน้าตาของเขาเต็ม

ไปด้วยคราบน้ำตา คงเป็นเพราะถูกพ่อทำให้ตกใจกลัว

กู้ฮอนรู้สึกไม่สบายใจ รีบลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปใน

ห้อง

ยังไม่ทันได้เปลี่ยนรองเท้า หล่อนก็สวมรองเท้าส้นสูง เดินตรงไปที่ระเบียง

เห็นโม่นอนอยู่บนพื้นที่ระเบียง หลับตาแน่นิ่ง ข้าง ตัวของเขามีขวดเหล้าที่แตกอยู่หลายขวด ตัวของเขายังสวมชุดคลุมอาบน้ำของเมื่อคืนไว้อยู่

เสื้อผ้าสภาพหลุดลุ่ยคลุมไว้แต่จุดสำคัญ แผงหน้าอก ของเขาโผล่ออกมาข้างนอก ขาเรียวยาวทั้งสองข้างก็โชว์ เปลือยอยู่เช่นกัน หล่อนมองลงไปเห็นทุกอย่าง

ใบหน้าของหล่อนร้อนผ่าวขึ้นมาทันที!

ปวดตาเสียจริง เช้าขนาดนี้ยังต้องมาเห็นผู้ชายโป๊ เปลือย ทำไมคุณไม่ตายไปเลยจริงๆล่ะ? แต่ทว่า หล่อนก็โล่งอกไปเช่นกัน “ลูกจำ พ่อของลูกก็แค่

เมาหลับไป ไม่ได้ตายจริงๆ”

“ไม่ตายหรือครับ?” หยางหยางทำเหมือนไม่เชื่อ เดินเข้า ไปสะกิดที่นอนนิ่งอยู่สองครั้ง
ผู้ชายกามตัวสูงใหญ่ ตอนนี้ไม่ว่าจะสะกิดจะเรียกยัง ไง เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ!

หยางหยางแหย่พ่อจนทำให้กู้ฮอนตกใจ รีบอุ้มหยาง หยางขึ้นมา “เด็กลูกอยากจะให้พ่อโกรธจนตื่นขึ้นมาตี ลูกเหรอ?”

“ห์ ใครใช้ให้เขาทำให้ผมตกใจกลัวจนดูสิ นอนนิ่งเหมือนศพ”

“ชูว เบาหน่อย” กู้ฮอนเงยหน้ามองเขา และเหลือบมอง เป็หมิงโม่ หน้าคมเข้มของไอ้สารเลวแดงก่ำ ดื่มยังไงให้เมา ขนาดนี้ สมน้ำหน้า โดนลูกถีบ!

จากนั้นหล่อนหันไปอุ้มหยางหยางเดินไปที่ไฟ เปลี่ยนรองเท้า ยื่นมีข้างหนึ่งออกมาลากกระเป๋า เดิน เข้าไปในห้องของหยางหยาง…

ปั้ง!

ปิดประตู ล็อคให้แน่น

จากนั้นวางหยางหยางลง

คุณแม่ เป็นอะไร? พ่อยังนอนแผ่อยู่ที่ระเบียงนะ พวก เราไม่ช่วยไปจัดการหน่อยหรอ…หยางหยางพูดเหมือนจะ

เก็บขยะไปทิ้ง

“ไม่รีบหล่อนยิ้มพลางถอนหายใจ จากนั้นค่อยๆวาง กระเป๋าเดินทางลงบนพื้น

นิ้วมือของหล่อนค่อยๆรูดซิปออก ขณะที่กำลังเปิดกระเป๋าออก หยางหยางทำตาโตเบิกกว้างด้วยความตก

ตะลึง

“เห้ยยยยย..”