ตอนที่ 469 ความชั่วร้ายของหมอผี

“หึ ผู้หญิงเป็นสัตว์ที่ปลอมตัวเก่งที่สุดใน โลกจริง ๆ” หยางหยางถอนหายใจอย่างหนัก แล้วเกาหัวตัวเอง “อ่าวเฮ้ย แล้วไอ้พ่อนกล่ะ” “ยังอยู่ข้างหลัง ถูกหัวหน้าห้องคนนั้นจับตัวไว้ แล้ว” เฉิงเฉิงหายใจเร็วมาก “หา?” หยางหยางตกใจมาก “ไอ้หัวหน้าห้อง คนนั้นรสนิยมแย่จริง ๆ เลยนะ แม้ตาแก่ไอพ่อ นกของผมยังไม่ยอมปล่อยเลย

..” เฉิงเฉิงยักไหล่แล้วพูด “พูดงี้ระวังพ่อ ได้ยินแล้วนายจะซวยนะ”

“มันก็จริงอยู่แล้วนี่นา แต่ก็ช่างเหอะ ไอ้ หัวหน้าห้องคนนั้นก็คู่กับตาแก่ได้อยู่ ไม่งั้น หนุ่มน้อยรูปหล่อหน้าเข้มอย่าข้าแบบนี้ ให้ไป

สนใจเธอคงไม่ถูกต้องหรอก”

“เฉิงเฉิงชักสีหน้าน่าเบื่อ ไร้คําบรรยาย

กับเขาจริง ๆ

“กรอก ๆ …… “ท้องของหยางหยางเริ่มส่ง

เสียงประท้วงออกมา ทันใดนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมา แล้วใช้จมูกน้อย ๆ นั้นพยายามดมกลิ่น “เอ๋ นายได้กลิ่นอะไร ไหมเนีย กลิ่นเหมือนน่องไก่ทอดเลยแหะ…….

เฉิงเฉิงยังคงชักสีหน้าน่าเบื่อ “นายหิวจนเวียน หัวไปแล้วมั้ง ที่นี่ในวัดนะ จะมีน่องไก่ทอดได้

ไง”

หยางหยางไม่ได้สนใจอะไร เหมือนจมูกสุนัข ดมหากลิ่น แล้วเดินไปข้างหน้า……..

เมื่อเดินไปไม่ไกลมากนัก หยางหยางได้เลี้ยว เข้าซอยเล็ก ๆ ซอยหนึ่ง

เดิมทีที่นี่เป็นช่องทางเดินระหว่างสองวัด แต่ นานไปผู้คนแถวนี้ได้มาวางขายของกันที่นี่ ดัง น้นซอยเล็ก ๆ นี้ก็กลายเป็นถนนคนเดินไปแล้ว ในนี้นอกจากจะขายเครื่องประดับทุกชนิดที่ เกี่ยวกับพุทธศาสนาแล้ว ยังมีของกินให้ชิม มากมาย

“ว้าว สุดหล่อคนนี้ รบกวนหยุดเดินสักครู่ครับ” หยางหยางหันไปมองอย่างสงสัย แล้วเห็นลุง หัวล้านคนหนึ่งนั่งอยู่บนก้อนอิฐ ในมือข้าง หนึ่งของเขาถือถุงบรรจุกระบอกสูบฝิ่นที่ทํามา จากไม้และทองแดง

พื้นตรงหน้าเขาปูด้วยกระดาษสีเหลืองสกปรก แล้วสี่มุมของกระดาษนั้นมีก้อนหินวางทับไว้ บนกระดาษวาดด้วยลวดลายที่แปลกประหลาด แต่มีตัวหนังสือสองตัวที่หยางหยางอ่านออก

(ดูดวง)

“ว่าไง” หยางหยางตอบอย่างไม่เกรงใจ เพราะ ณ เวลานั้น เขาหิวจนมือไม้สั่นไปหมด แล้ว จะมีเวลามาสนใจใครได้ไง

“เฮอ ๆ ไม่ทราบว่าหนูน้อยสนใจดูดวงสัก หน่อยไหมครับ

“มันคืออะไรเหรอ” เพราะหยางหยางโตที่ อเมริกา ไม่เคยได้ยินว่าดูดวงคืออะไรด้วยซ้ำ ลงหัวล้านหัวเราะ “มันเป็นการทำนายว่า อนาคตของนายจะเป็นยังไง โชคชะตา และ ภรรยาทนายจะแต่งงานด้วยในอนาคตจะเป็น อย่างไร……

“ภรรยาเหรอ” หยางหยางเหลือบมองอย่างน่า สงสัย “แบบนี้คุณก็ทำได้เหรอ” “หึหึ แน่นอนสิครับ ตั้งแต่มนุษย์อย่างเราเกิด มา ทุกอย่างก็ล้วนมีเวลาที่ตายตัวแล้ว ที่เรียก กันว่า ชีวิตเราอะไรจะเกิดมันต้องเกิด อะไรที่ ไม่เกิดมันก็ไม่มีทางได้เกิดขึ้น และทุกอย่าง สรุปสั้น ๆ คําเดียวก็คือ ‘ชีวิต’ ทุกอย่างโชค ชะตาได้กำหนดเอาไว้แล้ว…

” หยางหยางเหลือบมองไปที่หน้าของลุง หัวโล้นคนนั้น ขี้เกียจฟังเรื่องไร้สาระของเขา อีก แล้วสายตาหยางหยางหันไปจ้องแพนเค้ก ที่อยู่ข้างลุงหัวโล้นนั้น แพนเค้กนึ่งผลไม้สี ทองกลิ่นหอมเย้ายวน “นี่ คุณลุง ซื้อให้ผมกิน ชิ้นหนึ่ง ผมจะยอมดูดวงกับลุง

.” แสงวิบวับสองผ่านดวงตาของลุงหัวโล้น

” น้น “ตกลง

หลังจากนั้นไม่นาน หยางหยางรับขนมเค้ก

ร้อน ๆ นั้นมาแล้วนั่งลงข้างลุงหัวโล้น กำลังจะ

ถูกเฉิงเฉิงที่ไล่ตามมาดึงเขาออกไป……

“เฮ้ย…..ร้อม ๆ ……..เย็น ใจเย็น…….. หยาง

หยางถอแพนเค้กไว้แล้วพูด เฉิงเฉิงเหลือบมองไปที่ลุงหัวโล้นนั้น แล้วพูด กับหยางหยาง “นายตาสว่างหน่อยได้ไหม มี ของฟรีในโลกซะที่ไหนเล่า เขาเป็นตาแก่

หมอผีชัด ๆ

หยางหยางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขย่าแพน เค้กในมือของเขา “ก็กินฟรีมื้อเที่ยงนี้เสร็จ แล้วแค่ไปฟังตาแก่นั้นพูดเรื่องไร้สาระ ไม่เห็น เสียหายอะไรเลย”

“ดูดวงฟรีแล้วเลี้ยงนายกินแพนเค้กด้วย มันมี ที่ไหนเล่า ” เฉิงเฉิงพูดไปเหลียวมองลุงหัว

โล้นนั้นไป

ลุงหัวโล้นหรี่ตามองแฝดตัวเล็กของคนนี้ กว่า ปลาจะมาติดเบ็ดไม่ง่ายเลย อย่ามาทําพัง

เชียวล่ะ

จากนั้น เขาแกล้งไอออกเสียงเล็กน้อย แล้ว นํากระบอกฝิ่นนั้นแนบไว้ที่เอว ต่อมา

เขาหลับตาลงแล้วท่องคาถาแปลก ประหลาดสักพัก ทันใดนั้นเขาลืมตาแล้วจ้อง หน้าเฉิงเฉิงและหยางหยางไว้ “ฉันทํานาย ออกแล้ว นายสองคนอายุเจ็ดขวบ ถึงแม้จะ เป็นแม่คนเดียวกัน แต่คนหนึ่งเติบโตใน ครอบครัวที่ยากจน อีกคนเติบโตในครอบครัวที่

ร่ำรวย”

“อ้าวเฮ้ย” หยางหยางแทบสําลัก เขาตกใจ ไม่ คิดว่าลุงหัวโล้นคนนี้จะทายถูก

เฉิงเฉิงทำหน้าประหลาดใจ แต่ไม่นานเขาก็ รู้ทันลุงคนนั้นได้อย่างรวดเร็ว

ความจริงแล้ววิธีแยกแยะเฉิงเฉิงกับหยาง หยางนั้นไม่ได้ยากอะไรเลย คนหนึ่งสวมใส่ ชุดสูทราคาแพง รวมถึงมีบุคลิกภาพที่ เรียบร้อยอ่อนโยนดูเป็นสุภาพบุรุษไม่น้อย ส่วนอีกคนสวมชุดสบาย ๆ เรียบง่าย มีบุคลิกที่ เข้าหาคนง่าย ซึ่งดูไม่ออกเลยว่าเป็นลูกของ ตระกูลมหาเศรษฐี

“ดูจากการแต่งตัวของพวกผม ใครก็ทายออก ได้เหมือนกัน” เฉิงเฉิงแสดงสีหน้าดูถูกเล็ก น้อย

ลุงหัวโล้นหัวเราะอย่างมีเลศนัย แล้วพูดต่อ แต่นายสองคนถูกแยกกันอยู่ตั้งแต่เด็กแล้ว อย่างน้อยห้าปีขึ้นไป คนหนึ่งอยู่กับพ่อ ส่วน อีกคนอยู่กับแม่”

หยางหยางรู้สึกอึ้ง “เรื่องนี้ลุงยังทายออกด้วย

เหรอ”

ลุงหัวโล้นหัวเราะ ‘แฮะ ๆ แล้วมองดูสองแสบ

น้นอย่างได้ใจ

“มีอีกมั้ย ๆ” หยางหยางเริ่มสนใจเขา แล้วถาม

ลุงหัวโล้นหยุดหัวเราะทันที แล้วยื่นหน้า เข้าไปกระซิบพูด “แล้วก็ ดวงชะตาของพ่อแม่ พวกนายนั้น ชีวิตนี้จะไร้วาสนาต่อกัน เขาจะ

ไม่ได้อยู่ด้วยกัน นี่เป็นชะตาลิขิตแล้ว อีกอย่าง

นายสองคนจะมีแม่เลี้ยงด้วย

“โม้บ้าอะไรวะ” เมื่อหยางหยางได้ยินแล้ว เหวี่ยงแพนเค้กที่เพิ่งกัดไปคำเดียวลงพื้น อย่างแรง “ลุงนั่นแหละจะมีแม่เลี้ยง ทั้งบ้าน ของลุงมีแต่แม่เลี้ยง

“เฮอ ๆ ฉันก็แค่พูดเรื่องจริงตามตำรา” ลุงหัว

โล้นแสดงสีหน้าที่มั่นใจ

เฉิงเฉิงหริตาเล็กลง แล้วถามอย่างสงสัย “แล้วคุณว่า แม่เลี้ยงของพวกผมจะเป็นคน แบบไหนล่ะ”

ลุงหัวโล้นแสร้งท่าตัวอย่างล้ำลึก จากนั้นค่อย ๆ มายคําพูดออกมา “แม่เลี้ยงของพวกนาย

ไม่ใช่คนธรรมดาหรอก เธอจะต้องเป็นผู้หญิง ที่โดดเด่นและเป็นที่จับตามองของผู้คนอย่าง แน่นอน”

หยางหยางเกาหัวอย่างหงุดหงิด “โม้บ้าอะไร อีก ต่อให้ไอพ่อนกของผมจะแต่งกับแม่เลี้ยง คนใหม่ เธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่แน่นอน” ณ ขณะนั้น…….