ตอนที่ 137 ชีวิตเหมือนละคร2

วันเวลาในบาร์เซโลนาที่ผ่านมา มันเหมือนกับ ความฝัน

นี่สินะ ที่เขาเรียกว่า ชีวิตก็เหมือนละคร

เขาแสดงเป็นคนที่อ่อนโยน ส่วนเธอก็แสดงเป็น คนที่ง่ายๆ

ในฉากนั้น เธอได้ต่อสู้ไปกับเขา

ถ้าเป็นเรื่องจริง มันจะดีสักแค่ไหนนะ เธอคิดไปก็ลูบสร้อยคอของเธอไป ทุกอย่างมันเป็นแค่ความฝัน พวกเขาทั้งคู่ต้องกลับ ไปยังจุดเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งสินะ

ของเล่นก็เป็นแค่ของเล่นอยู่วันยังค่ำ

กู้ฮอน กู้ฮอน เธอมีคุณสมบัติอะไรถึงคิดแบบนั้น

ฝันเฟื่องจริงๆ

หลังจากเธอคิดอย่างงั้น เธอก็โบกมือขึ้นเรียก

แท็กซี่

แต่อยู่ดีๆก็มีเสียงนุ่มทุ้มดังมาจากด้านหลัง

“ฮอน”

มือของเธอสั่นเทาเมื่อได้ยินเสียงนั้น
เสียงที่อบอุ่นนั้น…. เล่นเอาตัวเธอแข็งที่อ และไม่

กล้าหันไป

เธอไม่อยากเจอเขา

“ฮอน! รอก่อน!”

เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับมือของเธอที่ถูกคนต้น เสียงดึง

พอเธอเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาสะดุดตานั่น..

ร่างกายของเธอก็สั่นเทา

“ยี่เฟิง.” เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่แข็งที่อ

ไม่นึกเลยว่าเธอจะได้พบเขาในสถานการณ์แบบนี้

ผู้ชายคนนี้คือคนที่ผ่านเข้ามาในช่วงชีวิตวัยรุ่น ของเธอ เขาดูหล่อและสูงขึ้นกว่าเมื่อห้าปีก่อนที่เธอ เจอเขาครั้งล่าสุด

“ทำไมเธอมาอยู่นี่คนเดียวล่ะ พึ่งกลับจากต่าง ประเทศมาหรอ”

เสียงนุ่มทุ้มของเขาทำให้หัวใจเธอชุ่มชื้น

เขาเหมือนเมื่อห้าปีก่อนเลย สุภาพ นุ่มนวล ไม่เคย ทำตัวเป็นคนแปลกหน้ากับเธอ และไม่เคยหลอกลวง เธอเลย

คำพูดของเขาล้วนเต็มไปด้วยความห่วงใยและ จริงใจ
พอเธอได้ยินคำถามนั้น เธอก็อีกอักพูดไม่ออก เธอไม่อยากให้เขาลำบากใจเลย

“ยิ้ม ฉันพึ่งกลับมาน่ะ…” เธอตอบพร้อมกับยิ้มเบาๆ “ยี่เฟิง! ฉันไม่ได้เจอนายมานานมาก นายมาทำอะไรที่

นี่”

เขาเลิกคิ้วด้วยความเศร้าเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยน กลับมาเป็นยิ้มให้เธอเบาๆ

“ฉันไม่ได้เจอเธอมานานมากเลย แล้วก็เห็นได้ว่า เธอก็ไม่อยากจะเจอฉัน” เขาพูดด้วยความขมขื่น

พอเธอได้ยินอย่างนั้น เธอก็รู้สึกแย่ แล้วเธอก็รีบ เปลี่ยนเรื่องทันที “ฮ่าๆ …. นายเป็นยังไงบ้าง จะไปต่าง ประเทศหรอ ฉันทำให้นายขึ้นเครื่องช้ารึเปล่า…”

ขณะที่เธอพูด เธอก็จับกระเป๋าของเธอไปด้วย เหมือนพร้อมที่จะออกจากตรงนั้นตลอดเวลา…

ไม่ ไม่ได้ เธอไม่ควรจะเจอยี่เฟิงในตอนนี้

“ฮอน” แต่เขาจับข้อมือเธอแน่น “ฉันพึ่งกลับมา จากอเมริกา แล้ววันนี้ฉันต้องไปเมือง S เพื่อจัดการบาง อย่าง”

เธอขยับปลายนิ้วเบาๆ สายตาเธอเย็นเยือก เธอ ไม่รู้จะสู้หน้าเขาได้ยังไง “อ๋อ..”

“อ๋ออะไร” มือของเขาจับข้อมือของเธอแน่นขึ้น โดยไม่รู้ตัว ผิดกับเสียงของเขาที่ยังคงนุ่มทุ้มอยู่
“ฮอน ไม่ได้เจอเธอมาห้าปีแล้วนะ เธอไม่มีอะไรจะพูด กับฉันจริงๆหรอ”

ยิ่งเธอเห็นหน้าเขา เธอก็ยิ่งรู้สึกละอายใจ

สายตาของยี่เฟิง แม้จะผ่านมาห้าปีแล้ว แต่ยังคง ใสซื่อเหมือนเดิม

ส่วนเธอ… ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้น

“ไม่ใช่อย่างนั้น…เธอตอบพลางกัดริมฝีปากตัว เอง เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองตาเขา “ฉันแค่แปลกใจ เฉยๆน่ะ..”

“ที่บังเอิญเจอฉันน่ะเหรอ แต่ฉันไม่แปลกใจเลย นะ!” ยี่เฟิงพูดอย่างหนักแน่น จนเธอต้องมองเขา “เพราะฉันรู้ว่ายังไงเราก็ต้องเจอกันอีก ไม่ว่าจะผ่านไป กี่ปี เธอก็ยังอยู่ในใจฉันเสมอเลยนะฮอน”

จึก

ใจของเธอเหมือนถูกบางอย่างที่มแทง

ด้วยความตกใจ เธอเลยเผลอสะบัดมือออกจาก มือของเขา “ยี่เฟิง.. ฉันดีใจนะที่ได้เจอเพื่อนเก่าอย่าง นาย ฉันเป็นห่วงนายมากเลย… อดีตเพื่อนร่วมห้อง”

“ฮอน!” เขาเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ ก็ไม่ได้พูดออกไปพร้อมกับปล่อยมือเธอแล้วยิ้มเบาๆ “เธอคิดถึงฉันใช่ไหมล่ะ ห้าปีที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง”

“ก็โอเคนะ…” เธอพูดไม่ออก
ถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่น เธออาจจะยิ้มแล้วพูดออกมา อย่างง่ายดายว่าชีวิตห้าปีของเธอมันยากลำบากแค่ ไหน และดีแค่ไหน ที่เธอมีลูกชายที่อยู่เคียงข้างเธอ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ายี่เฟิง เธอกลับพูดอะไรไม่ออก

หลังจากที่ยี่เฟิงเงียบไปสักพัก เขาก็พูดด้วยท่าที ที่สบายๆขึ้นมา “แต่ฉันไม่ค่อยโอเคเลย”

“หา” เธอแปลกใจ

เขายิ้มอย่างขมขื่น “ฮอน ฉันไม่โอเคเลยที่ตลอด ห้าปีที่ผ่านมานี้ไม่มีเธอ”

เธอช็อก

“อย่าพูดแบบนี้สิ.. ที่ฟัง.” เธอพูดเสียงขุ่น

เขาเอามือขึ้นปัดผมที่ปรกหน้าเธอพร้อมกับพูด “แต่ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่ามันจะต้องดีขึ้น…”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงประกาศจากสนามบินขึ้น “ผู้ โดยสารเที่ยวบิน CZ5263 ที่จะไปเมือง S กรุณา เตรียมขึ้นเครื่องที่เกท 28 ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

“อ่า… เที่ยวบินนายนี่นา”

“อิ้ม” เขาตอบหน้าวิ้งๆ e

“งั้น …. นายไปเถอะ เดี๋ยวตกเครื่องนะ” เธอรีบพูด เพราะกลัวเขาจะตกเครื่องจริงๆ