ตอนที่ 151 ตามไปช่วยลูกที่บ้าน2

หล่อนเดินผ่านคนรับใช้คนนั้นไป จากนั้นเดินเข้าไปใน บ้านพลาง พูดพลางไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง “สบายใจ ได้ ถ้าเจ้านายของพวกเธอไม่พอใจหรือลงโทษอะไร ฉัน รับให้แทน”

สายตาอันสดใสแวววาวกวาดมองไปรอบห้องนั่งเล่น แต่ หยางหยางไม่อยู่ที่นี่

จากนั้นหล่อนก็เดินไปที่ห้องน้ำ

“ป้าเอามือออกไปจากผมนะ ผมบอกแล้วไงว่าไม่อยาก อาบน้ำ!อย่าถอดเสื้อผมสิ ของลับของผมป้ามองได้งั้นเห รอ นี่ถือเป็นของล้ำค่าไว้ให้ผู้หญิงในอนาคตของผมเชียว นะ!”

เมื่อหยางหยางพูดจบ ได้ยินเสียงดัง “แกรัก” ประตู

ห้องน้ำถูกเปิดออก

ภาพที่กู้ฮอนเปิดมาเห็น หยางหยางกำลังเปลือยโป๊ ดึง กางเกงไว้ ไม่ยอมให้พี่เลี้ยงถอดออก

เมื่อพี่เลี้ยงเห็นกู้ฮอนตกใจตะลึงทันที

หยางหยางขมวดคิ้ว เมื่อเห็นกู้ฮอน เขาฉีกยิ้มขึ้นด้วย ความสดใส

“แม่”

เขาเอ่ยปากเรียกแม่ แทบจะทำให้กู้ฮอนตกใจจนแทบเป็นลม!

“แม่อะไรกันล่ะ! เด็กน้อยพูดจาตามใจปากไม่ได้นะ โดย เฉพาะไม่สามารถเรียกทักทายคนอื่นว่า แม่! ” กู้ฮอนแสร้ง ทำเป็นตำหนิเขา แอบขยิบตาให้หยางหยาง

หยางหยางเข้าใจขึ้นมาทันที ยิ้มตาหยี จากนั้นมองไปที่ พี่เลี้ยงด้วยความเคียดแค้นใจ “ผมจะพูดว่า แม่เจ้า! ผม บอกแล้วไงว่าอย่ามาถอดกางเกงผมอ่ะ!”

พี่เลี้ยงตกใจ “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณคือ?”

กู้ฮอนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร “อ้อ ฉันเป็นเพื่อนของคุณเป่ห มิงค่ะ”

ในขณะเดียวกันนั้น มีเสียงแหบแห้งเย็นชาดังมาจากด้าน หลังของหล่อน “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

หล่อนตกใจเสียวสันหลังวาบ

คนรับใช้กับพี่เลี้ยงรีบโค้งให้ พูดขึ้น “คุณเป่หมิง”

ยักคิ้วขึ้นด้วยความเย็นชา เดินตรงไปที่ห้องน้ำ อ้อมไปยืนตรงหน้ากู้ฮอน มองต่ำลงมาจ้องไปที่หล่อน ราวกับขู่เข็ญบังคับ บอกมา คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

กู้ฮอนเหลือบมองเขา นึกถึงตอนที่เขาใช้กำลังทำกับ หล่อนในหล่อนอย่างโหดเหี้ยม หล่อนตัวสั่นขึ้นมาทันที

แต่เพื่อลูกชาย หล่อนต้องจำยอมอดทนไว้

“อ่อ ฉันเอาเสื้อคลุมมาคืนให้คุณ” หล่อนยกชุดสูทในมือ ขึ้นมา ก่อนหน้านี้ที่เขาทิ้งหล่อนจากรถ โยนเสื้อคลุมนี้มาปิดคลุมตัวหล่อน แม้ว่าเหตุผลนี้จะดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่ นัก แต่มันก็เป็นเพียงเหตุผลเดียวที่หล่อนจะสามารถเข้ามา ในบ้านได้

หล่อนด่าตัวเองอยู่ภายในใจ กู้ฮอนนะกู้ฮอน เธอทำตัว ให้ดูมีเกียรติกว่านี้หนอยไม่ได้หรือไง?

เขามองด้วยสายตาประหลาดใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากที่ทำร้ายหล่อนไปขนาดนั้น หล่อนยังจะกล้ามาคืนเสื้อถึงบ้านเขาด้วยความนิ่งเช่นนี้!

เขาหรี่สายตามองหล่อนด้วยความเหลือเชื่อ แต่ก็ยังจ้อง หน้าหล่อนด้วยความนิ่งขรึม

“ผมกลายเป็นเพื่อนคุณตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมผมถึงไม่รู้ เลย?” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเย่อหยิ่งโอหัง “ผมไม่ขึ้นเตียง กับเพื่อนหรอกนะ!”

กู้ฮอนหน้าซีดเจื่อนทันที!

จิกเล็บไปที่ฝ่ามืออย่างแรง จึงจะสามารถอดกลั้นไม่ให้ เดินเข้าไปตบหน้าเขาได้

“ไม่อย่างนั้นล่ะ? หรือคุณเปหมิงจะให้ฉันบอกพวกคนใช้

ของคุณ ว่าฉันเป็น ของเล่น ของคุณงั้นเหรอ?”

ของเล่น หล่อนเพียงแค่พูดทำรูปปาก แต่ไม่ได้ส่งเสียง ออกมา

เขาทำท่าทีฮึดฮัด ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย “ทำไมจะไม่

ได้? อีกทั้งยังเป็น.”
เขาสวนกลับหล่อน ทำปากพูดขึ้นแบบไม่ออกเสียง “ของ เล่นบนเตียง!”

“เป่หมิงโม่” กู้ฮอนตวาดเรียกชื่อเขา สีหน้าแดงจัดด้วย ความโกรธ

หล่อนโกรธ จัดกัดฟันแน่นน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมี หยางหยางกับคนรับใช้ยืนอยู่ตรงหน้า

บรรยากาศภายในห้องน้ำเริ่มแย่ลง!

หยางหยางรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงคิดวิธีปกป้องแม่ เขา ผลักพี่เลี้ยงออก รีบดึงกางเกงขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อย วิ่งไป กอดขากู้ฮอน ออดอ้อนหล่อนด้วยเสียงเด็กน้อย

“ว้าว พี่สาวสวยจังเลย! พ่อ พี่สาวคนนี้เป็นคนที่เฉิงเฉิง จ้างให้มาเป็นพี่เลี้ยงคนใหม่รึเปล่าครับ? ผมจองนะ…

หยางหยางใช้น้ำเสียงออดอ้อนพูดขึ้นเช่นนี้ ทำให้ทุกคน ต่างพากันตะลึงไปทันที!

หลังจากที่คนรับใช้และพี่เลี้ยงตกใจตะลึง ทุกอย่างก็ กลายเป็นเรื่องขำขัน แทบอยากจะให้พี่เลี้ยงคนใหม่มา ทำงานแทนพวกหล่อนตอนนี้เลย เพราะคุณชายเฉิงเฉิงคน นี้ช่างเอาใจยากเหลือเกิน

เป็หมิงโม่หันไปมองด้วยสีหน้านิ่งขรึม

กู้ฮอนตกใจชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นหันลงมามองลูกชาย ที่กอดขาอยู่ด้วยความชื่นชม แสร้งพูดด้วยน้ำเสียงตื่น ตกใจ “เปหมิงโม่ ลูกชายคุณเหรอ? โอ้โห หน้าตาน่ารัก น่าชังจังเลย”
หล่อนยิ้มและก้มลงมา อุ้มเด็กน้อยมากอดไว้ในอ้อมอก ในที่สุดหล่อนก็ได้กลิ่นหอมของลูกชาย รู้สึกอิ่มใจขึ้นมา

ทันที

หล่อนหยิกแก้มนุ่มนิ่มของลูกชาย สายตานั้นบอกเป็น นัยว่า : เด็กน้อยนี้ กล้าเรียกพี่สาวได้ไงกัน

หยางหยางยิ้มอย่างมีความสุข ส่งสายตากลับให้แม่ : อิอิ ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานก็เรียกพี่สาวทั้งนั้นแหละ

ขณะที่แม่ลูกกำลังเล่นหยอกล้อกันไป เป่หมิงโม่พูด แทรกด้วยน้ำเสียงเย็นชาอันเหลือทน “ทำไมกัน วันนั้นพวก เธอสองคนก็เคยเจอกันแล้วไม่ใช่หรือไง?”

คำพูดของเขา ราวกับสายฟ้าผ่าลงมาระหว่างกลางแม่

ลูก

กู้ฮอนชะงักไปทันที หยางหยางก็สั่นตามไปด้วย

ย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างบ้านหล่อนวันนั้น เป็หมิงโม่บอกว่าจะไปทานอาหารเย็นที่บ้านหล่อน แต่กลับ บังเอิญเจอหยางหยางโดยบังเอิญวันนั้นหยางหยางทำผม ทรงพลุระเบิด ใส่แว่นดำอันใหญ่ ตอนที่กำลังคุยกับลุงสาม กลับถูกเป่ยหมิงโม่จับได้เสียก่อน!

จริงๆเลย ช่างมีพิรุธ แค่พูดโกหกก็มีพิรุธเต็มไปหมด

“อ๋อ” กู้ฮอนรีบตอบกลับ หัวเราะเสียงดัง “ถ้าคุณไม่พูด ฉันก็ลืมไปแล้ว วันนั้นลูกชายของนายเหมือนลูกไก่เลย ไม่ เหมือนวันนี้ที่ดูหล่อเท่ห์น่ารักน่าชังแบบนี้ นี่ฉันแทบจะจำ ไม่ได้เลยนะเนี่ย”
หยางหยางหัวเราะจนหน้าเกร็งไปหมด กรอกตามองบน โซ่หล่อน ไม่มีรสนิยมเหมือนพ่อเลย มาบอกว่าผมพลุ ระเบิดของเขาเหมือนขนลูกไก่!