“ฉันรู้จักเฟยเอ๋อเป็นอย่างดี เฟยเอ๋อเฝ้ารักโม่ มานานหลายปีขนาดนี้แล้ว ก็ต้องรักลูกๆของเขาด้วย อย่างแน่นอน เฟยเอ๋อจะต้องใช้ทุกวิถีทาง เพื่อทำให้ ลูกชายทั้งสองของเธอยอมรับในตัวเฟยเอ๋อ! อีก อย่าง สภาพร่างกายของเฟยเอ๋อก็ไม่เอื้ออำนวยให้มี ลูกได้แล้ว พอถึงตอนนั้น เธอคิดเหรอว่าเฟยเอ๋อจะ ยอมให้ลูกๆมาอยู่กับเธออยู่ไหม?”

สายตากู้ฮอนมีแววหม่นลงพร้อมจ้องมองซูยิ่ง หวั่น “คุณบอกว่าเฟยเอ๋อมีลูกไม่ได้?”

“จะว่าแบบนั้นก็ได้! เพราะเธอได้รับบาดเจ็บ จากเหตุการณ์ไฟไหม้เมื่อ12ปีก่อน! หลายปีมานี้ก็ยัง คงรักษาด้วยการปลูกถ่ายผิวหนัง ศัลยกรรมและพัก ฟื้นมาโดยตลอด จนอยู่ในสภาพที่เห็นอย่างทุกวันนี้! ตอนนี้ เธอก็สมดังใจหวังแล้ว เพราะชายหนุ่มอันเป็น ที่รักของเธอ ไม่รังเกียจในรูปร่างหน้าตาของเธอไม่ พอ ยังจะแต่งงานกับเธออีก เธอคงจะตอบแทนความ ที่โม่มีให้ต่อเธอด้วยการ ดีกับลูกชายของเขาให้ มากขึ้นอย่างแน่นอน! จนถึงขั้นแย่งลูกของแกมาเป็น ลูกของตัวเองเลยก็เป็นได้!” ซูยิ่งหวั่นหรี่ตาลงอย่าง ได้ใจ พร้อมสาธยายถึงคนที่เธอคุ้นเคยอย่างเฟยเอ๋ อ ราวกับว่าเฟยเอ๋อไม่ใช่เพื่อนรักของเธอ แต่เป็น ศัตรูของเธอต่างหาก!

เธอเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดน่ากลัวแบบไหนกัน

นะ?
ซูยิ่งหวั่นนิ่งงันไป ก่อนจะพูดต่อว่า “แต่ฉันไม่ เหมือนกัน! ถ้าอีกหน่อยฉันแต่งงานกับโมแล้ว ฉันไม่ เพียงแต่ฉันไม่เอาลูกชายของเธอ ฉันยังจะต้องรีบ ให้ลูกชายของเธอกลับไปอยู่กับเธอโดยเร็วที่สุด เพราะฉันมีลูกเองได้!”

กู้ฮอนมองใบหน้าอันสวยงามของซูยิ่งหวั่นผู้ เย่อหยิ่ง ด้วยสายตาที่เย็นชา บนโลกนี้ มีผู้หญิงบาง คนที่ยิ่งสวยจิตใจยิ่งชั่วร้าย

ซูยิ่งหวั่นก็คงจะเป็นผู้หญิงประเภทนี้ล่ะมั้ง!

กู้ฮอนหรี่ดวงตาแวววาวของเธอ มองดูซูยิ่ง หวั่นอย่างพินิจพิจารณา

เธอเม้มปากตอบอย่างถากถาง

“ซูยิ่งหวั่นคะ ต้องขอบคุณมากๆนะคะ ที่บอก เรื่องนี้ให้ฉันได้รู้ ! แต่ ไม่ว่าเป่หมิงโม่จะแต่งงานกับ ใครก็ตาม ฉันก็เชื่อมั่นในตัวลูกชายของฉัน! พวกเขา นับฉันเป็นแม่คนเดียวเท่านั้น!”

ซูยิ่งหวั่นตกตะลึง จ้องกู้ฮอนตาเขม็ง “ความ หมายของเธอก็คือ จะไม่ยอมร่วมมือกับฉันเหรอ?” กู้ฮอนยักไหล่และปรายตามองซูยิ่งหวั่น “ถึง

ฉันจะรู้สึกว่าเธอกับเป้หมิงโม่เป็นคู่ที่เหมาะสมกัน

มาก แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะช่วยเธอนะ!”

เขาสองคนคือคู่หญิงร้ายขายเลว! ไม่เหมาะ สมกันเหรอ?

“กู้ฮอน! เธอไม่อยากแย่งลูกชายของเธอคืน มาจริงๆเหรอ? เธอช่วยฉันก็เหมือนได้ช่วยตัวเองนะ!” ซูยังหวั่นโกรธจนหน้าเขียว “ฉันรับปากเธอว่า ขอแค่ไม่กลับมาหาฉัน ฉันจะทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ เขาสละสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกชายของเธอให้ได้ เธอ คิดว่าไง?”

สายตาของกู้ฮอนลูกวาว ยกมือเสยผมตรง ขอบหน้าผากพร้อมยิ้มกริ่ม “ฟังดูเป็นการร่วมมือที่ ไม่เลวเลย……

ใบหน้าหมองหม่นของซูยิ่งหวั่น เริ่มเผยแวว ปีติ แสดงว่า เธอยอมตกลงแล้ว?”

“หึ สมกับที่เป็นนักแสดงจริงๆ ! เปลี่ยนอารมณ์ ได้เร็วจริงๆ….. กูฮอนมองดูสีหน้าสวยงามของซูยิ่ง หวั่น ที่เปลี่ยนไปราวกับฟ้าหลังฝนแล้วยิ้มอย่างระอา “แต่ว่า คุณสุคิดผิดไปเรื่องหนึ่งนะ! นั่นก็คือ ถึงคน อย่างกู้ฮอนจะแย่งลูกชายกลับมา ก็ต้องใช้วิธีที่ใส สะอาดค่ะ!”

ความหมายก็คือ เธอไม่อยากไปคลุกคลีกับ คนอย่างซูยิ่งหวั่น!

ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอไม่เชื่อว่าซูยิ่งหวั่นจะ

สามารถทำให้เป่หมิงโม่ ยอมปล่อยลูกชายมาให้เธอ ได้!

เพราะแม้แต่แม่บังเกิดเกล้าของลูกๆยังทำไม่ ได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับซูยิ่งหวั่น! ซูยิ่งหวั่นโกรธจนหน้าดำหน้าแดง!

“กู้ฮอน อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!” เธอขบ เขี้ยวเคี้ยวฟันโกรธจนตัวสั่น
ยอนหัวเราะออกมาพร้อมโบกมือไปมา “ฉัน จะเสียใจภายหลังถ้าฉันร่วมมือกับคุณมากกว่า! กลับ

ดีๆ นะคะคุณ ไม่ส่งนะคะ!”

พอพูดจบ เธอก็ยิ้มอ่อนๆ พร้อมปิดประตูใส่ หน้าอย่าไม่แยแส

ปัง!

กระแทกประตูใส่หน้าซูยิ่งหวั่นอย่างแรง!

กั้นซูยิ่งหวั่นออกไปจากโลกของเธอและลูกๆ โดยสิ้นเชิง…….

กู้ฮอนจ้องมองประตูที่ปิดสนิทนั้น ก่อนที่สีหน้า เจือรอยยิ้มค่อยๆขรึมลง เธอบ่นพึมพำเบาๆ “ไอ้เห มิงโม่ตัวดี! คนรักของนายมาแย่งชุดราตรีของฉันไป พอตอนนี้ชู้รักของนายก็ยังตามมารังควานฉันอีก!! ชาติที่แล้วฉันไปติดค้างอะไรนายนักหนาเนีย ฮะ?!”

เธอบ่นพึมพำกับตัวเองสักพัก ก่อนจะหันหลัง

หันกลับมา

ก็เห็นลูกชายทั้งสองยืนอยู่ตรงประตูห้องนอน เฉิงเฉิงยืนพิงผนังอย่างขี้เกียจเอียงหน้ามอ งกู้ฮอนอย่างสุภาพ โดยไม่พูดอะไรสักคำ

หยางหยางกลับยืนกอดอกพร้อมไขขาข้าง หนึ่ง ด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์นัก! สองพี่น้องต่างนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา

ฮอนรีบแก้ตัวอย่างสนล้าน!

เอ่อ…..คือว่า…….ลูกๆยังไม่นอนกันอีกเหรอเนีย……” เธอกลอกตามองบนอย่างจนปัญญา เธอ ไม่รู้ว่าจะสู้หน้าลูกอย่างไรดี

ทำไมต้องปฏิเสธเขาเซา(ออกเสียงคล้ายกับ คำว่าSoso) ?!” หยางหยางขมวดคิ้วแน่น นานทีปีหน ที่จะมีโอกาสได้เห็นสีหน้าท่าทางที่ดูเอาจริงเอาจัง ของเขา!

กู้ฮอนมองซ้ายมองขวาก่อนจะตอบแบบขอไป ทีว่า “ปฏิเสธอะไร! นี่ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ลูกต้องไป โรงเรียนแต่เช้า รีบเข้านอนได้แล้ว เข้าใจไหม?”

“แม่!” หยางหยางตะโกนขึ้นมาอย่างไม่คาด คิด “แม่จะเชื่อคําเตือนคุณย่าตามที่คุณย่าเตือนใช่ ไหม?!”

(คำเตือน : คุณย่าในคำแรกหมายถึงเจียงฮุ่ย ซิน ส่วนคุณย่าในคำหลังหมายถึงการพูดด้วย ถ้อยคำที่ไม่สุภาพ)

ช่างหัวคําเตือนคุณย่าปะไร!

“กู้หยางหยาง ระวังคำพูดด้วย!”

แม่ตอบผมมาสิ! เพราะคุณย่าบอกให้แม่ดูแล “ พวกผมให้ดี อย่าให้พวกผมไปก่อความวุ่นวายในงาน แม่จึงปฏิเสธเซาเขา?” หยางหยางยืดอกถามด้วย สีหน้าที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

สีหน้าของเฉิงเฉิงหม่นลง

กู้ฮอนขมวดคิ้วมองลูกชายอย่างประหลาดใจ “ลูกอยากให้แม่ตอบตกลงคนแซ่ซูคนนั้นเหรอ?” “แน่นอนสิ! แม่ไม่ดีใจเหรอ ที่เซาเซาคนนั้นจะไปหลายงานแต่งของไอ้พ่อจอมแสบนั่น?” ใน สายตาของหยางหยาง ถึงเขาจะเกลียดเขาเขาคน นั้น แต่ถ้ามีคนยอมทําในสิ่งที่เขาอยากจะทํา เขาก็ ยอมทําไม่รู้ไม่ชี้ได้

กู้ฮอนตะลึงงันไป “หยางหยาง แต่เธอเป็นผู้ หญิงที่ไม่ดีนะ ! ลูกจะให้แม่ไปสมคบคิดกับผู้หญิงไม่ แบบนั้นเหรอ?”