ลู่ลู่หายใจเข้าลึก ๆ แล้วกำลังจะเริ่มพูด ความในใจออกมา……. “ไม่ทราบว่าคุณหยินเคยได้ยินไหม เมื่อสิบสองปี

ก่อน มีนักร้องเล็ก ๆ คนหนึ่งชื่อ LuLu” หยินปู้ฝันส่ายหัว “ไม่เคยได้ยินครับ คุณจะ หมายความว่า คุณคือ LuLu คนนี้เหรอ” ลู่ลู่พยักหน้าเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ พูดต่อ……. “LuLu คนนี้ยากจนตั้งแต่วัยเด็ก แต่ด้วยโอกาส โดยบังเอิญครั้งหนึ่ง ได้รับความประทับใจจาก เฒ่าแก่คนหนึ่ง แล้วได้มีโอกาสเข้าไปวงการ บันเทิง…….ไม่กี่ปีต่อมา LuLu กลายเป็นนักร้องที่ มีชื่อเสียง มีความสดใสสวยงามต่อหน้าแฟนเพลง แต่เบื้องหลังตัวจริงนั้นกลับรู้สึกว่างเปล่า ชีวิต ของการเป็นศิลปินแท้จริงนั้นไม่ใช่ชีวิตที่ LuLu ใฝ่หาเลย……ซึ่งเวลา LuLu ได้พบกับชายที่เธอ รักมากที่สุดในชีวิต……

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเธอเริ่มเศร้าหมองอีก ครั้ง แล้วเธอเล่าต่อ……

“LuLu ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีที่มาที่ไปอย่างไร เพียงแต่รู้ว่าเขามาจากครอบครัวที่มีการอบรมสั่ง สอนที่ดีและมีความเป็นสุภาพบุรุษ ไม่นานจากนั้น เราสองคนก็ได้รักกัน………แต่น่าเสียดายช่วงเวลา แห่งความสุขนั้นมักจะไม่ยาวนาน ในตอนนั้นฉัน เพิ่งรู้ว่าเขามาจากครอบครัวเศรษฐีหนึ่ง และหลังจากนั้นไม่นาน……..ก็ได้พบเจอกับแรงกดดันที่ รุนแรงที่สุดจากครอบครัวของเขา……..ไม่ได้ ร้องเพลง และไม่มีการแสดงอะไรอีก เพราะ บริษัทบันเทิงนั้นกลัวจะผิดใจกับครอบครัวเขา จึงต้องเลิกจ้างฉันไป……ฉันไม่มีรายได้อะไร เลย…..ณ เวลานั้น คงเป็นช่วงเวลาที่ล่ามากที่สุด ในชีวิตของฉันเลยก็ว่าได้ ใครจะไปรู้ ในค่ำคืนที่ ฝนตกฟ้าผ่านั้น ฉันเพิ่งตรวจพบว่าฉันตั้งท้อง แล้ว……

เสียงของลู่ลู่สําลักเล็กน้อย

แล้วชายคนนั้นล่ะ ไม่ได้รับผิดชอบเหรอ” หยินปู้ “ ฝันประหลาดใจ ไม่คิดว่าลู่ลู่จะผ่านเรื่องราวแบบ

นี้มาได้

ดวงตาลู่ลู่เริ่มน้ำตาคลอ แล้วเธอส่ายหัว “ฉันหา ตัวเขาไม่เจอด้วยซ้ำ….เขาหายสาบสูญ ไป….จากนั้น เคยได้ข่าวว่าเขาออกต่างประเทศ ไปแล้ว……ฉันก็เหมือนนักท่องเที่ยวในชีวิตเขา คนหนึ่ง เขากลับไปใช้ชีวิตของเขาที่เคยเป็น ส่วน

ฉัน…….กลับต้องยืนอยู่จุดเดิม……. “แล้วลูกคุณล่ะ ได้คลอดออกมาไหม” หยินปู้ฝัน รีบถามต่อ

ลู่ลู่ยิ้มเศร้า “เพราะฉันท้องก่อนแต่ง สมัยนั้น สังคมไม่ยอมรับด้วย ดังนั้นผลงานเพลงและ สัญญาจากค่ายเพลงทั้งหมดก็ต้องถูกยกเลิกไป ฉันอุ้มท้องโตไว้เหมือนใช้ชีวิตอย่างไร้ชื่อไร้สกุล และในค่ำคืนที่ฟ้าผ่านั้น ฉันก็คลอดลูกสาวออก

มาจนได้……”ลูกสาวเหรอ” หยินปู่ฝันทําหน้าประหลาดใจ เหมือนรู้อะไรบางอย่าง

ลู่ลู่พยักหน้าอย่างขมขื่น ด้วยดวงตาที่ทั้งสุขและ ทุกข์ “เมื่อขณะที่ฉันเห็นหน้าลูกสาวครั้งแรกใน ชีวิต ก็รู้สึกว่าชีวิตจะทุกข์ยากลำบากแค่ไหน มัน ก็แค่นั้น เพราะตอนนี้ฉันมีลูกที่มีค่าที่สุดในชีวิต แล้ว และฉันจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูเธอให้ เธอเติบโต…แต่ใครจะไปรู้ โชคชะตาล้อเล่นกับ ฉันครั้งแล้วครั้งเล่า……..

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ลู่ลู่ก็ร้องไห้ออกมา น้ำตาเหมือน ฝนที่เทลงมาอย่างหยุดไม่อยู่…… “ฉัน ลูกฉันคลอดมาไม่นาน ก็หายไป……ฮือ ๆ

“หายไปเหรอ เป็นแบบนี้ได้ไงกัน” หยินปู้ฝันรู้สึก

ตะลึง

ลู่ลู่น้ำตาไหลริน “นั้นมันเป็นอีกเรื่องเล่าหนึ่ง แล้ว…….คุณหยินคะ ฉันขอรบกวนคุณหน่อยได้ ไหม…… รีบจับแขนหยินปู่ฝันไว้อย่าง

กระวนกระวาย “คุณบอกฉันหน่อยได้ไหม สาว เมื่อวานคนนั้น เธอเป็นคนยังไง เธอคือใคร เธอ คือใครกันแน่…….

หยินปู้ฝันประหลาดใจมากขึ้น “คุณสงสัยว่า ฮอนฮอนคือลูกสาวคุณเหรอ” “ฮอนฮอนเหรอ เธอชื่อฮอนฮอนเหรอ” ลู่ลู่ค้างอยู่

ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอรู้สึกดีใจขึ้นมา หยินปู่ฝันพยักหน้า เธอชื่อกู้ฮอน”

“กู้ ที่แท้เธอนามสกุลกู้ …”ลู่ลู่พูดอย่างตื่นเต้น“ฮอน ฮอน…..

หยืนฝันทำหน้าสงสัย “คุณแน่ใจได้ยังไง ว่าเธอ คือลูกสาวคุณ ผมว่าหน้าตาพวกคุณไม่ได้คล้าย กันขนาดนั้นนะ”

“ไม่ เธอคล้ายพ่อเธอมากกว่า…..” ลู่ลู่พูดถึงตรง นี้ น้ำตายังคงไหลริน “ครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอ โดย เฉพาะดวงตาที่เย็นชาและสดใสคู่นั้น มันเหมือน ฉันกำลังมองหน้าพ่อของเธอไม่ผิดเลย……. ฉันไม่ แน่ใจว่ามันคือสัญชาตญาณของความเป็นแม่ลูก ไหม ฉันมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้กับเธอ หยิน ฉันอยากขอร้องอะไรบางอย่างที่อาจจะมาก ไป คุณช่วยเปรียบเทียบ DNA ของฉันกับสาวคน นั้นได้ไหมคะ”

“คุณต้องการยืนยันว่าเธอเป็นลูกสาวใช่ไหม ” ลู่ลู่พยักหน้าเล็กน้อย “ฉันรู้ว่าคำขอนี้ อาจดูกะทันหันเกินไป แต่สิ่งนี้คือเรื่องที่ฉันรอมา ยี่สิบกว่าปีแล้ว ไม่รู้จะพูดยังไง…..เพื่อหาลูกสาว ของฉัน ฉันจ้างนักสืบส่วนตัวมาหลายต่อหลาย คน แต่ไม่อยากคิดเลยว่าฉันถูกเขาหลอกเงินไป ครั้งต่อครั้ง พวกเขาไม่ได้ช่วยฉันหาลูกสาว เลย……หลังจากนั้น เงินของฉันก็ค่อย ๆ หมดไป จนแทบจะเลี้ยงดูปากท้องตัวเองไม่ได้ ท่ามกลาง ผู้คนมากมาย จะหาคนคนหนึ่งมันไม่ง่ายเลย ยิ่ง กว่านั้นเธอได้จากฉันไปตั้งแต่เด็กแล้ว…….จริง เหมือนกัน มีแค่รูปทารกใบหนึ่ง จะไปหาคนได้ที่ ไหนล่ะ…..ไม่รู้ว่าฟ้าเป็นใจหรือสงสารฉัน วันนั้น ฉันมีโอกาสได้พบเจอกับสาวคนนี้ที่หน้าประตูร้านเหล่า…….

“ร้านเหล้าเหรอ” หยินฝันย้อนคิดถึงบทสนทนา ระหว่างเขากับยอนในร้านโจ๊กกวางตุ้งนั้น เธอ ยังถามถึงร้านเหล่านี้ และเขายังบอกเธอว่าร้าน เหล่านี้เป็นร้านที่มีเอกลักษณ์ที่สุดในเมือง S นี้ “ใช่ค่ะ………ไม่มีความสามารถอื่นนอกจากการ ร้องเพลงแล้ว…….แต่น่าเสียดาย ตอนนี้ฉันก็เริ่ม แก่ตัวลง ไปร้องเพลงที่ไหนก็ไม่มีคนรับแล้ว……. ลู่ลู่หัวเราะประชดตัวเอง

หยินปู่ฝันมองหน้าลู่ลู่อย่างจริงจัง แล้วคิดอยู่สัก พัก สุดท้ายเขาพยักหน้าตอบ “ผมจะรับปากช่วย คุณ แต่ผมไม่รับประกันนะว่าเธอเป็นลูกสาวคุณ จริง ๆ

“จริงเหรอคะ…….ขอบคุณมากเลยนะคะ คุณ หยิน…..” ลู่ลู่พยักหน้าด้วยความดีใจ “ขอเพียงมี ความหวังอันเล็กน้อย ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยมัน หลุดไป……

ในขณะนี้ หน้าประตูห้องผู้ป่วยนั้น มีพยาบาลคน หนึ่งกำลังถือถาดยาเข้ามา……… “คุณผู้หญิงคะ คุณมาเยี่ยมผู้ป่วยเหรอคะ ไม่ ทราบว่าผู้ป่วยเตียงไหนคะ”