ตอนที่ 68 ใครกันแน่ที่ไร้ยางอาย2

พูดพลาง ชายคนอื่นต่างก็ชูแก้วไปพลาง

มุมปากของเหมิงโม่หยักขึ้นเล็กน้อย ชูแก้วเหล้า

ขึ้น “ได้รับการเอาใจใส่จากทุกท่าน หากผมไม่รับก็นับ ว่าเสียมารยาท”ว่าจบก็ดื่มเหล้าแก้วนั้นจนหมด

ชายที่มาร่วมฉลองทุกคนต่างหัวเราะกันไม่หยุด กู้ ฮอนยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกขมขื่น

เธอกำหมัดแน่น จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้าน ข้างของเป่หมิงโม่

ให้ตายสิ หญิงสาวที่นอนแผ่ราบคนนั้น สอง ตากลับจดจ้องมายังตำแหน่งของเหมิงโม่!

หญิงสาวคนนั้นถูกปกคลุมร่างไว้ด้วยใบบัวสีเขียว ชุ่มชื่นใบใหญ่

บนใบนั้นมีซูชิหลากหลายชิ้นที่ทำขึ้นอย่าง พิถีพิถันวางไว้

และซูชินั้นก็ถูกสาหร่ายทะเลเส้นเล็กละเอียดห่อ หุ้มเอาไว้อีกที ราวกับเส้นไหมสีดำตรงส่วนนั้นของ หญิงสาว…

กระทั่งกู้ฮอนเห็นเข้ายังรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว เขิน อายจนทนไม่ไหว

เป้หมิงโม่คนเลว
ลามกยันในกระดูกจริง ๆ!

ในที่สุด เธอก็ทนอยู่ต่อไปไม่ไหว ซายกลุ่มนี้ช่าง น่าสะอิดสะเอียนเหลือทน

เธอยันตัวตรงเตรียมจะลุกขึ้นจากไป “ขอโทษนะ

คะ..”

ทันใดนั้น ข้อมือก็ถูกฝ่ามือใหญ่อันแข็งแกร่งคว้า ไว้อย่างแน่นหนา!

เสียงขุ่นเยือกเย็นจากลำคอของเป่ยหมิงโม่ลอยมา อย่างแผ่วเบา “อะไรกัน การแสดงยังไม่จบจะรีบไปซะ แล้วหรือ?”

สีหน้าของกู้ฮอนซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้างอย่าง สับสน กัดฟันหันไปทางแววตาคมกริบราวกับเหยี่ยว “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่า สถานการณ์อย่างนี้ไม่เหมาะกับฉัน!”

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็ได้เห็นชายคนอื่น ๆ กำลังกิน อย่างเอร็ดอร่อย ยิ่งบางคนถึงขั้นยื่นมือไปลูบคลำบน เรือนร่างของหญิงสาว….

ความรู้สึกคลื่นเหียนแล่นเข้าสู่หัวใจ เธอจ้องมอง เป่ยหมิงโม่อย่างโกรธเกรี้ยว ใครจะรู้ว่า เป็หมิงโม่กลับชายตา ริมฝีปากบาง

เผยอรอยยิ้มอันชั่วร้าย “ใครบอกว่าไม่เหมาะกับเธอ?”

สายตาหม่นมืดที่มองมานั้น สั่นสะเทือนไปถึง กลางใจของกู้ฮอน
“คุณหมายความว่ายังไง?”

เธอหน้าซีด คิดอยากสะบัดตัวหนีให้พ้นจากการ ควบคุมของเขา แต่พบว่ายิ่งดิ้นเท่าไหร่ ข้อมือก็ยิ่งถูก จับไว้แน่นขึ้น

เป่ยหมิงโม่หรี่ตาเล็กลง ชายตามองยังผู้ชายพวก นั้น พลันหัวเราะออกมา “ทุกท่าน ในเมื่อต่างอดทนกัน ไม่ไหวแล้ว ก็เริ่มมื้อเย็นกันเถอะ!”

เมื่อสิ้นเสียงนั้น

ดังชัดเจนและทรงพลัง

“ฮะ ๆ ๆ ประธานเป๋หมิง งั้นผมไม่เกรงใจล่ะนะ….”

“ฮี่ ๆ สาวคนนี้บริสุทธิ์จริงหรือ?”

กู้ฮอนยิ่งรู้สึกขยะแขยงขึ้นไปอีก เธอกัดฟันแน่น “เป่ยหมิงโม่คุณมันหน้าด้านไร้ยางอาย!”

เธอนึกว่า นิสัยคลั่งความสะอาดของเขาจะทำให้ เขาไม่สามารถยอมให้หญิงสาวทั่วไปมาแตะต้องตัวเขา

ได้

แต่เมื่อดูจากเหตุการณ์นี้แล้ว ที่แท้เขาก็ไม่ต่าง อะไรจากข้าราชการชั้นสูงเน่าเฟะพวกนั้น เธอรู้สึกผิด หวังกับเขาจริง ๆ !

“ฉันหน้าด้าน? ไร้ยางอาย?”

แววตาของเหมิงโม่ฉายแววมืดหม่นดุดัน

ฉับพลัน เขาก็ดึงตัวเธอเข้าสู่อ้อมอก ฝ่ามือใหญ่ฉีกดึงคอเสื้อเธอออกอย่างหยาบคาย

ปิด

เสียงของกระดุมเม็ดหนึ่งร่วงลงสู่พื้นพลันดังขึ้น ชายคนอื่น ๆ ที่เห็นเหตุการณ์ ต่างสะดุ้งตัวตก

ตะลึง

ทันใดนั้น เมื่อได้สติกลับมา ก็เผยรอยยิ้มอย่างชั่ว ร้าย “ห์ ๆ ๆ ที่แท้เจตนาการดื่มฉลองของประธานเป่า มิงไม่ได้อยู่ที่สุรานี่เอง”

เป่ยหมิงโม่หัวเราะที่มุมปาก ชี้แจงต่อ “หวังว่าเลขา ของผมจะไม่ทำลายสุนทรีย์ของทุกคนนะ”

“อ้อ? เลขาหรือ?” น้ำเสียงคลุมเครือนั้น อธิบาย

ได้หมดทุกอย่าง

“ไม่หรอก ๆ ฮะ ๆ เชิญประธานเป่ยหมิงต่อเถอะ ….” จากนั้นพวกเขาก็เริ่มครื้นเครงกันต่อ ใบหน้ารูปไข่ของกู้ฮอนซีดขาวราวกระดาษ มือ

คว้าคอเสื้อแน่นอย่างรวดเร็ว จ้องประสานตาเขม็ง

“เป่ยหมิงโม่คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณเคยสัญญาไว้ว่าจะ

ไม่ใช้กำลังไง..”

“ใช่ ผมเคยสัญญา! แต่ความจริงก็พิสูจน์แล้วว่า ผมมันโง่เหลือเกิน! ถึงได้ยอมให้คุณปั่นหัว!” น้ำเสียง ของเขาเยียบเย็นในทุกถ้อยคำ

ที่มแทงลงบนหัวใจเธอทุกประโยค
แววตาเธอสับสน “อะไรนะ….” เธอไม่เข้าใจ เธอ เคยปั่นหัวเขาเมื่อไหร่กัน?”

“แกล้งโง่หรือไง?”

“อย่า….”

ทันใดนั้น เสียงร้องของเธอดึงดูดสายตาหื่นกาม สอดรู้สอดเห็นของชายคนอื่น ๆ ความอับอายอย่างล้น เหลือเปี่ยมเต็มในใจ กู้ฮอนกัดริมฝีปาก น้ำตาเอ่อคลอ เบ้า

อยากจะขุดหลุมฝังตัวเองเสียขึ้นมา

กู้ฮอนเบือนหน้าหนีอย่างยากลำบาก กระซิบเสียง แผ่วเบา “เป้ หมิงมู่ หากว่าคุณจะหยามเกียรติฉัน ก็ ขอร้องว่าอย่ามาทำที่นี่….

“เธอรู้ด้วยเหรอว่าสถานที่แบบนี้น่าอับอาย ไม่ สมควร”

เขาแสยะยิ้มเยือกเย็น ก้มหน้าลงยังซอกคอผิว ขาวละเอียดตรงลำคอของเธอ “กู้ฮอน ถ้าหากเธอมี สมองซะบ้าง ก็ไม่ควรให้กลุ่มธุรกิจกู้ถือพิมพ์เขียวของ ฉัน มาเสนอหน้าอวดเบ่งอยู่ต่อหน้าฉัน!”

ราวเสียงเปรี้ยง ดังขึ้น สมองของเธอคล้ายพลัน ระเบิดออก

จ้องมองนัยน์ตาเขาอย่างคาดไม่ถึง เขา…รู้แล้ว? “ฉัน….” เธออึ้ง พูดไม่ออกไปเนิ่นนาน
มือของเขาจับยังชายกระโปรงของเธออย่างไม่ เกรงใจ ฉีกลงมาอย่างรุนแรง

“เป่ยหมิง…” คำว่าโม่ยังไม่ทันได้ออกมาจากปาก ลำคอของเธอก็ถูกเขาคว้าไว้อย่างรุนแรง

สายตาดุดันคู่นั้น จ้องมองเธออย่างแข็งกร้าว ราวกับมีดอันแหลมคม “กู้ฮอน เธอรู้ไหมว่าการถูกขาย โดยคนข้างตัว เป็นการกระทำที่เลวร้ายยิ่งกว่าคำว่าไร้ ยางอายเสียอีก?”