ตอนที่ 150 ตามไปช่วยลูกที่บ้าน1

เป่ยหมิงโม่ยังคงทำสีหน้าเย็นชา เหลือบสายตามอง ซูยิ่งหวั่นที่กำลังร้องไห้เสียใจฟูมฟาย แต่เขากลับมี ท่าทีนิ่งขรึม ราวกับไม่มีความรู้สึก

เขานั่งลงข้างๆหล่อน พิงหลังลงไปด้วยความ สบาย สายตาของเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความ เหนื่อยล้า

เสียงอันแหบแห้งนิ่งขรึมดังขึ้น….

“ยิ่งหวั่น กลับกันเถอะ อาจารย์เป็นห่วงคุณมาก

นะ”

ซูยิ่งหวั่นหันไปมองใบหน้าอันมีเสน่ห์ของเขา ยิ้ม เจื่อน พูดขึ้น “คุณล่ะ? คุณเป็นห่วงฉันบ้างรึเปล่า?”

“เป็นห่วงสิ” เขาหยุดชะงักไป หล่อนใจเต้นแรงขึ้น มา จากนั้นคำพูดที่เขาพูดต่อ กลับทำให้หล่อนใจ สลายทันที “อาจารย์เป็นห่วงผมก็เป็นห่วง”

“โม่ คุณบอกฉันมาหน่อย สิบปีที่ผ่านมา ที่คุณ คอยอยู่เคียงข้างฉัน ก็เพื่อตอบแทนบุญคุณงั้นเหรอ?” หล่อนรู้อยู่แก่ใจมาโดยตลอด เพียงแต่ไม่กล้าเผชิญ หน้ายอมรับความจริง “เพราะพ่อของฉัน เป็นอาจารย์ที่ มีบุญคุณต่อคุณในเรื่องการก่อสร้าง เป็นคนที่คุณ เคารพนับถือที่สุด เมื่อตอนที่คุณพ่อล้มป่วยลงเมื่อสิบ กว่าปีที่แล้ว เขาฝากฝังฉันไว้กับคุณ คุณจึงรับปากตกลงเพื่ออยากจะตอบแทนบุญคุณใช่ไหม?”

“ใช่”

หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะตอบกลับได้อย่างไว และไม่ลังเลขนาดนี้ น้ำตาของไหลพรากลงมามากขึ้น

“ในเมื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณ นี่ก็ผ่านมาสิบ กว่าปีแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงทำต่อไม่ได้แล้วล่ะ? โม่ คุณรู้ ดี ฉันไม่ถือสาเรื่องที่คุณมีลูกแล้วหรอกนะ…

“มันจบแล้ว” เขาพูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือก เย็น “ยิ่งหวั่น ในเมื่อผมแต่งงานกับคุณไม่ได้ ก็ไม่อยาก ทำให้คุณต้องมาเสียเวลากับผมอีก”

ยิ่งหวั่นเป็นลูกสาวของอาจารย์ของเขา เพราะเหตุ นี้ ทำให้เขาไม่สามารถผูกมัดกับหล่อนไปได้ทั้งชีวิต

“ไม่ ไม่ใช่แบบนี้..” หล่อนรีบส่ายหน้า “โม่ ฉันรู้ว่า คืนนั้นฉันไม่ควรคิดมาก ไม่ควรเพ้อฝันหรือคาดหวัง อยากได้สถานะกับคุณ แต่ถ้าคุณไม่สนใจฉันแล้ว จริงๆ อุบัติเหตุในคืนนั้น ทำไมคุณถึงยอมเจ็บแทนฉัน เพื่อปกป้องฉันกันล่ะ? ”

ซูยิ่งหวั่นยังคงจำได้ดี ภายในรถในค่ำคืนนั้น หล่อนเพิ่งจะกลับจากต่างประเทศ หล่อนคิดว่าผ่านมา สิบกว่าปี สถานะของหล่อนในใจของเขาคงไม่เหมือน เดิมอีกต่อไป อีกทั้งหล่อนยังได้ทราบข่าวว่าเขากำลัง ขอนายกเทศมนตรีเมืองAแต่งงาน ทำให้ทั้งเมือง วุ่นวายไปหมด เมื่อเกิดเรื่องราวเช่นนี้จึงทำให้หล่อนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามเขาถึงเรื่องสถานะความ สัมพันธ์.

ใครจะไปคาดคิด เขาปฏิเสธ

หล่อนบันดาลโทสะ โมโหขึ้น จึงบอกเลิกเขา เพียงแค่หวังจะขู่ให้เขากลัว ผู้หญิงที่มีความรัก ก็เป็น แบบนี้กันหมดไม่ใช่เหรอ?

เรื่องที่ไม่คาดคิดกลับเกิดอีกครั้ง เขาตอบตกลง! หล่อนโกรธจนขาดสติ ตัดสินใจกระโดดออกจาก รถในขณะที่เขากำลังขับรถอยู่

แต่ในตอนที่เขากำลังจะหันมาช่วยหล่อน พวง มาลัยขับรถกลับหมุนไปอีกด้านจนเกือบไปชนรถบัสที่ อยู่ตรงหน้า ถ้าตอนนั้นเขาแก้ไขสถานการณ์ไม่ได้เร็ว รถคงหมุนไปอีกฟากถนน หล่อนคงกลายเป็นศพในรถ ไปแล้ว และเขาก็คงขาขาด

“คุณเป็นญาติสนิทเพียงคนเดียวของอาจารย์ ผม ไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรหรอก”

เสียงอันไพเราะเสนาะหูดั่งเพลงบรรเลงของเขา กลับแฝงไปด้วยความเย็นชาจนทำให้หล่อนรู้สึกหนาว ไปทั้งกายใจ

“ทำไมล่ะ? ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว คุณ อยู่กับฉันไม่ได้เหรอ?” หล่อนร้องไห้เสียใจฟูมฟาย “แล้วทำไมถึงเรียกที่นี่ว่า ‘เย่หยิงอีพิน’? ทำไมต้องทำ โครงการ “หยิง โม่ คุณมันร้ายกาจ คุณให้อะไรกับฉันมามากมาย แต่กลับเอาทุกอย่างคืนไป..” สายตาของเขานิ่งขรึม มองผ่านไป

ราวกับทุกอย่างถูกสะกดไว้ในพริบตา

“เข้าใจแล้ว” เขาพูดอย่างอ่อนโยน แต่กลับไร้ซึ่ง ความรู้สึก “ต่อไปจะไม่มีตัวอักษร “หยิง’ อีก”

“ผ่าง ราวกับโดนฟ้าผ่าลงมากลางใจ เป็น สัญญาณประหารซูยิ่งหวั่น

27 สีหน้าของหล่อนซีดเซียวไม่พูดจาอะไร

“ดึกมากแล้ว เดี๋ยวผมให้ฉิงฮัวส่งคุณกลับบ้าน”

เขาพูดพลาง ลุกขึ้นมา

“ฉันไม่กลับ..” ซูยิ่งหวั่นร้องไห้ส่ายหน้าไปมา “ให้ ฉันอยู่ที่นี่เถอะ โม่ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ก่อเรื่อง วุ่นวายให้คุณ โอเคไหม?”

ฉิงฮัวขึ้นมาบนดาดฟ้าพอดี เขาเดินมาหาเป่หมิงโม่ อย่างเงียบๆ เหลือบมองไปที่ซูยิ่งหวั่น “เจ้านาย”

“ไปส่งหล่อน อย่าให้พ่อหล่อนต้องเป็นห่วง”

“ครับนาย”

เป่ยหมิงโม่พูดจบ หันหลังกลับเดินออกไปทันที

ทิ้งซูยิ่งหวั่นที่ร้องไห้เสียใจไว้ลำพัง…

เป่หมิงโม่เปรียบเสมือนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ แม้ว่า หล่อนจะยืนอยู่บนดาดฟ้าชั้นสูงสุดของตึก อยู่ห่างกับเขาเพียงแค่เอื้อมมือ แต่ทว่า กลับดูเหมือนไกลแสน ไกล…

*

กู้ฮอนยืนอยู่ด้านหน้าประตูโครงการเย่หยิงอีพิน

ด้วยความกระวนกระวายใจ

ยกมือขึ้นมาจะเคาะประตูอยู่หลายครั้ง แต่กลับ ลังเลไม่กล้า

กำลังคิดว่าถ้าหยางหยางไม่อยู่ที่นี่ หล่อนจะอธิ บายเหมิงโม่ยังไงว่าทำไมจู่ๆถึงมาที่นี่ได้?

และถ้าหยางหยางอยู่ที่นี่จริง หล่อนควรจะอธิบาย

ยังไงดี?

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพักใหญ่ ที่สุดหล่อนจึง

ยกมือขึ้น

กดกริ่ง

ประตูถูกเปิดออก มีผู้หญิงหน้าตาเรียบร้อยอ่อน หวานออกมา ดูเหมือนว่าจะเป็นคนรับใช้ “สวัสดีค่ะ ไม่ ทราบว่าคุณมาหาใครคะ?”

“สวัสดีค่ะ….คุณเป่ยหมิงโม่อยู่ไหมคะ?”

หลังจากที่กู้ฮอนพูดจบ ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ดังมาจากภายในบ้าน “โอ๊ย เบื่อละนะ ผมไม่อาบน้ำ! ได้ยินไหม ไม่อาบไม่อาบ..”

เสียงเด็กน้อยที่ดังขึ้น บาดลึกลงไปกลางใจหล่อนตัวสั่นขึ้นมาทันที

เสียงของหยางหยาง!

คนรับใช้มองหน้ากู้ฮอนด้วยความสงสัย ไม่ได้เปิด ประตูออก ส่ายหน้าพูดขึ้น “คุณเป๋หมิงยังไม่กลับมา ค่ะ”

หล่อนนิ่งชะงักไปสักพัก

คำพูดนี้ราวกับมีเข็มอันแหลมคมปักที่มแทงลงไป ที่ใจหล่อน

“ถ้าเป็นอย่างนี้ ฉันขอเข้าไปรอเขานะคะ” พูด พลาง ผลักประตูเข้าไปเอง

“คุณคะ คุณไม่สามารถ…” คนรับใช้ห้ามหล่อนไว้ ไม่ทัน หล่อนผลักประตูเดินเข้าไปทันที