ตอนที่ 149 ฉันจะไปหาเขา2

เป้หมิงโม่ก็ยักคิ้วตามนิสัยธรรมดา น้ำเสียงก็ยัง เหมือนเดิม พูดอย่างเงียบ สุขุม “คุณลุง”

“หึม….คุณลุงไม่ใช่รบกวนเวลานอนคุณเจ้าหรือ เปล่า ?”

เป่ยหมิงโม่นั้นก็ได้จับรถมาจอดข้างถนน “ไม่มี กำลังขับรถอยู่ ดังนั้นเลยไม่ได้ยิน ดึกขนาดนี้แล้วยัง ไม่พักผ่อนหรือ ? หากเกิดโรคกำเริบขึ้นมันจะไม่ดีเอา

นะ”

“Vicent ยิ่งหวั่นอยู่กับคุณไหม ? ผมกำลังตื่นขึ้น มา เธอก็ไม่อยู่แล้ว”

เป่ยหมิงโม่กับมืออีกข้างหนึ่งนั้นก็เลยยกซิการ์ขึ้น

มา จุดไฟ

“ไม่อยู่” เขานั้นสูบซิการ์อย่างเงียบสบาย หลังจาก นั้นก็เต็มไปด้วยความเงียบสงัด

..” ปลายสายนั้นเงียบไปสักครู่ แล้วจากนั้นก็ ถอนหายใจ “Vicent ยิ่งหวั่นช่วงนี้มีอารมณ์สับสน วุ่นวาย พวกคุณเป็นอะไรกัน ? ผมไม่เคยเห็นเขาเป็น แบบนี้เลย”

เป่ยหมิงโม่ก็มีสายตาที่ตะลึง แล้วก็คิดว่าซูยิ่งหวั่น นั้นยังไม่ได้นำเรื่องราวที่เลิกกันบอกให้พ่อของเขารับรู้

เขานั้นตกใจ แล้วก็พูดว่า “คุณลุง อย่าเป็นห่วงไปเลย ยิ่งหวั่นโตแล้ว เธอรู้จักการแยกแยะ”

ในเมื่อเธอนั้นไม่ได้พูดอะไร เขานั้นก็ไม่จำเป็นจะ ต้องอธิบายอะไร และช่วงนี้คุณลุงนั้นร่างกายไม่ดี ไม่ ผูๆ อาจจะรับการทรมานแบบนี้ได้

“Vicent ความจริงหลายปีที่ผ่านมา คุณลุงนั้นรู้สึก ขอบใจที่เราดูแลลูกสาวอย่างดีที่สุด แต่ครั้งนี้….” ปลายสายนั้นเงียบไป “ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมฉัน รู้สึกเป็นห่วงยิ่งหวั่นมาก ๆ เขานั้นหายตัวไปแล้ว โทรศัพท์ก็ไม่อยู่ที่บ้าน ไม่รู้หนีออกไปไหน Vicent ช่วยหาเธอหน่อยได้ไหม ?”

เป่ยหมิงโม่นั้นหลับตา แล้วก็ปล่อยควันออกมา

แล้วก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง สายตาที่อ่อนล้าเมื่อสักครู่ นี้กลับหายไปแล้ว

แล้วก็ได้เปิดที่เขี่ยบุหรี่ แล้วก็ยื่นมือที่มีซิการ์อยู่ นั้นขยี้ให้ดับไป

“อืม วางใจแล้วไปพักผ่อนเถอะครับ ผมจะไปหา เธอเอง”

หลังจากพูดเสร็จ รถสุดหรูก็ได้กลับลำ แล้วขับ

ออกไป

เย่หยิ่งอีพิน

ค่ำคืนที่มืดมิด สายลมแห่งค่ำคืนพัดผ่าน บนฟ้า นั้นมีดวงดาวประดับอยู่น้อยนัก
เป่หมิงโม่นั้นก็ขับรถมาถึงเยหยิงอีพิน

ดับเครื่อง

เขานั้นก็ได้มองไปยังตึกสูงเสียดฟ้านั้นจาก หน้าต่างรถ มือนั้นก็ได้เอาบุหรี่ขึ้นมา จุดไฟ

มือนั้นก็ได้ลูบไปยังขมับหัว หัวสมองนั้นปรากฏ ภาพของน้ำตาหญิงสาวผู้งดงาม นั่นคือกู้ฮอน

หลังจากนั้นก็เอาบุหรี่นั้นเอาปาก แล้วก็สูดอย่าง

ลึกๆ

แล้วก็ปล่อยควันออกมา

เขานั้นขับรถไปมาหลายรอบ แล้วจึงทำให้อารมณ์ โกรธของเขานั้นสงบลง ในช่วงชีวิตของเขานั้น เป็นคนที่สุขุม เยือกเย็น

สง่างามให้ผู้อื่นเห็น แต่กลับไม่สามารถบังคับตัวเองใน

ค่ำคืนนี้เลย

เขายอมรับว่า ตอนที่เขานั้นขับรถเข้าใกล้บ้าน ของเธอ กลับเห็นเธอนั้นนั่งรถของผู้ชายคนอื่นมา และ ตอนที่บอกลากันนั้น ยังถูกกอดและจูบประทับที่แก้ม ไม่ใช่การฝึกฝนให้จิตตนสงบแล้วล่ะก็ ของเธอ หาก เขาก็คงจะต้องหยิบไม้กอล์ฟออกมา แล้วไปฟาดตรง กระจกรถอย่างแน่นอน

กู้ฮอนคนนี้ เป็นคนที่ทำลายสถิติอารมณ์ที่เขา สั่งสมมา
แล้วก็ได้สูบบุหรี่อีกครั้งหนึ่ง

ตอนที่เขานั้นพาเธอนั้นไปอยู่ในปราสาทของเมือง บาร์เซโลนานั้น เขานั้นก็ได้มอบสร้อยที่มีเก็บเอาไว้ อย่างดีและมีคุณค่ามหาศาลมอบให้เธอ เขานั้นก็ได้ ประกาศอำนาจที่มีต่อเธอ

เขานั้นก็นิ่งไปสักพักแล้วก็ลูบหัวตัวเอง แล้วก็มอง ออกไปยังบนฟ้าที่มืดมิด ทำอย่างไรเธอจะนิ่งสงบและ คล้อยตามเหมือน soso นะ?

เธอนั้นไม่น่ารักขัดขืน ไม่ฟังคำใดใดทั้งสิ้น แม้

กระทั่งเป็นศัตรู หากไม่ทำให้เขาโกรธก็คงไม่เลิกรา

พอสูบเสร็จแล้ว ก็ขยี้บุหรี่ให้ดับไป

เหมือนกับอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้หายไปพร้อม มๆ กัน

เปิดประตูรถ ครั้งนี้ เขานั้นก็ไม่ได้ลังเลใจที่จะเดิน เข้าไปในเย่หยิงอีพิน

พวกอื่นพูดว่า ตอนที่โลกนี้นั้นเริ่มมีตึกสูงระฟ้า แล้วเช่นนั้น คนกับฟ้านั้นก็เหมือนเริ่มใกล้ขึ้น แต่ก็กลับ ไกลขึ้นเช่นกัน

ซูยิ่งหวั่นนั้นก็ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว ณ ดาดฟ้า

ร่างกายนั้นคดงอเป็นวงกลม แล้วก็มองท้องฟ้าที่ มืดมิดอย่างเหม่อลอย

น้ำตา เหมือนกับแห้งแล้วแต่ก็เปียกอีก เปียกแล้วก็เหือดแห้ง

หลังจากนั้น

เงาของผู้ชายร่างสูงนั้น ก็ยืนสง่าตระหง่านอยู่ตรง หน้าเธอ ซึ่งได้บดบังการมองนภาอันมืดมิดของเธอแล้ว

ทันใดนั้น บ่อน้ำตานั้นทะลักออกมาอย่างมากมาย

“โม่…ซูยิ่งหวั่นพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอน ซึ่ง เหมือนมีความดีใจ และเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน….