ตอนที่472 ปริศนาตัวตนที่แท้จริง

“คุณคือ?”เธอมองหญิงสาวแล้วยิ้มตอบรับ ไม่ ได้ยอมรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

หญิงสาวกัดริมฝีปาก “โทรศัพท์เครื่องนี้เป็น ของป้าคนนั้นที่ทําตกโดยไม่ตั้งใจตอนเกิด อุบัติเหตุทางรถยนต์ ถ้าหากคุณเป็นคนใน ครอบครัวเธอ คืนให้กับคุณก็เหมือนกัน”พอพูด เธอก็เอาโทรศัพท์รุ่นเก่าเครื่องหนึ่งออกมา จากกระเป๋า แล้วยื่นให้กู้ฮอน

กู้ฮอนอึ้งไปพักหนึ่ง รับโทรศัพท์มา มองหญิง สาวคนนี้อย่างน่าสงสัย “ขอโทษนะคะ เช้าวัน นี้คุณเป็นคนส่งข้อความมาหาฉันเหรอคะ?” หญิงสาวขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าสงสัยกับ คําถามของกู้ฮอน เธอส่ายหัว “ข้อความอะไร คะ?คุณคะ ก่อนหน้านี้เราไม่น่าจะเคยเจอกัน นะคะ ฉันไม่รู้จักคุณเลยด้วยซ้ำ”

กู้ฮอนไม่เห็นวี่แววการโกหกในสายตาของ หญิงสาว แล้วถามต่ออีกว่า “งั้นคุณสามารถ บอกฉันได้ไหมคะ คุณกับผู้ป่วยเกี่ยวข้องกัน ยังไง?แล้วเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ อย่างไรอีกด้วย?”

“ฉันไม่รู้จักป้าคนนั้นด้วยซ้ำ ตอนที่ฉันไป โรงเรียนในตอนเช้า ระหว่างทางได้ชนป้าคน นั้นโดยไม่ตั้งใจ ตอนนั้นเธอดูเร่งรีบ แม้แต่ โทรศัพท์ตกก็ไม่รู้ เมื่อฉันเก็บโทรศัพท์ขึ้นมา หันมาพร้อมกับจะเอาโทรศัพท์ให้เธอ มีรถคัน หนึ่งพุ่งมาจากข้างทางอย่างกะทันหัน และได้ …..หญิงสาวพูดถึงตรงนี้ สีหน้าดู ซนเธอ…… กระวนกระวายได้ชัดเจน “ต่อมาได้มีคนโทร หา120 ส่งเธอมาโรงพยาบาล และเพราะว่า ฉันยังเอาโทรศัพท์ของป้าไว้ ก็เลยตามมาดู สถานการณ์ อยากหาโอกาสคืนเธอหรือ ครอบครัวเธอ….อนนี้ของได้กลับสู่เจ้าของ แล้ว ฉันก็ถึงเวลาไปแล้ว ลาก่อนค่ะ”

“รอเดี๋ยว! “กู้ฮอนรู้สึกว่าสีหน้าของหญิงสาวก ระวนกระวายเล็กน้อย เธอเลิกคิ้ว เหมือนคิด อะไรได้ ถามต่อว่า “คุณได้เห็นอะไรหรือ เปล่า?แล้วคนที่ขับที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุล่ะ?” หญิงสาวหน้าซีดทันที รีบสายหัว “ไม่……… ไม่เห็นอะไรเลย………..ขับชนได้หนีไป แล้ว…….ตำรวจจราจรได้เดินเข้ามา และ จัดการราวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ทั่วไป เรื่อง อย่างอื่นคุณไปถามตำรวจเถอะ……

หญิงพูดพลางจะไป กู้ฮอนรู้สึกผิดปกติ รีบดึง ข้อมือของหญิงสาวไว้ก่อน “ขอโทษนะคะ ช่วยบอกทุกอย่างที่คุณเห็นให้กับฉันหน่อยนะ คะ ได้ไหม?เพราะว่าคนที่นอนอยู่ในห้อง ฉุกเฉินนั้น…..อาจจะเป็นคุณแม่ของฉันค่ะ! ถึงแม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจ แต่ถ้าเป็นคุณแม่ของ ตัวเองจริงๆละก็…….ขอบตากู้ฮอนก็แดงขึ้นมา

หญิงสาวรู้สึกทำไมลงนิดๆ คิดไปสักพัก มอง ไปรอบๆอย่างระมัดระวัง แล้วเข้ามากระซิบ

ข้างหูของกู้ฮอนว่า “คุณคะ ฉันไม่อยากเดือด ร้อน…..พูดตามตรงเลย สีหน้าป้าคนนั้นดูเร่ง รีบ ในตอนที่ชนฉัน โทรศัพท์ตกยังไม่ทันเก็บ ก็รีบเดินจากไปแล้ว……

กู้ฮอนรู้สึกกังวล ความหมายของคุณคือ เธอรู้ ว่าโทรศัพท์ตัวเองตก แต่กลับไม่ได้เก็บขึ้นมา กลับเดินจากไป?”

“อืม”หญิงสาวพยักหน้า “ดูจากท่าทีของป้า แล้ว เหมือนกำลังหนีอะไรสักอย่าง……..อย มองมาข้างหลังคลอด เหมือนกลัวว่าถูกคน ตามมา…….แต่ใครจะรู้ว่า ในไม่นาน ป้าก็ถูกชน ที่หน้าปากซอยแล้ว..

สีหน้าขณะนี้ของกู้ฮอนซีดมาก กํามือของ หญิงสาวแน่น “ความหมายของคุณคือ อุบัติเหตุทางรถยนต์มันไม่ได้เป็นแค่ อุบัติเหตุ?”

“ไม่ๆๆ ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นนะ…….ฉันก็แค่พูด ตามสิ่งที่ฉันเห็น ส่วนอุบัติเหตุทางรถยนต์ใช ไม่ใช่อุบัติเหตุนั้น คุณก็คงต้องไปเจรจากับฝั่ง ตำรวจเองแล้วล่ะ คุณคะ ทีนี้คุณปล่อยฉันได้ หรือยังคะ?”

กู้ฮอนขมวดคิ้วแน่น สีหน้าตึงเครียด “งั้น คุณ สามารถให้เบอร์ติดต่อของคุณกับฉันไว้ได้

ไหมคะ?”

“อย่า อย่าเลย…….หญิงสาวได้ยินนั้นก็ตกใจ อย่างมาก พยายามหลุดพ้นจากมือของกู้ฮอน พูดว่า “ฉัน ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น คุณอย่ามาหา ฉันเลย…..ฉันไม่หาเรื่องใส่ตัว……..แค่นี้แหละ ขอให้คุณและป้าโชคดี บ๊ายบาย……

“เห้ย สาวน้อย……

กู้ฮอนยังพูดไม่จบ หญิงสาวก็หันตัวกลับรีบวิ่ง

หนีหายไปแล้ว……..

อุบัติทางรถยนต์เป็นอุบัติเหตุหรือคนทำ?ตอน

นี้ยังไม่มีใครรู้

ไม่ว่าคนที่คนอยู่ในนั้นใช่แม่ของตัวเองหรือ เปล่า เธอหวังอย่างจริงใจว่าผู้บาดเจ็บจะหาย

กู้ฮอนมองโทรศัพท์ใบเก่าในมือตัวเอง ว่าจะ

เปิดดู ว่ามีอะไร……..

ในตอนนี้ ไฟในห้องฉุกเฉินก็ดับลง

มีหมอคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างใน: “ใคร เป็นครอบครัวของผู้ป่วยครับ?”

“ฉันค่ะ……”กู้ฮอนไม่มีวิธีอื่น ก็เลยตอบไป “ไม่

ทราบว่าอาการเธอเป็นยังไงบ้างคะ?”

คุณหมอถอดหน้ากากออก ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าตึงเครียด: เนื่องจากถูกกระทบอย่าง

รุนแรง ร่างกายของผู้ป่วยได้หักไปสี่ที่ และ เครื่องในในหนึ่งส่วนสามก็ฉีกขาด”

ในใจของกู้ฮอนไปดึง’ที่นั่ง

คุณหมอพูดต่ออีกว่า “แต่ว่าการผ่าตัดผ่านไป

ด้วยดี ตอนนี้เธอพ้นจากขีดอันตรายแล้ว แต่ ยังคงต้องย้ายไปที่แผนกผู้ป่วยหนักเป็นเวลา 72 ชั่วโมงเพื่อสังเกตอาการ เชิญคุณตอนนี้ไป จัดการเรื่องการเข้าโรงพยาบาลหน่อยครับ กู้ฮอนกำลังจะพูด โทรศัพท์ตัวเองก็ดังขึ้น คุณหมอพยักหน้ากำลังจะจากไป เธอรีบถาม ต่อว่า “คุณหมอคะ ฉันสามารถเข้าไปดูเธอ หน่อยได้ไหมคะ?”

“ผมว่าตอนนี้อย่าเพิ่งครับ รออาการเธอคงที่

ก่อนค่อยว่ากัน”

เสียงริงโทนของโทรศัพท์ในกระเป๋าดังมาก แต่เธอไม่สามารถสนใจอะไรได้มากขนาดนั้น

รีบถามคุณหมอต่อว่า “แล้วในอนาคตเธอจะได้

รับผลกระทบอะไรไหมคะ?”

คุณหมอขมวดคิ้ว “ผมพูดได้แค่ว่า ยังดีที่ตอน นั่นเธอรีบเอามือมาบังหัวเอาไว้ สมองก็ไม่ได้ ถูกกระทบหนัก แต่ว่าจะมากจะน้อยสมองก็คง ถูกกระเทือนบ้าง อาการอื่นต้องรอเธอฟื้นก่อน ค่อยว่ากันอีกทีครับ

“……..ขอบคุณค่ะ คุณหมอ”

กู้ฮอนรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย แล้วค่อยหยิบ

โทรศัพท์ที่ดังตั้งนานขึ้นมา

สายเรียกเข้าจากเป้หมิงไม่——

มือเธอสั่นนิดๆ “ฮัลโหล……

“ยังยุ่งอยู่เหรอ?”น้ำเสียงที่ทุ่มต่ำของเขา ปน

ไปด้วยความสงบและอ่อนโยน เข้าสู่ใจที่แน่นตึงของเธอทันที

“อืม……เสียงของเธอกด นิดๆ เมื่อหันกลับ มา เห็นว่าประตูห้องฉุกเฉินเปิดทันที พยาบาล

ทั้งสามก็เข็นผู้ป่วยออกมา เธอรีบพูดในสายว่า ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่นิดๆ รอฉันกลับไปค่อยคุยนะ

นายดูแลลูกๆ ๆล่ะ”

เธอรีบวางโทรศัพท์

เดินนมาข้างหน้า มองคนที่นอนบนรถเข็น ทั้งตัวพ้นแน่นไปหมด ดูไม่ออกเลยว่าสภาพ

เดิมเป็นยังไง

“พยาบาลค่ะ ไม่ทราบว่าเธอ……

กู้ฮอนยังพูดไม่จบ พยาบาลก็รีบพูดขึ้นว่า “ตอนนี้พวกเราจะส่งเธอไปที่แผนกผู้ป่วยหนัก คุณรีบไปจัดการตามขั้นตอนให้เรียบร้อยด้วย

นะคะ…

พยาบาลพูดเสร็จก็รีบเข็นรถเข้าไปในลิฟต์

“รอเดี๋ยวค่ะ แต่ว่าฉันไม่รู้………………..

ติ้ง ประตูลิฟต์ถูกปิดลง

กู้ฮอนรีบกดปุ่มตรงลิฟต์ แต่ก็ช้าไปก้าวหนึ่ง ตอนนี้ เสียงริงโทนที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง กู้ ฮอนหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดู ไม่ใช่ของตัว

เอง

แต่เป็นโทรศัพท์เก่าที่หญิงสาวที่เห็น

เหตุการณ์นั้นยื่นให้เธอ

หน้าจอโทรศัพท์มีคำว่า ‘คุณหยิน’กะพริบบน

จอ

กู้ฮอนลังเลไปพักหนึ่ง แล้วกดรับโทรศัพท์ ในสายกลับมีเสียงผู้ชายลอยมา: “ฮัลโหล ใช่ คุณน้า ไหมครับ?”

กู้ฮอนอดที่จะอึ้งไม่ได้ เสียงนี้เธอคุ้นเคยมาก

หยินปู้ฝัน?!

เธออดไม่ได้ที่จะเบิกตาโตกว้าง “ปู่ฝัน……….

นายไหม?”

……….….เห็นได้ชัดว่าหยินฝันก็เอะใจไม่น้อย “กู้ ฮอน ทําไมเป็นคุณ?

“ปู่ฝัน….”คิ้วของกู้ฮอนได้ขมวดขึ้น มือกำมือ ถือแน่น “เมื่อกี้นายเรียกเธอว่าอะไรนะ ป้า อะไรนะ?นายรู้จักเธอเหรอ……

“หยินป้ฝัน กึ่งไปไม่กี่เสียง เพราะว่า ยังไม่แน่ใจตัวตนที่แท้จริงของลู่ลู่กับกู้ฮอน เขาไม่กล้าบอกกู้ฮอนไปแบบนี้

“ฝัน บอกฉันที นายรู้อะไรมาใช่ไหม?”กู้ฮอ นรู้สึกว่าในใจราวกับว่าถูกอะไรสักอย่างมาบีบ เค้น หายใจไม่ออก “เธอเป็นใครกันแน่? “กู้ฮอน รอผ่านไปนานหน่อยผมจะบอกคุณนะ ได้ไหม?”หยินปู้ฝันกะว่า อย่างน้อยก็ต้องรอ ผลตรวจDNAของลู่ลู่กับกู้ฮอนออกมาก่อน

ค่อยพูด แต่ไม่คิดว่า จะถูกเธอปฏิเสธอย่างรุนแรง “ไม่! ฝัน ได้โปรดนายรีบบอกฉันเพราะว่าเธอได้ เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เพิ่งจะผ่าตัดเสร็จ ตอนนี้ยังไม่ผ่านช่วงอันตราย……

“อุบัติเหตุทางรถยนต์?”หยินฝันตกใจ “ตอนนี้ คุณอยู่ไหน ผมจะรีบไปหา!”

“โรงพยาบาลประชาชนลำดับหนึ่งในเมือง

ห้องฉุกเฉิน”

หยินฝันหยุดไปสักพัก “รอผม!”

จากนั้น เสียงตู้ดดังขึ้น ได้วางสายไปแล้ว ผ่านไปสามนาที หยินปู้ฝันรีบโผล่มาที่ห้อง

ฉุกเฉิน!

กู้ฮอนนั่งที่เก้าอี้ตรงระเบียง ใบหน้าซีดขาว “ฝัน…..”เธอมองชุดผู้ป่วยบนตัวหยืนฝัน อย่างอึ้งๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเต็มไป ด้วยรอย เห็นได้ชัดเลยว่า เมื่อคืนถูกเป่หมิง ไม่ค่อยหนักไม่เบาเลย…….

เธอนึกถึงคําพูดที่หยินฝันพูดในสายตอนเช้า นั้น เขาจะมีเรื่องยุ่งอะไรกัน?เขาอยู่ในโรง

พยาบาลชัดๆ! “ขอโทษ…..” คำว่าขอโทษนี้ เธอพูดแทนเธอ และพูดแทน เป้หมิงไม่ด้วย

“ยัยเด็กโง่ คุณไม่มีอะไรต้องขอโทษผม หรอก!”หยินปู้ฝันหายใจหอบ กวาดตามองไป ที่ห้องฉุกเฉินทีหนึ่ง: “สถานการณ์ของคุณน้า ลู่ในตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?

เพิ่งส่งไปที่แผนกผู้ป่วยหนัก ยังต้องรอดู อาการต่อไป……ตาใสของเธอจ้องมองหยิน ฝัน: “บอกฉันที เธอเป็นใครกันแน่?”

หยินฝันถอนหายใจ ส่ายหัวแล้วพูด “เรื่องนี้ พูดแล้วมันยาว ผมก็เพิ่งรู้จักเธอไม่นานมานี้ ผมรู้แค่ว่าเธอชื่อ……..

หลังจากที่หยินปู้ฝันและกู้ฮอนได้ไปจัดการ เรื่องการเข้าโรงพยาบาลของลู่ลู่ ทั้งสองก็ได้ หาที่นั่งสักแห่งในโรงพยาบาลนั่งลง

“ตอนนี้ พวกเรามานั่งลงคุยกันดีๆเรื่องของคุณ น้าลู่ คุณรู้ได้ไงว่าเธอเกิดอุบัติเหตุทาง

รถยนต์?อีกอย่าง โทรศัพท์ของเธอทำไมอยู่

ในมือคุณ ”

กู้ฮอนกัดริมฝีปาก สีหน้าหนักใจ “เช้านี้ฉันได้ รับข้อความที่ไม่คุ้นเคย ก็เลยรีบมา……. พลางพูด เธอก็เปิดข้อความในมือถือ ยื่นให้ หยินปู้ฝันดู แล้วพูดต่อว่า “จากนั้น มีหญิงสาว คนหนึ่งคิดว่าฉันเป็นครอบครัวของลู่ลู่ แล้ว บอกว่าเก็บโทรศัพท์ของเธอได้ เลยเอาให้ฉัน ยังพูดอีกว่าไม่อยากให้ตำรวจแตกตื่น เพราะ เธอรู้สึกว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ของลู่ลู่เหมือน ไม่ได้ง่ายเป็นแค่อุบัติเหตุอย่างเดียว…….

“ไม่ใช่อุบัติเหตุ?”หลังจากที่หยินปู้ฝันอ่าน ข้อความเสร็จ สมองก็เกิดสงสัย “แปลกนะ คน ที่ส่งข้อความให้คุณนี้ไม่เพียงแต่รู้ว่าตัวตน ของคุณ ยังรู้ตัวตนของลู่ลู่อีกด้วย ยิ่งรู้อีกว่าลู่ ลู่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์!”

“สีหน้ากู้ฮอนเริ่มตึง ถามอย่างระมัดระวัง ว่า “ปู้ฝัน ลู่ลู่คนนั้นเป็นเหมือนในข้อความพูด หรือเปล่า เธอคือ……แม่ของฉันหรือเปล่า?” ลําคอเธอก้ำกึ่งทันที เกิดมายี่สิบปี เพิ่งมารู้ว่า คนที่ตัวเองคอยปรนนิบัติเลี้ยงมาตลอดกลับ ไม่ใช่แม่แท้ๆของตัวเอง เคยเจ็บหนักมาก่อน เธอไม่รู้ว่าตัวเองยังจะมีความกล้าที่จะเผชิญ อีกครั้งหรือเปล่า

หยินฝันตบมือเธอเบาๆ “อย่ากังวลไปเลย คําถามนี้คุณน้าลู่ก็อยากรู้เหมือนกัน ฉะนั้นก็ เลยขอให้ผมช่วย ดูตอนนี้แล้ว พวกคุณต้องรีบ ทำการตรวจDNAให้เร็วที่สุด ค่อยแน่ใจความ สัมพันธ์ของพวกคุณ

“งั้นพวกเราไปตรวจตอนนี้เลย ดีไหม?”สําหรับ เรื่องนี้แล้ว เธอรีบมากรอไม่ได้เลย

“อืม งั้นเดี๋ยวผมไปบอกกับคุณหมอแป๊บ ให้ พวกเขาเอาเส้นผมของลูลู่มาตรวจ ความ แม่นยำสามารถสูงถึง99.9999%

ทั้งวันนี้ กู้ฮอนและหยินปู้ฝันเฝ้าที่โรงพยาบาล

ตลอด

และพ่อลูกท่านโม่ทั้งสามเล่นในเมืองSอย่า

งมั่วซั่ว

ตั้งแต่ที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำแล้ว หลังจาก ที่กู้ฮอนวางสายเป้หมิงโมไป เขาก็หน้าบึ้งตึง

มาตลอด

เมื่อนึกถึงฉากที่เธอกับหยืนฝันทำงานด้วย กัน เขาก็รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ