ตอนที่ 79 เสียงร้องอันสมบูรณ์แบบ1

กู้ฮอนถึงถอนหายใจออกมาได้ ไม่มีกู้อันขีแล้ว บรรยากาศดีขึ้นเป็นกอง

เป้หมิงโม่เดินตรงไปยังลานจอดรถ

กู้ฮอนตามหลังเขาไป ม่านราตรีเริ่มพัดพาเอาลมเย็น มาเป็นระลอก

เธออดนึกถึงคำพูดพวกนั้นที่ซุนจุนฮาว พูดขึ้นมาใน คืนนี้ไม่ได้….

ยี่เฟิงกลับมาแล้ว….

แล้ว มาพูดกับเธอมีประโยชน์อะไร?

แม้ว่าจะได้พบกัน เธอก็คงเพียงได้แต่ยืนอยูไกล ๆ ยิ้ม

ให้กับยี่เฟิงเท่านั้น

ไม่อย่างนั้น?

จะทำอะไรได้อีก?

“กู้ฮอน!”

“คะ?” เธอได้สติกลับคืนมาเป่หมิงโม่เรียกเธอถึงสาม ครั้งจนชักทนไม่ไหวแล้ว

“เธอยังมีสมองติดมากับตัวหรือเปล่า? เดินถนนยังมัว ใจลอยอยู่ได้? จ่ายเงินไปแค่ไม่กี่พันถึงกับเซ่อเลยหรือ ไง?”

เขาส่งเสียงอือย่างเย็นชา ทว่าช่างเสียดแทงหูเธอเหลือเกิน

เดินตามติดหลังเขา เข้าไปยังในรถ เธอปนพีมพำ “แค่ ไม่กี่พัน! ใช่สิสำหรับคนจน ๆ อย่างฉัน ไม่กี่พันก็อยู่ได้ตั้ง หลายเดือน”

เขาไม่พูดอะไร เข้าสตาร์ทเครื่องทันที รถค่อย ๆ ขับเคลื่อนออกไป… โทรศัพท์เขาดังขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณชาย….” ฉิงฮัวที่อยู่ปลายสายเสียงเหมือนแทบ จะร้องไห้ “ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดคุณชายเฉิงเฉิงก็กลับ มาบ้านแล้วครับ!”

แววตาของเป้หมิงโม่ที่จ้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืนฉาย แววสดใส อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ เขาเม้มปาก: “เอาเขา ไปขังไว้กับเจ้าหมาโง่นั่น ถ้าไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงห้ามปล่อย ออกมา!”

“หา?” ฉิงฮัวเสียงสั่นเครือ “คะ คุณชาย…ที่ที่เบลล่า อยู่คือกรงหมานะครับ….” “แล้วจะทำไม? หรือจะปล่อยให้เขาคิดว่าถ้าทำตัว

แบบนี้อีก จะไม่มีใครกล้าจัดการ?”

“…ครับ คุณชาย กระผมจะไปบอกคุณนายเดี่ยว นี้…” ฉิงฮัวรับคำสั่งอย่างระมัดระวัง

เป็หมิงโม่วางสายไป

น้ำเสียงเมื่อครู่เยียบเย็นราวกับน้ำแข็ง
กู้ฮอนอดสั่นเทาขึ้นมาไม่ได้

ผู้ชายคนนี้เคยสนใครบ้างหรือเปล่า? โหดร้ายถึงขั้น

เอาไปขังรวมกับหมาเชียว!

ว่าแล้วว่าไม่ใช่มนุษย์จริง ๆ

เธอควรรีบเอาตัวออกห่างเสียดีกว่า

ริมฝีปากเธอสั่นเท “เอ่อ ประธานคะ..ฟ้ามืดแล้ว คน ที่คุณกำลังหายังต้องหาต่ออีกไหมคะ?”

ความจริงเธออยากบอกว่า ฟ้าก็มืดแล้ว ปล่อยฉันไป เถอะค่ะ..

เป้หมิงโม่เหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ก็มองออกถึงความ คิดของเธอ เขาขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณ “อยากหนีไป จากฉันจนทนไม่ไหวขนาดนั้นเชียว?”

เธอส่ายหัวอย่างรุนแรง เบิกตาลนลานตอบ “จะเป็น อย่างนั้นได้ยังไงคะ ฉันแค่เป็นห่วงสุขภาพของประธาน อีกอย่างขาของคุณก็ยังไม่หายดี….”

พูดพลางเธอก็เหลือบตาไปยังขาที่อ ๆ ข้างนั้นของเขา ผู้ชายคนนี้เป็นคนเหล็กหรือไงกัน

ยังจะมาขับรถได้อีก

เป่ยหมิงโม่ยักคิ้วอย่างไม่ใส่ใจ “บาดแผลเล็กน้อย ไม่ ถึงตายหรอก”

“.” !! เป็นมหากาพย์ความซวยแท้ ๆ
ที่โกล์วไนท์คลับ

กู้ฮอนไม่คิดว่า โม่นอกจากจะไม่ไปตามหาคน ต่อแล้ว ยังพาเธอเข้ามายังร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่ง

อย่างน้อยก็เป็นโกล์วไนท์คลับแค่ได้ยินก็พอรู้ว่าไม่ เกี่ยวกับงานปาร์ตี้อันร้อนแรงในคืนนั้น

ทันทีที่เดินเข้าไปยังห้อง VIP ก็ได้ยินเสียงร้องเพลง โหยหวนดังออกมา

ใบหน้าเปี่ยมเสน่ห์ของปรากฏขึ้นมา “อ้าว – ฮอนฮอน เธอมาจริง ๆ เหรอ? คิดถึงเธอจะ

ตายอยู่แล้ว….

พูดพลางชูหยุนเฟิงชายคนนั้นก็ยื่นปากมาทางเธอ

พอเห็นว่ากำลังจะเข้ามาถึงหน้ากู้ฮอน เขาก็ถูกฝ่ามือ ใหญ่ของโม่ผลักยันกลับไป

“ชูสอง เธอไม่ใช่คนที่นายแตะต้องได้”

ด้วยประโยคนี้ของโม่ ทำเอาสัญชาตญาณ เตือนภัยของกู้ฮอนสะดุ้งขึ้นมา

“อะไรคือผู้หญิงที่ฉันแตะต้องไม่ได้?” ชูหยุนเฟิงมอง ไปยังโม่อย่างเคือง ๆ “เป่ยหมิงสองนายอย่าจองหมด ทุกคนได้มั้ย! ฮอนฮอน คนนี้ฉันแปะไว้แล้วจริง ๆ นะ!

พูดจบ ชูหยุนเฟิงก็ดึงตัวกู้ฮอนเข้าไปหา

โอบไหล่เธออย่างสนิทสนม แล้วพาไปนั่งยังโซฟา

กู้ฮอนถึงเพิ่งเห็นชัด ๆ ว่าภายในห้องรับรองขนาดใหญ่ใต้แสงไฟหลากสี ยังมีป่ายมู่ซี และผู้หญิงอีกสองสาม คนนั่งบนโซฟา

พอหันไปเห็น กู้ฮอนถึงกับชะงักงัน

คนที่จับไมค์ร้องสุดเสียง น้ำเสียงราววิญญาณร้อง โหยหวนนั้….มาจากซุปเปอร์สตาร์แอนโทนี่นี่เอง….

โอย ทำลายความฝันชัด ๆ = =||

ที่แท้แอนโทนี่ก็เป็นไอดอลที่ถนัดแต่แสดง ร้องเพลง ไม่ได้จริง ๆ

เสียงเพลงที่ร้องออกมานั้น…. เสียดแทงหูเหลือเกิน

โอย- หัวใจแฟนคลับแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ แล้ว

“ฮอนฮอน มา กินเหล้าหน่อยนะ….” ชูหยุนเฟิงฉีก ยิ้มยื่นแก้วเหล้ามาให้กู้ฮอนแก้วหนึ่ง

กู้ฮอนช้อนสายตามอง เห็นเป้หมิงโม่เดินไปยังริมบาร์เ หล้าอย่างทุกที พอนั่งแล้วก็กินเหล้าอยู่คนเดียว

ผู้ชายคนนี้ดูท่าจะชอบอยู่โดดเดี่ยวมากสินะ กระทั่งในร้านคาราโอเกะที่เสียงดังกระหม เขายัง สามารถหาความสงบสุขให้กับตัวเองได้

“ฮอนฮอน เราเจอกันอีกแล้วนะ” เสียงอ่อนโยนของ ป่ายมู่ซี ดังลอยมา ยิ้มให้อย่างจริงใจ

หัวใจของกู้ฮอนสะดุดขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ ยิ้มไป ทางเขาอย่างขัดเขิน

คำเรียก “พี่สะใภ้” ที่ป่ายมู่ซี เคยเรียกในตอนแรก ตอนนี้เธอถึงเพิ่งตาสว่าง มารู้เอาภายหลัง

คราวนี้เธอเพิ่งจะเข้าใจอย่างถ่องแท้เสียที ว่าทำไม เวลาป่ายมู่ซี เจอหน้าเธอ ถึงได้มีแววอาฆาตอยู่

“ป่ายมู่ซี นายเรียกเธอว่าฮอนฮอน ได้เรอะ? นี่เป็น ชื่อที่ฉันเอาไว้เรียกเธอคนเดียวต่างหาก!” ชูหยุนเฟิง ชายตามองป่ายมู่ซี อย่างเคือง ๆ พูดพลางแขนก็ดึงร่างขอ งกู้ฮอนเข้าไปหา