ตอนที่ 77 สงครามบนโต๊ะอาหาร1

“อ้าว คุณกู้พูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ? พูด เหมือนหึงเลยนะ?” กู้ฮอนมองยังสีหน้าเขียวปัดของกู้ อันขี ในใจเบิกบานเหลือจะกล่าว

แต่ไม่ทันคิดว่า เป่ยหมิงโม่จะดึงแขนออก กันเธอ ออกไป-

เธอยังไม่ทันตั้งตัว ฉับพลันเขาก็ตอบโต้โดยดึงตัว เธอเข้าไปไว้ในอ้อมอก ริมฝีปากประกบลงมา….

“อื้อ….” กู้ฮอนตกตะลึง

จูบนี้ เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน จนในสถานที่นั้นนอก

จากเป้หมิงโม่แล้วทุกคนต่างนิ่งงันกันไปหมด

ยิ่งความตื่นตกใจของกู้อันขียิ่งไม่ต้องพูดถึง

ซุนจุนฮาว เผยแววตาตกตะลึงขึ้นแวบหนึ่ง แล้วจึง กลบเกลื่อนได้ในทันที

แต่สีหน้าของกู้ฮอนกลับขุ่นเคือง! ผู้ชายคนนี้ลอบโจมตีเธอสำเร็จอีกแล้ว!

ริมฝีปากเย็นเยียบนั้นแฝงด้วยรสชาติของการ ลงโทษ เขารุกล้ำเสียจนเธอแทบหายใจไม่ออก เธออยากขัดขืน ดิ้นหนี ความคิดพวกนั้น…. แต่ว่าเมื่อได้เห็นหน้าสีดำแดง ตกตะลึง

กระอักกระอ่วนของกู้อันขีแล้ว ความคิดขัดขืนของกู้ฮอนก็หายไปในทันใดกลายเป็นยืนมือออก ไปจับ ศีรษะของเป่ยหมิงโม่ ใช้นิ้วมือสอดเข้าไปยังเรือนผมเงา

ดำขลับของเขา

ทั้งยังจงใจส่งเสียงครางออกมาอย่างน่าขนลุก ยั่งให้กู้อันขีโกรธจนตายไปเลย! !

“อืม…อืม…อืม…”

กู้อันขีมองจนทนดูต่อไปอีกไม่ได้ แต่ด้วยภาพ ลักษณ์ของตระกูลกู้ เธอจึงต้องอดทนต่อไป “พี่เป่หมิง ถ้ายังไงเรากินข้าวกันก่อนไหมคะ….”

เป๋หมิงโม่ถึงได้ถอนริมฝีปากออกมา

กู้ฮอนรู้สึกว่าบรรยากาศได้เยือกเย็นลงอีกครั้ง

มองไปยังชายคนนั้นที่ปล่อยเธอออกอย่างไม่ เต็มใจ เลื่อนสายตาอย่างสงบนิ่ง เอ่ยกับกู้อันขีด้วย เสียงทุ้มต่ำ “คุณก็เห็นแล้วนี่ เธอติดผมมาก จะกินข้าว กันที่ยังกินสงบ ๆ ไม่ได้เลย”

น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนั้น ราวกับเขาและกู้ฮอน เป็นคู่ขากันจริง ๆ !

กู้ฮอนแสยะยิ้มที่มุมปาก เพราะความสง่างามของ เขาแท้ ๆ ถึงกลบเกลื่อนทุกอย่างได้!

เธอแอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พูดตรง ๆ แล้ว จูบ เมื่อครู่นี้ ดึงดูดให้หัวใจเธอเต้นแรง เลือดสูบฉีดขึ้นมา

จริง ๆ
เธอค่อย ๆ สงบใจสักหน่อยดีกว่า

กู้อันขีสีหน้าซีดขาวลงชั่วขณะ สองตามองยังกู้ ฮอนด้วยความโกรธแค้น “พี่เป่ยหมิงคะ ความจริงฉัน เข้าใจทุกอย่างดี แต่ฉันก็ไม่ถือค่ะ ฉันอดทนรอพี่ ได้…”

คำพูดนี้ช่างเหมือนละครน้ำเน่าตอนสองทุ่มอะไร อย่างนั้น ขั้นว่ารอได้ถึงพันปี

เป่ยหมิงโม่เลิกคิ้ว ไม่พูดอะไรออกมาแต่ว่ากลับคว้า ตะเกียบ คีบเอาผักที่กู้ฮอนลวกให้เขาเมื่อครู่ แล้วกิน เข้าไปจริง ๆ..

กู้ฮอนมองจนตาค้าง

เมื่อครู่ผู้ชายคนนี้เพิ่งบอกว่า อาหารที่เธอสั่งเป็น อาหารกระต่ายไม่ใช่หรือ?

กู้อันขี้เองก็ตาค้างพอกัน แต่ว่าเธอตกใจที่เป่หมิง โม่กลับกินอาหารที่กู้ฮอนคืบให้เขา!

จากนั้น บรรยากาศของอาหารมื้อนั้นก็เริ่มมาคุขึ้น มา..

ขณะกำลังกินอาหาร กู้อันขีก็เริ่มตั้งใจละล่วงเกิน เป้หมิงโม่อย่างหน้าไม่อาย

“พี่เป้หมิง ฉันได้ยินว่าผู้ชายกินปลิงทะเลแล้วช่วย บำรุงดีนะคะ มา กินเยอะ ๆ หน่อยนะ…” ตะเกียบคู่นั้นคืบเอปลิงทะเลแล้วเลื่อนจะไปวางยังในชามของเป่หมิงโม่ ทว่ากลับถูกกู้ฮอนที่มือไวตาไว ยื่นมือออกไป กันไว้ได้พอดิบพอดี-

ราวกับดาบที่ปะทะกัน!

กู้ฮอนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร: “ปลิงทะเลช่วยเรื่อง สมรรถภาพของผู้ชายจริง ๆ แหละ แต่ว่าคุณกู้กำลังจะ บอกว่าสองโม่ไม่ฟิตพอเหรอคะ?”

จากนั้นก็หันไปกะพริบตาอย่างใสซื่อทางเป่หมิงโม่ ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

กู้อันขีสะดุ้งตกใจ

รีบลนลานเอาปลิงทะเลกลับไปยังชามของตน ส่ายหน้าระรัว: “ไม่ใช่อย่างนั้น พี่เป้หมิงอย่าเข้าใจผิด นะคะ…”

เป่ยหมิงโม่เม้มปากเล็กน้อย ไม่พูดอะไร ชายผู้นี้ เวลากินข้าวมักสงบเสงี่ยมไม่พูดไม่จา

ความเงียบงันอย่างประหลาดจึงเข้าปกคลุมอีก ครั้ง

มื้ออาหารก็ยังดำเนินต่อไป

กู้อันขือดรนทนไม่อยู่ขึ้นมาอีก ขณะที่กินไปได้ ครึ่งหนึ่ง จู่ ๆ ก็พูดสิ่งที่ทำให้ผู้คนตื่นตระหนกขึ้นมา-

“เอ่อ พี่เป่ยหมิงคะ การแข่งขันรอบแรกกลุ่มธุรกิจกู้ ได้คะแนนดีออกขนาดนี้ เป็นเพราะพี่เป่ยหมิงสนับสนุน แท้ ๆ ..แม่ฉันบอกว่าอีกหน่อยพอมีโอกาส จะต้องเรียนรู้จากพี่ตัวต่อตัวให้ได้!”

เฮือก

กู้ฮอนสูดลมหายใจเย็น ยัยนี่พูดเรื่องที่ไม่ควรพูด

ขึ้นมาได้

ขณะนั้น เธอเหลือบมองใบหน้าคมคายของเป่หมิง โม่ ที่กระตุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน

กู้ฮอนมือสั่นเทา

หรือว่ากู้อันขีจะไม่รู้ว่าพิมพ์เขียวที่พ่อมอบให้เธอ

คือของที่เธอเสี่ยงตายแอบขโมยออกมาจากมือของ เป่หมิงโม่? แม้เธอจะรู้ว่าพ่อปกป้องกู้อันขีดีเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ เคยคาดฝันว่า ในฐานะลูกสาวเหมือนกัน คนหนึ่งจะถูก

ประคบประหงม ไม่เคยให้รู้เรื่องเลวร้ายใด ๆ ในโลก ; ส่วนอีกคนจะต้องใช้ชีวิตอย่างอยู่ในหลุมนรก เผชิญ โลกอย่างทุกข์ทรมาน

ราวกับมีเลือดไหลซึมออกมาจากใจ กู้ฮอนแสยะ ยิ้มเย็น แอบสาปแช่งอยู่ภายในใจ

ยัยบ้ากู้อันขี!

ไม่คาดคิดว่า กู้อันขียังคงทำทองไม่รู้ร้อน คุยต่อ ไม่หยุด: “ฮี ๆ ไม่รู้ว่าพี่เป้หมิงพอใจกับผลงานของกลุ่ม กู้คราวนี้หรือเปล่า เดี่ยวพอเข้ารอบสองแล้ว พี่เป่หมิง เชิญดูแลต่อด้วยนะคะ….”
กู้ฮอนอดทำตาเหลือกไม่ได้รู้สึกอยากเอาพลาส เตอร์มาอุดปากผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน จะหาหนทางตาย ไปคนเดียวก็ไม่ว่า แต่ช่วยอย่าลากเธอเข้าไปเกี่ยวด้วย

ทันใดนั้นเธอก็ดึงขาขึ้นจากใต้โต๊ะอย่างรวดเร็ว-

“โอ๊ย….ใครเตะฉัน!”

กู้อันขี้ร้องขึ้นมา กุมขาข้างที่เจ็บไว้ด้วยปฏิกิริยา ฉับไว จ้องมองกู้ฮอนด้วยความโกรธเคือง แล้วยกแก้ว น้ำผลไม้ในมือขึ้นมาโดยไม่ยั้งคิด

ซ่า-

สาดใส่ศีรษะ ใบหน้า ไหลลงมายังหน้าอก และ เสื้อผ้าของกู้ฮอนโดยไม่ปรานี

การสาดน้ำของกู้อันขีครั้งนี้ รวดเร็วและแม่นยำ ชนิดที่ใครก็สู้ไม่ได้

และที่สำคัญ เป้หมิงโม่ที่นั่งอยู่ข้างตัวกู้ฮอนกลับ ไม่มีโดนลูกหลงเลยแม้แต่น้อย