ตอนที่ 67 ใครกันแน่ที่ไร้ยางอาย1

ฉิงฮัวส่ายหน้า สีหน้าเคร่งขรึม “ไม่ทราบครับ คุณชายเพียงสั่งว่าให้มารับคุณ”

กู้ฮอนลังเลเล็กน้อย แต่ก็ขึ้นรถในท้ายที่สุด

เธอมองยังท้องฟ้าที่ค่อย ๆ หม่นลงทุกที รู้สึก ราวกับกำลังเห็นอนาคตของตัวเองอย่างนั้น ทุกอย่าง

มืดมน….

“ถึงแล้วครับ คุณกู้”

ฉิงฮัวร้องเสียงเรียบขึ้นมา

กู้ฮอนถึงรู้สึกตัวขึ้นมา มองทะลุหน้าต่างรถออกไป ยังทิวทัศน์ข้างนอก

ที่แท้ความมืดก็เข้ามาปกคลุมจนหมดแล้ว

แสงนีออนหลากสีส่องสว่าง ร้านอาหารญี่ปุ่นเล็ก ๆ ข้างทางดึงดูดความสนใจของเธอ “ที่นี่เหรอคะ?”

ฉิงฮั่วพยักหน้า “ใช่ครับ ผมจะไปจอดรถ คุณกู้ เชิญเข้าไปก่อนได้เลย ชั้นสามทางฝั่งซ้าย ห้องซากุระ คุณชายรอคุณอยู่ที่นั่น”เธอกัดริมฝีปากโดย สัญชาตญาณ ความหวาดหวั่นแล่นเข้ามาในใจ ทว่า สุดท้ายก็ผลักประตูลงจากรถจากนั้นรถของฉิงฮัวก็ แล่นเข้าไปทางลานจอด

ทันทีที่ก้าวเข้าไปยังร้าน หญิงสาวใส่ชุดกิโมโนสองคนก็เดินมาหาเธอทันที โค้งคำนับอย่างนอบน้อม “ยินดีต้อนรับค่ะ”

บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไม้จันท์หอมญี่ปุ่น โชยเข้าแตะจมูกเธอ กู้ฮอนรู้สึกสั่นเทา พยักหน้าน้อย ๆ “ขอบคุณค่ะ ขอโทษนะคะชั้นสามไปทางไหน?

“รับทราบค่ะ เชิญทางนี้-”

กู้ฮอนขึ้นไปยังชั้นสามภายใต้การนำทางของหญิง สาวในชุดกิโมโน

ตัวพื้นทำจากไม้ เมื่อเหยียบลงไปจึงส่งเสียงเอียด อาด ให้ความรู้สึกที่แตกต่างไป

“คุณผู้หญิง นี่คือห้องซากุระค่ะ” หลังจากหญิง สาวในชุดกิโมโนคำนับเธออย่างนอบน้อมอีกครั้ง ก็ ถอยออกไป

กู้ฮอนมองยังบานประตูไม้แบบญี่ปุ่นที่อยู่เบื้อง หน้าแล้วผลักออก รอยสะบัดพู่กันรูปกลีบดอกซากุระ มากมายตบแต่งประปรายอยู่บนขอบประตู มีกลิ่นดอก ซากุระลอยโชยมาจาง ๆ..

ในห้องด้านหน้าเหมือนมีเสียงหัวเราะของผู้ชาย สองสามคนดังอยู่ เธอชะงักไปชั่วครู่ กลั้นใจเล็กน้อย จากนั้นค่อย ๆ

ผลักบานประตูออก- ใบหน้านิ่งเยียบเย็นอันหล่อ

เหลาที่คุ้นเคยของเป็หมิงโม่ปรากฏขึ้นสู่สายตาทันที

เธอสูดหายใจทีหนึ่ง
จากนั้นจึงเห็นชายอีกสี่คนนั่งประจำที่ล้อมรอบ โต๊ะทานอาหารทรงเตี้ยที่ทำจากไม้ผู้ชายเหล่านั้น เธอ ไม่รู้จักใครเลย

“ประธานคะ…”เธอเอ่ยขึ้นแผ่วเบาอย่างถ่อมตน

เป่ยหมิงโม่เหลือบมองยังเธอ มุมปากยกขึ้นเล็ก น้อย “มานี่สิ”

“ฮะ ๆ ประธานเป็นหมิง คนคนนี้คือ?” ชายหน้ากลม ร่างอ้วนท้วนหนึ่งในนั้นหัวเราะถามขึ้น

กู้ฮอนเกร็งไปทั้งร่าง ก้าวเท้าสั้น ๆ เดินไปยังข้า งกายเป็นหมิงโม่

แล้วจึงพบว่าภายในร้านอาหารแบบญี่ปุ่นนี้ เก้าอี้ แม้สักตัวยังหาได้ยาก เธอจึงได้แต่เพียงคุกเข่านั่งลง อยู่ข้าง ๆ เป่า หมิง โม่

“ผู้อำนวยการหลี่ เธอคือใครนั้นไม่สำคัญ สิ่งที่ สำคัญคือคืนนี้ขอให้ทุกคนดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน” น้ำเสียงจริงใจของเป่หมิงโม่นั้น แฝงไปด้วย บรรยากาศเย็นเยียบ

ชายที่ชื่อผู้อำนวยการหลี่ผู้นี้ ก็คือผู้อำนวยการ ประจำที่ทำการเมืองAนั่นเอง “ฮะ ๆ ประธานเหมิงช่างอารมณ์ดีจริง ๆ ! คืนนี้

พวกเราทุกคน ต้องขอบคุณประธานเป้หมิงซะแล้ว!”

“ใช่ไหมล่ะ?” ชายร่างสูงผมอีกคนหนึ่งพยักหน้า เห็นด้วย “เป็นเพราะการจัดการที่ดีของท่านประธานเป่ยหมิงแท้ ๆ พวกเราถึงได้กำไรมาเหนาะ ๆ ห์ ๆ ๆ”

“นั่นน่ะสิๆ ท่านประธานเป่หมิง จากนี้ไปเรามา รุ่งเรืองร่วมกัน ! วันนี้โปรเจกต์ “หยิง ‘ ถือกำเนิดขึ้นมา แล้ว พวกเราเชื่อว่าอีกไม่นานก็จะกลายเป็นโปรเจกต์ วิศวกรรมอันโดดเด่นที่ผู้คนต่างจับตามองกันทั่ว ประเทศอย่างแน่นอน!”

ทันใดนั้นผู้ชายทั้งหมดที่อยู่ในนั้นต่างผลัดกันเอ่ย คำชื่นชม ยกยอกันไปมา

กู้ฮอนถึงได้เข้าใจว่า ที่แท้กลุ่มคนที่เขาร่วมกินดื่ม ด้วยในคืนนี้ คือเหล่าข้าราชการระดับสูงนี่เอง

ดวงตาดำของเหมิงโม่ฉายแววหม่นมืด ริมฝีปาก เหยียดดูคล้ายไม่ใช่รอยยิ้ม ทำให้ใครต่างเดาอารมณ์ ที่แท้จริงของเขาไม่ออก

คิ้วเรียบตรงของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย “ในเมื่อทุก คนกำลังมีความสุข งั้นผมจะมอบอาหารจานพิเศษให้ แก่ทุกคน” เมื่อเงียบเสียงลง เขาก็กดปุ่มที่อยู่ข้างโต๊ะ

เพียงครู่เดียว ประตูห้องก็ถูกคนเปิดออก ชายร่างกำยำสี่คนยกชั้นไม้เข้ามาตัวหนึ่ง

กู้ฮอนจ้องมองด้วยความสงสัย ทว่าไม่คาดคิด ว่าการมองนั้นจะทำให้หัวใจแทบกระเด็นออกมา…. เพียงเพราะแค่เห็นชายกำยำทั้งสี่ยกแท่นไม้เข้ามา ใกล้ตัวข้าราชการทั้งสี่นั้น

แล้วติดตั้งชั้นไม้ลงบนยังโต๊ะทานอาหาร
“เชิญรับประทาน” หลังจากชายทั้งสี่โค้งคำนับ แล้วก็ถอยออกจากประตูไป

ในดวงตากู้ฮอนฉายแววตกตะลึง ถ้าหากเธอตาไม่ ฝาด สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นคือ

ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนแนบอยู่บนแผ่นไม้ ทั่วร่างของหญิงสาวผู้นั้นที่เพียงผิวหนังเปลือยเปล่า

ทั้งอาหารก็ถูกวางราวกับเป็นจิ๊กซอว์ ลงบนผิวหนัง ของเธอ บรรจงปกปิดจุดสำคัญเป็นอย่างดี

กู้ฮอนอดสูดหายใจเย็นเยียบไม่ได้ หรือว่า ….นี่ จะเป็นซูชิบนร่างเปลือยของญี่ปุ่นที่เขาเล่าลือกัน? “ฮะ ๆ ๆ…” ผู้อำนวยการหลี่หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง “ท่านประธานเป่หมิงช่างหลักแหลมไม่เหมือนใคร….” “จ๊ๆๆ ช่างเป็นมื้อเย็นที่น่าสนใจจริง ๆ หึๆ…”

เวลานั้นชายทั้งสี่ห้าคนในห้อง ต่างจับจ้องสายตา ยังหญิงสาวร่างเปลือยนโต๊ะอาหาร เผยสีหน้าตื่นเต้น ออกมาพร้อม ๆ กัน

เป่หมิงโม่สีหน้าเรียบนิ่ง แววตาส่องประกายล้ำลึก เอ่ยขึ้น “อาหารจานนี้ เป็นเมนูขึ้นชื่อของร้าน ขอให้ทุก คนเชิญชิมกันได้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ฮะ ๆ ได้ ๆ ๆ!” พูดพลาง คนก็ขยับตะเกียบไป

พลาง

บางคนก็ใช้มือเปล่า หยิบอาหารบนเรือนร่าง เปลือยของหญิงสาว
ยัดเข้าใส่ปากทั้งคำ กินอย่างตะกละตะกลาม

กู้ฮอนมองแล้วพลันเกิดความรู้สึกพะอืดพะอม

เธอเหลือบมองเป็หมิงโม่ที่อยู่ข้างกายแวบหนึ่ง นี่ เป็นเพียงมื้ออาหารโสมมระหว่างผู้ชายเท่านั้น เขาให้ เธอมาทำไมกัน?”

ผู้อำนวยการหลี่กินอย่างสนุกสนาน ชูแก้วเหล้า สาเกมาทางเหมิงโม่แล้วกล่าวขึ้น

“การรับรองของประธานเหมิง ช่างมีทั้งสีสันและ รสชาติครบถ้วน ผมนับถือจริง ๆ เอ้า ผมขอดื่มให้ ประธานเหมิงหนึ่งแก้ว!”