ตอนที่ 51 เมื่อคืนที่เหมือนความฝัน1

จากนั้น ปัง

ประตูถูกปิด

ห้องเต็มไปด้วยความเงียบ

เสียงเย็นชาของเป่ยหมิงโม่ก็ดังขึ้นมา “รูบนถุงยาง เธอจะ อธิบายยังไง”

กู้ฮอนใจสั่น

สติของตัวเธอเองเมื่อครู่ยังไม่กลับมา

เธอพยายามลุกขึ้นจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว ปาดน้ำตา อย่างรีบร้อน ปกปิดความสับสนวุ่นวายในใจ แล้วเอ่ยปาก ขึ้น “ไม่มีอะไรจะอธิบาย”

เธอพูดพร้อมหมุนตัวจะเดินไป แต่ถูกดึงอย่างแรงด้วยมือ ที่มีผ้าพันแผลอยู่-

“นี่.”

เธออยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง

ยังไม่ทันจะได้ตอบโต้อะไร ก็ถูกแขนแข็งแรงของเขา

ล้อมไว้ก่อน

“เป่ยหมิง….อื้อ….”

เธอเงยหน้าขึ้น ก็ถูกริมฝีปากของเขาครอบครอง เหมือนมีคลื่นน้ำลูกใหญ่ซัดเข้าหาเธออย่างจังสติสัมปชัญญะทั้งหมดเหมือนจะหายไปอย่างง่ายดาย ด้วยการจู่โจมของริมฝีปากนี้

พ่ายแพ้อย่างราบคาบ

ครั้งนี้

จูบของเขาดูเร่าร้อนกว่าครั้งไหนๆ

นิ้วหยาบยังคงลูบไล้ที่ริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน เสียงแหบถอนหายใจ กอดเธอแน่นไว้ในอ้อมแขน

ฮอน ..

หัวใจของเธอสั่นไหวทันที

คำว่าฮอน ที่เขาเรียกอย่างอ่อนโยน เหมือนสึนามิที่

ทำลายด่านป้องกันสุดท้ายในใจเธอทันที เขาลดสายตาลง โน้มริมฝีปากลงมา ค่อยๆจูบเช็ดน้ำตา

ของเธออย่างอ่อนโยน

จากนั้นเขาจับแก้มของเธอ นัยน์ตาเขาเต็มไปด้วยความ โศกเศร้า เขาพูดเสียงต่ำ “คืนนี้ นอนกับฉันเถอะนะ ได้ ไหม”

เธออึ้งจนพูดไม่ออก

น้ำตากลับยิ่งไหลหนักขึ้นกว่าเดิม

ทำไมนะ….ทำไมหัวใจถึงเจ็บจี๊ดขนาดนี้…

กลางดึก

ภายในห้องที่เงียบสนิท และไม่ได้เปิดไฟ
กู้ฮอนนอนเงียบๆอยู่บนเตียง ดวงตาใสเป็นประกาย ข้างกายมีเสียงหายใจเบาๆของเป่หมิงโม่ เขาดึงเธอไปกอด ไม่ได้ทำอะไร แค่กอดจนแน่นเท่านั้น คืนนี้ เขาดูเงียบมาก

ไม่ ควรจะพูดอะไรบ้าง เขาเงียบแบบนี้มานานแล้วนะ

ขนาดเสียงหัวใจยังเต้นอย่างสงบ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ภายในห้องที่มืดสนิท ก็ได้ยิน

เสียงถอนหายใจของเขาลอยมา–

“ขอโทษนะ ฮอน ฉันรู้ว่าเธอคงตกใจกับเรื่องเมื่อตอน เย็น แต่ฉัน แค่อยากหาคนมานอนเป็นเพื่อนก็แค่นั้น”

หัวใจของเธอสั่นเล็กน้อย

กลัวจนเจ็บหน้าอก

เงียบกริบ

เขาฝังใบหน้าในซอกคอของเธอ ผ่านไปนานมาก เสียง แหบที่ดูไม่สบายใจเปล่งออกมา “วันนี้ เป็นวันที่ฉันเสียแม่

ไป”

เหมือนเธอรับรู้ถึงร่างกายที่กำลังสั่นเทาของเขา ความเศร้าโศกโถมเข้ามาทันที

ความยิ่งยโสของเขาในอดีต ที่ดูเหมือนว่าไม่มีใคร สามารถทำลายความแข็งแกร่งของผู้ชายคนนี้ได้ เวลานี้ เขาเหมือนเด็กน้อยบอบบางคนหนึ่งที่พิงอยู่บนไหล่เธอและตัวสั่นเบาๆ

ตอนนี้ เธอถึงเข้าใจเหตุผลที่เขาอยากหาคนมานอนเป็น

เพื่อนทันที

ถึงว่าทำไมวันนั้นที่โรงพยาบาล เขาถึงเรียกภรรยาของ ท่านเหมิงว่าน้าซีน

ที่แท้..

เธอไม่รู้ว่าควรจะปลอบเขายังไงดี ทำได้แค่ยื่นแขนนุ่ม ออกไป แล้วลูบหลังแข็งแรงของเขาเบาๆ….

*

จนถึง ตอนกลางดึก

เขานึกว่าเธอนอนหลับไปแล้ว จึงพูดเบาๆข้างหูของเธอ

จากนั้น เขาก็นอนหลับไปอย่างเงียบๆ

เธอรู้สึกเย็นวาบที่ปลายนิ้ว

ลืมตาโตจนฟ้าสว่าง

เพราะเขาพูดว่า–

“ฮอน อย่ารักฉันเลย”

ตอนเช้า แดดยามเช้าส่องผ่านหมอกเข้ามา

เสียงโทรศัพท์มือถือ ทำลายความเงียบภายในห้อง

กู้ฮอนหลับตาลง เพราะไม่ได้นอนทั้งคืน

รู้สึกว่าร่างกายเย็นข้างๆที่กำลังกอดเธออยู่ ดึงแขนออกไป

ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเป่หมิงโม่–

“..อืม ผมรู้แล้ว น้าซีนอีกสักพักก็กลับแล้ว” เธอรู้สึกว่าเขากดวางสายไปแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าลืมตา

ยังคงแกล้งหลับต่อไป

จากนั้น ก็เป็นเสียงใสเสื้อผ้าดังก๊อกแก๊กๆ

จากนั้น เขาชะงักฝีเท้าของเขา

จากนั้น เอี้ยด ปัง

ประตูถูกปิด

เหลือเพียงห้องที่เงียบสนิท

ผ่านไปนานจนไม่ได้ยินเสียงของเขาอีก กู้ฮอนถึงลืมตา

ขึ้น

ห้องนอนที่ว่างเปล่า นอกจากการประดับตกแต่งที่หรูหรา

ก็เป็นห้องนอนที่แสนเคว้งคว้าง

เขายังคงเดินอย่างกระฉับกระเฉง

เหมือนเมื่อคืน เสียงกระซิบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ ข้างหู ท้ายที่สุดแล้วมันก็เหมือนแค่ความฝัน

หัวใจของเธอเศร้าสลด….

*

คฤหาสน์ตระกูลเปหมิง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ