ตอนที่ 47 ออกโรงพยาบาลไปซื้อของอย่าง บ้าระน่ำ1

ตอนที่ 47 ออกโรงพยาบาลไปซื้อของอย่าง บ้าระห่ำ1

เขาไม่พอใจกับคำพูดหยาบคายของเธอ “กู้ฮอน เธอเลือกใช้คำพูดให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง”

“อ๋อ ใครจะไปพูดดีเหมือนเป่ยใต้เอ๋อล่ะ ทำอะไรก็ ดีไปหมด นี่ คุณจะให้เธอพาไปไหมล่ะ” เธอพูดสบายๆ เพื่อหยุดคำพูดเขา

เขารู้สึกเวียนหัว เขาก้มหน้าลง จริงๆแล้วถ้าไม่ใช่ เพราะเขาเวียนหัวกลางดึก เขาคงไม่เรียกเธอให้มา ประคองหรอก

เขาค่อยขยับขาที่ถูกเข้าเฝือกไว้อย่างช้าๆ กู้ฮอนพยุงเขาจนมาถึงหน้าประตูห้องน้ำ เธอเปิดประตู เปิดไฟให้เขา “นี่ เรียบร้อยแล้ว” เป่ยหมิงโม่เดินเข้าไปโดยไม่พูดอะไร…

กู้ฮอนหมุนตัวหาว พร้อมจะกลับไปนอนบนเตียง อุ่นต่อ แต่นึกไม่ถึงว่าเพิ่งเดินไปได้ครึ่งทาง ก็มีเสียงดัง ออกมาจากห้องน้ำ–

“นั่นมัน….ในน้ำเสียงมีความลังเลปนอยู่ ในที่สุด ก็ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “มานี่หน่อย–”
“ทำไมอีก ท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่” กู้ฮอนอดถอน หายใจยาวไม่ได้ เธอเดินกลับไปพร้อมกับพูดแหย่ “คง ไม่ได้จะให้ฉันช่วยทำเสียง ฉี่ฉี่ ถึงจะปัสสาวะออก หรอกนะ อายุเท่าไรแล้วห้ะเด็กน้อย”

จากนั้น พอเดินเข้าไปในห้องน้ำ

กู้ฮอนถึงพบว่า ร่างสูงแข็งแรงของเป้หมิงโม่ ถึงแม้ ได้รับบาดเจ็บและยืนอยู่หน้าโถปัสสาวะ ยังคงดูดีและ สมบูรณ์แบบ อย่างกับเป็นรูปร่างที่ฟ้าประทานให้

เธอถอนหายใจยาว ผู้ชายแบบนี้เกิดมาพร้อมกับ ความโกลาหลมากกว่า ไม่ต้องเอ่ยปากพูดอะไร แค่ยืน เปล่งออร่าอยู่ตรงนั้น ก็สามารถฆ่าผู้หญิงให้ตายได้ แล้ว….

“ช่วยควักน้องชายสุดรักให้ฉันที มือของฉันไม่ ว่าง” ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างสบายๆ

ควัก ควักน้องชายสุดรัก

กู้ฮอนสูดลมหายใจเข้าลึก

เบิกตาโตเหมือนไข่ห่าน จ้องมือทั้งสองข้างที่เต็ม ไปด้วยผ้าพันแผลของเป่หมิงโม่อย่างนึกไม่ถึง เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เห็นได้ชัดว่าเธอ

ยังไม่เข้าใจคำพูดที่น่าตกใจของเขาเมื่อครู่เท่าไร

เป่ยหมิงโม่ยักคิ้วขึ้น มีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏบนริมฝีปากของเขา “เธอมัวชักช้าอะไรอยู่ เงื่อนไขเพิ่มเติม คือ ต้องฟังคำสั่งทุกอย่างของฉัน ลืมแล้วรีไง”

ความสำเร็จปรากฏขึ้นในดวงตาสีดำ

กู้ฮอนรู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยของเธอเต้นดังตุ้บตุ้บ ไม่เป็นจังหวะ

“ฉันก็เคยบอกแล้วนี่ ไม่อนุญาตให้คุณใช้อำนาจ ป่าเถื่อน..

“รบกวนร่างกายของเธอใช่ไหม” เธอยังพูดไม่ทัน จบ ก็ถูกเขาพูดขัดเสียงเย็นขึ้น “ฉันรู้ แต่ว่ากู้ฮอน ตอนนี้ฉันไม่ได้ไปรบกวนอะไรเธอเลย เห็นได้ชัดว่าคน ที่ถูกรบกวนคือฉันมากกว่านะ”

“….” เวลานี้ กู้ฮอนถึงเข้าใจทันทีว่าเธอตกหลุม

พรางอีกครั้ง

เธอกัดฟันกรอด เป่าลมเข้าปาก แล้วไปยืนข้างเขา อย่างอารมณ์เสีย จากนั้นก็ค่อยๆดึงทิชชูสองสามแผ่น ออกมา แล้วพันที่มือเรียวเล็กของตัวเองจนหนา

ผู้ชายคนนั้นไม่พอใจ

“ให้ตายสิ” ขนาดคนที่มารยาทสูงส่งอย่างเป่หมิง สองยังอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา เธอคงรู้สึกเสีย ศักดิ์ศรีมากที่ต้องทำแบบนี้ เขากัดฟันแน่น ค่อยๆหรี่ ตาที่แสนอันตราย “กู้ฮอน ฉันไม่รังเกียจมือสกปรก ของเธอหรอก แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะรังเกียจฉัน”

ของล้ำค่าที่ผู้หญิงทุกคนล้วนอยากสัมผัส แต่ทำไมพอเป็นเธอ กลับกลายเป็นสิ่งที่น่าอับอายอย่างนี้

ถูกผู้หญิงที่ไม่อยากสัมผัสทำท่ารังเกียจแทบตาย ครั้งก่อนที่บอกว่าล้างฟันฆ่าเชื้อ เธอยังใช้ผ้าขนหนูห่อ มืออีก

มันทำให้เป่หมิงสองโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

กู้ฮอนมองใบหน้าเศร้าหมองของเขา ในใจรู้สึกมี ความสุขเล็กๆ ด้วยเหตุนี้เธอจึงยิ้มและยกมือที่ถูกพัน ด้วยกระดาษทิชชูขึ้น “ท่านประธาน ท่านมีนิสัยรัก สะอาด เช่นเดียวกัน สำหรับของบางอย่างฉันก็รัก สะอาดค่ะ”

เธอจงใจเน้นคำว่า “ของบางอย่าง ‘ จากนั้นใบหน้า สวยก็ยิ้มหวานออกมา

หลังจากนั้น มือที่ถูกพันด้วยทิชชูสีขาวจนหนา เหมือนขาหมู ก็ค่อยๆดึงกางเกงของผู้ป่วยออกด้วย ความกลัว

ท้องฟ้าเพิ่งสว่าง

เมื่อคืนกู้ฮอนนอนกลิ้งไปมาจนดึกถึงหลับ ดังนั้น ในตอนเช้า เธอยังคงนอนขดตัวอยู่ที่โซฟา

จนมีเสียงดังปลุกเธอตื่น

หมอและพยาบาลเข้ามาในห้องผู้ป่วยVIP

ยืนอย่างระวังและเป็นระเบียบรอบเตียงของ เห

มิงโม่
พยาบาลรีบพันแผลให้โม่

หมอรีบตรวจอย่างละเอียดให้เขา

“คุณตอนนี้ร่างกายคุณทุกส่วนเป็นปกติดี ถึงแผลบนตัวจะไม่ร้ายแรง แต่ต้องระวังไม่ให้ปากแผล โดนน้ำ เพื่อหลีกเลี่ยงการอักเสบ นอกจากนี้ร่างกาย ของคุณได้รับบาดเจ็บที่ขาร้ายแรงที่สุด เราหวังให้คุณ อยู่โรงพยาบาลเพื่อตรวจอีกสองสามวัน คุณคุณแน่ใจหรือครับว่าจะออกจากโรงพยาบาล”

คำพูดของหมอ ยังไม่ได้รับการตอบกลับจากเป่ห มิงโม่ ก็ถูกเสียงแหบปนตกใจแทรกขึ้น

“ออกจากโรงพยาบาล”

กู้ฮอนเด้งตัวออกจากโซฟาพร้อมกับทรงผม ยุ่งเหยิง รีบเหยียบรองเท้าแตะแล้ววิ่งไปข้างเตียงของ เป่หมิงโม่

เธอลืมตาที่กำลังสะลึมสะลือ จ้องคนที่แต่งตัว เสร็จเรียบร้อยแล้ว ราศีดูเปล่งปลั่ง ความสง่าที่ส่อง ประกายออกมาจากตัวของผู้ชายคนนี้ เขาเป็นผู้ชายที่ หล่อเหลือเกิน

“เป่ยหมิง….” เธอเหลือตามองคุณหมอและ พยาบาลรอบๆ และรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “ท่าน ประธาน จะออกจากโรงพยาบาลแล้วหรือคะ