ตอนที่ 46 คืนที่หนึ่ง2

จากนั้น ยามราตรีก็เยื้องกรายเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ห้องที่เคยมีคนเข้าออกตลอดเวลาในตอนกลางวัน ตอนนี้เงียบสนิท

กู้ฮอนช่วยเขาต้อนรับแขกที่มาเยี่ยมตลอดทั้งวัน

เหนื่อยจนมือเท้าอ่อนแรงไปหมด ดังนั้น หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ เธอก็นอนขดตัว

บนโซฟาในห้องผู้ป่วย

เธอถือแท็บเล็ตไว้ในมือ เขี่ยนิ้วมืออยู่บนนั้น กำลัง เล่นเกมของเด็กน้อยอย่างสนุกสนาน

เป่ยหมิงโม่เอนตัวอยู่บนเตียง พอตรวจสอบเอกสาร ฉบับสุดท้ายเสร็จ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็ก ที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟาตรงข้ามเขา

นึกถึงตอนที่เธออยู่ห้องทำงานของเขา ก็เป็นแบบ นี้เหมือนกัน เธอเป็นเหมือนแมวน้อยจอมขี้เกียจ ที่ กำลังรอเจ้าของมารับไปเลี้ยงจริงๆ

พอคิดถึงตรงนี้ ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีดำ สนิททันที เขาปิดคอมพิวเตอร์ เสียงน่าฟังก็เอ่ยขึ้น อย่างสบายใจ–

“กู้ฮอน ในเจ็ดวันนี้เธอเตรียมตัวมานอนเล่นเกมที่ นี่ได้เลย”
กู้ฮอนทำเสียงฮึดฮัดโดยไม่ลืมตาขึ้น “พูดมาเลย

คราวนี้คิดอะไรอีกล่ะ”

“ฉันหิวน้ำ”

เหมือนคำง่ายๆไม่กี่คำ แต่เป็นข้อเรียกร้องที่ไม่

ง่ายเลย

กู้ฮอนถอนหายใจ เธอหยุดเล่นเกม แล้วลุกขึ้น จากโซฟา แล้วรีบไปชงชาที่ไม่ร้อนไม่เย็นจนเกินไป ไม่ขมไม่จืด ปริมาณไม่เยอะและไม่น้อยให้กับเป่หมิง

สอง

คนเจ้าระเบียบอย่างเขาขนาดกินชายังต้อง ละเอียดขนาดนี้เลยหรือ

จากนั้น เธอค่อยๆส่งถ้วยชาให้เขาอย่างเคารพ “ท่านประธาน ค่อยๆดื่มนะคะ”

เขาพยักหน้า รับถ้วยชามา แล้วจิบด้วยท่าทางสง่า ผ่านไปสักพัก ภายในห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง กู้ฮอนเดินกลับไปที่โซฟาอีกครั้ง นอนเล่นเกมต่อ

มีเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานดังออกมาเป็นครั้งคราว ผู้ชายคนนั้นรู้สึกไม่ชอบใจ

เขาพูดขึ้น “ในห้องเงียบเกินไปแล้ว เล่าเรื่องตลก ให้ฟังหน่อย”

กู้ฮอนเงยหน้ามอง อดที่จะมองบนใส่ไม่ได้ ปกติ ความเย็นชาของเขาก็ทำให้คนกลัวอยู่แล้ว นึกไม่ถึงว่าเขาจะพูดว่าห้องเงียบเกินไป

ดังนั้น ในหัวสมองของสาวน้อยกู้จึงเริ่มนึกหาเรื่อง ตลก

“มีศาสตราจารย์คนหนึ่งกำลังสอนหนังสืออยู่ใน ท้องนา เขาพูดกับเด็กนักเรียนว่า: “เรียนวิชา วิทยาศาสตร์ศาสตร์ต้องไม่กลัวความสกปรก ” ”

พูดไปเธอก็เหลือบตามองคนรักความสะอาดอย่าง เขา แล้วพูดต่อ “จากนั้นศาสตราจารย์ก็นั่งยองๆ แล้ว เอานิ้วจิ้มอุจจาระวัวที่อยู่บนพื้น จากนั้นก็ใช้ปากดูดนิ้ว จนสะอาด”

เหมือนที่คิดไว้สีหน้ารังเกียจเริ่มปรากฏขึ้นบน ใบหน้าหล่อเหลาของเขา

เธอแอบยิ้มในใจ “นักเรียนคนหนึ่งรีบพูดขึ้น “อาจารย์ครับ ผมไม่กลัวความสกปรก จากนั้นนักเรียน คนนี้ก็เอานิ้วจิ้มอุจจาระวัวบนพื้น เอานิ้วเข้าปากแล้ว ดูดนิ้วจนสะอาด..”

“กู้ฮอน” เห็นได้ชัด คนที่รักสะอาดอย่างเขา พยายามอดทนจนเส้นเลือดปูดแล้ว

เธอพยายามกลั้นหัวเราะ พูดต่อไปอย่างไม่กลัวว่า “ใครจะไปรู้ว่าอาจารย์คนนั้นจะพูดว่า ‘การเรียน วิทยาศาสตร์นอกจากจะไม่กลัวสกปรกแล้ว ยังต้อง รู้จักสังเกตด้วย เมื่อครู่ครูใช้นิ้วกลางจิ้มอุจจาระ แต่ครู เลียนิ้วชี้ต่างหาก” พอครูพูดจบ นักเรียนคนนั้นก็อ้วกไม่%23 ยอมหยุด..

กู้สอนกลั้นหัวเราะจนพูดจบ เกิดความเงียบ แปลกๆขึ้นมาในห้อง

หนึ่งวิ สองวิ สามวิ

“ฮาฮาฮา…. กู้ฮอนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

เป่ยหมิงโม่ใบหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึกเหมือนรูป ปั่นนิ่งสงบ เบะปาก หน้านิ่วคิ้วขมวด พูดอย่างใช้ อำนาจ “เปลี่ยนเรื่อง ถ้าเธอกล้าพูดเรื่องขยะแขยง แบบนั้นอีกก็ลองดู”

จากนั้น เธอถอนหายใจยาว และเริ่มคิดเรื่องใหม่ อีกครั้ง…

“อึม คิดออกแล้ว” เธอยิ้มพร้อมกับพยักหน้า “ผู้ หญิงคนหนึ่งถามผู้ชายว่า: คุณทายสิว่าพวกเราชอบ ผู้ชายที่สุดตรงอะไรใหญ่ อะไรหยาบ และอะไร แข็ง.

เสียงของกู้ฮอนหยุดไป มองไปที่ดวงตาของเป่ห มิงโม่อย่างจงใจ แต่กลับมองเห็นดวงตาอันเร่าร้อนของ เขา หัวใจดวงน้อยๆก็เริ่มเต้นผิดจังหวะ

เขาเหลือบตาลง เสียงที่แหบแห้งพูดหยอกเธอ กลับไป “แล้วเธอว่าไงล่ะ”

กู้ฮอนหน้าแดงแปรทันที

รีบทำเสียงให้เหมือนเดิมทันที จนแทบจะตะโกนใส่เขา “ลามก จะบอกนายให้ หมายถึงชอบผู้ชายที่ ร่ำรวย มีอำนาจ พึ่งพาได้ต่างหาก” (เป็นคำพ้องเสียง ภาษาจีน)

ว้า-เงียบกริบ เรื่องตลกที่ขำไม่ออก

ผู้ชายคนนั้นหรี่ตาลงเล็กน้อย ในแววตาปรากฏ ความต้องการบางอย่างขึ้นมา

จนกระทั่งกู้ฮอนถูกผู้ชายโรคจิตเป่หมิงโม่คนนี้ บังคับให้เล่าเรื่องตลกจนคอแห้ง เธอถึงเข้าใจว่า ช่วง เวลาที่เลวร้ายจริงๆเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น

ตอนกลางคืน

ไฟในห้องผู้ป่วยดับลง

กู้ฮอนที่นอนอยู่บนโซฟา

ความง่วงเข้าครอบงำอย่างรวดเร็ว เธอนอนหลับ ฝันอย่างมีความสุข….

ไม่รู้ว่าดึกขนาดไหน

ในความสะลึมสะลือ เธอเหมือนกับจะได้ยินเสียง เรียกดังอยู่ข้างๆหู–

“กู้ฮอนพยุงฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อย”

“หม” เธอพึมพำ เธอไม่อยากสนใจเสียงที่กำลัง รบกวนความฝัน
“กู้ฮอน–น้ำเสียงนั้นเริ่มทนไม่ไหว “เธอลองทำ เป็นแกล้งตายอีกครั้งสิ ฉันไม่รังเกียจที่จะให้เธอ ทำความสะอาดฟันให้อีกครั้ง”

ทำความสะอาดฟัน

กู้ฮอนได้ยิน สะดุ้งโหยง

ประสบการณ์ในห้องน้ำครั้งนั้นที่โดนเขาบังคับจูบ ยังคงฝังอยู่ในหัว

เธอรีบลุกขึ้นจากโซฟา ขยี้ตาที่เพิ่งตื่นนอน เธอ ใส่รองเท้าพร้อมกับบ่นพึมพำ “บอกแล้วนะว่าห้ามใช้ อำนาจป่าเถื่อนรบกวนฉัน”

เป็หมิงโม่นอนอยู่บนเตียง น้ำเสียงเย็นชา “เพราะ เธอไม่ยอมฟังฉันก่อนต่างหากล่ะ”

กู้ฮอนเดินไปข้างเตียงอย่างไม่เต็มใจ เธอประคอง เขาให้ลุกขึ้นจากเตียงพลางพูดยอกย้อน “ให้คุณใส่ถุง ปัสสาวะ คุณก็ไม่ยอมใส่ ฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าจะรัก สะอาดอะไรนักหนา ยิ่งกว่านั้น ตอนกลางวันคุณก็ลุก ไปปัสสาวะได้เองไม่ใช่หรือ แล้วทำไมตอนกลางคืน ต้องให้ฉันมาช่วยประคองคุณไปเข้าห้องน้ำด้วย หา”

เป็หมิงโม่ขมวดคิ้ว และลงจากเตียงด้วยความช่วย เหลือจากเธอ