ตอนที่ 43 เป็นคนรักของเขา1

“ก็ได้ ยังไงนายก็ไม่ตายแล้ว” ชูหยุนเฟิงกลับไม่ค้าน เขากลับดึงแขนกู้ฮอนออกไปข้างนอกอย่างมีความสุข “ฮอนฮอน ไปเถอะ ฉันจะพาเธอไปบ้านของฉัน….”

กู้ฮอนตะลึงเล็กน้อย ตามอารมณ์ของชูหยุนเฟิงไม่ทัน คำพูดน่ากลัวก็ถูกเปล่งออกมา “กู้ฮอน เธอควรจะรู้จัก หน้าที่ของตัวเองนะ”

เอาล่ะ ต้องยอมรับว่าวิธีกดดันของเป่ยหมิงโม่ สามารถ หยุดกู้ฮอนได้สำเร็จ

เธอชะงัก หันกลับไปมองเป่ยหมิงโม่แวบหนึ่ง รู้สึกว่าวัน นี้เขาไม่เหมือนกับทุกๆวัน

“เป่า หมิง สอง นายบ้าไปแล้วหรือไง ฮอนฮอนไม่ใช่พี่ เลี้ยงของนายนะ เธอเป็นแค่เลขา”ชูหยุนเฟิงตะโกนอยู่ ข้างๆอย่างไม่สะทกสะท้าน

เป่ยหมิงโม่เลิกคิ้วขึ้น เหลือบมองกู้ฮอน เหมือนจะสื่อ ความเป็นนัยนัยว่า ถ้าไม่อยู่นี่เธอตายแน่

เธอถอนหายใจเบาๆ กู้ฮอนทำได้แค่ส่ายหัวปฏิเสธชู หยุนเฟิง พูดขอโทษ “ขอโทษนะหยุนเฟิง ฉันต้อง รายงานเกี่ยวกับงานวันนี้ให้เขาด้วย”

สีหน้าชูหยุนเฟิงเศร้าทันที เขารู้สึกเหมือนน้อยใจ ชำ

เลืองมองเปหมิงโม่ด้วยความแค้นใจ “ฮอนฮอน เมื่อไรที่เธอไม่ได้เป็นเลขาแล้ว ก็มาทำงานที่ไนต์คลับของฉัน เป็น….”

“ชูหยุนเฟิง” เสียงเย็นของเป่ยหมิงโม่ตำหนิอย่างแรง ราวกับมีดที่ตัดคำพูดของชูหยุนเฟิง

ไอ้เลวคนนี้เหมือนจะพูดให้เธอลองไปทำงานขาย บริการดู

เห็นได้ชัดว่ามีคนเริ่มโกรธ และเขากดปุ่มบนหัวเตียง

ทันที

มีบอดี้การ์ดสองสามคนเข้ามาในห้องทันที

“จับไอ้คนนี้โยนออกไปที่สิ”

“ได้ ประธานเป่ยหมิง ”

ดังนั้น ชูหยุนเฟิงจึงถูกบอดี้การ์ดลากออกมาจากห้อง

ผู้ป่วย

เขาดิ้นพลางตะโกนใส่กู้ฮอนอย่างไม่กลัว “ฮอนฮอน มาเป็นเถ้าแก่เนี้ยที่ไนต์คลับของฉันถอะ…..เห้ย เบาๆ หน่อยไม่ได้หรือไง..”

ปัง ประตูปิดลง

ทันใดนั้นในห้องผู้ป่วยขนาดใหญ่ ก็เหลือเพียงเขาและ

เธอ

เธอแอบหลบสายตาของเป่ยหมิงโม่ หัวใจของกู้ฮอนจู่ๆ

ก็เต้นผิดจังหวะ
จากนั้น ก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของเขาถามขึ้น “อาการหวัดดีขึ้นแล้วหรือ”

ความอบอุ่นไหลเข้าไปในหัวใจของกู้ฮอน ร่างกายของ เธอสั่นเล็กน้อย

“ค่ะ” เธอตอบเสียงพึมพำ เธอสังเกตอาการบาดเจ็บ ของเขา “เมื่อวาน…คุณ…เรื่อง…”

จริงๆแล้วเธอรู้สึกแปลกใจมาก ผู้ชายรอบคอบอย่าง เขา ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุได้ และในตอนนั้นในรถก็มีผู้ หญิงอีกคนนั่งอยู่ด้วย….ผู้หญิงคนนั้นคือใครกัน

เขามองมา แล้วกวักมือเรียกเธอเหมือนลูกสุนัข “มานี่”

เธอเดินไปอย่างว่าง่าย ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง มองเขา เขาจะบอกความจริงกับเธอหรือ ทั้งเมืองAที่ต่าง แย่งกันพาดหัวข่าว เธอจะรู้ความจริงแล้วหรือ เธอตื่น เต้นเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากแล้วยิ้ม “ท่านประธาน มี อะไรจะพูดหรือคะ”

มุมปากเขากระตุกขึ้นอย่างชั่วร้าย ดวงตาเปล่ง ประกาย มือนั้นกวักเรียกเธออีกครั้ง “มาใกล้ๆอีก”

เธอรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เธอเข้าไปใกล้เตรียม พร้อมฟัง–

ทันใดนั้น เขาก้มลงมองหน้าเธอ กอดเธอไว้ในอ้อม กอดของเขา และเข้าครอบครองริมฝีปากของเธอ ทันที….
“อื้อ..”

กู้ฮอนตัวแข็งที่อ เหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อตอย่าง แรงจนขยับตัวไม่ได้

เธอรู้สึกว่ามีเสียง’ตู้ม”ในหัว เหมือนกับมีระเบิดระเบิด

ในหัวของเธอ ราวกับจะทำให้สมองของเธอหยุดการ

ทำงาน….

ต่างจากครั้งแรก เขาจูบลงโทษอย่างรุนแรงที่ ไนต์คลับ และต่างจากจูบที่แกล้งเล่นละครต่อหน้าเป่ย ใต้เอ่อ….

ครั้งนี้ เขาจูบอย่างละเมียดละไม เหมือนพยายามจะ ลงลึกเข้าไปในริมฝีปากของเธอ ไอร้อนจากปากเขา ค่อยๆแผดเผาสติของเธออย่างช้าๆ

เธอตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เธอไม่สามารถที่จะต้านทานริม ฝีปากบางอุ่นของเขา เขาจูบเธออย่างดูดดื่ม….

ราวกับถูกหยุดเวลาไว้ เขาและเธอต่างลืมเรื่องราว ทั้งหมด จำได้เพียงความอุ่นจากริมฝีปากของทั้ง โงสอง ฝ่าย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เขาถึงผละออกจากปากเธอ เขากอดเธอแน่นไว้ในอ้อมแขน คางที่วางอยู่บนไหล่ของเธอ ได้กลิ่นหอมจากคอเธอโชยออกมา ในที่สุดเขา ถอนหายใจยาว เสียงแหบเล็กน้อย–

“กู้ฮอน มาเป็นคนรักของฉัน ได้ไหม” มาเป็นคนรักของฉัน ได้ไหม”

คำพูดสบายๆ แต่กลับเหมือนเป็นลูกระเบิดที่โยน เข้าไปในใจของกู้ฮอน

หลังจากนั้นก็เหมือนมันระเบิดดังตูม

“หา”

หน้าของเธอซีดทันที ระเบิดสองลูกระเบิดติดต่อกัน ภายในหัวของเธอ เหมือนดอกไม้กำลังเบ่งบานในหัวใจ เธอ เธอเริ่มรู้สึกราวกับเรื่องทั้งหมดนี้คือความฝัน

คนที่หยิ่งยโสและเจ้าระเบียบอย่าง เป่หมิงโม่ ทำไมถึง พูดออกมาว่า มาเป็นคนรักของเขาได้ไหม

เธอกลืนน้ำลายลงคอ รีบออกจากอ้อมกอดของเขา ดวงตาใสจ้องไปที่เขา ผ่านไปครึ่งวัน ริมฝีปากสั่นจึงเริ่ม ปริปากพูดออกมา “คะ คะ คุณ….คงไม่ได้ประสบ อุบัติเหตุจนสมองกลับหรอกนะคะ”

เขามองเธออย่างลึกซึ้ง เม้มริมฝีปาก ใบหน้าหล่อเหลา ยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม

เพียงแต่ว่า ภายในดวงตาที่ดำสนิทมีความเหนื่อยล้า แอบแฝงอยู่
“สมองฉันปกติดี” เขายืนนิ้วที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล ออกมา แล้วลูบไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ “ไม่ว่าเธอจะ คิดยังไงฮอน อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธฉันเร็วขนาดนี้เลยนะ”

คำว่า “ฮอน “ที่เขาพูด มันทั้งแผ่วเบาอ่อนโยน และ สามารถยึดครองหัวใจที่เปราะบางของเธอได้อย่าง ง่ายดาย