ตอนที่ 42 ใจตรงกัน2

“คุณผู้หญิง ตรงนี้เข้าไม่ได้นะครับ” บอดี้การ์ดชุดดำ คนหนึ่งเข้ามาขวางเธอไว้

เธอพยักหน้าอย่างใจเย็นที่สุด จากนั้นก็หยิบบัตร พนักงานออกจากกระเป๋าของเธอ “ฉันเป็นเลขาของ ประธานเป่ยหมิง นี่คือหลักฐานของฉัน ขอร้องล่ะ ให้ฉัน เข้าไปเยี่ยมเขาสักหน่อยได้ไหม”

บอดี้การ์ดชุดดำรับเอกสารมา แล้วมองดูพักหนึ่ง “รอ สักครู่ ผมจะช่วยถามให้”

จากนั้น กู้ฮอนมองบอดี้การ์ดคนนั้นถือบัตรพนักงาน ของเธอไป และผ่านด่านตรวจอย่างเข้มงวดอีกครั้ง สุดท้ายเขาก็เดินกลับมา พร้อมกับส่งบัตรพนักงาน คืนให้เธอ “คุณผู้หญิง เชิญเข้าไปได้ครับ”

กู้ฮอนถอนหายใจโล่งอก แล้วเดินตามหลังบอดี้การ์ด

ไป….

*

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูสามครั้ง บอดี้การ์ดพูดด้วยความ เคารพ “ประธานหมิง พาคุณกู้มาแล้วครับ” จากนั้น ภายในห้องก็เงียบไปพักหนึ่ง บอดี้การ์ดเปิด

ประตูห้อง
ตอนที่กู้ฮอนกำลังก้าวเข้ามาในห้องVIPสุดหรูนั้น ก็มี ภาพประหลาดปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ–

เธอมองเห็นอย่างชัดเจน ขาว กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่

เป้หมิงโม่ที่สวมชุดคนไข้สี

บนหน้าผากสวยถูกพันด้วยผ้าพันแผลอย่างหนาเอาไว้ ถึงสภาพอย่างนี้แต่ทว่าเขายังคงดูดีเหมือนเดิม

และขาซ้ายที่แขวนอยู่ที่ปลายเตียงถูกห่อด้วยเฝือก หนา ที่สะดุดตาอย่างมาก

ดวงตาสีเข้มคู่นั้น เหมือนกับหมาป่าในป่าลึก ตอนกู้ฮอ นก้าวเข้ามา เขาเอาแต่จ้องเธอตาเขม็ง

แขนแข็งแรงกอดอก มือทั้งสองข้างต่างถูกพันด้วยผ้า

พันแผล

แม้อาการบาดเจ็บจะดูไม่รุนแรงเหมือนที่เล่าต่อๆกันมา แต่มือและเท้าก็ถูกผ้าพันแผลพันจนหนา

ใบหน้าเขายังคงเย็นชา ไม่แสดงสีหน้าอะไรเหมือน

เดิม

เขาไม่พูดอะไรสักคำ

และสิ่งที่แปลกก็คือ ชายผู้เต็มไปด้วยเสน่ห์ ชูหยุนเฟิง นั่งอยู่ข้างเตียงของเขา และปอกแอปเปิลให้เป่หมิงโม่ เหมือนผู้หญิง

ชูหยุนเฟิงหันมาสบตากับดวงตาสดใสของกู้ฮอน
ทันใดนั้น เขาก็ยิ้มกว้าง “อ้าว ฮอนฮอนมาด้วยหรือ”

ซูสองเรียกฮอนฮอนอย่าสนิทสนม เพิ่งจะเรียกเสร็จ เขาก็ยืนขึ้นต้อนรับทันที เขาโยนมีดในมือที่ปอกเปลือก แอปเปิลยังไม่ทันเสร็จทั้ง

เพล้ง มีดหล่นไปโดนขาที่เจ็บของเป่ยหมิงโม่ เขาหน้า

ซีดทันที….

มีดที่บังเอิญไปหล่นอยู่บนเตียงของเป่หมิงโม่ อีกแค่ ศูนย์จุดศูนย์หนึ่งเซนติเมตรก็จะโดนขาของเขาอยู่แล้ว

“ชูหยุนเฟิง” เป้หมิงโม่กัดฟันกรอด สายตาโหดร้าย มองไปที่ตัวการชูหยุนเฟิงอย่างรวดเร็ว

ชูหยุนเฟิงเหลือบมอง และทำหน้าเสียดาย “ชิ พลาด ซะได้ ดูเหมือนจะไม่ได้ฝึกการใช้มีดมานานแล้ว ไม่ถนัด

มือเลย”

“หรอ งั้นอยากให้ฉันช่วยฝึกให้ไหม” เสียงต่ำดังออก มาจากปากของเหมิงโม่ ดูน่ากลัวเป็นพิเศษ

ชูหยุนเฟิงหัวเราะแห้งสองครั้ง ใครจะไม่รู้ว่าเขามีชื่อ เสียงมาก ไม่ว่าจะเป็นอาวุธปืน ดาบ กระทั่งมีดบิน ต่างก็ เป็นงานอดิเรกอันดับหนึ่งของเขา เขาไม่กล้าสอนจระเข้ ว่ายน้ำหรอก “แหะๆ ไม่ต้องหรอก ของพวกนั้นฉันไม่ ค่อยสนใจ”

พูดจบ ชูหยุนเฟิงก็ยิ้มแล้วเดินไปหากู้ฮอน เขาดึงเธอ ที่กำลังอึ้งอยู่หน้าประตูเข้าไปในห้อง จับมือเล็กๆของเธอ และพูดกับเธออย่างสนิทสนม

“ฮอนฮอน ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน เธอสวยขึ้นอีกแล้ วนะเนี่ย” ชูหยุนเฟิงชม “โดยเฉพาะดวงตาของเธอ ฉัน ชอบจนจะคลั่งตายอยู่แล้ว”

กู้ฮอนเบิกตาโต นี่เป็นปฏิกิริยาตอบกลับของเธอ เธอ เหลือบมองเป่ยหมิงโม่อย่างระมัดระวัง “เอ่อคือ….”

ชูหยุนเฟิงรีบพูดต่อทันที “ฮาฮา เธอคิดว่าเป่หมิงคง กำลังใช้เครื่องช่วยหายใจเยอะแยะเต็มไปหมดเลยใช่ ไหม มีเลือดเต็มตัว มีผ้าพันแผลพันทั้งตัวเหมือนมัมมี่ แล้วนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง”

กู้ฮอนหน้าแดง เธออายจนกัดริมฝีปาก

เป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอเกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว ยัง จินตนาการว่าถ้าเธอได้เจอเขา จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ไหม….

ชูหยุนเฟิงไม่รอให้เธอตอบกลับ เขาพูดเองเออเองอีก ครั้ง “จากนั้น พอเปิดประตูเข้ามาเธอกลับเห็นเป่หมิงสอง นั่งพิงหัวเตียงอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่ขาหักข้าง เดียว มีแผลที่หัวและที่มือนิดหน่อย จากนั้นเธอก็คิดว่า ทำไมเขาไม่ร้องโอดครวญเหมือนคนอื่นที่ประสบ อุบัติเหตุ ใบหน้ากลับเย็นชาไม่เหมือนคนทั่วไป จนทำให้ อยากจะตีเขาสักที่สองที่”

กู้ฮอนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว สายตาเห็นด้วย ทำให้ชูหยุนเฟิงตื่นเต้นมาก

“ว้าว ฮอนฮอน พวกเราใจตรงกันเลย”

ซูสองจับมือของกู้ฮอนมาเขย่าเหมือนได้เจอคนรู้ใจ ดีใจจนเกือบจะกอดเธออยู่แล้ว

เป่ยหมิงโม่ที่นั่งอยู่ตรงหัวเตียง เหลือบมองด้วยสายตา เย็นชา

ใบหน้านิ่งกระตุกเล็กน้อย ดวงตาจ้องเขม็งไปที่กู้ฮอน ไม่พูดไม่จาสักคำ

เธอรู้สึกเหมือนโดนสายตาดุมองมาจนร่างเธอเกือบจะ ทะลุ กู้ฮอนยิ้มอ่อนๆให้ซูหยุนเฟิงตามมารยาท เธอเดิน อย่างสุภาพไปข้างเตียงของเป่หมิงโม่ แล้วหยิบแอปเปิล ที่ชูสองยังปอกไม่เสร็จขึ้นมา

“คือว่า ท่านประธาน ได้ยินว่าเมื่อวานตอนเย็นท่าน

ประสบอุบัติเหตุหรือคะ” จากนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนถูกเป่หมิงโม่มองค้อนใส่

ราวกับว่าเธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระ

“เอิ่ม ฉันแค่อยากพูดว่า วันนี้ท่านประธานดู ….หน้าตา สดชื่นดีนะคะ ขอแสดงความยินดีที่ท่านประธานรอด จากเหตุการณ์เลวร้ายนะคะ”

ทำไมถ้อยคำแสดงความยินดีที่ออกมาจากปากของ เธอ เป้หมิงโม่ฟังแล้วรู้สึกเหมือนกำลังถูกด่ายังไงยังนั้น
สายตาเย็นชามองเธอแวบหนึ่ง เห็นรอยนิวมีอทั้งห้าอยู่ บนแก้มของเธอ ดวงตาเขาสลด “หน้าไปโดนอะไรมา”

“คือ กู้ฮอนตกใจเล็กน้อย”

ชูหยุนเฟิงรีบเอียงหัวเข้ามา ตาเขาโตเหมือนไข่มุก ทันที “อ้าว ฮอนฮอนเธอถูกตีหรือ”

กู้ฮอนหลบสายตาเป่หมิงโม่ เธอกัดริมฝีปากตัวเอง ส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร

ชูหยุนเฟิงที่เหมือนจะเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด

“ฮอนฮอนมีคนรังแกเธอใช่ไหม ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะ ปกป้องเธอเอง”

คำว่าพี่ เป่ยหมิงโม่ฟังแล้วรู้สึกเย็นวาบ

“ชูสอง ตรงนี้ไม่ต้องการนายแล้ว ไสหัวกลับไปได้

แล้ว”