ตอนที่320 การออกเดตที่น่าเศร้า

มุมปากกู้ฮอนยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบ หยุนเฟิง ตอนจบ น่าพอใจมากเลยนะ นายเห็นไหมตอนสุดท้ายที่พระเอก ร้องไห้และคุกเข่าต่อหน้านางเอก อ้อนวอนไม่ให้นางเอก จากไป……ฮาๆๆ น่าเศร้าสุดๆ โชคดีที่ตอนสุดท้ายนางเอก ไม่ยอมอยู่กับพระเอกต่อไปแล้ว

ซูหยุนเพิ่งเดินออกมาด้วยท่าทางเหมือนศพ เขา เงียบไม่พูดไม่จา กู้ฮอนหันกลับไปมอง เธอเป็นต้องตกใจ “เห้หยุ

นเฟิง ปากนายมีเลือดออก

พอเดินมาอยู่ตรงแสง เธอถึงรู้ว่าหยุนเฟิงมีแผล บนใบหน้าตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

ชูหยุนเฟิงเม้มปาก พูดอย่างแมนๆว่า “ไม่ใช่เรื่อง ใหญ่หรอก ไม่ระวังเลยหกล้มน่ะ”

สีหน้ากู้ฮอนพูดไม่ออก “ล้มในห้องน้ำหรือ”

ผู้ชายคนนี้น่าขายหน้าชะมัด……..

ใบหน้าชูหยุนเฟิงแข็งทื่อ

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงพาชูหยุนเฟิงไปที่ร้านขายยาแถว นั้น เพื่อซื้อยาน้ำแก้การอักเสบและปลาสเตอร์

ตอนที่เธอกำลังจะช่วยเขาทำแผลนั้น “ฉัน ฉันทำ

ซูเอ้อตัวแข็งทื่อ เขาคว้ายาที่อยู่ในมือกู้ฮอน

แล้วแกะกล่องออกมาอย่างลวกๆ แล้วทาบนแผล

ไปสองสามครั้ง
ตอนที่320 การออกเดตที่น่าเศร้า 2

ตอนที่320 การออกเดตที่น่าเศร้า

มุมปากกู้ฮอนยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบ หยุนเฟิง ตอนจบ น่าพอใจมากเลยนะ นายเห็นไหมตอนสุดท้ายที่พระเอก ร้องไห้และคุกเข่าต่อหน้านางเอก อ้อนวอนไม่ให้นางเอก จากไป……ฮาๆๆ น่าเศร้าสุดๆ โชคดีที่ตอนสุดท้ายนางเอก ไม่ยอมอยู่กับพระเอกต่อไปแล้ว

ซูหยุนเพิ่งเดินออกมาด้วยท่าทางเหมือนศพ เขา เงียบไม่พูดไม่จา กู้ฮอนหันกลับไปมอง เธอเป็นต้องตกใจ “เห้หยุ

นเฟิง ปากนายมีเลือดออก

พอเดินมาอยู่ตรงแสง เธอถึงรู้ว่าหยุนเฟิงมีแผล บนใบหน้าตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

ชูหยุนเฟิงเม้มปาก พูดอย่างแมนๆว่า “ไม่ใช่เรื่อง ใหญ่หรอก ไม่ระวังเลยหกล้มน่ะ”

สีหน้ากู้ฮอนพูดไม่ออก “ล้มในห้องน้ำหรือ”

ผู้ชายคนนี้น่าขายหน้าชะมัด……..

ใบหน้าชูหยุนเฟิงแข็งทื่อ

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงพาชูหยุนเฟิงไปที่ร้านขายยาแถว นั้น เพื่อซื้อยาน้ำแก้การอักเสบและปลาสเตอร์

ตอนที่เธอกำลังจะช่วยเขาทำแผลนั้น “ฉัน ฉันทำ

ซูเอ้อตัวแข็งทื่อ เขาคว้ายาที่อยู่ในมือกู้ฮอน

แล้วแกะกล่องออกมาอย่างลวกๆ แล้วทาบนแผล

ไปสองสามครั้งพอใกล้ตกกลางคืน ก็เป็นเวลาที่เหล่าพ่อค้าริมทาง เริ่มต้นวันที่ขยันที่สุด

“หอยทอดไต้หวัน เป็นหอยทอดที่อร่อยนะ…… “ลูกชิ้นปลาทอด อร่อยและหอมกรอบมาก…..

เสียงของพ่อค้าแม่ค้าตะโกนขายของอย่าง กระตือรือร้นอย่างต่อเนื่อง

ฝูงชนในตลาดกลางคืนดูคึกคัก เป็นค่ำคืนที่อบอุ่น ในฤดูหนาวนี้

กู้ฮอนพอเห็นของอร่อย ก็รีบเดินไปชิมอย่าง

รวดเร็ว

ชูหยุนเฟิงเดินตามหลังเธอไปด้วยท่าทางหลบๆ

ซ่อนๆ……

ที่จริงแล้ว ซูเอ้อมาที่ตลาดกลางคืนนั้น เป็นฝันร้าย

ของเขาจริงๆ ก็เพราะว่า——

“อ้าว นี่ไม่ใช่ชูเอ้อหรือ วันนี้ทำไมมีใจอยากมาเดิน ตลาดกลางคืนล่ะ”

“เห้ ชูเอ้อมาแล้ว ฮาๆ เต้าหู้เหม็นสดๆร้อนๆ ลองชิม

ดูสักชาม

“ชูเอ้อ ไม่ต้องเกรงใจ พวกเรายังมีปลาทอดอีก

กู้ฮอนตะลึง เธอหันกลับไปมองซูหยุนเฟิง “ทำไม พ่อค้าแม่ค้าถึงรู้จักนายกันหมดเลยล่ะ”

“รู้จักสิ ถนนเส้นนี้อยู่ภายใต้การดูแลของชูเอ้อน่ะ สิ ทุกเดือนต้องจ่ายค่าคุ้มครองไม่น้อยเลย…… …. หนึ่งในพ่อค้าอธิบายให้กู้ฮอนฟัง

ริมฝีปากซูหยุนเฟิงกระตุก เขาสวมแว่นกันแดด ใหญ่ขนาดนี้ ปากก็ติดปลาสเตอร์ ทำไมคนยังจำได้อีก

ในตอนนี้ ใบหน้าของเขาหายไปจากตลาดกลาง คืนเมืองอิมพีเรียลแล้ว…

กู้ฮอนตาโต เป็นความรู้สึกเหมือนเพิ่งได้ออกมา เปิดหูเปิดตาในโลกภายนอก

อา ที่แท้สังคมก็ดำมืดแบบนี้นี่เอง…..

เธอรีบถามพ่อค้าเหล่านั้น: “พวกคุณไม่จ่ายเงินให้ สำนักอุตสาหกรรมและพาณิชยกรรม ทำไมต้องจ่ายให้ชู เอ้อกันหมดด้วยล่ะ”

“เหอะๆ คุณหนูเป็นแฟนของซูเอ้อหรือ เธอไม่รู้

อะไรเลย ที่นี่พอตกเย็นก็จะวุ่นวายมาก พวกนักเลงชอบ มาก่อเรื่อง โชคดีที่ชูเอ้อส่งคนมาคอยดูแลที่นี่ พวกเราถึง ค้าขายได้อย่างสบายใจ จ่ายค่าคุ้มครองเล็กน้อยก็ สมควรแล้วล่ะ……

กู้ฮอนเพิ่งเข้าใจ ที่แท้เจ้าโง่ชูเอ้อก็ไม่ได้ ปัญญาอ่อนเหมือนใบหน้าเขาจริงๆ มีอำนาจมืดอยู่เล็ก น้อย……

ชูหยุนเฟิงรู้สึกว่าตัวเองขายหน้ามาก เขาเร่งกู้ฮอน: “ไปๆๆ เธอจะซื้ออะไรเร็วๆหน่อย ฉันเอาเงินให้

ในตลาดกลางคืนแห่งนี้ ยังมีผู้ชายที่ร้ายกาจ เหมือนกันอยู่อีกคน

เขาถือผ้าเช็ดหน้าสีขาว แอบเดินตามหลังกู้ฮอนอ

ย่างไม่พอใจตั้งแต่ต้นจนจบ

คิ้วขมวดแน่….…….

“ประธานเป่หมิง ชูเอ๋อกับคุณกู้ฮอนเดินไปไกลแล้ว…” บอดี้การ์ดในชุดทหารพูดขึ้น

“ยังไม่รีบตามไปอีก” เป่หมิงโม่คำรามเสียงต่ำ

ผู้หญิงคนนี้ออกเดตผู้ชาย เธอไม่ไปโรงแรมหรูห้า ดาว แต่กลับมาที่ตลาดกลางคืนสกปรกๆแห่งนี้

เธอจะทําให้เขาคลั่งหรือไง

เธอก็รู้ดีว่าเขามีนิสัยรักสะอาดแค่ไหน

แต่คุณชายรองเป่หมิงที่มักจะมองว่าตัวเองสูงส่ง มาตลอด ไม่เคยคิดเลยว่า นี่เป็นทั้งหมดที่เขาตามหา

*

กู้ฮอนที่ถูกซูหยุนเฟิงเร่ง เธอจึงรีบเดินอย่าง

รวดเร็ว

“ไม่สนุกเลย” เธอเบ้ปาก มาตลาดกลางคืนก็ต้อง ค่อยๆมองดูของสิ เดินเร็วแบบนี้จะไปน่าสนุกตรงไหนกัน